วันที่ 13

เช้าวันนี้ในห้องพักของวิน ลูเซียยิ้มออกมาเมื่อเห็นเขายังนอนหลับสนิทเหมือนเด็กทั้งๆ ที่เขาเพิ่งหายจากการบาดเจ็บมาหมาดๆ ความกังวลในใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะรู้ดีว่าเขาต้องการเวลาในการพักผ่อน

ลูเซียค่อยๆ นั่งลงข้างๆ เขา บางครั้งก็มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก แค่การเห็นเขาอยู่ตรงนี้ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นไปหมด

วินลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เห็นเธอนั่งอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มบางๆ "ตื่นแล้วเหรอ?"

"อืม... ตื่นแล้ว" ลูเซียตอบ แต่รอยยิ้มของเธอเหมือนจะบอกว่ามีบางอย่างที่เธอซ่อนไว้ "กว่าจะตื่นมาเจอหน้าฉัน... ก็ทำเอาหัวใจเต้นไม่หยุดเลยนะ"

วินหัวเราะเบาๆ และยืดตัวขึ้นเล็กน้อย "อยากให้ฉันตื่นมาเจอหน้าคนที่ดีที่สุดในโลกทุกวันเลยนะ"

ลูเซียทำหน้าบึ้งเล็กน้อย แต่แล้วก็หัวเราะออกมา "อย่ามาพูดดีใส่เลยนะ คนขี้โกง"

วินยิ้มให้เธอจนดวงตาเป็นประกาย "ฉันก็แค่พูดความจริง... ทุกครั้งที่เห็นเธอหัวใจฉันเต้นแรงขึ้น"

ลูเซียส่ายหัวเบาๆ อย่างไม่รู้จะตอบอะไรดี เพียงแค่รู้สึกว่าโลกทั้งใบเหมือนจะหยุดหมุนเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้นจากปากของเขา

"เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าทุกวันเป็นวันใหม่เสมอเลย" วินพูดต่อ ด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

ลูเซียมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าหัวใจของเธอจะหลุดออกมาจากอก "นายทำแบบนี้อีกแล้วนะ"

"แบบไหนล่ะ?" วินถามพลางยิ้ม

"แบบที่ทำให้ฉันรู้สึก... เหมือนจะบินได้" ลูเซียตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ

วินยกมือขึ้นมาแตะหัวเธอเบาๆ "ดีใจที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นนะ" เขาพูดพร้อมกับเสียงที่อ่อนโยนจนทำให้ลูเซียรู้สึกเหมือนในช่วงเวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการอยู่เคียงข้างกัน

"ฉันก็จะพยายามทำให้เธอมีความสุขทุกวัน" วินพูดอีกครั้ง ขยับตัวไปใกล้ๆ เธอและยิ้มให้

ลูเซียพยักหน้าเบาๆ และมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก "ถ้านายรักษาสัญญา... ฉันจะไม่ปล่อยให้นายไปไหนเลย"

วินยิ้มกว้างขึ้น "ฉันสัญญา" เขาตอบอย่างมั่นคง

ท่ามกลางความเงียบสงบของห้องพัก เสียงหัวใจที่เต้นของทั้งสองคนก็เหมือนจะเป็นเสียงเดียวกันในตอนนี้ ความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้น ทำให้ทุกๆ สิ่งรอบตัวกลายเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด พวกเขารู้ดีว่าอนาคตที่เต็มไปด้วยความท้าทายรออยู่ข้างหน้า แต่ในวันนี้ พวกเขาแค่ต้องการอยู่เคียงข้างกันในช่วงเวลาที่ดีนี้เท่านั้น

หลังจากที่ทั้งคู่ใช้เวลาทั้งวันในการพูดคุยและดูแลกันและกัน วินเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาก ลูเซียคอยอยู่ข้างๆ ช่วยเหลือทุกอย่างจนเขารู้สึกอบอุ่นมากกว่าเดิม ทุกครั้งที่เธอยิ้มให้เขา มันทำให้ความเจ็บปวดจากแผลและความเหนื่อยล้าหายไปในทันที

ในตอนเย็น ลูเซียได้เดินเข้าไปในห้องของวินเพื่อเช็คว่าเขารู้สึกยังไง

"วิน… คิดว่าจะออกไปข้างนอกบ้างไหม?" ลูเซียถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

วินนั่งพิงพนักเตียงมองไปที่หน้าต่างข้างๆ เขาได้ยินคำถามแล้วก็ยิ้มบางๆ “ยังไม่อยากไปไหนหรอก... รู้สึกดีขึ้นแล้ว แต่มันก็ยังเจ็บอยู่บ้าง” เขาหันไปมองลูเซียแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าเธออยากออกไปบ้าง เราก็ไปด้วยกันนะ”

ลูเซียยิ้มให้เขา “ก็แค่ไปเดินเล่นนิดหน่อย ไม่ต้องไปไกลหรอกนะ” เธอพูดขณะยิ้มให้เขาอย่างมีความหมาย

วินเลิกคิ้วขึ้น แต่ยังคงยิ้ม “ไปเดินเล่นก็ได้... แต่ว่าฉันต้องขอโทษถ้าทำให้เธอต้องกังวลนะ”

ลูเซียส่ายหัว “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ... ถ้านายรู้สึกดีขึ้นก็ไปเถอะ แต่ต้องระวังตัวเองนะ”

