วันที่8

วันที่ 8 เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่ยังคงหนักอึ้งจากเหตุการณ์เมื่อวาน วินยังคงบาดเจ็บหลังจากถูกเเทงเฉียดจุดสำคัญ แม้ว่าอาการจะดีขึ้นจากการรักษาในโรงพยาบาล แต่ก็ยังไม่อยู่ในสภาพที่จะเคลื่อนไหวได้เต็มที่นัก

นิวมองเพื่อนของเขาด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน "ฉันจะไปหาตำรวจ แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน"

ลูเซียเงยหน้ามองเขา "แน่ใจเหรอ? ถ้าคาเมะรู้เข้า อาจจะอันตรายนะ"

"ก็ไอ้คาเมะที่เธอว่ามันเป็นคนเเทลใช่มั้นละเเถมยิ่งรู้ว่านี่มันอันตราย ฉันก็ยิ่งต้องแจ้ง" นิวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "เธอโดนลอบทำร้าย วินเกือบตาย ถ้าปล่อยไป มันอาจจะไม่หยุดแค่นี้"

วินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยพยายามจะพูดขึ้นมา แต่เพราะยังเจ็บอยู่ เลยได้แค่พยักหน้าให้เพื่อนของเขา "เอาตามที่คิดว่าดีเลยนิว... แต่อย่าทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายล่ะเพื่อน"

"ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง" นิวตอบ ก่อนจะรีบออกไปจากห้องเพื่อไปแจ้งตำรวจ

เมื่อเขาออกไปแล้ว ลูเซียหันกลับมามองวินด้วยสายตากังวล "นายโอเคแน่เหรอ?"

วินส่ายหน้าเล็กน้อย "ฉันโอเค แค่ยังขยับมากไม่ได้... แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป ถ้าคาเมะรู้ว่าเรายังอยู่โรงพยาบาล มันอาจจะมาหาเรื่องอีกก็ได้"

ลูเซียเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าวินมีเหตุผล แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ "ถ้าอย่างนั้น ฉันจะดูแลนายเองนะ"

วินยิ้มบาง ๆ ให้เธอ "ขอบใจนะ ลูเซีย"

บรรยากาศในห้องเงียบลงไปชั่วครู่ ก่อนที่ลูเซียจะพูดขึ้น "นายคิดว่าคาเมะต้องการอะไรกันแน่? ทำไมต้องทำแบบนี้?"

วินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจ...เเต่ว่าเธอเคยไปทำอะไรไว้หรือป่าว ๆ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเข้าใจผิดธรรมดาแล้วล่ะ"

ทั้งสองจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ขณะที่เวลายังคงเดินต่อไปอย่างช้า ๆ โดยไม่รู้เลยว่า นิวที่กำลังไปหาตำรวจ อาจจะต้องเผชิญหน้ากับเรื่องที่อันตรายกว่าที่พวกเขาคิด...

นิวเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยท่าทางเร่งรีบ ขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจ ความรู้สึกกังวลแล่นเข้ามาในใจ มันไม่ใช่แค่เรื่องที่วินถูกทำร้าย แต่มันคือการที่คนอย่างคาเมะกล้าทำเรื่องแบบนี้โดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย

"ถ้าฉันไม่รีบจัดการเรื่องนี้ ใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปกันแน่..." นิวพึมพำกับตัวเอง

แต่ระหว่างที่เขากำลังเดินไปตามถนนสายหนึ่ง ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เริ่มก่อตัวขึ้น ราวกับมีคนกำลังจับตามองเขาอยู่ นิวหันไปมองรอบตัว แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

"คิดมากไปรึเปล่าวะเรา..." เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อ

แต่แล้วทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นจากด้านหลัง นิวขมวดคิ้ว หันกลับไปมองและพบกับชายฉกรรจ์สองสามคนที่ดูไม่น่าไว้ใจ เดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างจงใจ

"เฮ้ย ไอ้หนู จะรีบไปไหนน่ะ?" ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตร

นิวชะงัก เขารู้สึกได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ คนพวกนี้ถูกส่งมาขัดขวางเขา

