วันที่ 5

เช้านี้ลูเซียตื่นสายกว่าปกติ แสงแดดที่ลอดผ่านม่านบาง ๆ ทำให้เธอต้องหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวซุกหมอนต่อเหมือนไม่อยากตื่น แต่เสียงฝีเท้าจากข้างนอกทำให้เธอรู้ว่าวินตื่นแล้ว

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกจากเตียง เดินไปล้างหน้าอย่างงัวเงียแล้วออกไปที่ห้องนั่งเล่น

วินนั่งอยู่บนโซฟา เท้าขาพาดโต๊ะ มีขนมปังปิ้งคาบอยู่ในปากขณะที่มือกดจอยเกมอยู่

วิน: (หันมามองแวบหนึ่ง) “ตื่นแล้วเหรอ? ฉันนึกว่าเธอจะนอนยาวจนเที่ยงซะอีก”

ลูเซีย: (ยีหัวตัวเองเบา ๆ) “ขี้เกียจลุกอ่ะ...”

วิน: “เข้าใจได้ แต่ท้องร้องดังขนาดนั้นนี่คือไง?”

ลูเซียหยุดไปแวบหนึ่งก่อนจะพึมพำเบา ๆ

ลูเซีย: “ไม่ได้ร้องซะหน่อย...”

วินหัวเราะนิด ๆ แล้วโยนขนมปังที่เหลืออีกแผ่นให้เธอ

วิน: “เอ้า กินซะ เดี๋ยวเป็นลมไปก่อน”

ลูเซียรับมาแบบงง ๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอเดินไปนั่งข้าง ๆ วินก่อนจะกัดขนมปังไปคำหนึ่ง ขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้ากดจอยเกมต่อ

ลูเซีย: “นี่ วันนี้มีแผนทำอะไรมั้ย?”

วิน: (ยังไม่ละสายตาจากจอ) “ยังไม่ได้คิดเลย เธอล่ะ?”

ลูเซีย: “อืม... ไม่อยากออกไปข้างนอกเท่าไหร่ อากาศร้อน”

วิน: (พยักหน้า) “จริงด้วย งั้นหาอะไรทำในบ้านละกัน... เล่นเกมไหม?”

ลูเซียหันไปมองจอแล้วทำหน้าคิดหนัก

ลูเซีย: “ไม่เอาอะ ถ้าต้องมาแพ้เธออีกรอบ”

วิน: (ยิ้มมุมปาก) “โห มั่นใจจังว่าแพ้”

ลูเซีย: “ก็มันแพ้จริง ๆ ทุกที”

วิน: “งั้นเดี๋ยวฉันแกล้งแพ้ให้เอามั้ย?”

ลูเซีย: (มองค้อน) “ไม่ต้อง ฉันจะชนะด้วยตัวเอง”

วินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นจอยให้เธอ ลูเซียรับมาอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มแข่งกันอีกรอบ

ผ่านไปสักพัก...

ลูเซีย: (ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ) “ให้ตายสิ ทำไมฉันแพ้อีกแล้ว!”

วิน: (ยักไหล่) “ฝีมือยังไม่ถึง”

ลูเซีย: “พูดแบบนี้คืออยากโดน?”

วิน: “ไม่หรอก แต่ถ้าจะลองดู ฉันก็ไม่ขัดนะ”

ลูเซียถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา หันไปมองวินที่ยังดูสบาย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จังหวะนั้นเอง... ท้องของเธอดันร้องขึ้นมาอีกครั้ง

วิน: (หันขวับ) “เอ่อ... จะปฏิเสธอีกมั้ย?”

