วันที่ 16

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านม่านหน้าต่าง ลำแสงสีทองอ่อนๆ ตกกระทบลงบนใบหน้าของวินที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เสียงนกร้องแผ่วเบาด้านนอกหน้าต่างผสมกับสายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านเข้ามา ทำให้บรรยากาศยามเช้าช่างสงบและอบอุ่น

ข้างๆ เขา ลูเซียตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว เธอยังคงนั่งจ้องมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน ในขณะที่โมจิ—แมวขี้เล่นของพวกเขา—กำลังม้วนตัวอยู่บนเตียงข้างๆ อย่างสบายใจ

“อืม…” วินขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ พอเขาหันไปก็เห็นลูเซียกำลังนั่งมองเขาอยู่ ใบหน้าของเธอสะท้อนแสงแดดยามเช้า ดูสงบแต่ก็มีรอยยิ้มบางๆ แต้มอยู่บนริมฝีปาก

“ทำไมตื่นเช้าจัง?” วินพูดด้วยเสียงงัวเงีย

ลูเซียยิ้ม “ฉันตื่นมาดูนายนอนอยู่ต่างหาก”

วินหัวเราะเบาๆ “ดูฉันนอน? นี่มันน่าดูตรงไหนกัน?”

ลูเซียยกไหล่ “ไม่รู้สิ…แค่รู้สึกว่านายดูสบายใจเวลานอนแบบนี้”

วินจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือไปแตะที่ศีรษะของเธอเบาๆ “ขอบคุณนะ…”

ลูเซียหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนี “จะ…จะตื่นได้หรือยังเนี่ย?”

วินยิ้ม “ได้สิ แต่ถ้ามีใครมาปลุกแบบนี้ทุกวันก็คงดีนะ”

ลูเซียหันกลับมามองเขาทันที “ฝันไปเถอะ!”

วินหัวเราะพลางลุกขึ้นนั่ง ยกมือขยี้หัวตัวเองเล็กน้อยก่อนจะบิดขี้เกียจ เสียงกรอบแกรบของโมจิดังขึ้นเมื่อลูเซียยกตัวมันขึ้นมาอุ้ม “ดูสิ โมจิ นายยังขี้เซากว่าวินอีก”

วินมองโมจิที่ซุกตัวเข้าหาลูเซียอย่างอ้อนๆ “ให้ตายสิ เจ้าแมวตัวนี้มันตามใจเธอเกินไปแล้ว”

ลูเซียหัวเราะ “ก็เพราะฉันใจดีกว่านายไงล่ะ”

วินยิ้มมองเธอ ก่อนจะค่อยๆ ลุกออกจากเตียง “โอเค ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว”

ลูเซียพยักหน้า ก่อนจะเดินตามเขาออกจากห้อง โดยมีโมจิกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งตามมาติดๆ

บรรยากาศยามเช้ายังคงสงบ อากาศเย็นสบาย และทุกอย่างรอบตัวดูอบอุ่นจนไม่อยากให้วันใหม่เริ่มต้นเร็วจนเกินไป

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ วินกับลูเซียก็นั่งเล่นกันอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น โมจิเองก็นอนขดตัวอยู่บนตักของลูเซียอย่างสบายใจ อากาศยามสายอบอุ่นกำลังดี ไม่ร้อนหรือเย็นเกินไป แสงแดดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาเป็นลวดลายสวยงาม

ลูเซียนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กๆ ในมือ ส่วนวินนั่งเอนตัวพิงโซฟา พลิกโทรศัพท์ไปมาอย่างไม่มีจุดหมาย บรรยากาศเงียบสงบ แต่ไม่ได้อึดอัด มันเป็นความเงียบที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย

“อ่านอะไรอยู่เหรอ?” วินหันไปถามลูเซีย

“ก็แค่หนังสือเรื่องสั้นน่ะ” ลูเซียตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ

วินขยับเข้าไปใกล้ๆ “ไหนดูหน่อย”

ลูเซียหันมามองเขา ก่อนจะยื่นหนังสือให้ดู วินก้มลงอ่านผ่านๆ แล้วเลิกคิ้วขึ้น “โรแมนติกจังเลยนะ”

ลูเซียรีบชักหนังสือกลับ “กะ ก็แค่น่าสนใจเฉยๆ น่ะ!”

