[คฤหาสน์อัครวรเกียรติ – เช้าวันใหม่]
เสียงเครื่องยนต์ของรถคันหรูดับลงที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลอัครวรเกียรติ ภีมปรียาเงยหน้ามองประตูบานใหญ่ตรงหน้า แม้มันจะเป็นบ้านของสามีเธอ และเธอเองก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่ในช่วงแรกของการแต่งงาน แต่เธอไม่เคยรู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองเลย
"ถึงแล้ว ลงไปสิ"
เสียงทุ้มของคีรินทร์ทำให้เธอสะดุ้ง เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ แต่ไม่ได้ช่วยพยุงหรือสัมผัสเธอแม้แต่น้อย
ภีมปรียากำมือแน่น ก่อนจะก้าวลงจากรถ เมื่อเธอเดินเข้าไปข้างใน บรรยากาศยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เงียบ เย็นชา และห่างเหิน
"คุณผู้หญิง!"
เสียงของ สายพิณ แม่บ้านเก่าแก่ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง หญิงวัยกลางคนรีบเข้ามาหาเธออย่างดีใจ
"กลับมาอยู่บ้านใหญ่แล้วเหรอคะ? คิดถึงคุณผู้หญิงจะแย่เลย"
ภีมปรียาฝืนยิ้ม "ค่ะ..."
"ดีจริง ๆ ค่ะ บ้านนี้ไม่มีผู้หญิงเลย มันเงียบเหงาไปหมด"
"…"
ภีมปรียาไม่กล้าบอกว่าถึงเธอจะอยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้ก็ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม
"จัดห้องของเธอให้เรียบร้อย"
เสียงของคีรินทร์ดังขึ้น สายพิณชะงักก่อนจะรีบรับคำ "ค่ะคุณชาย"
ภีมปรียาหันไปมองเขาทันที "ฉันต้องนอนห้องแยกเหรอคะ?"
"มีปัญหาอะไร?"
"…" เธอส่ายหน้า "ไม่มีค่ะ"
เธอไม่ควรแปลกใจเลย เพราะตั้งแต่แต่งงานกัน คีรินทร์ก็ไม่เคยให้เธอเข้าไปในห้องของเขาอยู่แล้ว
[คฤหาสน์อัครวรเกียรติ – ห้องของภีมปรียา]
ภีมปรียานั่งลงบนเตียง มองไปรอบ ๆ ห้องที่เธอเคยอาศัยอยู่ช่วงสั้น ๆ หลังแต่งงาน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แม้แต่ของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอยังอยู่ที่เดิม
"กลับมาอยู่บ้านใหญ่อีกครั้ง รู้สึกยังไงบ้างคะ?"
เสียงของ น้อยหน่า เด็กสาวใช้รุ่นใหม่ดังขึ้นขณะที่กำลังช่วยจัดของให้เธอ
"ก็ดีค่ะ..."
"คุณชายดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ" น้อยหน่าพูดพลางจัดเสื้อผ้าให้
ภีมปรียาชะงัก "เปลี่ยนไปยังไง?"
"ก็ดู...อ่อนโยนขึ้น"
เธอหัวเราะเบา ๆ "อ่อนโยน?"
"ใช่ค่ะ ปกติเขาไม่เคยพูดดี ๆ กับใครเลยนะคะ แต่ตอนนี้เขาดูใจดีขึ้นนิดหนึ่ง อย่างน้อยก็คุยกับคุณแบบไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน"
ภีมปรียาไม่ได้ตอบอะไร เธอเองก็รู้สึกได้ว่าคีรินทร์เปลี่ยนไป แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่
[ช่วงค่ำ – ห้องอาหาร]
บรรยากาศโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบ แม้จะมีอาหารจัดเต็มโต๊ะ แต่ภีมปรียากลับรู้สึกเหมือนมันไร้รสชาติ
"กินอะไรไม่ได้เหรอ?"
เสียงของคีรินทร์ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น เขามองเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ
"เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่ค่อยหิว"
เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะตักซุปใส่ชามแล้วยื่นให้เธอ "กินหน่อย"
ภีมปรียามองชามซุปตรงหน้าอย่างตกใจ คีรินทร์กำลังดูแลเธอ...อย่างนั้นเหรอ?
"คุณ..."
"อย่าทำหน้าแบบนั้น" เขาพูดเสียงเรียบ "ฉันไม่ได้วางยาเธอ"
ภีมปรียาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรับชามซุปมา "ขอบคุณค่ะ"
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่นั่งกินอาหารของตัวเองต่อไป
[กลางดึก – ระเบียงห้องนอน]
ภีมปรียานั่งอยู่ที่ระเบียง มองท้องฟ้ายามค่ำคืน ลมเย็นพัดผ่านร่างเธอเบา ๆ
เธอไม่แน่ใจว่าการกลับมาที่นี่จะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไปหรือไม่ แม้คีรินทร์จะความจำเสื่อม แต่นิสัยของเขาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม
"เธอคิดอะไรอยู่?"
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้ง เธอหันไปมองเห็นคีรินทร์ยืนพิงกรอบประตู มองเธอด้วยแววตานิ่งสงบ
"เปล่าค่ะ"
"โกหก"
ภีมปรียาหัวเราะเบา ๆ "คุณจำอะไรไม่ได้ แต่ยังอ่านใจฉันออกเหมือนเดิม"
คีรินทร์เดินมานั่งลงข้าง ๆ มองไปยังท้องฟ้า "ฉันอาจจะจำไม่ได้ว่าฉันเคยเป็นคนแบบไหน...แต่ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอเจ็บปวด"
ภีมปรียาชะงัก มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ "คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"
คีรินทร์หันมามองเธอ ดวงตาของเขาสะท้อนแสงจันทร์ "ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้อีก"
หัวใจของภีมปรียาสั่นไหว
นี่คือจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง...
(To be continued…)
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 233
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments