วันที่ 1

เช้าวันที่เเสนสดใส ลมที่พัดเย็นสบายเสียงนกร้องที่ฟังเเล้วสบายหูพร้อมกับลมเย็นสบายๆ เสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บิ๊บ บิ๊บ บิ๊บ

วินสะดุ้งตื่นแล้วรีบคว้าโทรศัพท์มากดปิดเสียง แต่เผลอไปกดเลื่อนปลุกแทน ร่างกายที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ทำให้เขาทิ้งตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง ทว่าผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง บี๊บ บี๊บ บี๊บ ตื่นได้เเล้ว บิ๊บ บิ๊บ!

วิน: โอ๊ยยย..ตื่นเเล้วก็ได้

เขารู้สึกงัวเงียเเล้วเห็นอะไรบ้างอย่างกำลังกอดเขาอยู่

ลูเซีย:ไง..นอนสบายมั้ย

ระหว่างที่พูดไปลูเซียนั่นก็นอนกอดวินอยู่

วิน:เห้ยเดี๋ยวออกไปนะเห้ยย!!

เขาผลักลูเซียออกก่อนที่ตะพูดว่า

วิน:นี้เธอมาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี่ยยย

ตอนนี้เขารู้มึนงงว่าลูเซียมาอยู่ที่นี้ได้ไง

ลูเซีย:อะ..ผลักฉันทำไมเนี่ยเเถมอีกอย่างนี้นายงงอะไรนี้ห้องฉันนะ?

วิน: อะ....อ่องั้นหรอ(ลืมไปเลยเเหะว่าเราต้องมาอยู่บ้านยัยนี้)

เขานึกขึ้นได้ว่าตนต้องมาอยู่กับลูเซีย

ลูเซีย:ตื่นได้เเล้ววันนี้นายมีงานต้องทำนะ

วิน:ห้ะ...งานอะไร?

ลูเซีย:เดี๋ยวนายก็รู้เอง...ยังไงก็เถอะไปอาบน้ำได้เเล้ว!

วิน:(อะไรของเขา)

ระหว่างที่วินกำลังอาบน้ำอยู่เขาได้นึกคิดอะไรบางอย่างมาได้

วิน:(ลูเซียคงไม่ได้ทำอะไรกับฉันหรอกใช่มั้ยนะ)

วิน(ไอบ้าเอ้ยฉันก็เป็นผู้ชายนะเว้ยจะไม่ให้คิดเรื่องเเบบนั้นก็ไม่ได้ด้วยสิ)

ลูเซีย:นี้วินนนน..เสร็จหรือออยัง

วิน:ฉันพึ่งเข้าได้ไม่ถึง2นาทีเองใจเย็นหน่อยสิ

ลูเซีย:งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปช่วยนายเอง

วิน:เดี๋ยวสิๆอย่ามาเข้านะเห้ยยยย

ลูเซีย:อ้าว..ทำไมล่ะ

วิน:ท่าเธอมาตอนนี้มีหวังฉันได้นอนคุกเเน่!!

ลูเซีย:อ่อหรอ..เข้าใจเเล้วรีบๆล่ะ

วิน:จริงๆเลยเธอเนี่ย

10นาทีต่อมา

วิน:เเล้วใหนงานที่เธอว่า

ลูเซีย:ก็นะ...

ลูเซียชี้ไปในห้องครัวเป็นการบอกไปในๆว่า

วิน:ห้ะ...คืออะไร

ลูเซีย:ทำอาหาไง

วิน:เเค่นี้...อะนะเเล้วใหนวัตถุดิบละ

ลูเซียเดินเข้าหาวินเเล้วกระซิบข้างหูว่า

ลูเซีย:ก็ฉันไง~

วิน:ห้ะ...อะไรนะ

ลูเซีย:ล้อเล่นๆ..ช่วยออกมาข้างนอกกับฉันหน่อยสิ

วิน:อะ...ได้สิ

ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินอยู่ข้างนอกอยู่นั่นอยู่ๆลูเซียก็เอ่ยปากพูดคำหนึ่งออกมาว่า

ลูเซีย:นี้วิน...