วินหัวเราะ “ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

ลูเซียเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะพึมพำเบาๆ “แต่บางทีมันก็ไม่เหมือนชีวิตจริงเท่าไหร่หรอกนะ”

วินยิ้มจางๆ ก่อนจะเอนตัวลงพิงพนักโซฟา “ก็อาจจะนะ แต่บางครั้งเรื่องราวที่ถูกเขียนขึ้นมันก็สะท้อนความรู้สึกจริงๆ ของคนได้นะ”

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดหนังสือแล้ววางไว้ข้างๆ ตัว “นายเคยมีช่วงเวลาที่รู้สึกว่าอยากให้มันเป็นนิยายบ้างไหม?”

วินหันมามองเธอ “หมายถึง?”

“ก็แบบ…ช่วงเวลาที่ดีมากๆ จนอยากให้มันถูกเขียนไว้เป็นเรื่องราวอะไรแบบนั้น”

วินนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา “อืม…บางทีฉันก็คิดแบบนั้นนะ”

ลูเซียมองเขานิ่งๆ “แล้วตอนนี้ล่ะ?”

วินสบตากับเธอ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ถ้าตอนนี้เป็นนิยาย ก็คงเป็นฉากที่พระเอกกับนางเอกกำลังมีช่วงเวลาสบายๆ ด้วยกัน…แล้วก็…”

ลูเซียขมวดคิ้ว “แล้วก็อะไร?”

วินยื่นมือไปแตะหัวเธอเบาๆ ก่อนจะลูบผมเธออย่างแผ่วเบา “ก็อาจจะเป็นช่วงที่พระเอกแกล้งนางเอกเล่น”

ลูเซียเบิกตากว้างก่อนจะปัดมือเขาออก “บ้า! อย่ามาแกล้งกันนะ!”

วินหัวเราะออกมา “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”

ลูเซียมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจนัก ก่อนจะหยิบหมอนใบเล็กข้างๆ ขว้างใส่เขาเบาๆ “นี่แน่ะ!”

วินรับหมอนไว้ได้ก่อนจะยิ้ม “เธอนี่มัน…”

ลูเซียกอดอกแล้วยิ้มเยาะ “อะไร? ฉันทำไม?”

วินมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว “เปล่า…แค่คิดว่าบรรยากาศแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”

ลูเซียชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหลบตาแล้วพูดเบาๆ “อืม…ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

โมจิที่นอนขดอยู่ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคนด้วยสายตาเหมือนจะบอกว่า ‘จะหวานกันอีกนานไหม?’

วินกับลูเซียสบตากัน ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศในห้องยังคงอบอุ่นและสบายใจ เหมือนช่วงเวลาในนิยายที่ลูเซียพูดถึงจริงๆ

หลังจากใช้เวลาช่วงสายกันอย่างสบายๆ ในห้องนั่งเล่น วินกับลูเซียก็ออกจากห้องมาหาอะไรกินข้างนอก วันนี้อากาศดี ลมพัดเบาๆ ทำให้รู้สึกสดชื่น

ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่หน้าคาเฟ่เล็กๆ ที่ดูอบอุ่น วินหันไปถาม “อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”

ลูเซียเหลือบมองเมนูที่ติดอยู่หน้าร้านก่อนจะยิ้มบางๆ “อืม…เค้กกับชานมละกัน”

วินพยักหน้า “โอเค งั้นเข้าไปกันเถอะ”

ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย โต๊ะไม้สีอ่อนกับไฟสลัวๆ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่น ทั้งคู่เลือกที่นั่งริมหน้าต่าง ก่อนที่วินจะเป็นฝ่ายเดินไปสั่งอาหาร

“เธอจะเอารสอะไร?” วินถามพลางหันไปมองลูเซีย

ลูเซียคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ช็อกโกแลต”

