วันที่7

บรรยากาศในบ้านเช้านี้ดูอึดอัดกว่าปกติ

ตั้งแต่เมื่อวานที่วินเอ่ยถึงคาเมะ ลูเซียก็ดูเงียบไปถนัดตา เธอไม่ได้หลบหน้าเขา แต่ก็ดูเหมือนพยายามหลีกเลี่ยงบทสนทนาเรื่องนี้

วินไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันเหมือนกับมีบางอย่างค้างคาอยู่กลางอากาศ

—

ช่วงสาย วินนั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่ลูเซียกำลังยุ่งอยู่กับโทรศัพท์ของเธอ โมจิปีนขึ้นมานอนข้าง ๆ วิน ราวกับรู้ว่าเจ้าของกำลังคิดหนัก

วิน: (ถอนหายใจ) “เธอคิดจะทำแบบนี้ไปตลอดหรือไง?”

ลูเซีย: (เหลือบมอง) “...อะไร?”

วิน: “แกล้งทำเป็นว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงเล่นโทรศัพท์ต่อ แต่เขาเห็นได้ชัดว่าเธอเริ่มนิ่งไป

วิน: “เธอรู้ว่าฉันไม่ปล่อยผ่านง่าย ๆ ใช่ไหม?”

ลูเซียถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลง แล้วเอนหลังพิงโซฟา

ลูเซีย: “...นายก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย”

วิน: “แบบไหน?”

ลูเซีย: “ขี้สงสัย น่ารำคาญ”

วิน: (ยิ้มมุมปาก) “ก็ใช่”

ลูเซียเงียบไปอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

ลูเซีย: “วันนี้นายมีแพลนอะไรไหม?”

วิน: “เธอไม่ตอบคำถามฉัน แล้วคิดว่าฉันจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ เหรอ?”

ลูเซียหันมาจ้องหน้าเขา นัยน์ตาของเธอมีบางอย่างซ่อนอยู่ บางอย่างที่เธอพยายามปกปิด

ลูเซีย: “ฉันไม่อยากให้นายต้องมายุ่งกับเรื่องนี้”

วิน: “แต่ฉันเข้าไปเกี่ยวแล้ว”

ลูเซียกัดริมฝีปาก เธอดูเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง

สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา

ลูเซีย: “ไปเดินเล่นกันเถอะ”

วิน: “เปลี่ยนเรื่องเก่งจังนะ”

ลูเซีย: “ก็จะเปลี่ยนไง แล้วจะไปไหม?”

วินมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืน

วิน: “ก็ได้ แต่เรื่องนี้ฉันไม่ปล่อยผ่านแน่”

ลูเซียยิ้มบาง ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอเดินนำออกไปก่อน ขณะที่วินมองตามเธอไป

‘เธอไม่อยากให้ฉันยุ่งกับเรื่องนี้จริง ๆ สินะ…’

—

ระหว่างที่ทั้งสองเดินเล่นอยู่ในเมือง วินยังคงเฝ้าสังเกตลูเซีย เขาสังเกตเห็นว่าเธอดูเหมือนกำลังระวังตัวมากกว่าปกติ

และมันก็ไม่นานก่อนที่วินจะได้คำตอบ

—

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปตามถนน คาเมะก็ปรากฏตัวขึ้น

คาเมะ: “ไง เจอกันอีกแล้วนะ”

ลูเซียหยุดเดินทันที ร่างของเธอตึงเครียด

วินขยับไปยืนข้างเธอ จ้องคาเมะด้วยสายตาเรียบนิ่ง

วิน: “มีธุระอะไรอีก?”

คาเมะ: (ยิ้ม) “ก็แค่ผ่านมาเท่านั้นเอง”

วิน: “ผ่านมา?”

คาเมะ: “ใช่ ผ่านมาเห็นก็เลยทักทายหน่อยไม่ได้หรือไง?”

ลูเซียกำมือแน่น วินรู้ว่าเธอไม่ได้เชื่อคำพูดของคาเมะแม้แต่นิดเดียว และเขาเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน

วิน: “ไม่จำเป็น”

คาเมะ: “โห เย็นชาจัง”

คาเมะเหลือบมองลูเซียก่อนจะยิ้มบาง ๆ

คาเมะ: “ลูเซีย เธอไม่ได้บอกอะไรเขาเลยสินะ?”

ลูเซียเม้มปากแน่น แต่วินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

วิน: “ฉันจะรู้เอง ไม่ต้องให้ใครมาบอก”

คาเมะหัวเราะเบา ๆ

คาเมะ: “งั้นเหรอ? น่าสนใจแฮะ”

วินจ้องตาอีกฝ่าย รู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างจากคาเมะ

แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าลูเซียกำลังปกปิดอะไรอยู่

วินรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวเริ่มผิดปกติ

ตั้งแต่ที่พวกเขาเดินสวนกับคาเมะเมื่อครู่นี้ ลูเซียก็ดูเงียบไปถนัดตา เธอจับแขนเสื้อเขาแน่นขึ้นเล็กน้อย ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

และมันก็ไม่นานก่อนที่วินจะเข้าใจว่าเธอกำลังกลัวอะไรอยู่

—

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเลี้ยวเข้าซอยหนึ่งเพื่อกลับบ้าน คนกลุ่มหนึ่งก็ขวางทางพวกเขาไว้

ชายร่างสูงสามคนยืนดักหน้า โดยมีอีกสองคนอยู่ด้านหลัง วินเหลือบตามองลูเซีย เธอกำมือแน่น และสีหน้าของเธอบ่งบอกชัดเจนว่าเธอรู้จักพวกนี้

ชายร่างสูง: “นั่นไงล่ะ บอกแล้วว่าต้องมาเส้นนี้”

วิน: “พวกแกเป็นใคร?”

