วันที่9

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นในห้องพักของโรงพยาบาลที่วินยังคงพักรักษาตัวจากอาการบาดเจ็บเมื่อวานนี้ ลูเซียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับเตรียมของที่จำเป็นสำหรับการออกจากโรงพยาบาล

“วันนี้ออกแล้วใช่ไหม?” ลูเซียถามด้วยเสียงเบา ขณะที่จัดเตรียมเสื้อผ้าให้วิน

วินพยักหน้าและยิ้มให้เธอ “ใช่แล้ว... ก็ยังไม่หายดีเต็มที่หรอกนะ แต่ก็พอทำอะไรได้บ้างแล้วล่ะ”

ลูเซียหันไปมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย “อย่าฝืนมากนะวิน ค่อยๆ หายดีก่อนแล้วค่อยทำอะไร”

วินยิ้มตอบ “รู้แล้วล่ะ...ไม่หักโหมแน่นอน”

ไม่นานหลังจากนั้น หมอเข้ามาในห้องพร้อมเอกสารการรักษา

หมอ: “สวัสดีครับคุณวิน วันนี้คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ แต่ก็ยังต้องพักผ่อนและระวังตัวให้ดีนะครับ”

วินพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ครับ ขอบคุณครับหมอ”

หมอ: “ยังไงก็ตาม ถ้ามีอาการแปลกๆ หรือไม่สบายขึ้นมา ต้องรีบมาหาหมอทันทีนะครับ อย่าฝืนเด็ดขาด”

“ครับ” วินตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

หมอให้คำแนะนำเพิ่มเติมเล็กน้อยและส่งเอกสารการรักษาต่อเนื่องก่อนจะออกไปจากห้อง

เมื่อหมอออกไปแล้ว ลูเซียช่วยวินเก็บของและเตรียมตัวให้พร้อม

“ออกไปข้างนอกบ้างจะดีขึ้นเยอะเลยนะ” วินพูดพร้อมยิ้ม

ลูเซียช่วยเขาเก็บกระเป๋าและพูด “เอาเถอะ เธอก็แค่กลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะ อย่าฝืนทำอะไรหนักๆ จนเกินไป”

“แค่เดินเล่นแถวบ้านก็คงพอแล้วมั้ง” วินพูดยิ้มๆ

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองเดินออกจากห้องพักและมุ่งหน้าไปที่หน้าประตูโรงพยาบาล ซึ่งวันนี้พวกเขาจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านด้วยกัน

ในระหว่างที่รอรถออกจากโรงพยาบาล วินพูดขึ้นมาเบาๆ “มันเหมือนกับการเริ่มต้นใหม่เลยนะ รู้สึกเหมือนกับการได้รับโอกาสอีกครั้ง”

ลูเซียหันมามองเขาด้วยรอยยิ้ม “บางครั้งโอกาสก็มาในแบบที่เราไม่คาดคิดนะ”

“ก็จริง...” วินพยักหน้า

หลังจากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถและมุ่งหน้ากลับบ้าน รู้ดีว่าแม้วันนี้จะเป็นการกลับบ้าน แต่การเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว ทั้งทางร่างกายและจิตใจ

ทั้งสองนั่งเงียบๆ คุยกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง ขณะที่บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แต่ก็อบอุ่นในเวลาเดียวกัน

เมื่อถึงบ้าน วินยังคงรู้สึกเหนื่อยจากการออกจากโรงพยาบาล แต่ลูเซียก็ยังคอยช่วยดูแลเขาอย่างใกล้ชิด เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในบ้าน วินเอนตัวลงบนโซฟาพร้อมยิ้มให้ลูเซีย

“กลับมาแล้ว... สบายใจขึ้นหน่อย” วินพูดเสียงเบา

ลูเซียยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวและเตรียมอาหารเบาๆ สำหรับเขา “จะกินอะไรไหม? เดี๋ยวทำข้าวต้มให้”

วินพยักหน้ารับ “ข้าวต้มก็น่าจะดีนะ ขอบใจนะลูเซีย”

ระหว่างที่ลูเซียเตรียมอาหาร วินนั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟา พยายามให้ร่างกายได้ฟื้นตัวจากการพักฟื้นที่ผ่านมา ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าชีวิตกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ลูเซียเดินกลับมาพร้อมข้าวต้มในมือและยิ้มให้วิน “กินเถอะ ไม่ต้องรีบ แต่ถ้าจะพูดอะไร ก็พูดได้”

วินมองเธอด้วยรอยยิ้มและรับข้าวต้มไปทาน “ขอบใจนะ... ลูเซีย”

