วันที่ 1 Part 2

วิน:(เธอต้องไปเจอกับอะไรมาบ้างเนี่ยลูเซีย)

บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่ดังแผ่วเบา

ลูเซียเอนตัวพิงพนักโซฟา ปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลายลงเล็กน้อย แม้ในใจยังคงมีเศษเสี้ยวของความสับสน แต่ความเงียบสงบนี้ก็ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น

วิน เหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

วิน: หิวรึเปล่า?

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

ลูเซีย: นิดหน่อย

วินลุกขึ้นจากโซฟา ยืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว

วิน: งั้นเดี๋ยวทำอะไรให้กิน

ลูเซียมองตามแผ่นหลังของเขา รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ลูเซีย: นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?

วิน: ก็คงพอกินได้ล่ะมั้ง

ลูเซีย: ฟังดูไม่มั่นใจเลยนะ…

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่ครัว

—

ภายในครัว วินเปิดตู้เย็น หยิบของออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ ลูเซียเดินเข้ามาพิงกรอบประตู มองเขาจัดเตรียมของ

ลูเซีย: แล้วจะทำอะไรล่ะ?

วิน: อะไรที่มันง่าย ๆ ไม่ต้องใช้เวลามาก

ลูเซีย: งั้น… ไข่เจียว?

วินเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะในลำคอ

วิน: เธอคิดว่าฉันทำได้แค่ไข่เจียวรึไง?

ลูเซียยักไหล่ “ก็นายบอกว่าอะไรที่มันง่าย ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

วินส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหาร ส่วนลูเซียก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ หยิบมือถือขึ้นมาไถเล่นระหว่างรอ

แต่ไม่นานนัก กลิ่นหอมของอาหารก็เริ่มลอยอบอวลไปทั่วห้อง

ลูเซียลดมือถือในมือลง มองไปที่วินที่กำลังพลิกอาหารในกระทะอย่างคล่องแคล่วกว่าที่เธอคาดไว้

เธอวางคางลงกับแขนตัวเอง พลางเอ่ยขึ้นเบา ๆ

ลูเซีย: นายนี่แปลกคนจริง ๆ

วินเหลือบมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะถาม

วิน: ตรงไหน?

ลูเซียไม่ได้ตอบในทันที เธอจ้องมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี

ลูเซีย: ไม่รู้สิ… แค่รู้สึกว่านายแปลกก็เท่านั้น

วินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารต่อ

—

เมื่ออาหารเสร็จ ทั้งสองก็นั่งลงกินด้วยกัน

ลูเซียตักเข้าปากคำแรกก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย วินที่สังเกตอยู่ก็ถามขึ้น

วิน: เป็นไง?

ลูเซียเคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า

ลูเซีย: อืม… อร่อยกว่าที่คิดแฮะ

วินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

วิน: แน่นอนอยู่แล้ว

ทั้งสองกินอาหารกันไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีบทสนทนามากนัก แต่มันก็ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด

มันเป็นความเงียบ… ที่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด

และในตอนนี้เอง ลูเซียก็เริ่มตระหนักได้ว่า

— ไม่ว่าวันนี้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม การมีใครสักคนที่พร้อมอยู่ข้าง ๆ … ก็คงไม่แย่นักหรอก

—

หลังจากทานอาหารเสร็จ ลูเซียเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจเบา ๆ รู้สึกสบายตัวขึ้นกว่าเดิม วินลุกขึ้นเก็บจานไปที่อ่างล้างจานโดยไม่ได้พูดอะไร ลูเซียมองตามแผ่นหลังของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นตาม

ลูเซีย: เดี๋ยวช่วยล้างก็ได้นะ

วินเหลือบมองเธอ ก่อนจะยักไหล่

วิน: ตามใจ

เธอเดินไปหยิบฟองน้ำมาจากข้างอ่าง เปิดน้ำแล้วเริ่มล้างจาน วินยืนอยู่ข้าง ๆ เช็ดจานที่เธอส่งให้เงียบ ๆ ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง มีเพียงเสียงน้ำไหลและเสียงจานกระทบกันเบา ๆ

ลูเซียแอบเหลือบมองวินที่กำลังเช็ดจานอย่างใจเย็นโดยไม่เร่งรีบ เขาไม่ได้ดูเป็นคนที่ยุ่งเหยิงเหมือนที่เธอคิดไว้ตอนแรก กลับกัน เขาดูสงบและเรียบง่ายในแบบที่เธอไม่ได้คาดคิด

ลูเซีย: ปกตินายอยู่คนเดียวเหรอ?

วินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

วิน: อืม

ลูเซีย: …ดูไม่เหมือนคนที่อยู่คนเดียวเลยนะ

วินหัวเราะเบา ๆ พลางวางจานที่เช็ดเสร็จลง

วิน: แล้วฉันควรจะดูเป็นยังไงล่ะ?

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า

ลูเซีย: ไม่รู้สิ แค่คิดว่านายดูเหมือนคนที่ชินกับการมีใครอยู่ข้าง ๆ มากกว่า

วินไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เมื่อทั้งสองล้างจานเสร็จ วินเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างเข้าที่ ขณะที่ลูเซียเช็ดมือให้แห้ง

เธอเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอีกครั้ง วินเดินตามมาพิงกรอบประตู มองเธอด้วยแววตาอ่านไม่ออก

วิน: ง่วงหรือยัง?

ลูเซียส่ายหน้าเบา ๆ

ลูเซีย: ยัง… แต่ก็เหนื่อยนิดหน่อย

วินเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ไม่พูดอะไร ทั้งสองนั่งเงียบ ๆ อยู่แบบนั้น โดยไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา

ลูเซียเอนตัวลงกับโซฟา หรี่ตาลงเล็กน้อย ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกครั้ง

และในตอนนี้เอง เธอก็รู้สึกได้ว่า

— บางที การมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย… ก็ดีพอแล้ว

—

เวลาผ่านไปในความเงียบสงบ ลูเซียนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ปล่อยให้ร่างกายค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ดวงตาของเธอเริ่มปรือหนักขึ้นเรื่อย ๆ

วินเหลือบมองเธอ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

วิน: ไหนบอกว่ายังไม่ง่วง?

ลูเซียหรี่ตามองเขานิด ๆ ก่อนจะพึมพำตอบกลับ

ลูเซีย: …แค่รู้สึกสบาย

วินเอนหลังลงกับพนักโซฟา ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง

ลูเซียหลับตาลงช้า ๆ เสียงลมหายใจของเธอเริ่มสม่ำเสมอขึ้น วินหันไปมองเธอ เห็นเธอหลับไปจริง ๆ ก็ได้แต่ส่ายหัว

เขาหยิบผ้าห่มที่พาดอยู่บนพนักโซฟาขึ้นมากางคลุมตัวเธอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะเดินออกไป เสียงเบา ๆ ของลูเซียก็ดังขึ้น

ลูเซีย: …จะไปไหน?

วินหยุดเดินแล้วหันกลับมา เห็นเธอยังคงหลับตาอยู่แต่ขยับตัวเล็กน้อยราวกับรู้สึกตัว

วิน: แค่จะไปปิดไฟ

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำเสียงเบา

ลูเซีย: …อย่าไปไกลมากนะ

วินชะงักเล็กน้อย มองเธอที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่ใบหน้าดูผ่อนคลายกว่าก่อนหน้านี้มาก

เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้อง แล้วกลับมานั่งลงที่เดิม

ลูเซียขยับตัวเล็กน้อยใต้ผ้าห่ม ราวกับรู้สึกสบายใจขึ้น

วินพิงศีรษะกับพนักโซฟา หลับตาลงช้า ๆ

— แม้ไม่ได้พูดอะไรกันมาก แต่ก็ไม่รู้สึกเดียวดายเลยสักนิด

คืนนี้คงเป็นคืนที่เงียบสงบที่สุดในชีวิตของพวกทั้งสอง

—

เวลาล่วงเลยไปในความเงียบ ลูเซียค่อย ๆ ปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ ร่างกายเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่จู่ ๆ เปลือกตาของเธอก็กระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะขยับตัวช้า ๆ

เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองไปรอบ ๆ ห้องที่มืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากภายนอกลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

เธอขยับตัวใต้ผ้าห่ม พลางหันไปมองวินที่ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาหลับไปแล้ว ศีรษะพิงอยู่กับพนักโซฟา ลมหายใจสม่ำเสมอ

ลูเซียจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ปกติแล้ว เธอไม่ใช่คนที่ชอบอยู่ใกล้ชิดกับใครแบบนี้ แต่คืนนี้กลับรู้สึก… สบายใจ

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย มองเสี้ยวหน้าของวินที่อยู่ในความมืดสลัว ก่อนจะพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

ลูเซีย: …ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นี่นา

เธอค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้ง ปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ความเงียบสงบของค่ำคืนนี้

แต่ในจังหวะนั้นเอง—

มือของวินที่วางอยู่ข้างตัว ขยับเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว และปลายนิ้วของเขาก็แตะโดนหลังมือของลูเซียเพียงแผ่วเบา

ลูเซียสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาเบิกขึ้นมองมือของตัวเองที่แตะอยู่กับมือของวิน

เธอไม่ได้ดึงออก… แต่กลับปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นต่อไป

และในตอนนั้นเอง เธอก็เริ่มเข้าใจว่า