ชายร่างสูง: (หัวเราะ) “ไม่สำคัญหรอก แต่แกโชคร้ายที่มาอยู่ตรงนี้”

วินขยับตัวเล็กน้อย เตรียมพร้อมเผื่อเกิดอะไรขึ้น ส่วนลูเซียยังคงนิ่ง แต่เขาสัมผัสได้ว่ามือของเธอสั่นน้อย ๆ

—

ก่อนที่วินจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้จากด้านข้าง

คาเมะ: “โห แย่จังเลยนะ”

ลูเซียชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ วินหันไปมอง พบว่าคาเมะเดินออกมาจากเงาของอาคารข้าง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า

วิน: (จ้อง) “คาเมะ… แกอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใช่ไหม?”

คาเมะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบมีดพกเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

คาเมะ: “จะพูดแบบนั้นก็ได้”

วินขยับตัวเตรียมตั้งรับ แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับจริง ๆ คาเมะก็พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว!

ฉึก!

วินรู้สึกถึงแรงกระแทกที่ท้องก่อนจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ลูเซียร้องเสียงหลงขณะที่วินเซถอยหลัง มือของเขากุมท้องตัวเอง เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่ถูกแทง

ลูเซีย: “วิน!!”

ดวงตาของวินพร่าไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะกัดฟันแน่น พยายามทรงตัวให้ได้

วิน: (หายใจหนัก) “แก…”

คาเมะมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะยิ้มมุมปาก

คาเมะ: “ฉันบอกแล้วไงว่านายไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องนี้”

ลูเซียรีบพยุงวินไว้ สายตาของเธอสั่นไหว

ลูเซีย: “นายโอเคไหม!?”

วินพยายามกลั้นความเจ็บ เขาใช้แรงทั้งหมดผลักตัวเองออกจากลูเซียแล้วจ้องไปที่คาเมะ

วิน: “แกคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะถอยงั้นเหรอ?”

คาเมะยกไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนจะหมุนมีดในมือเล่น

คาเมะ: “เปล่า ฉันก็แค่เตือนนายด้วยวิธีของฉันเท่านั้นเอง”

ลูเซียกำหมัดแน่น ก่อนจะหันไปมองกลุ่มชายที่ล้อมพวกเขาอยู่

เธอรู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังเสียเปรียบมาก แต่เธอจะไม่ยอมให้มันจบลงแบบนี้แน่

วินยังรู้สึกถึงความเจ็บจากแผลที่ท้อง แต่เขาไม่มีเวลามาสนใจมันมากนัก เพราะตอนนี้เขาและลูเซียยังถูกล้อมอยู่

คาเมะหมุนมีดในมือเล่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่กลุ่มชายชุดดำเริ่มขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

วิน: (กัดฟัน) “ลูเซีย… ถ้าเราวิ่งตอนนี้—”

ลูเซีย: (เสียงเครียด) “พวกมันไม่ปล่อยเราง่าย ๆ หรอก”

คาเมะ: (หัวเราะ) “ยังจะคิดหนีอีกเหรอ? นายยังไหวจริง ๆ น่ะ?”

—

วินกำมือแน่น ก่อนจะมองไปรอบ ๆ หาทางหนี บาดแผลที่ท้องทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ไม่คล่องตัว แต่เขาก็รู้ดีว่าถ้าอยู่เฉย ๆ มีแต่จะโดนเล่นงานหนักขึ้น

วิน: (กระซิบ) “ลูเซีย ถ้ามีโอกาส แกต้องรีบไปก่อน”

ลูเซีย: (จ้องเขา) “ไม่มีทาง”

เธอพูดเสียงหนักแน่นจนวินต้องหันไปมอง เธอไม่แม้แต่จะมีท่าทีลังเล

คาเมะ: (ถอนหายใจ) “งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ”

เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้อง และทันทีที่พวกมันเริ่มขยับเข้ามา วินก็เป็นฝ่ายเปิดเกมก่อน

—

ฟุบ!

วินกระโจนไปข้างหน้า ใช้แรงทั้งหมดที่มีชกเข้าที่หน้าของหนึ่งในพวกมันโดยไม่ลังเล ชายคนนั้นเซไปชนกำแพง แต่วินก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถสู้กับพวกมันทั้งหมดได้ในสภาพนี้

ลูเซียใช้จังหวะเดียวกันกับที่วินโจมตี ถีบเข้าที่ขาของอีกคนหนึ่งจนล้มลง

ลูเซีย: (ตะโกน) “ไปกันเถอะ!!”

