วันที่ 12

เช้าวันนี้บรรยากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของวิน เขายังคงนอนอยู่บนเตียง โดยมีลูเซียนั่งอยู่ข้างๆ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง ถึงแม้แผลของเขาจะดีขึ้นแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่อยากให้เขาฝืนตัวเองมากเกินไป

วินลืมตาขึ้นมาและยิ้มให้ลูเซียเบาๆ “อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์สิ! จะดีขึ้นแล้วจริงๆ ใช่ไหม?” ลูเซียถามพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

วินหัวเราะเบาๆ “ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าถ้าขยับแรงๆ ยังจะแอบเจ็บอยู่บ้างก็เถอะ”

ลูเซียถอนหายใจ “เห็นไหม! ยังจะฝืนอีกนะ”

“ไม่ได้ฝืนหรอก แค่…อยากใช้เวลาทำอะไรดีๆ บ้าง” วินยิ้มบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหัวของลูเซียเบาๆ “ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นหรอก”

ลูเซียหน้าแดงเล็กน้อย เธอเบือนหน้าหนี “ฉันก็แค่…เป็นห่วงนายนี่นา”

วินมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “ขอบคุณนะลูเซีย”

เธอเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “วิน…ถ้าวันนั้นฉันเร็วกว่านี้สักหน่อย นายคงไม่ต้องเจ็บขนาดนี้”

วินส่ายหัว “ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยลูเซีย อย่าโทษตัวเอง”

ลูเซียเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “งั้นนายต้องสัญญานะ ว่าต่อจากนี้จะไม่ทำให้ฉันเป็นห่วงอีก”

วินหัวเราะเบาๆ “ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด”

ลูเซียจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าฉันดูแลนายดีแบบนี้…นายต้องตอบแทนฉันบ้างนะ”

วินเลิกคิ้วขึ้น “แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ?”

ลูเซียทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา “อืม…ฉันขอให้นายอยู่ข้างๆ ฉันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ได้ไหม?”

วินนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ฉันสัญญา”

ลูเซียหน้าแดงอีกครั้งก่อนจะพูดเบาๆ “ถ้านายผิดคำพูดล่ะก็ ฉันจะไม่ให้อภัยเลยนะ”

วินหัวเราะเบาๆ “งั้นฉันต้องรักษาสัญญาสุดชีวิตเลยล่ะสิ”

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรู้สึกที่มากกว่าคำพูด ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกัน พูดคุยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และใช้เวลาช่วงเช้าที่แสนสงบสุขด้วยกันอย่างเงียบๆ โดยไม่มีเรื่องราวเลวร้ายใดๆ มารบกวน พวกเขารู้ดีว่าปัญหาที่ยังรออยู่ข้างหน้าอาจจะยังไม่จบ แต่ ณ เวลานี้ ทั้งคู่ก็แค่ต้องการใช้ช่วงเวลาที่มีค่าร่วมกันเท่านั้น

หลังจากที่ลูเซียทำข้าวเช้าให้วินและนั่งคุยกันในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น โมจิที่นอนขดอยู่ข้างๆ ก็ลืมตาขึ้นแล้วเดินไปคลอเคลียลูเซียก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของเธอ วินมองภาพนั้นแล้วอดยิ้มไม่ได้

"ดูเหมือนโมจิจะติดเธอมากกว่าฉันอีกนะ" วินพูดพลางหัวเราะ

ลูเซียลูบหัวโมจิอย่างอ่อนโยน "ก็มันรู้ว่าใครดูแลมันดีที่สุดไง" เธอแกล้งยิ้มเยาะใส่วิน ทำให้เขาทำหน้าเหมือนจะแย้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

วินยื่นมือไปลูบหัวโมจิบ้าง แต่เจ้าแมวกลับเอาหัวถูไถกับมือของลูเซียมากกว่า วินทำหน้าเซ็ง ๆ "โอเค เข้าใจแล้ว ฉันแพ้เธอเรื่องนี้"

ลูเซียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองวิน "แต่เธอก็ยังเป็นคนที่โมจิเชื่อใจที่สุดนะ"

วินกระพริบตาเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา "งั้นก็ดีแล้วล่ะ...เพราะฉันเองก็อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"

ลูเซียมองเขาแล้วยิ้มบาง ๆ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น ไม่มีเรื่องอันตราย ไม่มีความกังวล มีเพียงแค่เธอ เขา และเจ้าแมวโมจิที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการถูกลูบหัว

วินเอื้อมมือไปจับมือของลูเซียเบา ๆ "ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอด"

ลูเซียหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนี "อยู่แล้วล่ะ...ใครใช้ให้เธอเป็นวินกันล่ะ"

วินหัวเราะเบา ๆ "งั้นฉันก็คงต้องเป็นวินตลอดไปเลยสินะ"

ลูเซียไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ยิ้ม แล้วปล่อยให้บรรยากาศแห่งความสุขนี้ดำเนินต่อไปอย่างช้า ๆ

ช่วงสายของวัน ลูเซียยังคงดูแลวินไม่ห่าง เธอช่วยเขาจัดยา เปลี่ยนผ้าพันแผล และคอยดูว่าเขาจะไม่ฝืนตัวเองเกินไป

“เอ้า อ้าปาก” ลูเซียพูดพลางถือช้อนซุปไว้

วินเลิกคิ้วขึ้น “ฉันยังไม่เป็นเด็กนะ กินเองได้”

“แต่ตอนนี้นายเป็นคนเจ็บ” ลูเซียยิ้มเจ้าเล่ห์ “ห้ามขัดคำสั่งหมอส่วนตัว”

วินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยอมอ้าปากให้เธอป้อนซุปไปอย่างว่าง่าย “อืม… อร่อยดีนะ”

“แน่นอน ฉันเลือกมาเองเลยนะ” ลูเซียยิ้มภูมิใจ

ระหว่างที่กำลังทานอาหาร โมจิ เจ้าตัวแสบกระโดดขึ้นมาบนเตียงของวินและนั่งจ้องทั้งสองคนตาแป๋ว

“ไงโมจิ อิจฉาหรือไง?” วินยิ้มก่อนจะเอามือลูบหัวมัน

โมจิร้อง “เหมียว~” แล้วเอาหัวถูแขนวินเบาๆ เหมือนจะอ้อน

ลูเซียหัวเราะ “ดูท่ามันจะอยากให้ฉันป้อนบ้างนะ”

วินหัวเราะ “ก็ได้ๆ งั้นให้โมจิกินก่อนก็ได้”

ลูเซียกลอกตา “ให้มันกินก่อนนายอีกเนี่ยนะ? นายแพ้ให้แมวซะแล้ว”

โมจิร้องเหมียวอย่างพอใจ ก่อนจะกระโดดไปนอนขดตัวอยู่ข้างๆ วินอย่างสบายใจ

ช่วงบ่าย วินกับลูเซียนั่งดูหนังด้วยกัน ลูเซียเลือกหนังรักโรแมนติกขึ้นมาหนึ่งเรื่อง ซึ่งวินแอบคิดว่าเธอเลือกจงใจเกินไป

“เดี๋ยวนะ ทำไมวันนี้เธอหวานแปลกๆ?” วินหันมาถาม

ลูเซียยิ้มขำ “ไม่ได้หรอไง?”

