วันที่ 10

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างสงบ วินตื่นขึ้นมาพร้อมกับสัมผัสของอะไรบางอย่างที่กดลงบนหน้าอกของเขา พอลืมตาก็พบว่าเจ้าโมจิกำลังนั่งจ้องเขาอยู่

“โอ้ย… โมจิ แกจะทับฉันทำไมแต่เช้า” วินพูดเสียงงัวเงีย

โมจิทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตูเหมือนกำลังรอให้วินลุกขึ้นมา

“เฮ้อ… เออๆ ลุกแล้วๆ” วินยีผมตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้อง

ลูเซียยืนอยู่ที่โต๊ะอาหารในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสบายๆ พร้อมกับกำลังเทอาหารแมวลงในถ้วย โมจิรีบวิ่งไปนั่งรอทันที

“หิวละสิ” ลูเซียหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางถ้วยอาหารลง โมจิรีบพุ่งเข้าไปกินอย่างรวดเร็ว

วินเดินมานั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบนมขึ้นมาดื่ม “วันนี้ไม่มีอะไรทำใช่ไหม?”

“อืม ก็เหมือนวันพักผ่อนล่ะนะ” ลูเซียพูดก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ “ว่าแต่ วันนี้วินอยากทำอะไรไหม?”

“ฮืม…” วินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “ถ้าพักอยู่บ้านก็เบื่อแย่เลย ออกไปข้างนอกกันดีไหม?”

ลูเซียทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้นะ ไปไหนดีล่ะ?”

“สวนสาธารณะใกล้ๆ ก็ได้”

“โอเค งั้นไปเตรียมตัวกัน”

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกจากบ้านพร้อมกับโมจิที่กระโดดขึ้นมานั่งบนไหล่ของวินเหมือนเป็นเจ้าชีวิต วินมองมันแล้วส่ายหัวขำๆ

“จริงๆ แกเป็นแมวหรือเป็นราชากันแน่เนี่ย” วินพูด

โมจิแค่ทำหน้ามึนๆ เหมือนเดิมก่อนจะเอนตัวนอนบนไหล่วินอย่างสบายใจ

เมื่อมาถึงสวนสาธารณะ บรรยากาศดูสดชื่น ลมพัดเย็นๆ ต้นไม้ให้ร่มเงา มีคนมาเดินเล่นบ้างประปราย

ลูเซียนั่งลงบนม้านั่ง วินนั่งข้างๆ ส่วนโมจิก็โดดลงไปสำรวจรอบๆ

“แปลกดีนะ…” ลูเซียพูดขึ้น

“อะไรแปลกเหรอ?” วินหันไปมอง

“ก็ตั้งแต่เจอเรื่องนั้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่เรามีเวลานั่งเล่นชิลๆ แบบนี้”

วินยิ้ม “ก็จริง แต่บางทีเราก็ต้องมีเวลาผ่อนคลายบ้างล่ะ”

ลูเซียพยักหน้า “อืม… งั้นวันนี้เรามาใช้เวลาให้เต็มที่กันเถอะ”

วินยิ้มรับ ก่อนทั้งสองจะนั่งชมวิวสวนสาธารณะไปเรื่อยๆ ปล่อยให้โมจิวิ่งเล่นอย่างอิสระ

โมจิที่วิ่งเล่นอยู่สักพัก ก็ปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้แล้วมองลงมาหาวินกับลูเซีย วินเหลือบไปเห็นพอดีจึงยกคิ้วขึ้น

“โมจิ แกจะไปปีนอะไรสูงๆ ทำไม เดี๋ยวตกลงมาหรอก” วินพูดพร้อมถอนหายใจ

ลูเซียมองตามแล้วหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงหรอก โมจิฉลาดจะตาย แกไม่ตกลงมาให้เราเป็นห่วงง่ายๆ หรอก”

ยังไม่ทันขาดคำ โมจิก็พยายามกระโดดข้ามไปอีกกิ่งหนึ่ง แต่พลาด! ร่างของมันร่วงลงมา—

“เฮ้ย!!” วินรีบพุ่งตัวเข้าไปรับมันเอาไว้ได้ทัน

โมจิอยู่ในอ้อมแขนของวิน มันกระพริบตาปริบๆ เหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะส่งเสียง “เหมียว” สั้นๆ แล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ลูเซียกลั้นขำ “ว่าไงล่ะ เจ้าราชาของนายพลาดจนได้”

วินมองโมจิแล้วพูดเสียงเหนื่อยใจ “ทีหลังระวังหน่อยนะเจ้าตัวแสบ”

โมจิแค่หันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะกระโดดออกจากมือวินแล้วเดินไปนั่งทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วินส่ายหัวแล้วนั่งลงที่ม้านั่งอีกครั้ง “เฮ้อ… แมวอะไรไม่รู้แสบเป็นบ้า”

ลูเซียหัวเราะแล้วเอนตัวพิงพนัก “แต่ก็ทำให้บรรยากาศวันนี้สนุกขึ้นล่ะนะ”

บรรยากาศยามเย็นเริ่มเย็นลง ลมพัดเบาๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ที่สวนจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มตก

“กลับกันเถอะ เดี๋ยวมืดแล้ว” วินพูดพลางลุกขึ้นยืน

ลูเซียพยักหน้า ก่อนจะหันไปเรียกโมจิที่กำลังมุดพุ่มไม้เล่น

เมื่อทั้งหมดกลับถึงบ้าน วินก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที

“วันนี้ใช้พลังงานเยอะกว่าที่คิดแฮะ”

ลูเซียนั่งลงข้างๆ “ก็ดีกว่าเอาแต่นอนอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ?”

“ก็จริง…” วินพึมพำก่อนจะยิ้มบางๆ

โมจิกระโดดขึ้นมานั่งบนตักลูเซียแล้วขดตัวเป็นก้อนกลม พร้อมส่งเสียงครางเบาๆ

ลูเซียลูบขนมันอย่างอ่อนโยน “เหนื่อยล่ะสิ วันนี้แกเล่นเยอะเลยนี่นา”

โมจิไม่ได้ตอบอะไรนอกจากขดตัวซุกอยู่แบบนั้น

วินมองภาพตรงหน้าก่อนจะพิงโซฟา “วันนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”

ลูเซียหันมามอง “ก็ดีน่ะสิ เราได้ใช้เวลาพักผ่อนกันจริงๆ สักที”

วินพยักหน้าเงียบๆ ก่อนที่บรรยากาศในห้องจะเงียบลง มีเพียงเสียงหายใจของทั้งสามที่ผ่อนคลาย

คืนนี้เป็นอีกคืนที่สงบและเต็มไปด้วยความอบอุ่น...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***