อดีตของเรา

[สองปีก่อน – ครั้งแรกที่พบกัน]

เสียงเปียโนบรรเลงแผ่วเบาในงานเลี้ยงสุดหรู คีรินทร์ อัครวรเกียรติ สวมสูทสีดำเรียบหรู กำลังจิบไวน์พลางฟังเสียงเจรจาธุรกิจของผู้หลักผู้ใหญ่รอบตัว

สำหรับเขา งานเลี้ยงเช่นนี้เป็นเพียงพิธีการน่าเบื่อที่ต้องเข้าร่วมเพราะหน้าที่

แต่แล้ว…สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอสวมเดรสลูกไม้สีขาว ผมยาวสลวย ใบหน้าหวานซึ้งดูมีเสน่ห์ในแบบที่ไม่ฉูดฉาด ดวงตากลมโตของเธอมองไปทางเวทีด้วยความตื่นเต้น ราวกับโลกใบนี้เต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์

"เธอเป็นใคร?" คีรินทร์ถามวริศที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

วริศมองตามสายตาของเขาก่อนตอบ "เธอคือ ภีมปรียา ลูกสาวของคุณอัครพล เจ้าของบริษัทผลิตเครื่องประดับ"

"ลูกสาวคุณอัครพล?" คีรินทร์เลิกคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินชื่อเธอมาก่อน

"เธอเพิ่งกลับจากต่างประเทศ เป็นนักออกแบบเครื่องประดับ"

"หึ..." คีรินทร์มองเธออย่างประเมิน

เธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยพบในวงสังคม ไม่ได้พยายามเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้ปรุงแต่งตัวเองจนเกินไป มีเสน่ห์ในแบบที่เป็นธรรมชาติ

แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องสนใจเธอมากไปกว่านี้

หรือ...เขาคิดแบบนั้น

[หนึ่งปีครึ่งก่อน – จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์]

"คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?"

เสียงหวานใสดังขึ้นขณะที่คีรินทร์กำลังเดินผ่านแกลเลอรี่แสดงเครื่องประดับของตระกูลอัครพล

เขาหันไปมอง ภีมปรียา ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอถือสร้อยคอเพชรเส้นหนึ่งในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล

"คุณคีรินทร์ใช่ไหมคะ?" เธอถามเสียงแผ่ว

"ใช่" เขาตอบเรียบ ๆ "มีอะไร?"

"ฉันกำลังออกแบบคอลเลกชันใหม่...แต่ไม่แน่ใจว่าสร้อยเส้นนี้เหมาะกับผู้ชายไหม คุณช่วยลองใส่ดูได้ไหมคะ?"

คำขอของเธอทำให้เขาประหลาดใจ ผู้หญิงที่ไหนกล้าขอให้เขาลองสร้อยคอ?

"คุณคิดว่าผมจะยอมใส่เครื่องประดับแบบนั้นหรือ?"

ภีมปรียายิ้มแหย ๆ "ฉันแค่อยากเห็นว่ามันเหมาะกับคนจริง ๆ หรือเปล่า..."

แววตาของเธอไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่มีเจตนาแอบแฝง...

เธอเป็นผู้หญิงที่แตกต่างจากคนอื่นจริง ๆ

และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขายอมให้ตัวเองถูกดึงเข้าไปอยู่ในโลกของเธอ

[หนึ่งปีก่อน – งานแต่งงานที่ไม่คาดคิด]

“แต่งงาน?”

คีรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ มองคุณหญิงนวลปรางค์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ใช่ แม่อยากให้นายแต่งงานกับลูกสาวของคุณอัครพล"

คีรินทร์นิ่งไปก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา "แม่พูดเหมือนเป็นการจับคู่ธุรกิจ"

"ลูกก็รู้ว่าในสังคมของเรา การแต่งงานคือพันธมิตร"

เขาพิงพนักเก้าอี้ มองไปนอกหน้าต่าง "แล้วเธอยอมเหรอ?"

"ภีมปรียาไม่ได้ปฏิเสธ เธอเองก็คงไม่ได้รังเกียจอะไรลูก"

"เธอไม่ได้รังเกียจฉัน...แต่ฉันเองก็ไม่ได้รักเธอ"

แต่สุดท้าย...เขาก็ยอมแต่งงาน

[หกเดือนก่อน – ชีวิตคู่ที่ไร้ความรัก]

ภีมปรียายืนอยู่หน้าประตูห้องนอน มองเขาด้วยแววตาสับสน

"คุณ...จะกลับดึกอีกแล้วเหรอคะ?"

คีรินทร์ที่กำลังสวมสูทไม่ได้หันไปมองเธอ "ใช่"

"พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา..." เธอพูดเสียงแผ่ว "คุณมีเวลาว่างไหมคะ?"

เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะตอบโดยไม่หันกลับไปมอง "ฉันไม่สนใจเรื่องแบบนั้น"

ภรรยากับสามี ของพวกเขามีแค่สถานะในทะเบียนสมรสเท่านั้น

[สองวันก่อนเกิดอุบัติเหตุ – จุดแตกหัก]

"คีรินทร์! ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม?"

ภีมปรียายืนขวางเขาไว้หน้าประตูห้องทำงาน ดวงตาเต็มไปด้วยความกดดัน

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมกับเธอ" เขาพูดเสียงเย็นชา

"มันไม่ใช่เกม! ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับฉัน!"

คีรินทร์มองเธอเงียบ ๆ ก่อนตอบเสียงเรียบ "ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เคยรักเธอ"

"...แล้วคุณแต่งงานกับฉันทำไม?"

"เพราะมันเป็นเรื่องที่ต้องทำ"

ดวงตาของภีมปรียาสั่นไหว เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างเจ็บปวด "เข้าใจแล้วค่ะ..."

เธอหมุนตัวเดินออกจากห้องไป และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้คุยกัน ก่อนเกิดอุบัติเหตุ

[ปัจจุบัน – บ้านหลังเล็ก]

ภีมปรียากุมมือแน่น น้ำตาไหลรินเมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง "คุณไม่เคยรักฉันเลย..."

คีรินทร์ฟังเธออย่างเงียบ ๆ รู้สึกเหมือนกำลังมองดูอดีตของตัวเองจากมุมมองที่ต่างออกไป

"แล้วตอนนี้...คุณยังอยากอยู่กับฉันไหม?" เขาถามช้า ๆ

ภีมปรียาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

"ถ้าคุณจำทุกอย่างได้แล้ว...คุณจะยังอยากให้ฉันอยู่ไหมล่ะ?"

(To be continued…)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***