เด็กใจแตก

สวัสดีครับผมวินหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าไอ้เด็กใจแตก"ใช่ครับผมเป็นเด็กหนุ่มที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นและต้องทำงานหาเงินใช้เองเพราะว่าพ่อแม่ผมแยกทางกันแล้วผมต้องย้ายมาอยู่กับคุณยายตั้งแต่เด็กๆทำให้ผมต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดในชีวิตมันก็เจออุปสรรคมากมายนะครับแต่ว่าผมจะเลือกที่จะสู้มันทำชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุดเอาละครับเราจะมาเริ่มเรื่องชีวิตผมตั้งแต่วัยเด็กเลยนะครับ"

"วินลูก" เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ตะโกนออกมาจากในห้อง "ค้าบบบบ" สิ่งเล็กๆตะโกนตอบด้วยความใสซื่อ

"เราจะต้องย้ายบ้านกันนะลูก" เสียงคุณพ่อตอบ "แม่จะไปกับเราใช่ไหมครับพี่ด้วย" อ่าาา...เสียงความเงียบไร้การตอบกลับของผู้พ่อ "พ่อตอบผมสิพ่อ" เด็กน้อยถามด้วยน้ำตา

"แม่กับพี่คงไม่ได้ไปกับเรา" เสียงผู้เป็นพ่อตอบด้วยความเสียใจ

เสียงสะอื้นของเด็กชายตัวเล็กๆ ดังก้องอยู่ในห้องที่เงียบงัน วินกำชายเสื้อของพ่อแน่น ดวงตากลมใสเอ่อไปด้วยน้ำตา เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมแม่กับพี่ถึงไม่ได้ไปด้วยกัน ทั้งที่ทุกคนเคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

"ทำไมล่ะครับพ่อ... ทำไมแม่กับพี่ถึงไม่ไปกับเรา"

พ่อไม่ได้ตอบในทันที เพียงแต่ลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ คล้ายกำลังหาคำพูดที่เจ็บปวดน้อยที่สุด แต่สุดท้ายก็ไม่มีคำไหนที่ทำให้มันเจ็บน้อยลงได้

"พ่อกับแม่... เราแยกทางกันแล้วนะลูก"

ประโยคนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเล็กๆ ของวิน เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมครอบครัวต้องแตกแยก ทำไมต้องมีใครสักคนที่ต้องไป และทำไมเขาถึงต้องเป็นคนที่ไปกับพ่อ

"แล้ววินจะได้เจอแม่กับพี่อีกไหมครับ" เขาถามด้วยเสียงสั่นเครือ

พ่อไม่ได้ตอบ ได้แต่หลบสายตาและพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ราวกับรู้ว่าคำตอบที่แท้จริงอาจโหดร้ายเกินกว่าที่ลูกชายจะรับไหว

หลังจากวันนั้น วินก็ต้องย้ายมาอยู่กับคุณยายในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง บ้านไม้หลังเก่าที่อบอุ่น แต่มันไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีพี่ชาย ไม่มีครอบครัวที่เขาเคยรู้จัก

ชีวิตของวินหลังจากนั้นเต็มไปด้วยความเหงาและความโดดเดี่ยว เด็กชายตัวเล็กที่เคยมีพ่อแม่คอยดูแล กลับต้องเรียนรู้การดูแลตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย คุณยายรักเขามากก็จริง แต่ยายก็แก่เกินกว่าจะมาวิ่งเล่นเป็นเพื่อน หรือช่วยทำการบ้านเหมือนที่แม่เคยทำ

ตอนกลางคืน วินมักจะนั่งกอดหมอน มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความหวังลึกๆ ว่าพ่อจะกลับมาหา หรือแม่จะมารับเขาไปอยู่ด้วย แต่วันแล้ววันเล่า ทุกอย่างก็ยังคงเดิม ไม่มีใครกลับมา

เมื่อวินโตขึ้น เขาเริ่มเข้าใจโลกมากขึ้น เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องแยกจากกัน เข้าใจว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เด็กๆ เคยคิดไว้ และที่สำคัญ... เข้าใจว่าไม่มีใครอยู่กับเราไปตลอด

เขาต้องเริ่มทำงานตั้งแต่อายุยังน้อยเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของยาย ตอนแรกเขาก็รับจ้างทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นส่งหนังสือพิมพ์ ล้างรถ หรือแม้แต่เก็บขยะขาย อะไรก็ตามที่ทำให้เขามีเงินซื้อข้าว ซื้อของใช้เองได้

"ไอ้วิน มึงนี่สู้ชีวิตฉิบหายเลยว่ะ" เสียงเพื่อนร่วมงานในร้านอาหารเล็กๆ แซวขึ้นมา ตอนที่เห็นเขากำลังล้างจานกองโต

"ก็ต้องสู้ดิพี่ ไม่งั้นอด" วินตอบพลางยิ้มจางๆ

ใช่... เขาเลือกที่จะสู้ เพราะไม่มีทางเลือกอื่น ไม่มีพ่อแม่มาคอยซัพพอร์ต ไม่มีใครคอยประคอง วินต้องดูแลตัวเอง ต้องเป็นที่พึ่งให้ตัวเอง

แม้มันจะเหนื่อย แม้มันจะเจ็บ แต่เขาก็ต้องเดินต่อไป

แม้ว่าสุดท้ายแล้ว... เขาอาจจะต้องเดินเพียงลำพังก็ตาม

----

ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องราวของผมด้วยนะครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***