“โอเค” วินพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์

ไม่นานนัก ออเดอร์ของพวกเขาก็ถูกนำมาเสิร์ฟ วินวางเค้กตรงหน้าลูเซียก่อนจะนั่งลงตรงข้าม

ลูเซียหยิบช้อนขึ้นมาตักเค้กคำเล็กๆ แล้วลองชิม “อืม…อร่อยแฮะ”

วินยิ้ม “ถ้าอร่อยก็ดีแล้ว”

ลูเซียตักเค้กอีกคำแล้วยื่นมาทางเขา “ลองดูสิ”

วินเลิกคิ้วขึ้น “หืม?”

“ลองชิมดูไง” ลูเซียพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่สายตาดูเหมือนจะมีอะไรแฝงอยู่

วินมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มแล้วโน้มตัวไปกัดเค้กจากช้อนของเธอโดยตรง ลูเซียชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มขึ้นสี

“อืม…อร่อยจริงด้วย” วินพูดพลางพยักหน้าอย่างพอใจ

ลูเซียรีบเบือนหน้าหนี “บะ บ้า! นายน่าจะใช้ช้อนตัวเองสิ”

วินหัวเราะเบาๆ “เธอเป็นคนยื่นมาเองนะ”

ลูเซียยังคงหน้าแดงแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรต่อ เธอแค่ก้มหน้ากินเค้กต่ออย่างเงียบๆ

วินมองเธอแล้วยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไร บรรยากาศระหว่างทั้งสองไม่ได้ต้องการคำพูดอะไรมากมาย เพียงแค่ได้ใช้เวลาร่วมกันแบบนี้ มันก็ดีพอแล้ว

หลังจากออกจากคาเฟ่ ทั้งสองคนเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมายที่แน่นอน ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านทำให้บรรยากาศดูสบาย วินเหลือบมองลูเซียที่เดินอยู่ข้างๆ เธอเอามือไขว้หลังพลางแกว่งตัวไปมาเบาๆ ดูเหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“เธอดูมีความสุขนะ” วินเอ่ยขึ้น

ลูเซียหันมามองเขาก่อนจะยิ้มบางๆ “ก็วันนี้เป็นวันดีนี่นา”

“อืม…มันก็ดีจริงๆ” วินตอบพลางพยักหน้าเบาๆ

ทั้งสองเดินมาจนถึงสวนสาธารณะเล็กๆ ที่เงียบสงบ ลูเซียมองรอบๆ ก่อนจะหันมาถาม “นั่งพักกันหน่อยไหม?”

“ก็ดีนะ” วินตอบ ก่อนที่ทั้งคู่จะไปนั่งที่ม้านั่งไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่

ลูเซียนั่งเอนหลังพิงพนักแล้วหลับตาลงเล็กน้อย “แบบนี้มันดีจังเลยนะ…”

วินหันไปมองเธอ เธอดูผ่อนคลายมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมา “อืม…บางครั้งแค่ได้นั่งเงียบๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

ลูเซียลืมตาขึ้นมามองเขา “นายก็รู้จักซาบซึ้งกับช่วงเวลาสงบๆ แบบนี้ด้วยเหรอ?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” วินหัวเราะเบาๆ

ลูเซียหัวเราะตาม “นึกว่านายจะเป็นพวกอยู่เฉยๆ ไม่ได้ซะอีก”

“ฉันไม่ใช่เด็กไฮเปอร์ขนาดนั้นหรอก” วินตอบขำๆ

ทั้งสองนั่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง ปล่อยให้ลมเย็นๆ พัดผ่าน วินเหลือบมองลูเซียที่ดูจะกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเบาๆ

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเขา “ทำอะไรน่ะ?”

