สลับร่างคุณชายเย็นชากับมาสาวน้อย

ความทรงจำที่หายไป

[กลางดึก – บนท้องถนนสายหนึ่ง]

เสียงฝนโปรยปรายกระทบพื้นคอนกรีต เผยให้เห็นร่างชายหนุ่มในชุดสูทสีดำล้มลงกลางถนน แสงไฟหน้ารถสาดกระทบร่างของเขา ฝุ่นละอองลอยคลุ้งท่ามกลางสายฝน เปลือกตาของเขาปรือเปิดเล็กน้อยก่อนจะปิดลงอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลซึมออกจากหน้าผาก ขณะที่เสียงหวอของรถพยาบาลดังแหวกอากาศยามราตรี

“คนไข้ได้รับแรงกระแทกที่ศีรษะ! มีรอยฟกช้ำที่แขนและขา แต่ชีพจรปกติ!”

เจ้าหน้าที่พยาบาลเร่งปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนจะรีบพาร่างของเขาขึ้นเปล ข้าง ๆ กันนั้น หญิงสาวในชุดเดรสเปียกโชกจากสายฝนยืนตัวสั่น เธอพยายามเอื้อมมือไปหาชายหนุ่ม แต่ถูกเจ้าหน้าที่กันออก

“เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ!?”

พยาบาลหันมาตอบเสียงเร่งรีบ “ขอโทษนะคะ คุณเป็นอะไรกับเขา?”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะพึมพำออกมา “ฉัน… ฉันคือ…”

แต่ยังไม่ทันได้พูดต่อ เจ้าหน้าที่ก็พาร่างของชายหนุ่มเข้าไปในรถพยาบาล หญิงสาวทำท่าจะวิ่งตามไป แต่รถก็แล่นออกไปก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร

เธอยืนอยู่ตรงนั้นท่ามกลางสายฝน มองตามแสงไฟท้ายรถพยาบาลที่ห่างออกไปทุกที…

[โรงพยาบาลธารานนท์ – ห้องฉุกเฉิน]

เสียงเครื่องมือแพทย์ทำงานดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คีรินทร์นอนอยู่บนเตียงโดยมีสายให้น้ำเกลือและอุปกรณ์วัดชีพจรติดอยู่ ดวงตาของเขายังคงปิดสนิท รอยฟกช้ำที่แขนและขามีร่องรอยของการปฐมพยาบาลแล้ว

“อาการของเขาเป็นยังไงบ้าง?”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมดังขึ้น เขาคือ วริศ เพื่อนสนิทและผู้ช่วยส่วนตัวของคีรินทร์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่หันไปถามแพทย์ประจำตัวของคีรินทร์

ธารา แพทย์หนุ่มผู้ดูแลเคสนี้ ดึงแมสก์ลงก่อนถอนหายใจ “อาการทางร่างกายไม่ได้ร้ายแรงมาก แต่มีรอยฟกช้ำหลายแห่ง และศีรษะได้รับการกระแทกอย่างแรง ต้องเฝ้าดูอาการต่อไป”

วริศขมวดคิ้ว “แล้วเรื่องความทรงจำล่ะ?”

ธารานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดช้า ๆ “จากผลสแกนสมอง พบว่ามีอาการบาดเจ็บที่สมองบางส่วน อาจทำให้เกิดอาการสูญเสียความทรงจำชั่วคราวหรือถาวร ต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะประเมินได้แน่ชัด”

วริศกำหมัดแน่น นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเพื่อนของเขา

[เช้าวันต่อมา – ห้องพักฟื้น VIP]

ภายในห้องพักฟื้นหรูหราของโรงพยาบาล คีรินทร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเพดานสีขาวสะอาดตา เขากระพริบตาเล็กน้อยก่อนจะพยายามขยับตัว ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะทำให้เขาขมวดคิ้ว

ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น หญิงวัยกลางคนในชุดหรูรีบก้าวเข้ามา เธอคือ คุณหญิงนวลปรางค์ มารดาของเขา

“คีรินทร์! ลูกแม่! แม่เป็นห่วงแทบแย่…”

เธอรีบตรงเข้ามาจับมือของเขาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่คีรินทร์กลับมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งและว่างเปล่า

“…คุณเป็นใคร?”

คำพูดของเขาทำให้มือที่จับเขาอยู่ชะงัก นวลปรางค์หน้าซีดเผือด

“คีรินทร์… นี่ลูกจำแม่ไม่ได้เหรอ!?”

ชายหนุ่มนิ่งงัน ก่อนจะพูดช้า ๆ “...ผมชื่อคีรินทร์งั้นเหรอ?”

บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือกลงทันที!

[หน้าห้องพักฟื้น]

วริศที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องถอนหายใจหนัก เขาหันไปมองธาราที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะถามเสียงเครียด

“หมอ… ความทรงจำของเขาจะกลับมาเมื่อไหร่?”

ธาราส่ายหน้าอย่างจนใจ “ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง อาจกลับมาเร็ว หรืออาจใช้เวลานาน… หรืออาจไม่กลับมาเลย”