"โทษทีนะ แต่ฉันมีธุระต้องไปจัดการ รีบมาก ๆ ด้วย" นิวตอบกลับพยายามรักษาสีหน้าปกติ ขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ ถอยหลังไปทีละก้าว

"ธุระอะไรล่ะ? ไปแจ้งตำรวจงั้นเหรอ?" ชายอีกคนพูดขึ้น ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ "รู้ไหมว่าการเอาเรื่องของคนอื่นไปพูดน่ะ บางทีมันอาจจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ได้นะ"

นิวกำหมัดแน่น เขารู้แล้วว่าเรื่องนี้มันใหญ่กว่าที่คิด คาเมะมีพวกมากกว่าที่เขาคาดไว้ และตอนนี้เขาต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...

นิวรู้สึกถึงความอึดอัดที่เริ่มสะสมในตัว ขณะที่กลุ่มชายฉกรรจ์นั้นยังคงเดินเข้ามาขวางทางเขา เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่แค่การข่มขู่ธรรมดา พวกนี้ต้องการหยุดเขาไม่ให้ไปแจ้งตำรวจให้ได้

"ถอยไป!" นิวพูดเสียงแข็ง ข่มเสียงที่สั่นไหวจากความโกรธที่เริ่มบีบคั้นในอก "ท่ายังไม่อยากมีเรื่อง"

ชายคนหนึ่งหัวเราะเสียงแห้ง "เฮอะ! อย่ามาเล่นบทนักเลงหน่อยเลยพวกมึง"

คำพูดของชายคนนั้นทำให้นิวทนไม่ไหว เขาตัดสินใจพุ่งเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หมัดขวาของเขาพุ่งตรงไปยังท้องของชายคนนั้น ซึ่งได้รับการจู่โจมอย่างรุนแรง

ชายคนนั้นเซถอยไป แต่ยังคงพยายามตั้งตัวทันที ในขณะที่เพื่อนของเขาพยายามเข้ามาช่วย แต่นิวก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า เขาหมุนตัวและเตะไปที่ขาของชายคนหนึ่ง จนเขาล้มลงไปกับพื้น

"ไอ้พวกนี้... ใครส่งพวกมึงมา!" นิวตะคอกออกมา

ชายคนที่ยังยืนอยู่ฟื้นตัวจากการโจมตี หยิบมีดออกมาจากข้างตัว พร้อมกับยิ้มเหยียด "ก็แค่... กลุ่มคนที่อยากให้มึงหุบปาก และไม่ส่งเรื่องไปถึงตำรวจ"

นิวรู้ทันทีว่ามันเริ่มไม่ง่ายแล้ว เขายิ้มเย็น "จะทำอะไรอีกล่ะ?"

แล้วเขาก็พ หมัดซ้ายพุ่งไปที่หน้าของชายที่ถือมีด จนมันล้มลงไปนอนกองกับพื้น

ตอนนี้ไม่มีใครยืนขึ้นมาได้แล้ว และนิวก็หันหลังวิ่งไปยังสถานีตำรวจทันที หัวใจเต้นแรงจากความตึงเครียดที่เพิ่งผ่านไป และรู้ดีว่าเหตุการณ์นี้อาจจะไม่จบแค่นี้แน่นอน

"เเต่เดี๋ยวก่อนนะไม่พวกนี้มันทำกับเพื่อนเราเข้าโรงบาลไม่ใช่หรอ"นิวคิดอะไรบ้างอย่างออกมาได้

นิวไม่ได้หยุดแค่นั้น หลังจากที่จัดการกับพวกนั้นไปแล้ว เขาไม่ยอมให้โอกาสหลุดลอย เขาวิ่งตรงไปที่มุมหนึ่งของซอยที่มืดครึ้ม เหลือบมองไปยังพวกที่ยังคงพยายามจะลุกขึ้นมา แต่ไม่ทันแล้ว

"ใครอยากจะตามมาอีกล่ะ?" นิวพูดด้วยเสียงเย็นชา เขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ๆ พวกที่ยังไม่ฟื้นจากการโจมตีของเขา

ชายคนหนึ่งพยายามลุกขึ้นมาแต่ยังคงอ่อนแรง นิวไม่รอช้า ใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบที่หน้าอกของมัน จนมันแทบหายใจไม่ออก