ทั้งสองอาศัยช่องว่างที่เปิดขึ้น พุ่งออกจากวงล้อมโดยไม่หันกลับไปมอง

—

เสียงฝีเท้าดังตามหลังมา

วินกัดฟันแน่น พยายามฝืนความเจ็บเพื่อให้ตัวเองวิ่งเร็วขึ้น ลูเซียคอยประคองเขาไปพร้อมกัน

พวกเขาวิ่งออกจากซอย แทรกตัวผ่านฝูงชนในตลาด พยายามใช้ผู้คนเป็นเกราะกำบัง

คาเมะ: (พึมพำ) “หนีได้ก็เก่งเหมือนกันนะ…”

เขามองตามแผ่นหลังของทั้งสองที่กำลังไกลออกไป ก่อนจะเก็บมีดเข้าที่เดิม แล้วหันไปสั่งลูกน้อง

คาเมะ: “ปล่อยไปก่อน”

ชายชุดดำ: “แต่พวกมัน—”

คาเมะ: (ยิ้มบาง) “อยากให้มันสนุกกว่านี้หน่อย”

—

วินและลูเซียยังคงวิ่งต่อไป จนกระทั่งพวกเขาแน่ใจว่าปลอดภัยแล้วจึงหยุดพักที่ตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

วินหอบหนักพิงกำแพง มือกดแผลที่ท้องไว้แน่น

ลูเซีย: (เสียงสั่น) “นายโอเคไหม…”

วิน: (พยายามยิ้ม) “ยังไม่ตาย…”

เธอมองเลือดที่ซึมออกมาจากเสื้อของวินแล้วขบฟันแน่น ก่อนจะรีบหาทางปฐมพยาบาลให้เร็วที่สุด

—

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะรอดมาได้ แต่ก็รู้ดีว่าเรื่องยังไม่จบ

และคาเมะ… ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้เรื่องนี้จบลงง่าย ๆ

ลูเซียรีบฉีกชายเสื้อของตัวเองออกเพื่อใช้เป็นผ้าพันแผล เธอกดมันลงบนแผลของวินเพื่อห้ามเลือด

วิน: (กัดฟัน) "โอ๊ย... เดี๋ยว... เบามือหน่อย..."

ลูเซีย: (เสียงเครียด) "ก็นายเล่นโดนแทงมาแบบนี้ จะให้ทำเบา ๆ ได้ไงล่ะ?"

เธอพยายามไม่ให้เสียงสั่น แต่สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

—

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากทางเข้าอีกด้านของตรอก ลูเซียรีบหันไปมอง มือคว้ามีดพกที่เธอพกติดตัวไว้แน่น

???: "เฮ้ ๆ ใจเย็นก่อน ฉันเอง!"

ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงยีนส์เดินออกมาจากมุมตึก เขามีผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ กับสายตาที่ดูขี้เล่น แต่ก็เต็มไปด้วยความเฉียบคม

วิน: (เงยหน้า) "นิว?"

นิว: (ยิ้ม) "เออสิ! ฉันเห็นพวกนายวิ่งหนีกันแทบตาย เลยตามมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น..."

เขามองไปที่แผลของวินแล้วขมวดคิ้ว

นิว: "แล้วนี่... ใครเล่นงานนายวะ?"

วินยังไม่ทันตอบ ลูเซียก็ยังคงมองนิวด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

ลูเซีย: (เสียงเย็น) "นายเป็นใคร?"

นิว: (หัวเราะ) "ลืมแนะนำตัวเลยแฮะ ฉัน—"

วิน: (พูดแทรก) "หมอนี่เป็นเพื่อนฉันเอง"

ลูเซียยังไม่คลายความระแวงง่าย ๆ แต่เมื่อเห็นวินดูไว้ใจนิว เธอก็ยอมลดการ์ดลงเล็กน้อย

—

นิว: "เอาล่ะ มาเถอะ ฉันพอรู้ที่ที่ปลอดภัยกว่านี้"

ลูเซีย: (ลังเล) "แต่—"

วิน: (เสียงอ่อน) "ไป... โรงพยาบาลเถอะ... ฉันเดินเองไม่ไหวแล้ว"

ลูเซียกัดฟันแน่น ก่อนจะช่วยพยุงวินให้ลุกขึ้น

—

นิวรีบกวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนจะพยุงวินอีกข้างและพาทั้งสองมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด โชคดีที่มันอยู่ไม่ไกลมาก

เมื่อไปถึง พยาบาลรีบเข็นเตียงฉุกเฉินออกมารับวินทันที ลูเซียยืนมองเขาถูกพาเข้าไปข้างใน สองมือกำแน่นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

นิว: (แตะไหล่ลูเซียเบา ๆ) "ใจเย็น เธอเองก็ต้องพักเหมือนกัน"

ลูเซีย: (พึมพำ) "ฉัน... ไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้นเลย..."

เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ที่แน่ ๆ คาเมะ... คงไม่ปล่อยให้พวกเขาหลุดมือไปง่าย ๆ

—

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***