วันที่ 15

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง วินตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนกร้องข้างนอก เขาหันไปมองลูเซียที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

“อรุณสวัสดิ์นะลูเซีย” วินพูดเสียงเบาๆ ขณะยืดตัวออกจากที่นอน

ลูเซียที่นั่งอยู่ข้างๆ หยิบถ้วยน้ำอุ่นจากโต๊ะข้างเตียงแล้วส่งให้เขา “อรุณสวัสดิ์เช่นกัน มานั่งดื่มน้ำอุ่นก่อนเถอะ เดี๋ยวจะทำให้สดชื่น”

วินรับน้ำจากเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะยกดื่มไปเล็กน้อย “รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว ขอบคุณนะลูเซีย”

ลูเซียมองเขาแล้วยิ้ม “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”

ช่วงเวลาที่ลูเซียและวินใช้ร่วมกันในเช้าวันนี้เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความใส่ใจ วินรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากลูเซียที่ไม่เคยห่างหายไปจากเขาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จ วินก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้ตัวเองเคลื่อนไหวเร็วเกินไป เพราะยังมีอาการเจ็บเล็กน้อยจากบาดแผลที่ได้รับเมื่อไม่นานมานี้

ลูเซียมองเขาอย่างไม่ละสายตา “ระวังหน่อยนะ อย่ารีบร้อนมากนัก”

“รู้แล้วล่ะ ฉันก็แค่จะไปหานั่งข้างนอกบ้าง ลมหายใจสดชื่นกว่าการนอนอยู่ในห้องทั้งวัน” วินตอบ

“งั้นก็ตามใจเลย” ลูเซียยิ้มออกมา ก่อนจะลุกตามเขาไปอย่างช้าๆ

เมื่อทั้งสองออกไปที่ระเบียงของบ้าน ลูเซียหยุดยืนข้างๆ วิน และทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้นอกบ้าน พร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์ของยามเช้า

“มองดูท้องฟ้าแล้วรู้สึกดีขึ้นเลยนะ” วินพูดเบาๆ ขณะที่มองไปที่ฟ้าที่มีเมฆบางๆ ลอยอยู่

“มันก็เหมือนชีวิตเราแหละ” ลูเซียพูดเสียงเบา “มีวันฝนตก มีวันแดดออก แต่สุดท้ายก็จะกลับมาสดใสเสมอ”

วินหันมามองเธอ “ฟังดูเหมือนเธอคิดเยอะนะ”

ลูเซียยิ้มแล้วหันมองท้องฟ้าอีกครั้ง “แค่คิดว่าชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า แม้จะเจออุปสรรคบ้าง แต่ก็ยังต้องก้าวต่อไป”

วินยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะพูดขึ้น “เอาอย่างนั้นก็ได้ จะเดินไปข้างหน้าไปด้วยกัน”

ทั้งสองนั่งเงียบๆ ร่วมกันในบรรยากาศสดชื่นของเช้าวันนี้ แม้ว่าจะไม่พูดอะไรมากมาย แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าในช่วงเวลานี้ พวกเขามีความสุขแค่ได้อยู่ด้วยกัน

เวลาในตอนเช้าเดินไปอย่างช้าๆ และเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่ทั้งสองคนแบ่งปันกัน ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สำหรับวันนี้ ทุกอย่างดูดีและเต็มไปด้วยความหวัง

บรรยากาศในตอนสายเต็มไปด้วยความสงบ วินและลูเซียยังคงนั่งอยู่บนระเบียงบ้าน พวกเขานั่งหันหน้าเข้าหากันอย่างใกล้ชิด กลิ่นหอมของกาแฟจากในบ้านลอยมากระทบจมูกเบาๆ ทำให้บรรยากาศยิ่งอบอุ่นขึ้นไปอีก

“จะไม่ไปทานอาหารเช้าหรือ?” วินถาม พร้อมยิ้มที่มุมปาก

ลูเซียมองเขาแล้วตอบด้วยเสียงนุ่ม “ฉันทานไปแล้ว แต่ถ้านายหิวฉันจะทำให้ก็ได้นะ”

วินยิ้มเบาๆ “อยากจะบอกว่า...ไม่หิว แต่คงจะดีกว่า ถ้าได้เห็นเธอทำให้” เขาพูดพร้อมกับมองลูเซียอย่างอ่อนโยน

ลูเซียรู้สึกหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่แสดงท่าทีอะไร รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

“เดี๋ยวไปทำให้นะ” ลูเซียลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

วินนั่งมองตามลูเซียไปอย่างนิ่งๆ แม้ว่าจะยังมีอาการเจ็บจากแผลบ้าง แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างกลับมาปกติแล้ว การมีลูเซียอยู่ข้างๆ ทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้นทุกวัน

ในไม่ช้า ลูเซียก็กลับมาพร้อมกับถาดอาหารเช้าที่เธอเตรียมเองทุกอย่าง: ขนมปังปิ้งน้ำผึ้ง, ไข่ดาว, และน้ำส้มคั้นสดๆ

“นี่...ขอให้ถูกปากนะ” ลูเซียยิ้มให้พร้อมกับวางถาดลงข้างๆ วิน

วินมองอาหารที่ลูเซียเตรียมให้ด้วยความประทับใจ “ดูดีมากเลย ขอบคุณนะ”

ลูเซียนั่งลงข้างๆ เขาและเริ่มทานขนมปังไปพร้อมๆ กัน

บรรยากาศในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบ พวกเขาทานอาหารไปพร้อมกับคุยกันเรื่อยๆ เรื่องราวต่างๆ ในชีวิต เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้รู้สึกถึงความใกล้ชิดและการดูแลที่มีให้กัน

"ที่จริง...เวลาที่เราได้ใช้ด้วยกันแบบนี้ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีนะ" วินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆ ขณะเงยหน้าขึ้นมองลูเซีย

ลูเซียหยุดกินและมองเขาตรงๆ “ฉันก็เหมือนกันนะ...มันทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้น”

วินยิ้มและเอื้อมมือไปแตะมือของลูเซียเบาๆ “รู้ไหมว่าแค่มีเธออยู่ข้างๆ ก็ทำให้โลกนี้ดูสดใสขึ้นเยอะ”

ลูเซียรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เธอมองวินด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ไม่ต้องพูดแบบนั้นหรอก...นายแค่พูดให้ฉันฟังมากไปแล้ว”

วินหัวเราะเบาๆ “จริงจังนะ...เธอทำให้ฉันมีความสุขมากจริงๆ”

ลูเซียเอียงคอมองเขาแล้วยิ้มหวาน "ฉันดีใจนะที่ได้อยู่กับนาย"

วินตอบกลับด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ฉันเสมอ”

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ พวกเขาทานอาหารกันจนเกือบเที่ยง และคุยกันอย่างอิสระ ความสุขที่ทั้งสองคนแบ่งปันกันในตอนนี้ทำให้ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันยิ่งลึกซึ้งขึ้นไปเรื่อยๆ

ทั้งสองรู้ดีว่าในวันข้างหน้าอาจมีความท้าทายและอุปสรรคที่ต้องเผชิญ แต่ตอนนี้ พวกเขาแค่ต้องการอยู่ร่วมกันในช่วงเวลานี้...อย่างเงียบๆ และมีความสุข

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ลูเซียและวินเดินออกไปนั่งที่มุมหนึ่งของสวน ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ให้ความเย็นสบายจากแสงแดดที่ยังคงส่องลงมา ทั้งสองนั่งอยู่ในความเงียบงั้นๆ แค่พยายามใช้เวลาที่มีร่วมกัน

“ทำอะไรกันดีนะ?” วินถาม ขณะที่เขานั่งมองมือของลูเซียที่วางอยู่ข้างๆ

ลูเซียยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบกลับ “ไม่รู้เหมือนกัน...แค่รู้สึกดีที่นั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ”

วินพยักหน้า “ใช่เลย...บางครั้งแค่ได้อยู่กับคนที่อยากอยู่ด้วย มันก็ทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้น”

ลูเซียหันมามองเขาอย่างเงียบๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดู “เอ๊ะ มีข้อความเข้ามาจากเพื่อนๆ น่ะ”

“มีอะไรเหรอ?” วินถามขึ้น

ลูเซียเลื่อนข้อความไปเรื่อยๆ ก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง “ไม่มีอะไรหรอก...แค่ข้อความจากเพื่อนๆ ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกเขาจะชวนไปไหนบ้าง”

“แล้วทำไมยิ้มแบบนั้นล่ะ?” วินถาม เขาคิ้วขมวด

ลูเซียวางโทรศัพท์ลงและหันไปมองเขา "มันก็แค่...คิดถึงอะไรบางอย่าง" เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า “แล้วนายล่ะ? ไม่คิดอะไรบ้างหรอ?”

วินมองเธอสักพักแล้วหัวเราะเบาๆ “มีแต่อะไรที่ไม่กล้าพูดให้ฟัง” เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ

“ทำไม? ไม่อยากพูดเหรอ?” ลูเซียถาม ยิ้มขำๆ

“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพูดหรอก...แค่บางทีพูดไปแล้วมันก็ไม่ค่อยมีอะไรดีเท่าไร” วินตอบไปอย่างตรงไปตรงมา

ลูเซียยิ้มออกมาแล้วพูด "นายนี่...ก็แอบมีมุมที่น่ารักเหมือนกันนะ"

วินยักไหล่ “ใครบอกล่ะ...แค่บางทีก็อยากให้เธอเห็นมุมนี้บ้าง”

ลูเซียมองเขา แล้วแกล้งทำเสียงเข้มๆ “ถ้าแบบนี้...นายต้องหมั่นพูดสิ่งดีๆ มาให้ฉันฟังบ่อยๆ นะ”

วินยิ้มกว้าง “ได้เลย...ถ้านั่นทำให้เธอยิ้มได้”

ทั้งสองเงียบไปสักพัก ขณะที่วินมองไปที่ดอกไม้ที่บานอยู่ข้างทาง “ดอกไม้พวกนี้สวยจริงๆ นะ”

ลูเซียมองไปตามที่เขาบอกแล้วพยักหน้า “ใช่...มันทำให้ทุกอย่างดูสดใส”

“เหมือนเธอนั่นแหละ” วินพูดไปโดยไม่ทันตั้งตัว

ลูเซียหันมามองเขาทันที สีหน้าตกใจนิดหน่อย “นี่...นายทำแบบนี้ทุกครั้งเลยนะ?”

วินยิ้มเขินเล็กน้อย “ก็แค่...จริงใจ” เขาลูบหัวเบาๆ

ลูเซียยิ้มแล้วส่ายหัว “อย่าเอาแต่พูดแบบนี้เลยนะ คนอื่นอาจจะคิดว่าเธอพูดเล่นๆ ก็ได้”

“แต่ฉันไม่เล่นนะ...” วินพูดเสียงเบาแล้วมองหน้าเธอ "เธอสวยจริงๆ"

ลูเซียเงียบไปสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ แล้วพูดเสียงอ่อน “อย่าพูดแบบนี้สิ...”

“ทำไมล่ะ? ฉันก็แค่บอกความจริง” วินยิ้มกลับไป

ลูเซียยิ้มให้เขาก่อนจะพูดเบาๆ “ถ้าอย่างนั้น...นายต้องรักษาคำพูดนี้ไปตลอดเลยนะ”

“สัญญาเลย” วินพูดพร้อมยกมือขึ้นไปบนหน้าอก ทำท่าเหมือนสัญญากับตัวเอง

ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ รู้สึกถึงการเชื่อมโยงกันที่ไม่มีคำพูดมาแทนที่ได้ ความอบอุ่นที่ทั้งสองรู้สึกมันมากมายพอๆ กับเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันในวันนี้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบที่สุดทั้งในใจของลูเซียและวิน

หลังจากที่ทั้งสองใช้เวลาทำกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ด้วยกันในสวน พอเริ่มเข้าสู่ช่วงบ่าย พวกเขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยังคงอยู่รอบตัว ทั้งคู่ใช้เวลาพูดคุยเรื่องราวต่างๆ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือเรื่องที่ผ่านมานานแล้วก็ตาม แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ ทุกคำพูดมันเต็มไปด้วยความสำคัญ

“วันนี้แดดดีจังเลยนะ” วินพูดขณะที่เดินไปทางห้องนั่งเล่น

“ใช่เลย” ลูเซียตอบพร้อมยิ้มพลางมองออกไปทางหน้าต่าง “รู้สึกดีนะที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันแบบนี้”