ทั้งสองทานข้าวต้มด้วยกันในบรรยากาศที่สงบ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

หลังจากทานเสร็จ วินเอนตัวลงนอนบนโซฟาและหันมาคุยกับลูเซียที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เอาจริงๆ นะ ลูเซีย... ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณเธอยังไงดี” วินพูดด้วยความจริงใจ

ลูเซียยิ้มและบอกเขา “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก วิน นายช่วยฉันมายอะเเล้วล่ะ”

วินมองลูเซียอย่างรู้สึกขอบคุณจากใจจริง “เเต่ตอนนี้เธอนี่แหละที่ช่วยฉันไว้”

ลูเซียมองไปข้างนอกหน้าต่าง หยุดคิดไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น “บางที่นายอาจจะขอบคุณเพื่อนนายด้วยก็ได้นะ”

“จริง...” วินพยักหน้า “ท่าไม่มีหมอนั่นฉันคงไม่รอดเเล้ว”

ทั้งสองนั่งอยู่เงียบๆ พร้อมกัน ดูเหมือนเวลาในช่วงนี้จะไม่รีบผ่านไป ทั้งสองคนรู้ดีว่ามันจะไม่จบแค่นี้ แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไปกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จและมีความรู้สึกเบาใจขึ้น ลูเซียก็เดินไปที่โต๊ะพร้อมกับโมจิที่เดินตามมาติดๆ

“โมจิไปไหนมาน่ะ?” ลูเซียถามอย่างขำๆ ขณะที่เธอก้มมองไปที่แมวตัวเล็กที่ดูจะพยายามปีนขึ้นบนเก้าอี้อย่างงงๆ

“เหมือนจะไปซุ่มซ่ามหามุมทำไมไม่รู้” วินตอบด้วยเสียงหัวเราะ “แต่ยังไงก็ทำให้วันนี้ไม่เครียดเลยล่ะ”

ลูเซียยิ้มเบาๆ แล้วหยิบขนมอันหนึ่งจากข้างโต๊ะไปให้โมจิ โดยที่แมวมันก็รีบกินมันไปอย่างพอใจ

"โมจินี่มันสุดยอดจริงๆ เลย" ลูเซียบ่นเบาๆ “ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแมว แต่ทำไมมีท่าทางเหมือนคนซะงั้น”

วินยิ้มออกมาเล็กน้อย “มันทำให้สถานการณ์ที่เครียดๆ ดูเบาลงไปเยอะเลยนะ”

โมจิทำหน้าทำตาอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินไปที่มุมห้องและนอนเล่นต่อ

บรรยากาศรอบๆ ดูเหมือนจะอุ่นขึ้นเมื่อมีโมจิเข้ามาอยู่ในห้องด้วย ราวกับว่าแมวตัวนี้เป็นเหมือนสะพานที่เชื่อมความรู้สึกของทั้งสองคนให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

"ว่าแต่ วิน” ลูเซียพูดขึ้นขณะที่มองเขาอย่างรอคำตอบ “ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นรึยัง?”

“ดีขึ้นมากเลยล่ะ” วินตอบด้วยรอยยิ้ม “ขอบใจเธอที่คอยอยู่ข้างๆ กันนะ”

ลูเซียยิ้มตอบ “เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่ทิ้งเธอแน่นอน”

ทั้งสองนั่งเงียบๆ พร้อมกับโมจิที่นอนขดตัวไปมาในห้อง รู้สึกถึงความผ่อนคลายและการเริ่มต้นใหม่ที่สำคัญในชีวิต

หลังจากที่บรรยากาศเริ่มดีขึ้น วินก็หันไปมองโมจิที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา ก่อนจะขยี้หัวมันเบาๆ

“นี่เธอ...” วินเริ่มต้นอย่างครุ่นคิด “โมจิชอบขโมยความสนใจจากฉันนะ”

ลูเซียหัวเราะเบาๆ ขณะมองไปที่โมจิที่ยังคงทำหน้าง่วงนอนอยู่ข้างๆ วิน

“มันคงรู้สึกว่ามันเป็นที่รักของทุกคนก็เลยอยากให้คนอื่นรู้สึกดีไปด้วย” ลูเซียตอบด้วยรอยยิ้ม

“รู้ไหมว่าเธอกับมันมีอะไรที่คล้ายกัน?” วินพูดพร้อมยิ้มบางๆ

“อะไร?” ลูเซียถามกลับ

“ทั้งสองคนทำให้คนรอบข้างรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย” วินตอบก่อนจะยิ้มให้เธอ “แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยพูด แต่ก็รู้ว่าเธอมีความเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอ”