ลูเซีย: (หน้าหงิก) “เงียบไปเลย”

วิน: “โอเค ๆ งั้นไปทำอะไรกินกันเถอะ”

ลูเซียลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินไปที่ครัวพร้อมวิน ทั้งสองช่วยกันทำอาหารง่าย ๆ และคุยเล่นกันไปเรื่อย ๆ บรรยากาศในบ้านดูชิลล์เหมือนทุกวัน

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ วินก็นั่งดูโทรศัพท์อยู่บนโซฟา ส่วนลูเซียกำลังเดินไปที่ระเบียงเพื่อยืดเส้นยืดสาย จังหวะนั้นเอง เธอได้ยินเสียง "เหมียว~" ดังขึ้นจากข้างล่าง

ลูเซียชะโงกหน้าออกไปดู ก่อนจะเห็นลูกแมวตัวเล็ก ๆ สีน้ำตาลลายเสือ กำลังนั่งมองขึ้นมาที่เธอพร้อมดวงตากลมแป๋ว

ลูเซีย: (เลิกคิ้ว) "แมว?"

เธอหันไปเรียกวิน

ลูเซีย: "เฮ้ มาดูนี่สิ"

วินละสายตาจากโทรศัพท์ เดินออกมาดูแล้วเห็นลูกแมวตัวเดียวกัน

วิน: "มันหลงมาหรือเปล่า?"

ลูเซีย: "ก็ดูท่าจะใช่"

วิน: "จะปล่อยมันไว้แบบนี้เหรอ?"

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง วินถอนหายใจแล้วเดินตาม

เมื่อทั้งสองลงไปถึงข้างล่าง ลูเซียลองยื่นมือไปหาลูกแมว มันเมี้ยวตอบก่อนจะเดินมาถูที่ขาของเธอ

ลูเซีย: (ยิ้มบาง ๆ) "น่ารักแฮะ"

วิน: "อย่าหลงรักมันล่ะ เดี๋ยวถ้ามีเจ้าของจะต้องคืนให้"

ลูเซีย: "รู้แล้วน่า"

ทั้งสองช่วยกันมองหาเจ้าของ โดยเดินไปเคาะประตูบ้านใกล้ ๆ แต่ทุกคนก็บอกว่าไม่เคยเห็นลูกแมวตัวนี้มาก่อน

วิน: "งั้นตอนนี้ก็เท่ากับว่าเราไม่มีทางรู้เลยสินะว่ามันมาจากไหน"

ลูเซีย: "อืม..." (มองลูกแมวที่กำลังเลียอุ้งเท้าตัวเอง)

วินถอนหายใจ ก่อนจะยื่นมือไปอุ้มมันขึ้นมา

วิน: "โอเค งั้นเอากลับไปก่อนก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ลองไปถามคนแถวนี้อีกที"

ลูเซียมองวินที่อุ้มลูกแมวอย่างเบามือ เธอแอบอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำกลับไปที่บ้าน

—

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ลูเซียหาขวดน้ำมาตั้งให้ลูกแมว ส่วนวินก็หาข้าวมาแบ่งให้มันกิน ทั้งสองนั่งมองมันกินอย่างเพลิน ๆ

ลูเซีย: "จะตั้งชื่อให้มันก่อนดีมั้ย?"

วิน: (คิดแป๊บหนึ่ง) "อืม... เรียกมันว่าอะไรดีล่ะ?"

ลูเซีย: "อืม... 'โมจิ' ล่ะกัน?"

วิน: "โมจิ? ทำไมต้องโมจิ?"

ลูเซีย: "ก็ดูมันสิ ตัวกลม ๆ น่าบีบ"

วินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลูบหัวลูกแมวที่ตอนนี้กำลังมองทั้งสองด้วยสายตาสงสัย

วิน: "โอเค งั้นจากนี้ไป เรียกแกว่าโมจิแล้วกัน"

ลูกแมวเมี้ยวตอบ เหมือนจะเข้าใจคำพูด ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนขดอยู่บนหมอนของลูเซีย

ลูเซียมองภาพนั้นแล้วยิ้มจาง ๆ

วิน: "ดูเหมือนมันจะติดเธอแล้วนะ"

ลูเซีย: "อืม... น่ารักแฮะ"

วินมองเธอแล้วส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

วันนั้นทั้งสองคนใช้เวลาช่วงบ่ายไปกับการดูแลโมจิ พวกเขาไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่มากกว่าที่คิด...

