หึง

การพบเจอที่ไม่คาดคิด

ภีมปรียามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกตะลึง กวินทร์ คนรักเก่าที่เธอไม่ได้เจอมานานเกือบปี ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"กวินทร์…" เธอพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

ปริมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เหลือบมองไปที่กวินทร์ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ "แฟนเก่า?"

ภีมปรียาไม่ได้ตอบอะไร แต่เพียงแค่พยักหน้าช้า ๆ

กวินทร์มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่าง "ฉันคิดว่าเธอหายไปไหน ที่แท้ก็อยู่ที่นี่…"

ภีมปรียายิ้มแห้ง "อืม…ฉันมีเรื่องให้ต้องจัดการ"

"ไม่ติดต่อฉันเลย ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ?"

คำพูดของกวินทร์ทำให้เธอชะงักไป ปริมที่นั่งฟังอยู่ถึงกับเบิกตากว้าง มองทั้งสองคนสลับกัน

"เอ่อ…ฉันว่าฉันขอตัวก่อนนะ" ปริมรีบลุกขึ้นและเดินออกไป ปล่อยให้ภีมปรียาเผชิญหน้ากับกวินทร์ตามลำพัง

กวินทร์จ้องเธอด้วยแววตาจริงจัง "ภีม…ฉันคิดถึงเธอ"

ภีมปรียาสะอึกไปเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับกวินทร์อีกแล้ว แต่การได้ยินคำพูดแบบนี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

"ฉัน—"

ปึง!

ประตูคาเฟ่ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง

—

คีรินทร์มาเจอ

คีรินทร์ เดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเย็นชา สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ภีมปรียาและกวินทร์

“คีรินทร์?” ภีมปรียาเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

คีรินทร์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่เดินตรงมาหยุดอยู่ข้างเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอเบา ๆ

"กลับได้แล้ว"

ภีมปรียาชะงักไปเล็กน้อย "แต่ว่า—"

"ฉันไม่ชอบให้เธออยู่กับคนอื่น"

กวินทร์ขมวดคิ้ว มองมือของคีรินทร์ที่จับข้อมือภีมปรียา "คุณเป็นใคร?"

"สามีของเธอ" คีรินทร์ตอบเสียงเรียบ

กวินทร์อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "นี่คุณหึงเหรอ?"

คีรินทร์ไม่ได้ตอบทันที เขาเพียงแค่กระชับมือที่จับข้อมือภีมปรียาแน่นขึ้นเล็กน้อย

"ผมไม่จำเป็นต้องหึงใคร"

"อ้อเหรอ?" กวินทร์ยกคิ้วขึ้น "แต่สีหน้าคุณตอนนี้มันฟ้องหมดเลยนะ"

ภีมปรียาสังเกตเห็นว่าคีรินทร์ขบกรามแน่นราวกับกำลังพยายามระงับอารมณ์

"เธอจะอยู่คุยกับเขาต่อ หรือจะไปกับฉัน?" คีรินทร์ถามภีมปรียาเสียงเรียบ แต่แววตาของเขาดูอันตราย

ภีมปรียาไม่อยากให้สถานการณ์ตึงเครียดไปมากกว่านี้ จึงตัดสินใจเอ่ยเบา ๆ "ฉันไปกับคุณ"

กวินทร์มองเธอด้วยสายตาผิดหวัง แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

—

การเผชิญหน้าระหว่างสองคน

เมื่อกลับมาที่รถ คีรินทร์เปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่ง ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมมาขึ้นรถฝั่งคนขับ

บรรยากาศในรถเงียบสนิท

ภีมปรียารู้สึกว่าคีรินทร์มีอารมณ์บางอย่างที่แปลกไป เขาขับรถโดยไม่พูดอะไรเลย สีหน้านิ่งสนิท แต่บรรยากาศรอบตัวกลับดูเย็นชาและอึมครึม

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" เธอถามเบา ๆ

คีรินทร์ยังคงมองตรงไปข้างหน้า "เปล่า"

"คุณดู…หงุดหงิด"

"เธอคิดไปเอง"

"แต่คุณ—"

"พอเถอะ" คีรินทร์พูดขัดขึ้นมา สายตาของเขาดูลึกซึ้งจนน่ากลัว "ฉันไม่อยากพูดถึงผู้ชายคนนั้น"

ภีมปรียาขมวดคิ้ว "คุณโกรธฉันเหรอ?"

คีรินทร์หันมามองเธอ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ "ฉันไม่มีเหตุผลจะต้องโกรธ"

"แต่คุณ—"

"ฉันแค่ไม่พอใจ"

คำพูดของเขาทำให้ภีมปรียาชะงักไป

"ไม่พอใจอะไร?"

"ไม่พอใจที่เธอปล่อยให้เขาพูดอะไรแบบนั้น"

ภีมปรียาเม้มปาก "คุณหมายถึงอะไร?"

คีรินทร์หันมามองเธอเต็มตา "เขาบอกว่าเขาคิดถึงเธอ แล้วเธอล่ะ คิดถึงเขาหรือเปล่า?"

ภีมปรียาตกใจที่เขาถามตรง ๆ แบบนี้ เธอส่ายหัวทันที "ไม่!"

คีรินทร์จ้องเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น "งั้นก็ดี"

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "คุณหึงฉันจริง ๆ ใช่ไหม?"

คีรินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา "ฉันไม่ได้หึง…"

"…"

"ฉันแค่ไม่ชอบ"

ภีมปรียาแอบอมยิ้มกับคำตอบของเขา ถึงจะไม่พูดตรง ๆ ว่าหึง แต่การกระทำของเขามันชัดเจนมากกว่าคำพูดเสียอีก

—

การหึงที่ชัดเจนขึ้น

คืนนั้นหลังจากกลับถึงบ้าน ภีมปรียานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ขณะที่คีรินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำ

"พรุ่งนี้เธอไปทำงานกับฉัน" เขาบอกเสียงเรียบ

ภีมปรียากะพริบตาปริบ ๆ "ทำไมล่ะ?"

"เธอควรใช้เวลาอยู่กับฉันมากกว่าคนอื่น"

เธอหัวเราะเบา ๆ "นี่คุณกำลังบอกว่าอยากให้ฉันอยู่กับคุณตลอดเวลาเหรอ?"

คีรินทร์มองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงต่ำ "ถ้าเธอเข้าใจแบบนั้นก็ดี"

ภีมปรียาตกใจไปกับคำตอบของเขา เธอจ้องเขานิ่ง ๆ ก่อนจะถามเบา ๆ

"ตกลงคุณหึงฉันจริง ๆ ใช่ไหม?"

คีรินทร์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่จ้องเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนจะพูดเบา ๆ

"ถ้าฉันหึง…แล้วมันจะทำไม?"

To be continued…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***