วันที่ 14

วันที่ 14 เริ่มต้นขึ้นในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างห้องนอนของวิน เขายังคงนอนอยู่บนเตียง ขณะที่ลูเซียกำลังจัดเตรียมอาหารเช้าให้เขาในห้องครัวห่างออกไปไม่ไกล

กลิ่นหอมของกาแฟและขนมปังอบใหม่ลอยมาในอากาศ วินลืมตาขึ้นและยิ้มให้กับความเงียบสงบที่อยู่รอบตัว เขารู้สึกดีขึ้นมากตั้งแต่วันที่เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นใจจากการที่มีลูเซียอยู่ข้างๆ

ลูเซียเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถาดอาหารเช้า มองไปที่วินที่ยังนอนอยู่บนเตียง "อรุณสวัสดิ์ วิน! วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงสดใส

วินยิ้มและยักไหล่เล็กน้อย "ไม่ค่อยอยากทานอะไรหนักๆ วันนี้แค่ขนมปังก็พอแล้วล่ะ" เขาหันไปมองเธอและพูดต่อ "ขอบคุณนะลูเซีย"

ลูเซียวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงและนั่งลงข้างๆ วิน "แค่ทำนิดหน่อยเอง" เธอพูดอย่างเรียบง่าย ก่อนจะหันไปยิ้มให้เขา "สำคัญที่สุดคือต้องทำให้เธอฟื้นตัวเต็มที่"

วินยิ้มให้กับความห่วงใยของเธอ "ขอบคุณที่ดูแลฉันตลอดนะ"

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสองเดินออกไปข้างนอกบ้าน บรรยากาศในวันนี้สดชื่นอย่างยิ่ง มีลมพัดเบาๆ ทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูสดใสขึ้น ราวกับโลกนี้เป็นของพวกเขาแค่สองคน

"วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่า?" ลูเซียถามขณะเดินเคียงข้างเขา

วินหันไปมองเธอ ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ "ไม่รู้สิ... อาจจะแค่เดินเล่นไปตามทางหรือหามุมสงบๆ นั่งคุยกันบ้างก็ได้"

"ดีเลย!" ลูเซียตอบอย่างกระตือรือร้น "ฉันชอบเวลาที่เราสามารถนั่งคุยกันแบบนี้ ไม่ต้องรีบไปไหน"

ทั้งสองเดินไปตามทางเดินในสวนสาธารณะ ใบไม้เขียวขจีและเสียงนกร้องทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบ เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยเบาๆ ของทั้งคู่ทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ

"ลูเซีย..." วินพูดขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่มองไปที่ท้องฟ้า "บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนเวลาเดินเร็วเกินไป แล้วทำให้เราพลาดอะไรบางอย่าง"

ลูเซียหันมามองเขาและยิ้มเล็กน้อย "ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้าเราอยู่กับปัจจุบันและตั้งใจใช้มันให้ดีที่สุด เราจะไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจหรอกนะ"

วินมองเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขารู้สึกขอบคุณที่ได้พบคนที่เข้าใจและสามารถแบ่งปันทุกอย่างไปด้วยกัน "จริงนะ... ฉันรู้สึกดีที่มีเธออยู่ข้างๆ"

"เธอก็ไม่ต่างกันหรอกนะ" ลูเซียตอบกลับ ขณะจับมือเขาเบาๆ "เราเป็นทีมเดียวกัน"

ความเงียบแทรกเข้ามาอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่ไม่อึดอัด กลับเต็มไปด้วยความเข้าใจและความสบายใจที่มีให้กัน

ในช่วงเวลานั้น ทั้งสองเดินไปยังมุมหนึ่งของสวนที่มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่าน เสียงน้ำไหลและบรรยากาศธรรมชาติทำให้ทุกอย่างดูสงบและผ่อนคลาย

"ตรงนี้น่าจะดีนะ" วินพูดขึ้น ขณะที่นั่งลงบนม้านั่งไม้ข้างๆ ลำธาร

ลูเซียก็เดินตามเขามานั่งข้างๆ ก่อนจะพูดขึ้น "ชอบที่นี่เหมือนกัน มันทำให้รู้สึกสงบใจ"

"ใช่... รู้สึกเหมือนเวลาอยู่ที่นี่ ชีวิตมันช้าลง" วินตอบพลางยิ้ม "บางทีการหยุดพักก็ทำให้เรามองเห็นสิ่งที่สำคัญจริงๆ"

ลูเซียหันมามองเขาอย่างอ่อนโยน "แล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คืออะไร?"

