วันที่ 2

—

เช้าวันต่อมา แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง ลูเซียขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เธอกะพริบตาช้า ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับแสง ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่น ๆ ที่อยู่ใกล้ตัว

เธอชะงักไปเล็กน้อย เมื่อพบว่าตัวเองยังคงนั่งอยู่บนโซฟา… และมือของเธอยังคงแตะอยู่กับมือของวิน

ลูเซียเบือนสายตาไปมองเขา วินยังคงหลับสนิท ใบหน้าดูสงบอย่างที่เธอไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก

เธอจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ขยับมือออกช้า ๆ อย่างระมัดระวัง

แต่ในจังหวะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟา เสียงของวินก็ดังขึ้นเบา ๆ

วิน: จะหนีไปไหนแต่เช้า?

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับไปมอง เห็นวินลืมตาขึ้นแล้ว ดวงตายังคงดูง่วงอยู่เล็กน้อย

ลูเซีย: ฉันไม่ได้หนี… แค่จะไปล้างหน้า

วินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วพยักหน้าช้า ๆ

วิน: งั้นก็ไปสิ

ลูเซียกลอกตาใส่เขานิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ

วินมองตามเธอไป ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอนตัวลงพิงพนักโซฟาอีกครั้ง

เช้านี้ดูจะเป็นเช้าที่เงียบสงบอีกวัน

— วันที่สอง —

หลังจากที่ทั้งสองจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ลูเซียก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองวินที่กำลังทำอาหารเช้า

กลิ่นหอมของไข่และขนมปังอบลอยอบอวลไปทั่วห้อง

ลูเซีย: นายดูชินกับการทำแบบนี้นะ

วินเหลือบมองเธอก่อนจะยักไหล่

วิน: ก็อยู่คนเดียวมานาน ทำเองก็คงเป็นเรื่องปกติ

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ

ลูเซีย: …ฟังดูเหงานะ

วินหยุดมือไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

วิน: ก็คงงั้นมั้ง

ลูเซียจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี เธอไม่แน่ใจว่าทำไมถึงรู้สึกหน่วงในใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

ไม่นานนัก อาหารเช้าก็ถูกยกมาเสิร์ฟ วินนั่งลงตรงข้ามเธอ ทั้งสองเริ่มกินเงียบ ๆ

แต่ต่างจากเมื่อวาน วันนี้ลูเซียรู้สึกว่า—

— ความเงียบนี้ ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนที่เคยเป็นอีกแล้ว

—

อาหารเช้าผ่านไปในบรรยากาศที่เงียบสงบ แต่ต่างจากเมื่อวาน วันนี้ความเงียบกลับรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคย ลูเซียก้มหน้ากินขนมปังไปเงียบ ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกว่ามันแตกต่างออกไป

เธอขยับช้อนขึ้นมาอีกคำ ก่อนจะเงยหน้ามองวินที่นั่งตรงข้าม เขากำลังกินอาหารของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน แต่มองเห็นรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

ลูเซีย: นายทำได้ดีนะ

วิน: ก็แค่ทำตามที่รู้… ไม่เห็นจะยากอะไร

ลูเซียพยักหน้าช้า ๆ แล้วยิ้มให้เขาเป็นการตอบแทน ความเงียบเริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกลับมีอะไรที่อธิบายไม่ได้

ลูเซีย: นาย… ชอบอยู่คนเดียวเหรอ?

วินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราบเรียบ

วิน: ตอนแรกก็เหงา… แต่พออยู่ไปนาน ๆ ก็ชินแล้ว

ลูเซียหันมองเขา พยายามเข้าใจคำตอบนั้น

ลูเซีย: บางที การอยู่คนเดียว… อาจจะไม่แย่ขนาดนั้น

วิน: จริงอย่างที่เธอว่า… แต่บางครั้ง ก็รู้สึกเหงาบ้าง

ลูเซียคิดตามคำพูดของเขา รู้สึกถึงความจริงจังที่แอบแฝงอยู่ในเสียงของวิน เธอไม่ค่อยเห็นเขาพูดอะไรในแบบนี้มากนัก

ลูเซีย: …รู้สึกว่า วันนี้นายแปลกไปนะ

วินยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาของเขาไม่ได้หันมามองเธอ เขากล่าวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ

วิน: แปลกยังไงล่ะ?