"อย่าคิดจะตามมาอีกเลย มึงไม่มีทางชนะกูได้หรอกไอ้กาก" นิวพูดเสียงต่ำเหมือนคำเตือน

เมื่อเห็นว่าพวกนั้นไม่กล้าขยับตัวอีก นิวจึงหมุนตัวแล้วเดินออกจากซอยโดยไม่หันหลังไป เขาคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เขาต้องรีบไปสถานีตำรวจก่อนที่จะมีปัญหามากกว่านี้

ระหว่างทางไปสถานีตำรวจ นิวยังคงไม่สามารถลืมภาพของพวกนั้นได้ มันเหมือนเป็นสัญญาณที่บอกว่าอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น เขาไม่อยากให้เพื่อนๆ หรือใครก็ตามตกอยู่ในอันตรายเพิ่มขึ้น

เมื่อเขามาถึงสถานีตำรวจ เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วพูดเสียงจริงจัง "ผมมีข้อมูลเกี่ยวกับกลุ่มที่พยายามทำร้ายเพื่อนผมครับ พวกมันกำลังพยายามปกปิดอะไรบางอย่าง และผมก็รู้ว่าพวกมันไม่จบแค่ครั้งนี้"

ตำรวจมองนิวด้วยสายตาที่แสดงความสนใจและให้ความสำคัญ "เข้าใจครับ คุณทำได้ดีแล้ว แต่พวกเราต้องการข้อมูลเพิ่ม"

นิวไม่ได้ตกใจหรือหวาดกลัว เขาพร้อมจะบอกทุกอย่างที่รู้เพื่อช่วยเพื่อนและให้เรื่องนี้จบลงแบบไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

นิวยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ตำรวจ มองไปที่ตำรวจที่เริ่มบันทึกข้อมูล เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่จบแค่การรายงานข้อมูลทั่วไป พวกนั้นไม่ใช่แค่แก๊งค์ธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าจะมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น

"พวกเขามีคนที่ชื่อว่าคาเมะอยู่เบื้องหลังหรือเปล่า?" นิวถามเสียงต่ำ แต่แน่วแน่

ตำรวจหนุ่มที่รับหน้าที่บันทึกข้อมูลเงยหน้าขึ้นมา เขาเป็นคนที่ดูจริงจัง แม้จะไม่เคยพบปะนิวมาก่อน แต่ท่าทางของเขาบ่งบอกถึงความเครียด "ตอนนี้เรากำลังสืบสวน แต่ข้อมูลยังไม่ชัดเจน เราคิดว่าพวกมันอาจจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มที่ใหญ่กว่าที่เราตามหาอยู่"

นิวขมวดคิ้ว เขาไม่อยากให้เพื่อนๆ ต้องตกอยู่ในอันตรายเพียงเพราะข้อมูลที่ไม่ครบถ้วน "ถ้าพวกเขามีการติดต่อกัน... มันจะไม่จบแค่ที่นี่หรอก"

ตำรวจพยักหน้าและทำท่าทางให้สัญญาณว่าเขาเข้าใจ "เราจะส่งทีมไปสืบสวนเพิ่มเติมทันที แต่คุณต้องระวังตัวนะ"

นิวรู้สึกหนักใจ เขาไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ให้มันคาราคาซังไปได้ เขารู้ดีว่าความปลอดภัยของเพื่อนๆ และคนรอบข้างมันสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น

"ผมจะทำให้มันจบ" นิวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

หลังจากเสร็จสิ้นการรายงานกับตำรวจ นิวกลับมาที่ห้องพักในโรงพยาบาลเพื่อพบกับวินและลูเซีย แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ทุกอย่าง แต่เขาก็รู้ว่าเขาต้องการทำอะไรต่อไป

เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้อง พวกวินและลูเซียกำลังนั่งอยู่ที่เตียงพร้อมท่าทางกังวล

"พวกเธอโอเคมั้ย?" นิวถามเสียงทุ้ม

ลูเซียหันมายิ้มให้ "ก็ยังไม่ถึงขั้นแย่ขนาดนั้นหรอก"

