การใช้ชีวิต

ชีวิตของผมอาจจะรันทดในสายตาของใครหลายคน แต่สำหรับผม มันคือเส้นทางที่ทำให้ผมได้เรียนรู้และเติบโต ผมเข้าใจความลำบากของการใช้ชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ผมเข้าใจว่าถ้าผมไม่สู้ ก็ไม่มีใครมาสู้แทน

ถึงแม้จะไม่มีพ่อแม่หรือพี่ชายอยู่ข้างๆ แต่ผมก็ยังโชคดีที่มียาย

ยายเป็นคนดุและขี้บ่น แต่ผมรู้ว่าทุกคำบ่นของแกมีความหวังดีซ่อนอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ผมกลับบ้านดึกเพราะไปทำงานพิเศษ ยายจะบ่นเสียงแข็งว่า “ไปทำอะไรดึกดื่น ระวังโดนโจรปล้น” แต่สุดท้ายก็ยังอุ่นข้าวไว้ให้ ทุกเช้าที่ผมตื่นไปโรงเรียน แกจะถามเสมอว่า “มีเงินค่าขนมไหม” ถึงแม้บางครั้งเงินมันจะไม่ได้มากมาย แต่ก็พอให้ผมกินข้าวอิ่ม

---

ชีวิตวัยเด็กของผม

ผมย้ายมาอยู่กับยายตั้งแต่ยังเด็ก หมู่บ้านที่ยายอยู่เป็นชุมชนเล็กๆ ที่คนส่วนใหญ่รู้จักกันหมด เด็กๆ ที่นี่ก็มีไม่มาก ตอนแรกผมคิดว่าการย้ายมาอยู่ที่นี่จะทำให้ผมเหงา แต่ผมก็ได้เจอเพื่อนที่ทำให้ชีวิตมีสีสัน

ตอนแรกผมไม่ค่อยเข้ากับใคร ผมเป็นเด็กใหม่จากในเมือง มันเลยดูแปลกแยกสำหรับเด็กแถวนี้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมไปเตะบอลที่ลานวัดโดยหวังแค่ว่าจะได้เล่นคนเดียว แต่ลูกบอลเจ้ากรรมดันกลิ้งไปชนขาของไอ้เจ๋ง หัวโจกของกลุ่มเด็กในหมู่บ้าน

“เฮ้ย ใครวะ” ไอ้เจ๋งเดินเข้ามาจ้องผม

“ขอโทษครับ พอดีบอลมันกลิ้งไปเอง” ผมรีบพูดเพราะกลัวว่ามันจะหาเรื่อง

แต่แทนที่มันจะโกรธ ไอ้เจ๋งกลับยิ้ม “เตะเป็นไหม”

“ก็พอได้” ผมตอบไปตามตรง

“งั้นมาเล่นด้วยกัน”

แค่นั้นแหละ ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไป

จากเด็กที่เคยเดินคนเดียว ผมเริ่มมีเพื่อนเพิ่มขึ้น ผมได้เล่นบอลกับพวกมันทุกเย็น ได้ไปจับปลาตามคลอง ได้ปีนต้นไม้เก็บมะม่วง ได้วิ่งหนีเจ้าของสวนเพราะแอบไปขโมยมะพร้าว ทุกวันกลายเป็นวันที่สนุกและมีเรื่องเล่าไม่รู้จบ

ถึงยายจะดุ แต่ยายก็เป็นคนที่รักผมมาก ทุกเช้าแกจะตื่นตั้งแต่ตีห้าไปตลาดเพื่อซื้อของมาขาย บางวันผมก็ตื่นไปช่วยแกหิ้วของ บางวันผมก็ช่วยขายของในร้านเล็กๆ ของแก ผมเริ่มเรียนรู้ว่าการหาเงินมันไม่ง่าย ต้องอดทน ต้องขยัน

มีครั้งหนึ่งผมเผลอทำไข่ตกแตกไปหลายฟองเพราะความซุ่มซ่าม

“ไอ้เจ้าวิน! ไข่มันไม่ได้หล่นลงมาจากฟ้าให้เราเก็บฟรีๆ นะโว้ย!” ยายดุเสียงดัง

ผมก้มหน้ารับผิด รู้สึกผิดมากเพราะรู้ว่ายายต้องเสียเงินซื้อไข่พวกนี้มา

แต่สุดท้าย ยายก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เออๆ ช่างมัน คราวหน้าก็ระวังหน่อย”

นั่นแหละ ยายของผม ถึงจะดุแต่ก็ใจดีเสมอ

พอเริ่มโตขึ้น ผมรู้ว่ายายเหนื่อย ผมเลยพยายามหางานทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ ผมเริ่มจากงานง่ายๆ อย่างส่งหนังสือพิมพ์ตอนเช้า มันเหนื่อยนะ ต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ ปั่นจักรยานไปทั่วหมู่บ้าน แต่พอได้เงินค่าจ้างมา ผมก็รู้สึกภูมิใจ

จากนั้น ผมก็เริ่มทำงานพิเศษในร้านอาหารล้างจาน ได้ค่าจ้างวันละไม่กี่สิบบาท แต่ก็พอให้ผมเก็บไว้ซื้อของใช้เอง ผมเรียนรู้ว่าถ้าอยากได้เงิน เราต้องทำงานหนัก ผมไม่เคยรังเกียจงานอะไร ขอแค่ได้เงิน ผมทำหมด

ความหวังเล็กๆ ของผมคือ

ถึงแม้ผมจะทำงานหนักและใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด แต่ลึกๆ ในใจ ผมก็ยังมีความหวังเสมอ

ความหวังว่าสักวันหนึ่ง ผมจะได้เจอพ่ออีกครั้ง

หวังว่าสักวันหนึ่ง ผมจะได้กอดแม่อีกครั้ง

หวังว่าสักวันหนึ่ง พี่ชายจะกลับมาเล่นกับผมเหมือนเมื่อก่อน

ผมเฝ้ารอวันนั้นมาตลอด และไม่รู้เลยว่ามันจะมาถึงหรือเปล่า

แต่ไม่เป็นไร...

ต่อให้ไม่มีใครกลับมา ผมก็จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุดต่อไป เพราะผมเชื่อว่า... ถ้าผมยังเดินหน้าต่อ สักวันหนึ่งชีวิตของผมต้องดีขึ้นแน่นอน

แล้วมาติดตามเรื่องราวของผมกันต่อไปนะครับ 555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***