ลูเซีย: เหมือน… นายไม่ค่อยพูดอะไรแบบนี้บ่อย ๆ

วินหัวเราะเบา ๆ แล้วยิ้มมุมปาก

วิน: คงเพราะอยู่กับเธอแล้วเลยรู้สึก… ว่ามันไม่เป็นไรที่จะพูดออกมา

ลูเซียรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย แต่เธอก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วเปลี่ยนเรื่องไปทันที

ลูเซีย: งั้นเราจะทำอะไรต่อไปดี?

วินยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง

วิน: ก็คงจะไปเดินเล่นรอบ ๆ บ้าน... ดูเหมือนวันนี้อากาศจะดี

ลูเซีย: เดินเล่น?

วิน: ใช่... อากาศดีแบบนี้น่าออกไปข้างนอกบ้าง

ลูเซียพยักหน้า แต่ในใจเธอรู้สึกแปลก ๆ ที่ได้ยินคำตอบนั้น เธอยังไม่รู้เลยว่า ทำไมการอยู่ใกล้ชิดกับวินถึงทำให้เธอรู้สึกทั้งสบายใจและตื่นเต้นไปพร้อมกัน

ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็เดินออกไปข้างนอกในความเงียบที่เป็นมิตรและอบอุ่นมากขึ้น

—

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามทางเดินรอบ ๆ บ้าน ลูเซียก็เริ่มรู้สึกถึงการเชื่อมโยงที่เกิดขึ้นอย่างน่าประหลาด

มันไม่ใช่ความเงียบที่ทำให้รู้สึกอึดอัด แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความเข้าใจที่ค่อย ๆ เกิดขึ้นในระหว่างทั้งสองคน

ในขณะที่วินพูดคุยบางเรื่องไปเรื่อย ๆ ลูเซียก็ค่อย ๆ รู้สึกว่าความสัมพันธ์ที่เธอเคยคิดว่าจะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ กำลังจะเปลี่ยนไป

— แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันจะไปทางไหน…

—

—

ท้องฟ้าเริ่มโปร่งใส แสงแดดอบอุ่นส่องลงมา พร้อมกับลมเบาๆ ที่พัดผ่านทำให้ทุกอย่างรู้สึกสดชื่นขึ้น ทั่วทั้งหมู่บ้านดูเหมือนจะตื่นขึ้นจากความเงียบสงบในช่วงเช้า และมันก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวสดใสขึ้นอย่างชัดเจน

ลูเซียเดินข้าง ๆ วินในระยะที่ไม่ใกล้จนเกินไป แต่ก็ไม่ห่างมากนัก มือของทั้งสองเกือบจะสัมผัสกันอยู่ตลอดเวลา

ลูเซีย: (มองไปข้างหน้า) นี่นายทำไมชอบเดินอยู่แบบนี้ล่ะ?

วินหันมามองเธอแล้วยิ้มขำ ๆ

วิน: ก็เพราะมันทำให้รู้สึกสงบไง... มันเหมือนกับการหยุดพักจากความวุ่นวาย

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

ลูเซีย: ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน… มันเหมือนเราไม่ได้ทำอะไรเลย แต่มันกลับรู้สึกดี

ทั้งสองเดินไปเรื่อย ๆ ในความเงียบที่ไม่อึดอัดจนเกินไป พวกเขาพูดคุยบ้างเรื่องบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วมันก็เป็นแค่คำพูดธรรมดาเกี่ยวกับอากาศหรือทิศทางของการเดิน

เสียงนกร้องในระยะไกลและกลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้ทุกอย่างรู้สึกสบายขึ้น

ลูเซีย: (หยุดเดิน) วิน… ขอโทษนะ

วินหยุดเดินและหันมามองเธอ

วิน: ขอโทษ? เกี่ยวกับอะไร?

ลูเซีย: ก็… เรื่องเมื่อคืนไง ที่ฉันทำให้รู้สึกไม่ดี

วินส่ายหัวเล็กน้อย แล้วยิ้มให้เธอ

วิน: ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ ลูเซีย ทุกอย่างมันโอเคแล้ว

ลูเซียมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ แต่คำพูดของวินทำให้ความกังวลในใจของเธอลดลงไปบ้าง

ลูเซีย: ฉัน… ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการมีใครอยู่ข้าง ๆ เท่าไหร่

วิน: ฉันเข้าใจ... แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว

ลูเซียหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

ลูเซีย: ขอบคุณนะ… สำหรับทุกอย่าง

วิน: ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ

ทั้งสองยืนอยู่ในความเงียบที่นุ่มนวล เสียงลมหายใจของพวกเขาค่อย ๆ กลายเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศรอบตัว

ลูเซีย: วิน... ฉันเริ่มรู้สึกว่า ฉันเริ่มชินกับการมีนายอยู่ใกล้ ๆ

วินหันมายิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความใส่ใจ

วิน: ก็เหมือนกัน... ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน

แล้วทั้งสองก็เริ่มเดินไปอีกครั้ง มือของพวกเขาแทบจะสัมผัสกัน แต่มันก็ยังคงคงความระยะห่างที่เหมาะสม ทำให้การเดินไปข้างหน้ารู้สึกสบายและเป็นธรรมชาติ

ท้องฟ้าเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง พวกเขาทั้งคู่รู้สึกว่าทุกอย่างในตอนนี้กำลังเริ่มเข้าที่เข้าทาง ความกังวลที่เคยมีในใจเริ่มคลายลง

ทุกย่างก้าวที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า ดูเหมือนจะเป็นการเริ่มต้นของการเข้าใกล้กันมากขึ้น...

—

—

ลูเซียเดินข้าง ๆ วินอย่างช้า ๆ และท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่น เธอก็เริ่มรู้สึกถึงคำถามบางอย่างที่อยากถามออกไป

ลูเซีย: (หยุดเดินเล็กน้อย) วิน... ฉันมีคำถามนะ

วินหันมามองเธอพร้อมกับเลิกคิ้ว

วิน: อะไรเหรอ?

ลูเซีย: ฉันสงสัย... นายเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน ทำไมถึงดูเหงาแบบนี้ล่ะ? เพื่อนก็มีนะ

วินยิ้มขม ๆ ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง และหันกลับไปมองท้องฟ้า

วิน: เหงาเหรอ...

ลูเซียมองไปที่ท่าทางของเขาอย่างสงสัย เธอรู้สึกว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้

ลูเซีย: ใช่... ดูเหมือนนายจะมีทุกอย่างแล้ว แต่ทำไมมันยังดูเหมือนว่านายขาดอะไรบางอย่าง

วินยักไหล่เล็กน้อย เขาหันมาสบตากับเธอด้วยรอยยิ้มที่ยังคงแฝงไปด้วยความเหงา

วิน: บางที... มันก็ไม่ใช่เรื่องของความสำเร็จหรอกนะ ลูเซีย มันเป็นแค่สิ่งที่คนอื่นเห็น แต่ในตัวฉัน... บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจหรือตามทัน

ลูเซีย: (คิดสักครู่) แบบนี้เหรอ... แต่เพื่อนที่ใกล้ชิดนายเองไม่ใช่เหรอ ที่จริงนายควรจะมีคนที่เข้าใจในตัวนายสิ

วินหยุดเดินไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่เบาลง

วิน: เพื่อนก็มีนะ... แต่บางครั้งมันรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้อยู่ในจุดเดียวกันกับฉัน เขามีชีวิตของตัวเองที่แตกต่างไป... แล้วบางทีเราก็ไม่สามารถพูดทุกอย่างให้เขาฟังได้

ลูเซียฟังแล้วเริ่มเข้าใจมากขึ้น และเธอก็รู้สึกว่าคำพูดของวินไม่ใช่แค่คำพูดที่ผ่านไป

ลูเซีย: มันเหมือนกับว่าแม้จะมีคนอยู่รอบตัว แต่มันก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวใช่ไหม?

วินหันมามองเธอแล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ

วิน: ใช่... ความเหงามันไม่เกี่ยวกับการมีหรือไม่มีคนรอบตัวหรอกนะ มันคือการที่เราไม่สามารถเชื่อมต่อกับคนอื่นในบางครั้ง

ลูเซียยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่เบา

ลูเซีย: แต่วิน... ฉันก็อยู่ตรงนี้นะ

วินหันมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

วิน: ขอบคุณนะลูเซีย... บางทีการมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ ก็ช่วยให้อะไรหลายอย่างดีขึ้น

ทั้งสองเงียบไปในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่ลูเซียจะพูดขึ้นอีกครั้ง

ลูเซีย: ก็เหมือนที่นายบอก... การหยุดพักจากความวุ่นวายใช่ไหม?

วินพยักหน้า

วิน: ใช่... มันเหมือนการหยุดเวลาแค่ช่วงหนึ่ง... แล้วมันก็ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น

ลูเซียยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินไปข้าง ๆ เขาอีกครั้ง

ลูเซีย: งั้น... มาเดินด้วยกันเงียบ ๆ แบบนี้เรื่อย ๆ นะ

วินหันมายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น แล้วทั้งสองก็เดินต่อไปข้างหน้า ท่ามกลางแสงแดดที่อบอุ่นและท้องฟ้าสดใส

ความเหงาของเขาค่อย ๆ เบาบางลงเมื่อรู้ว่าไม่ว่าจะเป็นในวันไหนก็ตาม เขาก็ไม่ได้อยู่คนเดียว

—

ลูเซียและวินเดินไปตามถนนที่มีต้นไม้เรียงราย ทั้งสองคนเดินเงียบ ๆ ท่ามกลางอากาศเย็นสบายที่เริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้น

ลูเซีย: (มองไปข้างหน้า) วันนี้อากาศดีจังนะ

วิน: (ยิ้ม) ใช่เลย พอได้ออกมาเดินข้างนอกแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ลูเซียชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นบรรยากาศที่เริ่มอบอุ่นขึ้น ทำให้เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายจากความตึงเครียดเมื่อก่อน

ลูเซีย: (พลางยิ้มบาง ๆ) เธอนี่ดูเหมือนจะเป็นคนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจได้เลยนะ

วิน: (ยิ้ม) นั่นก็เพราะผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเครียดนี่ครับ

ลูเซียยิ้มและเดินไปข้าง ๆ เขาเงียบ ๆ คิดถึงความรู้สึกบางอย่างในใจที่เคยลึกซึ้ง ความเหงาและความสงสัยที่เธอมักจะมีเมื่อได้อยู่คนเดียว

ลูเซีย: (หันมามองวิน) วิน... ถึงนายจะเป็นคนสนุกสนาน แต่ทำไมบางครั้งฉันก็รู้สึกว่านายดูเหงาอยู่เหมือนกันนะ

วินหันมามองเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ

วิน: (ยิ้ม) อืม... คงเพราะแม้จะมีเพื่อนอยู่มากมาย แต่บางทีก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างอยู่ดี

ลูเซียรู้สึกเข้าใจในคำพูดของเขา ถึงแม้ว่าเธอเองก็เคยมีเพื่อนเยอะแต่บางครั้งก็รู้สึกเหงาเหมือนกัน

ลูเซีย: (พยักหน้า) เหมือนกันเลย... เหมือนเรามีเพื่อนมากมายแต่ก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

ทั้งสองเดินไปพร้อมกันโดยไม่มีคำพูดมากมาย แต่ความเงียบในขณะนั้นกลับทำให้พวกเขารู้สึกเข้าใจและเชื่อมโยงกันมากขึ้น

วิน: (ยิ้ม) บางทีแค่มีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ ก็ดีแล้ว