ทั้งคู่ออกจากห้องไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ท่ามกลางอากาศเย็นๆ ที่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ที่กำลังจะลับขอบฟ้า วินเดินไปข้างๆ ลูเซีย เขารู้สึกถึงการหายใจที่เริ่มผ่อนคลายขึ้น และความเจ็บปวดที่ค่อยๆ เลือนหายไป

"รู้ไหม... ทุกครั้งที่มีเธออยู่ข้างๆ ทุกอย่างมันง่ายไปหมด" วินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ลูเซียหันไปมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ "ฉันแค่ทำในสิ่งที่รู้สึกว่าควรทำเท่านั้น"

“ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า... ทุกอย่างมันดีขึ้นในทันที” วินพูดต่อ ตาเขามองลูเซียอย่างจริงจัง

ลูเซียหยุดเดินและหันมามองเขา “นายก็ดีขึ้นจริงๆ แล้วใช่ไหม? ไม่ต้องกังวลมากนะ” เธอพูดด้วยเสียงที่อบอุ่น

“ดีขึ้นเยอะเลย...” วินตอบ พร้อมกับยิ้มให้ลูเซีย "ขอบคุณมากนะที่อยู่ข้างๆ ฉัน"

ลูเซียยิ้มตอบและเดินไปข้างๆ เขาอีกครั้ง “ถ้านายอยากทำอะไร... ฉันก็พร้อมไปด้วยเสมอ”

วันนั้นทั้งสองใช้เวลาที่เหลือเดินเล่นอยู่ในสวน ดื่มด่ำกับความสงบที่มาพร้อมกับบรรยากาศเย็นๆ ท่ามกลางแสงแดดสุดท้ายของวัน แม้ว่ามีความกังวลอยู่บ้างเกี่ยวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต แต่ในขณะนี้ ทั้งสองต่างก็รู้สึกว่าเวลาที่ใช้ร่วมกันนั้นมีค่าและเต็มไปด้วยความสุข

หลังจากเดินเล่นในสวนจนรู้สึกผ่อนคลาย วินและลูเซียกลับมาที่บ้านในช่วงเย็น ลูเซียเดินนำทางเข้าไปในห้องที่เธอและวินใช้เวลาร่วมกันในช่วงที่เขาฟื้นตัว

“วันนี้อากาศดีจริงๆ นะ” ลูเซียพูดขึ้น ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ วินที่เพิ่งจะนั่งลงบนเตียง

วินพยักหน้าเบาๆ ขณะที่มองไปที่หน้าต่าง “ใช่... การได้ออกมาจากห้องมานั่งพักข้างนอก มันทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะ”

ลูเซียหันมามองเขาแล้วพูดต่อ “บางทีการที่เราหยุดพักบ้างมันก็เป็นการให้เวลาตัวเองฟื้นฟูได้ดีขึ้น”

วินยิ้มให้เธอ “เธอพูดถูกนะ... ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นจริงๆ”

ความเงียบค่อยๆ ปกคลุมห้อง เมื่อทั้งสองนั่งอยู่ใกล้กัน ไม่มีคำพูดใดที่จำเป็นต้องกล่าวออกมา บรรยากาศในห้องนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น ที่เกิดจากการที่ทั้งสองอยู่เคียงข้างกัน

ลูเซียมองไปที่วินที่นั่งเงียบๆ และไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มของตัวเองได้ “นายชอบอยู่ข้างๆ ฉันใช่ไหม?”

วินหันมามองเธอและพยักหน้าช้าๆ “ใช่... ชอบมากด้วย”

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่ลูเซียจะหัวเราะเบาๆ เธอยิ้มให้เขาแล้วพูดขึ้น “งั้นฉันจะอยู่ข้างๆ นายตลอดไปนะ”

วินจับมือของเธอและบีบเบาๆ “ฉันก็สัญญา ว่าจะอยู่ข้างๆ เธอตลอดไปเหมือนกัน”

คำพูดที่ออกจากปากของเขาทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งดูอบอุ่นขึ้น ความรู้สึกที่ทั้งสองมีให้กันไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นความเข้าใจและการให้ความสำคัญซึ่งกันและกัน

ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะเงียบสงบ และไม่สำคัญเท่ากับการที่ทั้งสองได้ใช้เวลานี้ร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นแค่การนั่งอยู่ข้างๆ หรือการแค่มีความเงียบสงบที่ทั้งคู่สามารถแบ่งปันกันได้

“ดีจังนะ... ที่มีเธออยู่ข้างๆ ฉัน” วินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ลูเซียยิ้มอีกครั้งแล้วตอบ “ถ้านายมีฉันอยู่ข้างๆ ยังไงก็ไม่มีอะไรที่เราผ่านไปไม่ได้หรอก”

ทั้งสองนั่งอยู่ในห้อง รู้สึกถึงความผ่อนคลายและความสุขที่ไม่ได้มาจากสิ่งภายนอก แต่เป็นความสุขจากการมีใครบางคนที่พร้อมจะยืนเคียงข้างกันไปตลอดทุกก้าว

---

ในที่สุดวันก็ได้จบลง ทั้งสองรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ใช่แค่ความรักที่ลอยอยู่ในอากาศ แต่เป็นความมั่นคงที่เติบโตขึ้นทีละนิด ทีละนิดจากความเข้าใจและการสนับสนุนที่มีให้กัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***