วินจับมือของเธออย่างเบาๆ และสบตากับเธอ "สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอ... เพราะเธอทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้น" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลูเซียหน้าแดงเล็กน้อยจากคำพูดของเขา แต่ก็ยิ้มออกมา "ขอบคุณนะ... ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน"

ทั้งสองนั่งอยู่ในเงียบสงบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและเชื่อมโยงกันไปตลอด

เมื่อถึงเวลาบ่าย ทั้งสองยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งไม้ข้างลำธาร ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แค่การอยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็ทำให้ทั้งคู่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ต้องใช้คำพูดมาอธิบาย

ลูเซียขยับตัวไปข้างๆ จนใกล้กับวิน เธอมองไปที่น้ำที่ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหันกลับมามองเขา "วิน... บางทีฉันก็กลัวนะ กลัวว่าเราจะต้องจากกัน"

วินหันมามองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน "เราจะไม่จากกันหรอกนะลูเซีย"

ลูเซียรู้สึกอบอุ่นจากคำพูดของเขา แม้จะไม่พูดอะไรต่อ แต่ก็รู้สึกได้ถึงความมั่นคงในตัวของเขาที่ให้ความสบายใจ

"ขอบคุณนะ" ลูเซียพูดเบาๆ และยิ้มให้เขา "เพราะว่าถ้าไม่มีนาย ฉันคงจะไม่รู้สึกว่าทุกอย่างมันดีขึ้นเลย"

วินยิ้มให้กับเธอ "เธอทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเองลูเซีย ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เราเจอกัน หรือแม้แต่ตอนนี้" เขาจับมือเธอเบาๆ ขณะที่มองไปที่น้ำ "เราแค่ต้องใช้เวลาไปด้วยกัน ทุกอย่างจะผ่านไปเอง"

ลูเซียรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของวินที่จับอยู่ เธอหันไปสบตากับเขา และในช่วงเวลานั้นก็รู้สึกว่าไม่ต้องการให้เวลาเดินไปเร็วเกินไปเลย

"ขออยู่กับนายแบบนี้ไปเรื่อยๆ ได้ไหม?" เธอถามออกไปอย่างจริงใจ

"ถ้านั่นทำให้เธอมีความสุข ฉันก็ยินดี" วินตอบกลับพร้อมยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น

ทั้งสองนั่งอยู่ที่นั่นจนพระอาทิตย์เริ่มตกดิน ท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนสีจากฟ้าใสเป็นสีส้มอมชมพู ทำให้บรรยากาศรอบตัวยิ่งดูโรแมนติกและสงบสุข

"ฉันคิดว่าเราไม่น่าจะปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างไร้ค่า" วินพูดขึ้นหลังจากนั่งอยู่สักพัก

ลูเซียพยักหน้าหันมามองเขา "ใช่... การใช้เวลากับคนที่เรารัก มันมีค่าเสมอ"

แล้วทั้งสองก็หันไปมองท้องฟ้า และแม้จะมีหลายเรื่องที่ยังคงรอพวกเขาอยู่ข้างหน้า แต่ในตอนนี้ พวกเขารู้แค่ว่าพวกเขามีแต่กันและกัน

ก่อนที่จะลุกออกจากม้านั่งไม้ วินเอื้อมมือไปจับมือของลูเซียอีกครั้ง "เราจะเดินไปข้างหน้าไปด้วยกันนะ"

"ไปด้วยกัน" ลูเซียยิ้มอย่างอบอุ่น

ทั้งสองเดินกลับไปยังบ้าน โดยไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แค่การจับมือกันและเดินเคียงข้างกันก็ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นและความอบอุ่นที่มีให้กัน

คืนวันที่ 14 จบลงด้วยการที่ทั้งสองนอนหลับไปในความสงบ รู้ดีว่าไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในอนาคต พวกเขาจะยังคงอยู่เคียงข้างกันเสมอ

...และทั้งสองก็ก้าวต่อไปในเส้นทางที่ยังไม่รู้ว่าจะพาพวกเขาไปที่ไหน แต่สำหรับตอนนี้ การมีอยู่ของกันและกันก็เพียงพอแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***