ลูเซีย: (ยิ้มตอบ) ใช่... เพียงแค่มีใครสักคนอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ความเงียบสงบของเวลานี้ทำให้ทั้งคู่เริ่มรู้สึกว่าแม้จะผ่านอะไรมามากมาย แต่การมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ ก็ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

---

ลูเซียและวินเดินไปตามทางที่มีแสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านต้นไม้ แสงอาทิตย์ที่เริ่มอุ่นขึ้นทำให้บรรยากาศดูสดชื่นและมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น ความเงียบในระหว่างการเดินทำให้ทั้งสองเริ่มรู้สึกเชื่อมโยงกันมากขึ้น

ลูเซีย: (มองไปรอบ ๆ) อากาศดีขึ้นมากเลยนะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหายใจได้ลึกขึ้น

วิน: (หันมามองเธอ) ใช่เลย... บางครั้งการออกมาเดินเล่นกลางแจ้งก็ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายขึ้นได้เหมือนกันนะ

ลูเซียมองเขาอย่างพิจารณาเล็กน้อย แล้วพูดต่อ

ลูเซีย: (ยิ้ม) นายดูเหมือนคนที่ชอบความเงียบสงบเลยนะ ทั้งที่มีเพื่อนมากมายแท้ ๆ

วิน: (ยิ้มกลับ) อืม... ก็จริงแหละ แต่มันก็มีบางครั้งที่แม้จะมีคนรอบข้างมากมาย เราก็ยังรู้สึกว่ามันขาดอะไรไป

ลูเซียพยักหน้าเข้าใจ และทั้งสองเดินไปเงียบ ๆ อีกพักหนึ่ง ก่อนที่ลูเซียจะพูดขึ้น

ลูเซีย: (หันมามองเขา) ถ้าอย่างนั้น... อยากให้มีใครอยู่ข้าง ๆ ตลอดไหม?

วินหันมามองเธอพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

วิน: (คิดเล็กน้อย) บางทีการมีใครข้าง ๆ ก็ทำให้รู้สึกดีนะ แต่ไม่ใช่แค่การมีใครอยู่ข้าง ๆ นะ มันต้องเป็นคนที่เข้าใจเราได้จริง ๆ

ลูเซียเงียบไปเล็กน้อย แล้วพยักหน้ารับ

ลูเซีย: (เบา ๆ) ใช่... คงเป็นคนที่เข้าใจเราแบบที่ไม่ต้องพูดอะไรมากเลย

วิน: (ยิ้ม) ถ้าอย่างนั้นดีเลยที่เราได้เดินมาพบกันตอนนี้นะ

ลูเซียมองเขาอย่างไม่รู้ตัวแล้วก็ยิ้มออกมาเบา ๆ

ลูเซีย: (มองไปข้างหน้า) บางครั้งแค่มีคนอยู่ข้าง ๆ ก็ทำให้ทุกอย่างรู้สึกดีขึ้น

การเดินไปข้างหน้าในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยแสงแดดอุ่น ๆ ทั้งคู่รู้สึกว่าความเงียบสงบที่มีอยู่ตอนนี้ช่างค่อย ๆ สร้างความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้อย่างชัดเจน

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว และในตอนนั้น ความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้นในหัวใจของทั้งคู่ก็เริ่มเผยตัวออกมา แม้จะไม่มีคำพูดอะไรที่ต้องการจะพูดออกมา แต่ก็เพียงพอที่การมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ จะทำให้ความเหงาและความสงสัยนั้นค่อย ๆ หายไป

---

ทั้งสองเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่เร่งรีบ เมื่อเดินไปถึงริมสวนที่มีต้นไม้ใหญ่ขนาบข้าง ทางเดินเต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใสที่เริ่มบานสะพรั่งในช่วงนี้ของปี ลูเซียหยุดเดินและมองไปยังดอกไม้ที่บานอยู่ข้างทาง เธอรู้สึกถึงความสงบที่อยู่รอบตัว

ลูเซีย: (หยุดเดิน มองดอกไม้) ดูสิ… ดอกไม้สวยจัง

วินก็หยุดตามและมองไปที่ดอกไม้ที่เธอพูดถึง เขาเดินเข้าไปข้าง ๆ และมองเธอด้วยรอยยิ้ม

วิน: (ยิ้ม) ใช่... บางครั้งแค่ได้เห็นสิ่งที่สวยงามแบบนี้ มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นได้เลยนะ

ลูเซียมองเขาและพบว่าเขายิ้มให้เธอด้วยความจริงใจ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากการที่เขาอยู่ข้าง ๆ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนทั้งโลกนี้หยุดหมุนไปแค่ตอนนี้

ลูเซีย: (มองไปข้างหน้า) ฉันไม่เคยคิดว่าการเดินเล่นในสวนจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้เลยนะ

วินยิ้มและค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าไปที่ลูเซีย เขาหยุดอยู่ข้าง ๆ และเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

วิน: (เบา ๆ) บางทีแค่ได้อยู่กับใครสักคนในที่เงียบสงบแบบนี้... มันก็ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในที่ที่เราเป็นตัวเองได้อย่างแท้จริง

ลูเซียเงียบไปสักพักและหันมามองเขา เธอเห็นแววตาที่จริงจังและอ่อนโยนของเขา รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นการบอกว่าเขาหมายถึงอะไรบางอย่าง

ลูเซีย: (กระพริบตา) วิน…

วินยิ้มเล็กน้อยและเดินไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่งจนยืนข้าง ๆ ลูเซีย เขาก้าวไปเบา ๆ จนทั้งสองยืนใกล้กันเพียงไม่กี่นิ้ว

วิน: (ยิ้มอ่อน ๆ) ลูเซีย... ขอบคุณที่ทำให้วันนี้รู้สึกดีขึ้นมากนะ

ลูเซียรู้สึกถึงหัวใจที่เริ่มเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอยิ้มให้เขาและตอบกลับด้วยเสียงที่เบาแต่จริงใจ

ลูเซีย: (ยิ้ม) ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดมา...

ในขณะนั้น วินหันมามองเธออย่างใกล้ชิด พวกเขาอยู่ในความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา ทั้งสองสบตากันและเหมือนว่าทุกอย่างรอบตัวพวกเขาหายไป เหลือเพียงแค่ความรู้สึกในใจที่พูดออกมาแทนคำพูด

จากนั้น วินค่อย ๆ เอื้อมมือไปข้างหน้าและสัมผัสปลายนิ้วของลูเซียเบา ๆ สัมผัสนั้นทำให้ลูเซียรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย รอยยิ้มของเธอไม่ได้หายไป แม้จะมีความเขินอายแวบหนึ่ง

วิน: (เสียงเบา) บางครั้งคำพูดก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่เราได้อยู่ข้าง ๆ กัน...

ลูเซียตอบกลับด้วยสายตาที่อ่อนโยน พร้อมยิ้มออกมาเล็กน้อย

ลูเซีย: (เสียงเบา) ใช่... เพียงแค่มีใครอยู่ข้าง ๆ เราก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

ทั้งสองยังคงยืนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ ความเงียบสงบที่อยู่รอบตัวไม่เคยรู้สึกมีความหมายมากขนาดนี้ ทุกคำพูดและทุกสัมผัสที่ไม่มีคำบรรยายต่างก็สร้างความอบอุ่นให้แก่กันและกันในช่วงเวลานี้

วินยืนอยู่ข้างลูเซีย มองไปยังสวนดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเริ่มเกิดขึ้นในใจ

“บางทีแค่การได้ยืนข้าง ๆ คนที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจมันก็ดีมากพอแล้ว” วินคิดในใจ

มือข้างหนึ่งของเขาเผลอขยับไปข้างหน้า จนปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับมือของลูเซียเบา ๆ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นจากสัมผัสนั้น และมันทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย วินคิดว่าเขาคงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย

“แค่การเดินไปข้าง ๆ ลูเซียมันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก… บางทีเราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากก็ได้” วินยังคงคิดในใจ เขารู้ว่าในตอนนี้เขาไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย

ลูเซียไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงมองไปข้างหน้า ท่ามกลางดอกไม้ที่กำลังบาน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากวิน แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ยังไม่สามารถบอกออกไปได้

“บางทีเราอาจจะเข้าใจอะไรกันมากขึ้น โดยไม่ต้องพูดออกมา” วินคิด

เขาหันไปมองเธออีกครั้ง สบตากันครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนทั้งสองคนสามารถเข้าใจกันได้เพียงแค่การอยู่ใกล้ ๆ กัน

“แค่มีใครสักคนที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แม้ว่าจะไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้” วินคิดอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยในใจ

บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบ และในตอนนี้ก็มีแค่เขาทั้งสองที่รู้สึกว่าเวลาในตอนนี้มีความหมายมากขึ้นเรื่อย ๆ

วิน:เอ๊ะ..ตอนเย็นเเล้วหรอเนี่ยเร็วจังเเหะงั้นลูเซีย

ลูเซีย:อะไรหรอ?

วิน:กลับกันเถอะ

ลูเซีย:อือ...เข้าใจเเล้ว

--

หลังจากกลับมาถึงบ้าน วินกับลูเซียเดินเข้ามาในบ้านด้วยกัน โดยมีแสงไฟสว่างนวลในห้องนั่งเล่นที่ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้น

วิน: (ยิ้ม) ก็ถึงบ้านแล้วนะ

ลูเซีย: (พยักหน้า) ขอบคุณที่พามาเดินเล่นนะ

วิน: (ยิ้ม) ไม่เป็นไรหรอก

ทั้งสองเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง ขยับตัวทำตัวสบาย ๆ หลังจากวันยาวนาน

ลูเซีย: (หาวเล็กน้อย) จะบอกว่าเหนื่อยก็ไม่ใช่ แต่วันนี้ก็แอบรู้สึกแปลก ๆ ดีเหมือนกัน

วิน: (ยิ้ม) ก็ต้องมีบ้างแหละ วันดี ๆ แบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องรู้สึกแปลก ๆ บ้างแหละ

ลูเซีย: (ยิ้ม) นี่นายก็พูดเหมือนมีประสบการณ์นะ

วิน: (ยิ้มแหยๆ) ก็ไม่ใช่ไม่เคย มีบ้างล่ะ

ลูเซียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนโซฟา

ลูเซีย: (พยักหน้า) อืม… แต่บางทีพวกเราไม่ได้อยู่คนเดียวก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยนะ

วิน: (ยิ้ม) ใช่เเล้วล่ะ บางครั้งแค่มีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ ก็ช่วยให้ทุกอย่างรู้สึกดีขึ้นมาก

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองเขา

ลูเซีย: (พูดเบา ๆ) มันก็จริงนะ นายมันไม่ค่อยพูดเท่าไร แต่บางทีแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น

วินทำหน้าแบบขบขันเล็กน้อยก่อนจะตอบ

วิน: (ยิ้ม) งั้นคงโชคดีที่ได้อยู่ใกล้กันบ่อย ๆ ล่ะนะ

ลูเซียยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา

ลูเซีย: (ยิ้ม) ค่ำแล้วนะ นี่ไม่คิดจะพักบ้างเหรอ?

วิน: (ยิ้ม) พักแล้วแหละ แต่ขออยู่ข้าง ๆ แบบนี้นาน ๆ ก็พอแล้ว

ลูเซียหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวไปนั่งใกล้ ๆ เขา

ลูเซีย: (ยิ้ม) ก็ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะไม่ทำให้นายเหนื่อยหรอก

ทั้งสองนั่งเงียบ ๆ อยู่สักพัก ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่นและสบายใจ โดยไม่มีคำพูดมากมาย แต่ความรู้สึกที่เชื่อมโยงกันแบบนี้มันทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้น

ในที่สุดทั้งสองก็ลุกไปทำกิจกรรมของตัวเอง และแยกย้ายกันไปพักผ่อนในห้องของตัวเอง ก่อนที่จะเริ่มวันใหม่ในวันถัดไป

วิน:เธอเปลี่ยนไปจริงๆสินะลูเซีย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***