"นิวทำอะไรไปบ้าง?" วินถามขึ้น ขณะที่มองไปที่นิวด้วยความสงสัย

นิวไม่อ้อมค้อม เขาบอกกับพวกเขาอย่างตรงไปตรงมาว่าได้ไปแจ้งตำรวจ และตอนนี้ตำรวจกำลังเริ่มสืบสวนกลุ่มที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แล้ว

"แต่ฉันว่ามันยังไม่จบแค่นี้หรอก" นิวเสริม

ลูเซียที่นั่งฟังอยู่ถอนหายใจ "ก็เเสดงว่า... นี่มันแค่เริ่มต้นรึป่าว"

"เอาจริงดิ" วินพูดเสียงเครียด

นิวพยักหน้า "ใช่เเล้วล่ะ... คาเมะอะไรนั่นที่อยู่เบื้องหลังนี่เเน่ๆเขาไม่ธรรมดา"

ทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ ทุกคนรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้นมา แม้จะได้รับการดูแลจากโรงพยาบาล แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าปัญหาจะหมดไป

"ระวังตัวกันหน่อยนะ" นิวพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ วิน "เรื่องนี้มันจะไม่จบง่ายๆ หรอกนะ"

วินและลูเซียพยักหน้ารับ ทุกคนรู้ว่าเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตมันจะยิ่งซับซ้อนขึ้น แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากสู้ไปด้วยกัน

"เเละฉันจะไม่ปล่อยพวกมันไปเเน่นอน"นิวพูดขึ้นก่อนที่เขาจะพูดเสริมว่า"งั้นฉันไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน"เเละนิวก็เดินออกจากห้อวไป

ในห้องโรงพยาบาลที่เงียบสงบ วินนอนอยู่บนเตียง ร่างกายยังคงต้องการการพักฟื้นจากการที่โดนบาดเจ็บหนัก แต่แม้จะยังเจ็บปวดอยู่ เขากลับรู้สึกเป็นห่วงลูเซียที่นั่งอยู่ข้างๆ และดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ลึกๆ

วินเริ่มพูดขึ้นก่อน เพราะเขารู้ว่าลูเซียคงคิดหนักเรื่องที่เกิดขึ้น "นี้ ลูเซีย..." เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ลูเซียที่กำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง หันกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่ดูเครียดอยู่ "อะไรเหรอ?" เธอถามอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

วินพยักหน้าอย่างเข้าใจและยิ้มอ่อน "ฉันรู้ว่านี้มันไม่ใช่เวลา... แต่ว่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่าไม่พูดตอนนี้จะได้พูดรึป่าว" วินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งที่ร่างกายของเขาก็ยังเจ็บปวดอยู่

ลูเซียยิ้มบางๆ "อะไรหรอ... หวังว่าจะไม่ใช่สารภาพรักละกันนะ?"

วินขยับตัวเล็กน้อยและยิ้มให้เธออย่างปลอบใจ "ก็นะจะไม่ใช่ได้ไง" เขาพูดด้วยเสียงที่อบอุ่น "เธอคิดว่าฉันจะพูดถึงเรื่องอัไรอีกล่ะ"

ลูเซียเงียบไปนิดหน่อย ก่อนจะพูดเสียงเบา "เดี๋ยวนะนี้นายพูดจริงหรอ"

วินจับมือของลูเซียเบาๆ "ฉันชอบเธอนะลูเซีย"

ลูเซียมองมือของวินที่จับมือเธออยู่แล้วถอนหายใจเบาๆ "อื้อฉันก็ชอบนายเหมือนกัน...วินขอบคุณนะ" เธอพูดเสียงต่ำ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก..." วินยิ้มบางๆ "เพราะเราทั้งสองคนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่ด้วยกัน" เขาพูดอย่างมั่นใจ

ลูเซียพยักหน้าช้าๆ และยิ้มให้เขา "งั้นหรอถ้าอย่างนั้น... นายก็จะต้องรอดให้ได้ล่ะ"

ทั้งสองเงียบไปสักพัก แม้ว่ามันจะยังไม่จบ แต่การที่พวกเขามีกันและกันในตอนนี้ ก็ดูเหมือนจะทำให้ทุกอย่างดีกว่าเมื่อก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***