วันที่ 3 part 2

วินรับฟังเรื่องที่ลูเซียเล่า แต่บางอย่างมันดูไม่สมเหตุสมผล

เธอบอกว่าเป็นแค่ "คนที่อยากรู้จัก" แต่น้ำเสียงเธอดูไม่ปกติ แววตาก็เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ไม่พูดออกมา หรือว่าเธอกำลังปกปิดอะไรบางอย่างจากเขา?

วินไม่ได้ถามต่อทันที แต่เขามองออกว่าเธอพยายามจะตัดจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด และนั่นแหละที่ทำให้เขายิ่งไม่สบายใจ

เขาพยายามวิเคราะห์จากข้อมูลที่มี คนแปลกหน้าคนนั้นเป็นใคร? มาหาเธอทำไม? หรือมันอาจไม่ใช่แค่ "อยากรู้จัก" อย่างที่เธอพูด?

วิน: (คิดในใจ) บางทีอาจจะเป็นคนจากอดีตของเธอ? หรือว่าเป็นพวกมีปัญหา?

แม้จะมีคำถามมากมายในหัว แต่วินก็เลือกจะไม่กดดันเธอตอนนี้ เขาแค่ต้องจับตาดูให้ดีขึ้นกว่าเดิม

วิน: "โอเค ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีก ก็บอกฉันทันที เข้าใจไหม?"

ลูเซียสบตาเขาชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

ลูเซีย: "...อืม เข้าใจแล้ว"

แต่ถึงเธอจะพูดแบบนั้น วินก็ยังรู้สึกว่าเธอกำลังแบกรับอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว

คืนนี้... เขาจะต้องจับตาดูลูเซียให้มากกว่าปกติ เผื่อว่าอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ใช้เวลาช่วงเย็นไปกับเรื่องปกติ ลูเซียพยายามทำตัวเหมือนเดิม พูดคุยหยอกล้อกับวิน และทำอาหารเย็นด้วยกัน

แต่ถึงเธอจะทำเหมือนปกติแค่ไหน วินก็ยังสังเกตเห็นความผิดปกติอยู่ดี

ระหว่างกินข้าว ลูเซียเหมือนจะเผลอเหม่อไปสองสามครั้ง ต้องให้วินสะกิดถึงจะดึงสติกลับมา เธอพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน แต่สำหรับวิน มันยิ่งเป็นสัญญาณว่ามีอะไรไม่ถูกต้อง

วิน: "เธอดูไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะ"

ลูเซีย: "หา? เปล่าสักหน่อย ก็กินข้าวอยู่เนี่ย"

วิน: (จ้องหน้า) "แน่ใจ?"

ลูเซีย: (หลบตา) "อืม..."

เธอเม้มปากแน่นขึ้น ราวกับไม่อยากให้เขาจับผิดได้ วินตัดสินใจไม่ถามต่อ แต่เขาแน่ใจแล้วว่า เธอกำลังคิดเรื่องที่เจอวันนี้ และมันคงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ลูเซียก็อาสาเก็บจานไปล้าง ส่วนวินแกล้งทำเป็นเดินไปนั่งเล่นที่โซฟา แต่ความจริงเขาแค่กำลังสังเกตเธออยู่เงียบ ๆ

แล้วเขาก็เห็นบางอย่าง

ตอนที่เธอเปิดน้ำล้างจาน มือของเธอสั่นเล็กน้อย มันไม่มากพอจะสังเกตได้ง่าย ๆ แต่กับวินที่จับตาดูอยู่ตลอด เขาเห็นได้ชัด

ลูเซียกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

เขาไม่ได้เข้าไปถามทันที เพราะรู้ว่าเธอคงไม่ตอบ เขาแค่ต้องรอดู... และเตรียมพร้อมถ้าเกิดอะไรขึ้น

วิน: “แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร?”

ลูเซียชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย

ลูเซีย: “แน่ใจสิ”

วิน: “แน่ใจแบบตอนที่เธอเหม่อจนหยิบเกลือใส่กาแฟน่ะเหรอ?”

เธอชะงักไปทันที ดวงตากระตุกเล็กน้อยราวกับถูกจับได้ ลูเซียพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจเบา ๆ

ลูเซีย: "...วิน"

วิน: “ฉันไม่ได้บังคับให้เธอบอกหรอกนะ แต่แค่ให้รู้ไว้ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ”

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

ลูเซีย: “…อืม ขอบใจนะ”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด วินก็พอใจที่เธอรับรู้ว่าเขาจะอยู่ข้างเธอ

แต่ถึงอย่างนั้น…

คืนนี้ เขาจะ ไม่ยอมหลับง่าย ๆ เพราะเขามีลางสังหรณ์ว่าเรื่องนี้ มันยังไม่จบแค่นี้แน่นอน

กลางดึกคืนนั้น

บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเป็นระยะ ๆ วินนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง แต่ดวงตาไม่ได้ปิดลงแม้แต่น้อย

เขา

ไม่ใช่เพราะความเคยชินหรืออะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะความรู้สึกแปลก ๆ ที่ยังคงค้างคาในใจเขา

ลูเซียมีบางอย่างที่ไม่อยากบอกเขา

เขารู้ว่าเธอกำลังพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่จากสายตาและท่าทางของเธอในวันนี้ มันชัดเจนว่าเธอกำลังแบกรับบางอย่างอยู่

วินพลิกตัวไปมาเล็กน้อย พยายามทำให้ตัวเองหยุดคิดมาก แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ความกังวลนั้นก็ไม่หายไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทำให้เขาชะงัก ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดอย่างระมัดระวัง

ลูเซียยืนอยู่ตรงนั้น

เธออยู่ในชุดนอน ผมสั้นของเธออยู่ในสภาพยุ่งเล็กน้อย ดวงตาของเธอดูสั่นไหว ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง

วิน: “เกิดอะไรขึ้น?”

ลูเซียเม้มปากแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

ลูเซีย: “…ขอนอนด้วยได้มั้ย”

วินชะงักไป ไม่ใช่เพราะคำขอของเธอแปลกประหลาด แต่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงออกว่าต้องการที่พึ่งพิงขนาดนี้

เขามองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วขยับตัวให้เธอเดินเข้ามาในห้อง

ลูเซียเดินเข้ามาช้า ๆ แล้วนั่งลงที่ปลายเตียง เธอกำแขนเสื้อของตัวเองแน่นราวกับพยายามควบคุมอารมณ์

ลูเซีย: “…ขอโทษนะที่มารบกวน”

วิน: “ไม่ต้องขอโทษหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แค่ทำตัวตามสบาย”

ลูเซียเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

เธอเอนตัวลงนอนโดยหันหลังให้วิน ผมสั้นของเธอไล้ไปกับหมอน ไหล่ของเธอดูเกร็งเล็กน้อยเหมือนยังไม่สามารถผ่อนคลายได้จริง ๆ

วินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

วินสังเกตเห็นว่าลูเซียยังคงขยับตัวเล็กน้อยเป็นระยะ ๆ ราวกับยังหลับไม่ลง

เขาไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ไม่ได้บังคับให้เธอพูด เพียงแค่ค่อย ๆ ขยับมือไปแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของเธอ เป็นสัญญาณว่าเขาอยู่ตรงนี้

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหยุดขยับ แล้วในที่สุด เธอก็ผ่อนลมหายใจยาวออกมาเหมือนปลดปล่อยความกังวลลงไปบางส่วน

คืนนี้… เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับความกลัวเพียงลำพัง

แต่ในใจลึก ๆ วินรู้ดีว่า…

เรื่องนี้ยังไม่จบ และพรุ่งนี้… เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***