“ก็… ไม่ได้ว่าไม่ดีนะ” วินเกาหัวเบาๆ “แค่แปลกใจนิดหน่อย”

ลูเซียมองเขาแล้วยิ้มบาง “ก็แค่…อยากใช้เวลาวันนี้ให้เต็มที่น่ะ”

วินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “งั้นก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ทั้งวันเลยก็แล้วกัน”

ลูเซียหน้าแดงเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า “อืม”

ทั้งสองใช้เวลาตลอดทั้งวันด้วยกัน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น หวานจนแทบจะละลาย… และแน่นอน โมจิที่ยังคงเป็นตัวแสบ แอบมานอนขวางระหว่างทั้งสองคนไม่ยอมไปไหน

“เฮ้อ โมจิ…” วินถอนหายใจขำๆ “ดูเหมือนมันไม่อยากให้ฉันใกล้เธอเกินไปนะ”

ลูเซียหัวเราะเบาๆ “นั่นสินะ”

วินยิ้มมองเธอ “แต่ไม่เป็นไรหรอก”

เขายื่นมือไปจับมือลูเซียเบาๆ แม้จะมีโมจินอนขวางอยู่ก็ตาม

“ยังไงฉันก็อยู่ข้างเธออยู่ดี”

ลูเซียหน้าแดงจัดก่อนจะหลบตา แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก…

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เต็มไปด้วยความสุข ความอบอุ่น และรอยยิ้มที่ไม่มีเรื่องร้ายใดมาขวางกั้น… อย่างน้อยก็ในตอนนี้

หลังจากดูหนังไปได้สักพัก วินก็เริ่มง่วงนิดๆ แต่อีกส่วนหนึ่งเขาก็ยังอยากใช้เวลากับลูเซียให้มากขึ้น พอหันไปมองเธอ ก็เห็นว่าเธอกำลังจ้องจอทีวีตาแป๋ว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจหนังเท่าไหร่

“เธอชอบหนังแนวนี้จริงๆ เหรอ?” วินถามขึ้น

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเขา “เอ่อ… กะ-ก็นิดหน่อย”

วินเลิกคิ้วขึ้น “จริงอ่ะ?”

ลูเซียเม้มปาก “ก็ได้! จริงๆ ฉันเลือกเรื่องนี้เพราะ…ฉันอยากดูมันกับนาย”

วินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม “งั้นเหรอ”

ลูเซียหน้าแดง “อย่ามาทำเสียงแบบนั้นนะ!”

“เสียงแบบไหน?” วินแกล้งทำหน้าซื่อ

“แบบที่เหมือนกำลังล้อฉันอยู่ไงล่ะ!”

วินหัวเราะเบาๆ “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”

แต่ทันใดนั้น วินก็ขยับเข้าไปใกล้ลูเซียเล็กน้อย ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอไม่มาก ลูเซียเบิกตากว้าง ใจเต้นแรงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“ว-วิน?”

“เธอหน้าแดงอีกแล้วนะ” วินยิ้มเจ้าเล่ห์

“อะ-อะไรเล่า! ก็มัน…” ลูเซียพูดตะกุกตะกัก ก่อนจะหยิบหมอนใกล้ๆ มาปิดหน้าตัวเอง “นายมันขี้แกล้ง!”

วินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงหมอนออก “แกล้งนิดเดียวเอง”

ลูเซียยังคงหน้าแดง “ขี้โกง…”

วินยิ้มอ่อนโยนก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆ “ขอโทษๆ”

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบา “ชอบแบบนี้มากกว่านะ”

วินชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมา “งั้นก็จะทำแบบนี้ให้ทุกวันเลย”

ลูเซียหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม “บะ-บ้า!”

โมจิที่นอนอยู่ข้างๆ มองทั้งสองคนก่อนจะร้อง “เหมียว~” แล้วใช้หางฟาดแขนวินเบาๆ เหมือนจะบอกว่า ‘พอได้แล้ว หวานเกินไปแล้วนะ!’

วินกับลูเซียมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา “โอเคๆ จะไม่หวานเกินไปแล้วก็ได้” วินพูด

แต่ในใจของเขา… ก็คิดว่าบางที เขาอาจจะอยากให้วันนี้หวานกว่านี้อีกนิดก็ได้นะ

หลังจากที่นั่งคุยกันไปสักพัก วินและลูเซียเริ่มเดินไปที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน แสงแดดยามเย็นยังคงส่องผ่านท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีทองอ่อนๆ และลมเย็นๆ พัดมาช่วยให้รู้สึกสดชื่น

ลูเซียเดินไปข้างๆ วินเงียบๆ มือของเธอไม่รู้ตัวได้ไปจับมือเขาเบาๆ วินแอบหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

"รู้ไหม... ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มันทำให้รู้สึกว่าทุกอย่างมันดีขึ้น" ลูเซียพูดเบาๆ ก่อนจะหันมามองเขา

วินยิ้มเล็กน้อยให้กับคำพูดนั้น ก่อนจะเอ่ยตอบ “บางครั้งแค่มีใครสักคนอยู่ข้างๆ มันก็ทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้นได้”

ลูเซียหยุดเดินไปข้างๆ เขา และมองหน้าเขาไปซักพัก ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ ราวกับไม่อยากให้บรรยากาศนี้จบลง “พูดแบบนั้นก็ดี... ถ้านายเป็นอย่างนี้ตลอดเวลา ฉันคงจะดีใจมากเลย”

ความเงียบอีกครั้งกลับเข้ามา แต่ไม่ใช่ความเงียบที่แปลกหรืออึดอัด กลับเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดมาประกอบ ทั้งสองเพียงแค่เดินต่อไปข้างๆ กัน ไม่รีบร้อน

เมื่อถึงม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ พวกเขานั่งลงข้างกันโดยไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แสงสีทองที่สะท้อนบนพื้นดินให้ความรู้สึกอบอุ่นอยู่ในอากาศ ลูเซียยิ้มให้กับวินก่อนจะพูดเบาๆ “ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้นะ”

วินหันมามองและตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับจะบอกว่า "ไม่ต้องขอบคุณหรอก... เราคงอยู่ตรงนี้กันได้ไปอีกนาน"

ความเงียบในตอนนั้นเป็นเหมือนคำตอบที่ดีที่สุด ทั้งสองได้ใช้ช่วงเวลาที่มีค่านี้ร่วมกันโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมามากมายเลยหลังจากที่นั่งพูดคุยกันสักพัก วินและลูเซียออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ บ้าน ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อนๆ ลมเย็นพัดผ่านเบาๆ ทำให้ทั้งสองรู้สึกถึงความสงบในช่วงเวลานี้

ลูเซียเดินไปข้างๆ วินอย่างช้าๆ มือของเธอไม่รู้ตัวได้ไปจับมือเขาเบาๆ วินหันมามองและยิ้มให้เล็กน้อย

“รู้ไหม... ที่อยู่ข้างๆ นายมันทำให้รู้สึกเหมือนโลกนี้มันดีขึ้นมากเลย” ลูเซียพูดเบาๆ

วินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาอบอุ่น “บางทีเราอาจจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อมีคนอยู่ข้างๆ ก็ได้นะ”

เธอหยุดเดินและหันมามองเขา ท่าทางของเธอแสดงออกถึงความซาบซึ้งในคำพูดนั้น ก่อนที่ลูเซียจะยิ้มออกมาเบาๆ และเดินต่อไป

“มันก็แค่บางครั้งเท่านั้นล่ะ” ลูเซียพูดเสียงเบา แต่มีความจริงใจในคำพูดนั้น

พวกเขาเดินต่อไปในสวนอย่างเงียบๆ ราวกับไม่ต้องการพูดอะไรที่มากเกินไป ความรู้สึกที่ไม่มีคำพูดมันสะท้อนออกมาผ่านสายตาของพวกเขา ทั้งสองรู้ว่าเวลาแบบนี้มันมีค่าแค่ไหน และไม่มีอะไรต้องการมากไปกว่าการได้อยู่ด้วยกัน

จนกระทั่งถึงที่นั่งไม้ข้างต้นไม้ใหญ่ พวกเขานั่งลงข้างกันและมองไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ลูเซียยิ้มให้วินอีกครั้ง และพูดเสียงเบา

“ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้กับฉันนะวิน...”

วินหันมามองเธอและตอบเบาๆ “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กันเสมอ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***