หลังจากที่เลี้ยงโมจิไปได้สักพัก ลูเซียก็เริ่มรู้สึกอยากไปข้างนอก เธอจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นสักหน่อย

ลูเซีย: "ฉันจะออกไปเดินเล่นแป๊บหนึ่ง"

วิน: (เหลือบมอง) "อืม ไปคนเดียวจะโอเคนะ?"

ลูเซีย: "โอเคน่า ไม่ได้ไปไกลหรอก"

วินพยักหน้าก่อนจะหันไปเล่นโทรศัพท์ต่อ ขณะที่ลูเซียเดินออกจากบ้านไป

—

เธอเดินเตร็ดเตร่อยู่ในละแวกใกล้ ๆ ปล่อยให้ลมเย็น ๆ ปะทะใบหน้า พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

แต่ไม่นานเธอก็หยุดชะงัก...

ข้างหน้า มีชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงกำแพงอยู่ ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมาทางเธอเหมือนกับว่ารู้ว่าเธอจะผ่านมาทางนี้

คาเมะ: "เจอกันอีกแล้วนะ ลูเซีย"

ลูเซียกำมือเเน่นโดยอัตโนมัติเธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จ้องเขากลับไปด้วยแววตาเย็นชา

คาเมะ: (ยิ้มมุมปาก) "อะไร? ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง? ไม่คิดถึงกันหน่อยเหรอ?"

ลูเซีย: "..."

คาเมะ: "ยังโกรธเรื่องเมื่อวานอยู่เหรอ? อย่าเครียดไปเลยน่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย แค่คุยกันดี ๆ เอง ใช่มั้ย?"

ลูเซียรู้ดีว่าชายตรงหน้ามีแผนบางอย่าง เธอรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลจากรอยยิ้มนั้น

คาเมะ: "ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่บอกไอ้เด็กนั่นสินะ... หึหึ"

ลูเซียกัดฟันแน่น เธอไม่อยากให้วินเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคาเมะก็ดูจะรู้จุดอ่อนของเธอเป็นอย่างดี

ลูเซีย: "นายต้องการอะไร?"

คาเมะ: "ใจร้อนไปแล้วลูเซีย" (หัวเราะเบา ๆ) "ฉันแค่มาทักทายเท่านั้นเอง หรือเธอคิดว่าเรามีเรื่องต้องสะสางกัน?"

ลูเซียเงียบ คาเมะก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว ทำให้เธอขยับถอยไปเล็กน้อย

คาเมะ: "เอาเป็นว่า... ฉันจะไม่รบกวนมากกว่านี้" (ยิ้ม) "แต่ก็คงอีกไม่นานหรอกนะที่เราจะต้องคุยกันจริง ๆ จัง ๆ"

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ลูเซียยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

เธอเริ่มรู้สึกกลัวเเล้ว ก่อนที่จะถอนหายใจและพยายามเรียกสติกลับมา

—

ไม่นานหลังจากนั้น ลูเซียก็กลับมาถึงบ้าน วินกำลังนั่งเล่นกับโมจิอยู่บนโซฟา

วิน: "อ้าว กลับมาแล้วเหรอ?"

ลูเซียพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ

ลูเซีย: "อืม"

วิน: (เหลือบมอง) "...เป็นอะไรหรือเปล่า?"

ลูเซียชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัว

ลูเซีย: "เปล่า แค่เดินนานไปหน่อย"

วิน: (จ้องอยู่ครู่หนึ่ง) "...งั้นเหรอ"

ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตาของวินบอกว่าเขารู้ว่าเธอกำลังปิดบังบางอย่างอยู่

เขาไม่ได้ถามต่อ แต่ในใจเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ และเขาต้องหาคำตอบให้ได้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***