วิน:หือ..มีอะไร

ลูเซีย:ฉันรู้นะว่าต่ออยู่ที่ห้องนายคิดอะไรน่ะ

วิน:คิดอะไรหรอ...ไม่มี๊!

ลูเซีย:นี้นายคิดยังไงกับฉันหรอ...?

วิน:ห้ะ..หมายความว่ายังไง

ลูเซีย:นายคิดยังไงกับฉันหรอ...ฉันเป็นเหมือนของเล่นมั้ย?

วิน:ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดนะเเต่ว่ามันจะเป็นเเบบนั้นได้ยังไงล่ะ

ลูเซีย:อย่างงั้นหรอ..

วิน:ทำไมจู่ๆถึงถามเรื่องเเบบนี้ล่ะ

ลูเซีย:ไม่มีอะไรหรอก

วิน:งั้นเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำนะเดี๋ยวมา

ลูเซีย:อะ..อืม

วิน:(เธอต่างไปจากเมือวานลิบลับเลยเเหะ)

ลูเซีย!!

นั้นลูเซียหรอออ

จู่ๆก็มีเสียงขอใครสักคนดังขึ้น

ลูเซีย:อะ...พวกเขาไม่ควรอยู่ที่นี้สิ

เพื่อนของลูเซีย1:หายไปใหนมาตั้งนานลูเซียสบายดีมั้ย

ลูเซีย:อะ..อืมฉันสบายดี

เพื่อนของลูเซีย2:นั้นสิๆเเล้วทำไมถึงเห็นมาอยู่กับวินได้ล่ะ

ลูเซีย:คือว่าเรื่องนั้น...มัน

เพื่อนของลูเซีย1:นีเธอจะอ่อยผู้ชายอีกเเล้วหรอ

ลูเซีย:ไม่ใช่อย่างนั้นนะ

เพื่อนของลูเซีย2:เอ้...ลูเซียเอาอีกเเล้วหรอ

เพื่อนของลูเซีย1:สมชื่อยัยร่านประจำโรงเรียนจริงๆ

ลูเซียชะงักไปทันที

คำพูดนั้นเหมือนฟาดลงมากลางใจของเธอ “ยัยร่านประจำโรงเรียน” มันเป็นคำที่เธอเคยได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทำไมกัน… มันยังเจ็บอยู่ทุกครั้ง

เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามสะกดความรู้สึกเอาไว้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา

เพื่อนของลูเซีย 1: ทำไมเงียบไปล่ะ? หรือว่ายอมรับแล้วว่าตัวเองเป็นแบบนั้นจริง ๆ?

เพื่อนของลูเซีย 2: ฮ่า ๆ ฉันก็ว่างั้นแหละ ดูสภาพเธอสิ ขนาดพูดยังไม่กล้าจะเถียงเลย

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นรอบตัวเธอ มันทั้งน่ารำคาญ ทั้งน่าขยะแขยง

ลูเซียเงยหน้าขึ้น จ้องพวกมันตรง ๆ

ลูเซีย: …ก็เพราะฉันไม่อยากเสียเวลาคุยกับพวกขยะอย่างพวกเธอไง

เพื่อนของลูเซีย 1: อะไรนะ?!

ลูเซีย: พวกเธอไม่มีอะไรทำกันแล้วเหรอ? หรือว่าชีวิตมันไม่มีความหมายเลยต้องมานั่งใส่ร้ายคนอื่นให้ตัวเองดูมีค่าขึ้น?

พวกนั้นหน้าเปลี่ยนไปทันที สีหน้าหงุดหงิดแทนที่รอยยิ้มเยาะ

เพื่อนของลูเซีย 2: ปากดีนะ! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?

เพื่อนของลูเซีย 1: พวกเราก็แค่พูดความจริงเท่านั้นแหละ! หรือว่าเธออยากจะพิสูจน์ให้พวกเราเห็นว่ามันไม่จริงกันล่ะ?

พวกเธอค่อย ๆ เดินเข้ามาประชิด

ลูเซียกำหมัดแน่น— เธอไม่ได้กลัวพวกมัน แต่ร่างกายเธอเริ่มสั่น… ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เป็นเพราะ ความโกรธ

เธอไม่อยากทนกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว

พวกมันกำลังจะเอื้อมมือมาจับตัวเธอ—

“แตะต้องเธอเมื่อไหร่ ฉันประกันได้เลยว่าพวกเธอได้เจอดีแน่”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับแรงกดดันมหาศาลที่แผ่กระจายออกมา

พวกนั้นชะงักทันที ก่อนจะหันไปมองอย่างหวาดระแวง

วิน ยืนอยู่ตรงนั้น

สายตาของเขานิ่งสนิท และเต็มไปด้วยแรงอาฆาตที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบ

เพื่อนของลูเซีย 1: นี่นาย—!

วิน: ฉันให้เวลาสามวินาที… ไปซะ ก่อนที่ฉันจะลงมือเอง

สาม…

พวกนั้นมองหน้ากันก่อนจะกัดฟันกรอดอย่างขัดใจ

สอง…

พวกมันสะบัดหน้าไปอีกทาง แล้วรีบถอยห่างออกไป

หนึ่ง—

พวกนั้นหันหลังแล้วรีบวิ่งหนีออกไปทันที อย่างไม่คิดชีวิต

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงเหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจของลูเซีย

เธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มือยังคงสั่นเล็กน้อย

วินเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือแตะที่ศีรษะของเธอเบา ๆ

วิน: เธอทำได้ดีแล้ว

ลูเซียชะงักไป

เธอทำได้ดีแล้วเหรอ?

น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ กลับไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เธอยกมือขึ้นปาดมันออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยายามกลั้นเสียงสะอื้น

ลูเซีย: ฉัน… ฉันแค่…

วิน: ไม่เป็นไรแล้ว

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

เธอไม่ต้องพูดอะไรอีก

เพราะเขาเข้าใจเธอแล้ว

ลูเซียยืนเงียบอยู่พักหนึ่ง เธอยังคงรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในหัวใจ—ไม่ใช่เพราะความกลัวอีกต่อไป แต่เป็นเพราะคำพูดของวินที่กระทบเข้ามาในจิตใจของเธอ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ

ลูเซีย: นาย… มาตั้งแต่เมื่อไหร่

วินลอบมองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

วิน: ตั้งแต่ที่พวกมันเริ่มพูดจาไร้สาระ

เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาอ่านไม่ออก—แววตาของเธอสะท้อนทั้งความเจ็บปวดและความสงสัย

ลูเซีย: แล้วทำไมนายถึงไม่เข้ามาเลยตั้งแต่ตอนนั้น?

เธอไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ แต่กลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

วินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงเรียบ

วิน: เพราะฉันอยากให้เธอเผชิญหน้ากับมันก่อน… ด้วยตัวเอง

ลูเซียชะงักไป

วิน: ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ เธอไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปกป้องตลอดเวลา แต่ในตอนที่มันมากเกินไป… ฉันก็จะอยู่ตรงนี้

เธอกำมือแน่นกับชายเสื้อตัวเอง พยายามควบคุมอารมณ์ที่ตีขึ้นมาในอก

…เธอไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากใครมาก่อนเลย

คนที่บอกว่าเธอ ไม่จำเป็นต้องให้ใครปกป้อง

แต่ในขณะเดียวกันก็ พร้อมจะอยู่ตรงนี้เสมอ

มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างจุกอยู่ที่คอ

เธอเบือนหน้าหนี พลางพูดเบา ๆ

ลูเซีย: อย่ามาพูดให้มันดูดีนักเลยน่า…

วินยกมุมปากขึ้นนิด ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวเธอเบา ๆ

วิน: ไปเถอะ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง

ลูเซีย:เเต่เราก็อยู่ที่เดียวกันนะ

วิน:ให้ฉันเท่หน่อยสิ

ลูเซีย:อืม...เข้าใจเเล้ว

ลูเซียเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบายิ้มเล็กน้อย ๆ แล้วเดินตามไป

ทั้งสองเดินกลับไปทางผ่านของโรงเรียนที่เงียบสงบ ลมเย็นพัดผ่านราวกับต้องการปลอบโยนความรู้สึกของลูเซีย เธอเหลือบมองวินเป็นระยะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อเดินพ้นจากโรงเรียนออกมา แสงแดดยามบ่ายตกกระทบกับเส้นผมของลูเซีย ทำให้เธอดูโดดเด่นท่ามกลางแสงสีทอง วินเหลือบมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

วิน: กลับบ้านกันเถอะ

ลูเซีย: อืม

น้ำเสียงของเธอเบากว่าปกติ อารมณ์ขุ่นมัวจากเหตุการณ์ก่อนหน้ายังคงตกค้างอยู่ในใจ

ทั้งสองเดินกลับบ้านไปด้วยกันโดยไม่พูดอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด มันเป็นความเงียบที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย

เมื่อมาถึงบ้าน ลูเซียเปิดประตูเข้าไปก่อน แล้วเดินตรงขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง เธออยากอยู่เงียบ ๆ สักพัก

แต่ก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นบันได วินก็พูดขึ้นมา

วิน: ถ้าอยากคุย… ฉันอยู่ข้างล่างนะ

ลูเซียหยุดเดินไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่หันกลับไปมอง

เธอปิดประตูห้อง แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ถอนหายใจยาว

“เธอทำได้ดีแล้ว”

คำพูดของวินยังคงดังก้องอยู่ในหัว

เธอรู้ว่าเขาพูดจริง และมันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ มันทั้งอบอุ่น ทั้งเจ็บปวด ทั้งโล่งใจ ทั้งสับสนในเวลาเดียวกัน

ลูเซียนอนหงายมองเพดาน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาตัวเอง

บางที… แค่วันนี้ เธอควรปล่อยให้ตัวเองรู้สึกเหนื่อยบ้างก็ได้

—

ขณะเดียวกัน วินนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขาเอนหลังพิงโซฟา หลับตาลงเล็กน้อย

เขารู้ว่าลูเซียเข้มแข็ง แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

เขาจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่เขาเองก็รู้ตัวดี

…ว่าเขาไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดอีกแล้ว

วิน นั่งเอนหลังบนโซฟา ทอดสายตามองเพดานพลางพึมพำกับตัวเอง

วิน: จะว่าไป… งานที่ว่าคืออะไรกันนะ?

—

ตัดภาพไปที่ลูเซีย

ภายในห้องของเธอ เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ดวงตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

แสงแดดอ่อน ๆ ของยามเย็นส่องผ่านกระจกเข้ามา แต่เธอกลับรู้สึกถึงเพียงความเหนื่อยล้าที่กดทับอยู่ในใจ

เธอเงียบ… ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงสะอื้น

แต่ภายในใจกลับปั่นป่วนไปหมด

คำพูดพวกนั้น… เสียงหัวเราะเยาะพวกนั้น…

เธอไม่อยากสนใจมันอีกแล้ว ไม่อยากให้มันมีผลกับเธออีกแล้ว

แต่ทำไม… มันถึงยังรู้สึกเจ็บอยู่ล่ะ?

เธอกำมือแน่นกับแขนเสื้อของตัวเอง พยายามกลั้นความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอทำได้ดีแล้ว”

คำพูดของวินย้อนกลับเข้ามาในความคิด

มันไม่ใช่คำพูดที่หรูหรา ไม่ได้ฟังดูยิ่งใหญ่

แต่มันเป็นคำพูดที่… ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้โดดเดี่ยว

เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปเปิดประตู

—

ตัดกลับมาที่วิน

วินที่กำลังจะหลับตาพักสายตาหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินลงบันไดมา

ลูเซียยืนอยู่ตรงนั้น

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น

วิน: มีอะไร?

ลูเซียเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟา ฝั่งตรงข้ามเขา

ลูเซีย: ไม่มีอะไรหรอก… แค่อยากนั่งอยู่ตรงนี้สักหน่อย

วินมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่ถามอะไรเพิ่ม

เขาไม่จำเป็นต้องถาม

เพราะเขารู้ว่า… เธอแค่ต้องการใครสักคนอยู่ข้าง ๆ ในตอนนี้ก็เท่านั้นเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***