“ก็แค่จับมือเฉยๆ” วินตอบเรียบๆ

ลูเซียนิ่งไปก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย “…จู่ๆ ก็ทำแบบนี้ ใจเต้นแปลกๆ เลย”

วินหัวเราะเบาๆ “ก็แค่จับมือนะ”

“แต่นายไม่ค่อยทำแบบนี้ไง” ลูเซียพูดเบาๆ

วินยิ้มเล็กๆ แล้วกระชับมือเธอเบาๆ “งั้นก็ถือเป็นเรื่องพิเศษสำหรับวันนี้ละกัน”

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “อืม…วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ”

วินพยักหน้า “อืม”

บรรยากาศอบอุ่นของทั้งสองดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ต้องใช้คำพูดมากมาย พวกเขาแค่นั่งอยู่ด้วยกัน มองดูผู้คนเดินผ่านไปมา ฟังเสียงลมพัด และสัมผัสถึงอุณหภูมิจากมือของกันและกัน

หลังจากนั่งพักในสวนสาธารณะกันจนพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า วินกับลูเซียก็ตัดสินใจกลับห้องด้วยกัน ลูเซียดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เดินแกว่งแขนไปมาเบาๆ ขณะที่วินเดินอยู่ข้างๆ

“วันนี้สนุกไหม?” วินถามขึ้น

“อืม! สนุกมากเลย” ลูเซียพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“งั้นก็ดี” วินยิ้มตาม ก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกถึงบางอย่าง ลูเซียแอบเอื้อมมือมาจับชายเสื้อของเขาเบาๆ

“ทำไมจับเสื้อฉันล่ะ?”

“ก็…อยากจับมือ แต่ยังเขินอยู่” ลูเซียตอบเบาๆ

วินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะคว้ามือเธอมาจับไว้เอง ลูเซียหน้าแดงขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก

“แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?” วินถามพลางมองเธอ

“บ้า…” ลูเซียหลบตาแต่ก็ยอมให้เขาจับมือเดินไปด้วยกันตลอดทาง

เมื่อถึงห้อง ลูเซียเปิดประตูเข้าไปก่อนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ “อา~ วันนี้เหนื่อยจัง”

วินปิดประตูตามเข้ามา “เหนื่อยเพราะเดินเล่นทั้งวัน?”

“ก็เหนื่อยนะ แต่เป็นความเหนื่อยแบบมีความสุข” ลูเซียพูดยิ้มๆ

วินเดินไปนั่งข้างๆ เธอ “งั้นก็ดีแล้ว”

ลูเซียพลิกตัวหันมามองเขา “นายล่ะ? สนุกไหม?”

“ก็ดีนะ” วินตอบเรียบๆ แต่สายตาของเขาบอกชัดเจนว่าเขาก็มีความสุขไม่น้อย

ลูเซียจ้องหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ “งั้น…ขอรางวัลได้ไหม?”

วินเลิกคิ้ว “รางวัลอะไร?”

ลูเซียยิ้มขี้เล่น ก่อนจะจ้องเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย “อืม…ก็แค่กอดอ่ะ”

วินหัวเราะเบาๆ “แค่กอดเองเหรอ? ไม่ใช่ว่าอยากได้มากกว่านั้นเหรอ?”

ลูเซียหน้าแดงขึ้นมาทันที “บะ…บ้า! ใครจะไปคิดแบบนั้นกันล่ะ!”

วินหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัวเธอเข้ามากอดเบาๆ ลูเซียชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมซุกตัวเข้าหาอย่างว่าง่าย

“แบบนี้…ดีไหม?” วินกระซิบข้างหูเธอ

“อืม…” ลูเซียพึมพำเบาๆ เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากตัวของวิน มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

วินลูบหัวเธอเบาๆ “นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว”

ลูเซียเงยหน้ามองเขา “ขอกอดแบบนี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ?”

วินหัวเราะเบาๆ “ขี้อ้อนขึ้นเยอะเลยนะ”

“ก็…แค่นี้ไม่ได้เหรอ?” ลูเซียพูดเสียงเบา

วินยิ้มก่อนจะกอดเธอให้แน่นขึ้น “ได้สิ”

ทั้งสองนอนกอดกันอยู่แบบนั้นในความเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของกันและกัน ลูเซียค่อยๆ หลับตาลง รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยกว่าครั้งไหนๆ

และในคืนนั้น พวกเขาหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนใบหน้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***