สาวปริศนา

[คฤหาสน์อัครวรเกียรติ – เช้าวันใหม่หลังงานเลี้ยง]

ภีมปรียาตื่นขึ้นมาในห้องของตนเองและคีรินทร์ แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา เธอพลิกตัวไปมองข้าง ๆ แล้วพบว่าคีรินทร์ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังห้องน้ำ ไม่มีเสียงน้ำ ไม่มีวี่แววว่าเขาอยู่ที่นี่

"เขาตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?"

เธอเดินออกจากห้อง สาวใช้ที่เดินผ่านมาหยุดและโค้งให้เธอ "คุณคีรินทร์ลงไปข้างล่างตั้งแต่เช้าค่ะ"

"ไปทำอะไรเหรอ?"

"มีแขกมาหาค่ะ"

คำว่า "แขก" ทำให้ภีมปรียาขมวดคิ้ว เธอพยักหน้าเบา ๆ แล้วตัดสินใจเดินลงไปยังห้องรับแขก

แต่ก่อนจะถึง เธอกลับได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงหวาน ทรงเสน่ห์ และแฝงไปด้วยความมั่นใจ

เธอหยุดยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของทางเดิน ก่อนจะมองเข้าไปในห้องรับแขก

[การพบกันของคีรินทร์และหญิงสาวปริศนา]

ภายในห้องรับแขก คีรินทร์ยืนเผชิญหน้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอสวมชุดเดรสสีแดงเข้มที่ขับเน้นรูปร่างสง่างามของเธอ ผมยาวสลวยถูกจัดแต่งเป็นลอนเบา ๆ ดวงตาคมเฉียบของเธอจับจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า ริมฝีปากที่แต้มสีแดงสดของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

"ลืมฉันไปแล้วเหรอคะ?" เธอเอ่ยเสียงหวาน

คีรินทร์จ้องมองเธอด้วยแววตานิ่งสงบ ทว่าลึกลงไปมีความสงสัยปะปนอยู่ เขาควรจะจำเธอได้…แต่เขากลับจำไม่ได้เลย

"คุณคือใคร?" เขาถามเสียงเรียบ

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย "ฉันคือ อันธิกา"

"อันธิกา?" คีรินทร์ทวนชื่อช้า ๆ ราวกับพยายามนึกถึงอดีตที่ขาดหายไป แต่ก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี

เธอก้าวเข้ามาใกล้เขา ดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ฉันเป็นคนสำคัญของนายไงล่ะคีรินทร์"

เขายังคงนิ่ง

"เรารู้จักกันมาก่อนเหรอ?"

"มากกว่านั้นค่ะ" อันธิกายิ้มเล็ก ๆ "เราเคยรักกัน"

[ภีมปรียาและความรู้สึกที่ไม่คาดคิด]

ภีมปรียาที่แอบมองอยู่ด้านนอกชะงักไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

"เราเคยรักกัน"

คำพูดของอันธิกาดังก้องอยู่ในหัวเธอ แม้ว่าเธอจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับอดีตของคีรินทร์มากนัก แต่เธอก็ไม่เคยรู้ว่าเขาเคยมีผู้หญิงคนอื่นในชีวิตก่อนหน้านี้

เธอควรจะไม่รู้สึกอะไรสิ…

แต่ทำไมถึงรู้สึกหน่วง ๆ ในใจแบบนี้?

เธอกำมือแน่นก่อนจะสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องรับแขก

"คีรินทร์"

เสียงของเธอทำให้ทั้งคีรินทร์และอันธิกาหันไปมอง

ดวงตาของอันธิกาจับจ้องไปที่เธอ มีแววประเมินเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ

"คุณคงเป็นภีมปรียา" อันธิกาเอ่ยขึ้นก่อนที่ภีมปรียาจะพูดอะไร

ภีมปรียาพยักหน้า "ค่ะ"

อันธิกายิ้มมุมปาก "ฉันเคยได้ยินเรื่องของคุณมาบ้าง…คุณคือ 'ภรรยา' ของคีรินทร์ใช่ไหมคะ?"

ภีมปรียาสบตาเธออย่างไม่หวั่นไหว ก่อนจะตอบกลับไป "ใช่ค่ะ ฉันเป็นภรรยาของเขา"

คีรินทร์มองทั้งสองคนสลับกัน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร อันธิกาก็ยิ้มหวานก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"งั้นเหรอคะ? แต่น่าเสียดายนะคะ…"

เธอหยุดเว้นวรรค ก่อนจะหันไปสบตากับคีรินทร์

"เพราะก่อนที่เขาจะความจำเสื่อม…เขาเคยบอกฉันว่าเขาไม่เชื่อในความรัก"

[บรรยากาศที่เปลี่ยนไป]

ภีมปรียารู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เงียบลงเล็กน้อย ความเงียบที่เต็มไปด้วยความกดดัน

คีรินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่าคำพูดของอันธิกาจริงหรือไม่ แต่ในเมื่อเขาจำอะไรไม่ได้ เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

อันธิกาหันไปมองภีมปรียาด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับคุณหรอกค่ะ" เธอเอ่ยเสียงนุ่ม "ฉันแค่อยากทวงของของฉันคืน"

คีรินทร์มองเธอด้วยแววตาเย็นชา "ของ?"

"ใช่ค่ะ" อันธิกายิ้มเจ้าเล่ห์ "และของที่ว่าก็คือ…'นาย'"

[ความรู้สึกของภีมปรียา]

ภีมปรียากำมือแน่น แม้เธอจะไม่ใช่คนขี้หึง แต่คำพูดของอันธิกากลับทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

"คีรินทร์เป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ" เธอตอบกลับเสียงเรียบ

อันธิกาหัวเราะเบา ๆ "ก็จริงค่ะ แต่บางทีเขาอาจจะอยากกลับไปหาสิ่งที่คุ้นเคย"

เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคีรินทร์ "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจำฉันได้หรือเปล่า แต่ฉันรู้ว่าสักวันนายจะจำได้…และเมื่อนายจำได้แล้ว นายอาจจะไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้อีก"

เธอหันไปยิ้มให้ภีมปรียา ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่แขนคีรินทร์เบา ๆ

"ฉันจะรอให้นายกลับมา…ที่ของนายอยู่ข้างฉันเสมอ"

เธอกล่าวก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง ทิ้งบรรยากาศตึงเครียดไว้เบื้องหลัง

ภีมปรียามองตามหลังหญิงสาวปริศนาคนนั้น ดวงตาของเธอฉายแววหนักใจ

เธอเป็นใครกันแน่? แล้วเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับคีรินทร์ในอดีต?

และที่สำคัญที่สุด…

"คีรินทร์จะกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?"

(To be continued…)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***