ลูเซียได้ยินดังนั้นก็แค่ยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะเงียบไปสักพัก

“พูดอะไรของนาย” เธอกล่าวเบาๆ

โมจิที่นอนอยู่ข้างๆ ยังคงขยับตัวมาหาวินแล้วกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆ ลูเซียอีกครั้ง เธอลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะมองไปที่วิน

“บางที... เราก็ต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติใช่ไหม?” ลูเซียถาม

วินมองเธอแล้วพยักหน้าเบาๆ “ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบ หรือทำอะไรที่ยิ่งใหญ่หรอก แค่ให้ทุกอย่างมันเป็นไปเอง”

พวกเขานั่งเงียบๆ กันต่อไป ความเงียบในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยความสบายใจ ทั้งสองคนต่างรู้ว่าเส้นทางข้างหน้าไม่ง่าย แต่พวกเขาก็จะเผชิญมันไปด้วยกัน

โมจิที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังคงทำท่าทางขี้เล่นจนทั้งคู่หันมามองกันแล้วก็ยิ้มให้กัน

“ไม่แปลกเลยที่มันชอบแกล้งคนอื่น” วินกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

“ มันชอบทำให้คนอื่นหัวเราะงั้นหรอ” ลูเซียตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ

ตอนนี้ความเงียบสงบก็ยังคงมีอยู่ แต่บรรยากาศกลับอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ชัดเจนว่าทั้งสองคนยังคงรู้สึกถึงการผ่อนคลายและการเริ่มต้นใหม่จากการที่มีความเข้าใจและความรักต่อกัน แม้ว่าทางข้างหน้าอาจจะเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่พวกเขาก็เชื่อมั่นว่าจะสามารถผ่านมันไปได้ด้วยกัน

หลังจากที่วินและลูเซียคุยกันถึงเรื่องโมจิ ลูเซียยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินวินพูดถึงแมวที่ตัวเล็กน่ารักอย่างนั้น

"อืม... โมจิเองก็เป็นตัวป่วนเหมือนกันนะ แต่ก็น่ารักดี" ลูเซียพูดพร้อมกับมองไปทางด้านข้างที่โมจิเล่นอยู่ใกล้ๆ

"ใช่เลย" วินตอบพลางหัวเราะเบาๆ "มันชอบทำให้ทุกอย่างดูไม่เครียดเลยจริงๆ"

โมจิเดินเข้ามาหาพวกเขา ขยับตัวไปมาเหมือนกำลังรอให้พวกเขาทำอะไรสักอย่าง มันเลียขนไปพลางๆ อย่างอารมณ์ดี

ลูเซียขยับตัวไปข้างๆ และยิ้มให้กับโมจิ "จะมานั่งข้างๆ เราเหรอ? หรือแค่จะมาขอขนม?"

วินยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ "มันคงแค่จะมาแกล้งเราสองคนให้หยุดทำงานอะไรสักอย่างน่ะ"

โมจิยื่นหน้ามาใกล้และดันหัวไปที่ขาของลูเซียอย่างออดอ้อน

"เห็นไหม มันคงต้องการความสนใจจากเรา" ลูเซียพูดขำๆ ก่อนจะลูบหัวให้มัน

วินยิ้มขำตาม แล้วพูด "เจ้าแมวตัวนี้มันรู้วิธีทำให้เราอารมณ์ดีได้จริงๆ"

โมจิพลันกระโดดขึ้นไปบนตักของลูเซีย แล้วมันนั่งมองไปที่วินด้วยสีหน้าเหมือนจะรอให้พวกเขาทำอะไรต่อ

"เอาล่ะ เดี๋ยวไปซื้อขนมให้เจ้านี่ดีกว่า" ลูเซียพูดขำๆ แล้วลุกขึ้น

"อยากได้อะไรกันล่ะ?" วินถาม

ลูเซียหันไปมองโมจิแล้วตอบว่า "เดี๋ยวมันคงอยากได้ขนมที่เหมือนกันกับของเราเลย"

ทั้งสองหัวเราะพร้อมกันและเดินไปที่ร้านใกล้ๆ ในสวน ขณะที่โมจิวิ่งตามไปอย่างเร็วๆ ทั้งสองคนรู้ดีว่าแม้แต่สิ่งเล็กๆ อย่างการใช้เวลานั่งเล่นและแกล้งกันกับแมวก็ทำให้บรรยากาศของวันนั้นดูสนุกขึ้นมาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***