วินหยุดเดินแล้วหันไปมองเธอ “ดีนะ... ได้เห็นเธอยิ้มแบบนี้”

ลูเซียยิ้มกว้างขึ้น “ก็เพราะมีนายอยู่ด้วยไง”

วินยิ้มกลับไปแล้วเดินไปนั่งบนโซฟา “งั้นต้องขอบคุณนายสินะ”

“ขอบคุณนายทำไม?” ลูเซียถามอย่างขำๆ

“ก็เพราะเธอน่ะ ทำให้ทุกวันของฉันดีขึ้น” วินตอบอย่างจริงจัง

ลูเซียหยุดยิ้มไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ อีกครั้ง “จริงเหรอ? ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ”

ทั้งสองนั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา ราวกับไม่ต้องพูดอะไรกันมากมาย แค่การนั่งอยู่ด้วยกันก็มากพอแล้วสำหรับทั้งคู่

เวลาผ่านไปเร็วมากจนถึงช่วงเย็น พวกเขาไปทานอาหารเย็นด้วยกันในห้องครัว โดยที่วินชวนลูเซียให้ช่วยเขาทำอาหารอย่างสนุกสนาน

“เธอช่วยฉันทำอาหารครั้งแรกเหรอ?” วินถามพลางยิ้ม

“ก็คงงั้น” ลูเซียยิ้มพร้อมบอก “แต่ไม่รับประกันว่าจะทำได้ดีนะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เราทำด้วยกันจะสนุกกว่าถ้าผิดพลาดนิดหน่อย” วินพูดพร้อมตักข้าวขึ้นใส่จาน

ลูเซียก็ช่วยหั่นผักอย่างสนุกสนานไปพร้อมกับเขา “ได้ยินแบบนี้แล้วก็รู้สึกดีขึ้นหน่อย”

“ดีเลย...ฉันก็คิดแบบนั้น” วินยิ้ม “บางทีสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตก็คือการทำอะไรบางอย่างด้วยกันอย่างง่ายๆ นี่แหละ”

พวกเขาทานอาหารด้วยกันและพูดคุยเรื่องราวต่างๆ ขณะที่บรรยากาศในห้องครัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขที่จับต้องได้

เมื่อทานเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินออกไปนั่งข้างนอก ลูเซียขอให้วินนั่งมองท้องฟ้ายามเย็น

“ท้องฟ้าสวยมากเลยนะ...เหมือนกับความรู้สึกในใจฉันเลย” ลูเซียพูดเบาๆ

“รู้สึกเหมือนกัน” วินตอบกลับ พร้อมกับนั่งมองท้องฟ้าไปด้วยกัน “บางทีแค่การนั่งอยู่ด้วยกันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว”

ลูเซียหันมามองเขาก่อนจะพูด “ถ้านายไม่อยู่...ฉันคงไม่รู้สึกแบบนี้”

“เธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก...ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ” วินตอบกลับอย่างจริงใจ

“ดีใจจัง...ที่ได้มีคนแบบนายอยู่ข้างๆ” ลูเซียยิ้ม

วินมองเธอแล้วจับมือเธอเบาๆ “ฉันก็ดีใจที่มีเธออยู่ข้างๆ แบบนี้”

ในช่วงเวลาเย็นที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบและท้องฟ้าสวยงาม ทั้งสองรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความสุข และมีความรู้สึกเชื่อมโยงกันที่ไม่มีคำพูดใดๆ มาบอกได้

บรรยากาศของวันนี้ชั่งอบอุ่นการนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินไปพร้อมกัน ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความสำคัญของกันและกันในทุกช่วงเวลาที่ผ่านไป

หลังจากทานมื้อเย็นร่วมกัน เสียงหัวเราะยังคงดังก้องในบ้าน พวกเขานั่งกันอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีแสงไฟอ่อนๆ ลูเซียยิ้มไปมาไม่หยุด ขณะที่วินเองก็ไม่สามารถหลีกหนีจากรอยยิ้มที่ยืดออกไปบนใบหน้าได้เหมือนกัน

