เช้าวันใหม่มาถึง แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ลูเซียค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พบว่าโมจิกำลังขดตัวนอนอยู่ข้างๆ เธอ ส่วนวินยังคงนอนหลับอยู่บนโซฟา
เธอยืดตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองโมจิแล้วใช้นิ้วเกลี่ยขนมันเบาๆ “ตื่นได้แล้ว เจ้าตัวขี้เซา”
โมจิขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมลืมตา ลูเซียหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้า
สักพัก วินก็เริ่มขยับตัวแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขาหันไปเห็นลูเซียกำลังวุ่นอยู่ในครัว พร้อมกับโมจิที่กระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะมองเธอ
“ทำอะไรกันแต่เช้า?” วินถามเสียงงัวเงีย
ลูเซียหันมายิ้ม “ทำอาหารเช้าไง”
วินยกคิ้ว “ปกติเห็นแต่กินขนมปังกับนมกล่องนี่นา”
ลูเซียทำหน้ามุ่ย “ก็แค่อยากลองทำอะไรจริงจังบ้างน่ะ”
โมจิร้อง “เหมียว~” คล้ายกับสนับสนุน
วินหัวเราะเบาๆ “งั้นเดี๋ยวช่วยล่ะกัน”
ไม่นานอาหารเช้าง่ายๆ ก็ถูกจัดวางบนโต๊ะ วิน ลูเซีย และโมจินั่งล้อมวงกินด้วยกัน บรรยากาศเช้านี้ดูผ่อนคลายและอบอุ่น
“หลังจากนี้มีแผนจะทำอะไรไหม?” วินถามขณะกินไปด้วย
ลูเซียครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนตอบ “ยังไม่ได้คิดเลย… แล้วนายล่ะ?”
วินเอนตัวพิงเก้าอี้ “ก็… น่าจะพักผ่อนก่อน แต่ก็คงอยู่เฉยไม่ได้ตลอดหรอก”
ลูเซียพยักหน้า “อืม… ฉันก็คิดเหมือนกัน”
โมจิส่งเสียง “เหมียว~” เหมือนพยายามจะเข้าร่วมบทสนทนา
วินกับลูเซียหันไปมองมัน ก่อนจะหัวเราะออกมา
“โอเคๆ เจ้าก็อยู่กับเราด้วยนะ โมจิ” วินพูดพร้อมลูบหัวมันเบาๆ
หลังจากอาหารเช้า ทั้งคู่ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการพักผ่อน ทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น ดูทีวี อ่านหนังสือ หรือเล่นกับโมจิ
มันเป็นวันที่เงียบสงบอีกวันหนึ่ง ก่อนที่พายุจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า...
ช่วงบ่ายของวัน ลูเซียกำลังนั่งเล่นกับโมจิอยู่ที่โซฟา ขณะที่วินเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากงีบไปพักหนึ่ง
“ตื่นแล้วเหรอ?” ลูเซียถามโดยที่ยังคงลูบหัวโมจิที่นอนขดอยู่บนตัก
วินพยักหน้า “อืม… พักแป๊บเดียวเอง แต่รู้สึกดีขึ้นเยอะ”
เขายืดตัวเล็กน้อยแล้วเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น ก่อนจะมองไปที่ลูเซียที่กำลังเล่นกับโมจิ
“มันติดเธอน่าดูเลยนะ”
ลูเซียหัวเราะเบาๆ “ก็ตอนนายอยู่โรงพยาบาล ฉันเป็นคนดูแลมันแทนนี่นา”
วินยิ้ม “งั้นก็แสดงว่ามันเลือกเธอเป็นเจ้าของแล้วสิ”
“พูดอะไรของนาย ฉันดูแลแทนเฉยๆ” ลูเซียพูดพลางลูบหัวโมจิอย่างเอ็นดู
วินเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาคางเจ้าแมวขี้อ้อน “แต่ก็ดีที่มันอยู่ด้วยกันแบบนี้ ช่วงนี้มีโมจิอยู่ด้วยก็คงทำให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดเกินไป”
ลูเซียพยักหน้าเบาๆ
บรรยากาศรอบตัวสงบเงียบ มีเพียงเสียงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างและเสียงหายใจสม่ำเสมอของโมจิที่กำลังหลับตาพริ้ม
“พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่…” วินพูดขึ้นเบาๆ
ลูเซียเหลือบมองเขา “อืม… เราก็แค่ใช้ชีวิตไปตามปกติ”
“ให้มันปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้” วินเสริม
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็พยักหน้ารับรู้โดยไม่ต้องพูดอะไรต่อ
โมจิขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวไปนอนพาดบนตักของลูเซีย
และวันนั้นก็จบลงด้วยความสงบ… อย่างน้อยก็ในตอนนี้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 30
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments