วันที่ 3 คาเมะ

วันที่ 3 เริ่มต้นขึ้นเมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นของบ้าน หลังจากที่ทั้งสองเริ่มชินกับการใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านเดียวกันแล้ว

ลูเซียตื่นขึ้นก่อนใครในบ้าน เดินไปเปิดหน้าต่างให้แสงเข้ามาเต็มที่ แล้วเดินไปที่ห้องครัวทำกาแฟร้อน ๆ เธอยืนอยู่หน้าหม้อกาแฟขณะที่จิบไปทีละนิด รู้สึกถึงความสงบในเช้าวันใหม่

วินตื่นขึ้นมาไม่นานหลังจากนั้น เหลือบมองไปที่นาฬิกาแล้วเดินออกจากห้องนอนมายังห้องนั่งเล่น

วิน: (ยิ้ม) ตื่นเช้าเลยนะ

ลูเซียหันมามองเขาแล้วยิ้มบาง ๆ

ลูเซีย: (ยักไหล่) ชอบตื่นเช้าไง กาแฟก็รออยู่แล้ว

วิน: (ยิ้มขำ) กาแฟนะ... พอได้มีกาแฟมาเติมพลัง ก็ทำให้ทั้งวันดูดีขึ้นเนอะ

ลูเซีย: (ยิ้ม) อืม... ก็จริงเหมือนกันนะ

วินเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบกาแฟไปดื่มบ้าง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ลูเซียและทั้งสองเริ่มพูดคุยเรื่องต่าง ๆ เบา ๆ อย่างไม่รีบร้อน

ลูเซีย: (ยิ้ม) เธอคิดว่าจะทำอะไรดีวันนี้?

วิน: (ยักคิ้ว) อาจจะไปเดินเล่นข้างนอกอีกครั้งหรือเปล่า? หรือว่าอยากไปทำอะไรที่ต่างไป?

ลูเซีย: (คิด) ไม่รู้สิ... จริง ๆ ก็อยากออกไปข้างนอกอีกเหมือนกัน

วิน: (หัวเราะเบา ๆ) งั้นก็ไปเดินเล่นกันเถอะ แต่ขอเวลาแป๊บเดียว ให้ฉันจัดการอะไรบางอย่างก่อน

ลูเซีย: (ยิ้ม) เดี๋ยวก็ต้องรอกันไปอีกนานสินะ

วิน: (ทำหน้ายียวน) อย่าเพิ่งรีบเลยน่า รอหน่อยไม่ได้เหรอ?

ลูเซียหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวสารต่าง ๆ ระหว่างที่รอวินเตรียมตัว

ทั้งสองใช้เวลาที่เหลือไปกับการทำอาหารเช้าและเตรียมตัวออกไปข้างนอก คุยกันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และบรรยากาศภายในบ้านกลับเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็ออกไปข้างนอก โดยไม่รู้เลยว่า ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการเป็นเพื่อนจะก้าวไปไกลแค่ไหน

หลังจากที่ทั้งสองออกจากบ้านและเดินไปตามถนนในตอนเช้า สภาพอากาศเย็นสบาย ลมพัดเบา ๆ ผ่านผมทั้งสอง ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและสงบสุข

ลูเซีย: (มองไปรอบ ๆ) วันนี้อากาศดีจังนะ

วิน: (ยิ้ม) ใช่เลย ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลง แต่ก็ยังไม่ถึงกับหนาวเกินไป

ทั้งสองเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่เร่งรีบ จนกระทั่งไปถึงสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่พวกเขาชอบไปบ่อย ๆ

ลูเซีย: (มองไปที่ต้นไม้ใหญ่) ที่นี่มันเงียบดีนะ ไม่ค่อยมีคนด้วย

วิน: (พยักหน้า) ใช่ มันทำให้รู้สึกสงบ การมาที่นี่ทำให้รู้สึกเหมือนออกห่างจากความวุ่นวายในชีวิตไปบ้าง

ทั้งสองหาที่นั่งในสวนใต้ต้นไม้ใหญ่ ลูเซียยิ้มให้กับความสงบที่หายากในเมืองใหญ่แบบนี้

ลูเซีย: (ยิ้ม) นี่มันเหมือนการหลบหนีจากความจริงชั่วขณะเลยนะ

วิน: (หัวเราะเบา ๆ) เอาเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันคงดีไม่น้อย

ลูเซีย: (ครุ่นคิด) ว่าแต่... ถ้าทุกอย่างไม่เป็นแบบนี้ล่ะ เราจะทำยังไงกัน?

วิน: (ยิ้มบาง ๆ) เราก็เดินไปข้างหน้าเหมือนเดิมยังไงล่ะ ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมันอยู่

ลูเซีย: (พยักหน้า) จริง... บางครั้งก็แค่ต้องยอมรับสิ่งที่มันเป็น

ทั้งสองนั่งอยู่ในเงียบสงบ รู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่เกิดขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไประหว่างพวกเขา บรรยากาศรอบตัวพวกเขาดูเหมือนจะไม่มีอะไรมาก แต่ในความเงียบนี้กลับเต็มไปด้วยความหมายบางอย่างที่ไม่ต้องพูดออกมา

ไม่นานหลังจากนั้น วินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความ

วิน: (หันไปมองลูเซีย) เราจะกลับบ้านกันเลยไหม หรือจะอยู่ที่นี่ต่อ?

ลูเซีย: (ยิ้ม) อยากอยู่ที่นี่สักพัก... ฉันรู้สึกเหมือนว่ายังไม่อยากกลับเลย

วิน: (ยิ้มตาม) งั้นเราก็อยู่ที่นี่อีกสักพักเถอะ

ทั้งสองนั่งอยู่ในสวนร่วมกันอีกพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับบ้านโดยไม่รีบร้อนเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการเป็นเพื่อนเริ่มเปลี่ยนไป แต่ไม่อาจบอกได้ว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร

---

ลูเซีย:จริงสิเดี๋ยวฉันไปหาซื้อของกินเเปปหนึ่งนะ

วิน:ได้สิเดี๋ยวฉันจะรอเธอตรงนี้นะ

ลูเซียเเยกตัวออกจากวินไปหาซื้อของกินที่ร้านค้าเเถวนั้น

เมื่อถึงร้านค้า ลูเซียเริ่มเลือกของที่ต้องการตามปกติ เดินไปตามชั้นวางของที่เต็มไปด้วยอาหารที่เธอชอบ ขณะที่เธอเลือกอยู่ สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงทางเดินข้าง ๆ

ชายคนนั้นมองมาที่เธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และพูดขึ้นมา

ชาย: "เธอคือ...ลูเซียใช่ไหม?"

ลูเซียหันไปมองด้วยสีหน้าที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคย

ลูเซีย: "คุณเป็นใคร?"

ชาย: "ชื่อคาเมะ... เคยได้ยินเรื่องเธอมาเยอะเลยนะ...ทั้งเรื่องฉายา...เรื่องข่าวลือ....เรื่องของเธอกับวินเเละอีกเยอะเลยล่ะ"

ลูเซียรู้สึกไม่สบายใจ เขาดูเหมือนจะรู้เรื่องของเธอมากเกินไป แต่เธอยังคงพยายามไม่แสดงท่าทางตกใจ

ลูเซีย: "เเล้วยังไงต่อ?"

คาเมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

คาเมะ: "ไม่ต้องห่วง... ฉันแค่อยากรู้จักเธอมากขึ้นเท่านั้นเอง" เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย

ลูเซียรู้สึกถึงอันตรายจากการที่เขาก้าวเข้ามาใกล้ แต่เธอพยายามไม่แสดงออก

ลูเซีย: "ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ ฉันขอเลือกของต่อแล้วกัน"

คาเมะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างท้าทาย

คาเมะ: "บางทีเธออาจจะต้องการคำเตือนจากคนที่รู้เรื่องของเธอบ้างก็ได้..."

ลูเซียรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ เขากำลังพยายามสร้างความกดดันให้กับเธอ แต่เธอไม่ยอมให้มันเป็นไปตามที่เขาต้องการ

ลูเซีย: "ถ้าเเกคิดจะทำอะไรล่ะก็... ฉันเเจ้งตำรวจเเน่"

คาเมะมองเธออีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับไป ทิ้งคำพูดที่ยังค้างคาไว้ในอากาศ

คาเมะ: "ระวังตัวไว้บ้างก็แล้วกัน"

ลูเซียยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พยายามทำใจให้สงบ ขณะที่ความรู้สึกไม่ค่อยดีที่เกิดขึ้นในใจเธอยังคงตามหลอกหลอน เธอรีบจ่ายเงินและเดินออกจากร้าน ด้วยใจที่ยังคงสับสนและกังวลกับคำพูดของคาเมะ

เมื่อกลับถึงบ้าน ลูเซียไม่ยอมบอกวินเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ในใจของเธอก็รู้ว่าบางสิ่งอาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้า...

หลังจากที่ทั้งสองกลับมาถึงบ้าน ลูเซียเดินเข้าครัวไปเตรียมของกิน แต่สิ่งที่วินสังเกตได้คือสีหน้าของลูเซียที่ดูผิดปกติไปจากปกติ

วินมองตามเธอไปก่อนจะเดินเข้าไปหาที่ครัว

วิน: "เธอเป็นอะไร? ดูท่าทางแปลกๆนะ วันนี้"

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปยิ้มให้เขา

ลูเซีย: "เปล่าๆ แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยจากการเดินมาน่ะ"

แต่คำตอบของเธอก็ดูจะไม่ทำให้วินมั่นใจ เขามองดูสีหน้าของเธอที่ยังดูไม่สบายใจ

วิน: "เเน่ใจนะ? ทำไมดูเหมือนจะมีอะไร?"

ลูเซียยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจอย่างเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

ลูเซีย: "ก็ได้มีคนแปลกหน้ามาหาฉันที่ร้าน..."

วินเลิกคิ้วขึ้นทันที

วิน: "ใคร? แล้วพูดอะไร?"

ลูเซีย: "ชื่อคาเมะ... เขาบอกว่าเขารู้เรื่องของฉัน และเขาจะเตือนอะไรบางอย่าง"

วินขมวดคิ้วแน่น รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลจากคำพูดของคาเมะ

วิน: "เตือนอะไร? ทำไมเขาถึงรู้เรื่องของเธอขนาดนั้น?"

ลูเซีย: "ก็... ฉันไม่รู้เหมือนกัน เขาพูดแต่เรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรแย่ๆ แค่บอกว่าให้ระวังตัวหน่อย"

วินหรี่ตา มองลูเซียอย่างจับสังเกต

วิน: "ฟังดูไม่ค่อยดีเลยนะ... เธอมั่นใจไหมว่าเขาแค่จะเตือนจริงๆ? เขามีท่าทางแปลกๆ หรือเปล่า?"

ลูเซียยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ

ลูเซีย: "ก็แค่รู้สึกไม่สบายใจแค่นั้นเอง... เขาทำให้ฉันคิดมากหน่อย แต่ก็ไม่อยากทำให้เธอเป็นห่วง"

วินยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินไปนั่งข้างๆ ลูเซีย ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่จริงจัง

วิน: "ฉันไม่ชอบที่เขามาหาเธอแบบนี้ ถ้าเขามาหาอีก ฉันจะจัดการกับเอง อย่าให้ใครมาทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย"

ลูเซียมองวินตรงๆ แล้วยิ้มให้เขาเบาๆ

ลูเซีย: "ขอบคุณนะ... แต่ก็ไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นหรอก"

วิน: "มันไม่ใช่แค่เรื่องห่วงหรอกนะลูเซีย... ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมาเล่นกับเธอได้ง่ายๆ"

วิน:"นี้ลูเซียเธอจำไม่ได้หรอว่าฉันมาอยู่ที่นี้เพื่อดูเเลเธอนะ

ลูเซียรู้สึกถึงความจริงจังในคำพูดของเขา ท่าทางของวินทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แม้ในใจเธอยังคงกังวลอยู่บ้าง แต่ก็รู้ว่าคงไม่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งนี้คนเดียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***