“นายรู้ไหม... ถ้าไม่มาที่นี่วันนี้ ฉันคงจะไม่ได้รู้สึกแบบนี้” ลูเซียพูดเบาๆ พลางยิ้มที่มุมปาก

“รู้สึกอะไรเหรอ?” วินหันมามองเธออย่างสงสัย

“รู้สึกว่า...การมีคนข้างๆ ที่เข้าใจเรา มันทำให้ชีวิตมันง่ายขึ้นเยอะ” ลูเซียพูดพร้อมทั้งยิ้มให้เขา ก่อนจะหยุดไปครู่หนึ่งและบอกต่อ “อย่างนายไงที่ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวเลย”

วินยิ้มบางๆ แล้วเดินไปนั่งข้างๆ เธอ บรรยากาศยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม “ฉันดีใจที่เธอรู้สึกแบบนั้นนะ” เขาพูดเสียงเบา

แล้วทั้งสองก็นั่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง ท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งข้างนอกที่ดังขึ้นเป็นระยะ รู้สึกถึงความสงบที่ก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขา

จนกระทั่งลูเซียพูดขึ้นอีกครั้ง “วิน...” เสียงเธอแผ่วเบา แต่เหมือนจะมีอะไรที่อยากจะบอก

“หืม?” วินหันไปมองเธออย่างสงสัย

ลูเซียหันมามองเขา ก่อนจะยิ้มแบบเขินๆ “แค่คิดว่า... ถ้าไม่มีนาย ฉันคงจะไม่รู้สึกว่าชีวิตมันมีความหมายแบบนี้”

วินใจเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย เขาหยิบมือของลูเซียขึ้นมาและบีบเบาๆ “ฉันจะไม่ให้เธอรู้สึกแบบนั้นหรอก”

เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แพร่กระจายจากมือของเขา และมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย “ฉันเชื่อในตัวนายมากเลยนะ”

จากนั้นทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันอย่างเงียบๆ ก่อนที่วินจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “คืนนี้... ขอให้เรานอนข้างๆ กันแบบนี้อีกนะ”

ลูเซียพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดกลับไป “ขอได้เลย... นายรู้ไหม... ฉันรู้สึกดีใจมากที่มีนายอยู่ข้างๆ”

วินไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่โน้มตัวไปข้างหน้าและสัมผัสหน้าผากของเธอเบาๆ ราวกับจะบอกว่า “ฉันก็เช่นกัน” รอยยิ้มที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ทำให้ลูเซียรู้สึกว่าเวลานี้... ทุกอย่างมันเพอร์เฟกต์

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ลุกขึ้นไปเตรียมตัวเข้านอน ลูเซียเดินไปที่ห้องนอนพร้อมกับวินอยู่ข้างๆ มันเหมือนกับเวลาที่พวกเขาทำทุกอย่างร่วมกัน ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการมีคนที่เข้าใจและเป็นห่วงกันแบบนี้

เมื่อเข้าไปในห้องนอน วินช่วยลูเซียเปิดผ้าห่มและพาเธอนั่งลงบนเตียง เขาค่อยๆ ปิดไฟในห้องให้มืดลง เหลือแค่แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง

ลูเซียหันไปมองวินด้วยสายตาที่อบอุ่น “คืนนี้... ฉันจะฝันดีเพราะมีนายอยู่ข้างๆ” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ฝันดีเหมือนกันนะ...” วินตอบพร้อมยิ้มให้เธอ

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ภายในห้องที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่แสนอบอุ่น ลูเซียเอื้อมมือไปจับมือของวินไว้แน่นๆ ราวกับไม่อยากให้เขาหลุดหายไปจากชีวิต

ก่อนที่ทั้งสองจะหลับไป ลูเซียกระซิบเสียงเบา “ขอบคุณนะ... ที่อยู่ข้างๆ ฉันตลอด”

วินยิ้มและบีบมือเธอเบาๆ “ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ... ลูเซีย” แล้วเขาก็หลับตาลง

ในคืนนั้น บรรยากาศเงียบสงบยิ่งขึ้น ท่ามกลางการนอนหลับที่เต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น ทั้งคู่รู้สึกถึงความพิเศษของช่วงเวลานี้ที่พวกเขามีให้กัน และในใจลึกๆ ทั้งสองต่างก็รู้ว่า... ตอนนี้ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***