[คฤหาสน์อัครวรเกียรติ – ห้องอาหาร]
เช้าวันใหม่ในคฤหาสน์อัครวรเกียรติเต็มไปด้วยบรรยากาศอันเงียบสงบ ภีมปรียานั่งอยู่ตรงข้ามกับคีรินทร์ที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างไม่สนใจสิ่งรอบตัว
"อ้าว ภีม ลูกสะใภ้ของแม่"
เสียงหวานของ คุณหญิงนวลปรางค์ ดังขึ้น พร้อมกับร่างของเธอที่เดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าของหญิงสูงวัยเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้ภีมปรียาเผลอยิ้มตาม
ภีมปรียารีบลุกขึ้นทำความเคารพ "สวัสดีค่ะ คุณแม่ คุณพ่อ"
"อะแฮ่ม!"
เสียงกระแอมไอเบา ๆ ของคุณหญิงนวลปรางค์ดังขึ้น พร้อมกับสายตาที่มองเธออย่างคาดหวัง
"แม่ว่า...หนูเรียกผิดไปหน่อยนะลูก"
ภีมปรียาขมวดคิ้ว "คะ?"
"ไหนลองเรียกใหม่ซิ" หญิงสูงวัยส่งยิ้มหวาน "เรียก ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ สิจ้ะ"
เธอชะงักไปเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกให้เธอเรียกแบบนี้อย่างเป็นทางการ
ภีมปรียาหันไปมองคีรินทร์แวบหนึ่ง เขายังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ
"พะ...พ่อ...แม่..."
"ดีมากจ้ะ" คุณหญิงนวลปรางค์ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินเข้ามาจับมือของภีมปรียาเบา ๆ "แม่ดีใจนะที่ลูกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา"
ภีมปรียารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เธอรู้ดีว่าคุณหญิงนวลปรางค์รักเธอจริง ๆ ไม่ใช่แค่เพราะเธอเป็นภรรยาของคีรินทร์
[หลังอาหาร – ห้องรับแขก]
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ นวลปรางค์ก็พาภีมปรียามานั่งคุยที่ห้องรับแขก
"ลูกอยู่บ้านนี้แล้ว ก็ควรปรับตัวให้คุ้นเคยนะจ้ะ"
เธอจับมือภีมปรียาเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความรักใคร่
"แม่รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้อาจจะเร็วเกินไปสำหรับลูก" เธอพูดอย่างอ่อนโยน "แต่แม่อยากให้ลูกสบายใจ ที่นี่คือลูกของแม่อีกคน ไม่ใช่แค่สะใภ้"
ภีมปรียาตกใจเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นแรง เธอไม่คิดว่าคุณหญิงนวลปรางค์จะยอมรับเธอมากขนาดนี้
"อีกไม่นานเราจะมีงานเลี้ยงที่ต้องออกงานพร้อมกัน" คุณหญิงนวลปรางค์กล่าว "ครั้งนี้ลูกสะใภ้ของแม่ต้องออกงานด้วย"
"เอ่อ...ฉันต้องไปด้วยเหรอคะ?"
"แน่นอนสิจ้ะ" เธอหัวเราะเบา ๆ "แม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าภีมเป็นสะใภ้ของแม่ เป็นภรรยาของคีรินทร์ และเป็นคนสำคัญของครอบครัวเรา"
ภีมปรียานิ่งไปครู่หนึ่ง
เธอไม่ชินกับการเป็นจุดสนใจ…แต่ถ้าคุณหญิงนวลปรางค์ต้องการแบบนั้น เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร?
"ค่ะ ฉันจะไป"
คุณหญิงนวลปรางค์ยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะลูบหลังมือของเธอเบา ๆ "ดีมากจ้ะ"
คีรินทร์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "อย่าฝืนตัวเอง"
ภีมปรียาหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ นี่เขากำลังเป็นห่วงเธอหรือเปล่า?
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ คุณหญิงนวลปรางค์ก็หัวเราะเบา ๆ
"ตายจริง คีรินทร์ ลูกห่วงภีมขนาดนี้เชียวเหรอ?"
"ผมแค่บอกให้เธอไม่ต้องฝืน" คีรินทร์ตอบเสียงเรียบ แต่ดวงตาที่มองภีมปรียากลับดูอ่อนลง
ภีมปรียาเม้มปากแน่น รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ
[กลางดึก – ระเบียงห้องนอน]
ภีมปรียานั่งอยู่ที่ระเบียง มองท้องฟ้ายามค่ำคืน ลมเย็นพัดผ่านร่างเธอเบา ๆ
เธอไม่แน่ใจว่าการกลับมาที่นี่จะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไปหรือไม่ แม้คีรินทร์จะความจำเสื่อม แต่นิสัยของเขาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม
"เธอคิดอะไรอยู่?"
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้ง เธอหันไปมองเห็นคีรินทร์ยืนพิงกรอบประตู มองเธอด้วยแววตานิ่งสงบ
"เปล่าค่ะ"
"โกหก"
ภีมปรียาหัวเราะเบา ๆ "คุณจำอะไรไม่ได้ แต่ยังอ่านใจฉันออกเหมือนเดิม"
คีรินทร์เดินมานั่งลงข้าง ๆ มองไปยังท้องฟ้า "ฉันอาจจะจำไม่ได้ว่าฉันเคยเป็นคนแบบไหน...แต่ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอเจ็บปวด"
ภีมปรียาชะงัก มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ "คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"
คีรินทร์หันมามองเธอ ดวงตาของเขาสะท้อนแสงจันทร์ "ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้อีก"
หัวใจของภีมปรียาสั่นไหว
นี่คือจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง...
(To be continued…)
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 90
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments