บทที่ 19: เส้นทางใหม่

เช้าวันรุ่งขึ้น มิเชลตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากทุกวัน ความรู้สึกที่มิเชลไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักภาคิน ทีแรกมันเป็นแค่ความสงสัยและความสับสน แต่ตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เธอทำงานในออฟฟิศด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างเงียบเหงาและคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนที่ภาคินพูดกับเธอ แม้ว่าจะไม่มีคำมั่นสัญญาอะไรมากมาย แต่การที่เขาบอกว่าเขาต้องการให้พวกเขารู้จักกันในมุมที่แตกต่างออกไปจากเดิม มันทำให้มิเชลรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเริ่มมีความลึกซึ้งมากขึ้น

ในระหว่างที่เธอกำลังจัดการเอกสารที่ภาคินสั่งให้ทำ เธอก็ได้รับข้อความจากภาคินอย่างไม่คาดคิด

"วันนี้เย็นเจอกันที่ร้านกาแฟที่คุณชอบนะครับ"

มิเชลมองข้อความนั้นแล้วก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มันเป็นการชวนที่ดูธรรมดา แต่ก็รู้สึกมีความหมายในตัวมันเอง

"ได้ค่ะ" มิเชลตอบกลับไปสั้นๆ เธอพยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นเกินไปกับการชวนครั้งนี้

ตอนเย็น มิเชลเดินทางไปยังร้านกาแฟที่ภาคินนัดหมายไว้ การได้พบเขาอีกครั้งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เธอรู้สึกประหม่าที่จะพูดอะไรกับเขา และกังวลว่าเธอจะทำตัวไม่ถูก

เมื่อเธอเดินเข้าไปในร้านกาแฟ ภาคินก็นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้านแล้ว เขากำลังรอเธออยู่ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก

“สวัสดีครับ มิเชล” ภาคินพูดเสียงนุ่มท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของร้านกาแฟ

“สวัสดีค่ะ” มิเชลยิ้มให้เขา และนั่งลงตรงข้าม

ทั้งสองสั่งเครื่องดื่มและเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับงานและการดำเนินชีวิต แต่เมื่อเวลาผ่านไป การสนทนาก็เริ่มเป็นเรื่องส่วนตัวมากขึ้น

ภาคินพูดขึ้นในขณะที่กำลังหยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “มิเชล... คุณเคยคิดถึงอนาคตของตัวเองไหมครับ?”

คำถามนี้ทำให้มิเชลรู้สึกตกใจเล็กน้อย เธอมองเขาด้วยความสงสัย

“อนาคต?” เธอถามเสียงเบา

ภาคินพยักหน้า “ใช่ครับ ผมหมายถึงอนาคตของเราทั้งคู่... ชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องกับแค่การทำงานหรือหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ”

มิเชลรู้สึกถึงความจริงจังในน้ำเสียงของเขา แม้เธอจะเคยชินกับการทำงานและการรับผิดชอบ แต่คำถามนี้ทำให้เธอเริ่มคิดถึงชีวิตส่วนตัวมากขึ้น

“คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เราควรพิจารณาไหมคะ?” มิเชลถามเขาไปตรงๆ เธอไม่อยากหลบหลีกคำถามนี้

ภาคินยิ้มอย่างอ่อนโยน และมองเธอด้วยสายตาที่มีความเข้าใจลึกซึ้ง “ผมคิดว่า... ใช่ครับ ถ้าเราไม่เริ่มคิดถึงตัวเองในวันนี้ เราจะไม่มีวันรู้ว่าอนาคตจะพาเราไปที่ไหน”

มิเชลไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอรู้สึกว่าคำพูดของภาคินเป็นสิ่งที่เธอเองก็ต้องการจะพูดกับตัวเองบ้าง แต่เธอกลับไม่เคยเปิดใจให้กับความรู้สึกนั้นมาก่อน

“คุณเองก็ต้องการสิ่งนี้ใช่ไหมคะ?” มิเชลถามกลับ

ภาคินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมา “ใช่ครับ แต่ไม่อยากเร่งรัดอะไร ผมแค่เชื่อว่าเราสามารถเริ่มต้นจากการรู้จักกันให้มากขึ้นกว่าเดิม”

มิเชลพยักหน้าและจิบกาแฟในมือ ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันเองก็คิดเหมือนกันค่ะ... เราควรเริ่มจากการรู้จักกันก่อน”

ทั้งสองนั่งอยู่ในร้านกาแฟเงียบๆ มองหน้ากันและรู้สึกเหมือนความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา มิเชลเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังเปลี่ยนไปและเธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***