บทที่ 18: ความลับที่เปิดเผย

มิเชลรู้สึกประหม่าตลอดทั้งวัน เพราะคำเชิญของภาคินเมื่อเช้า แม้จะเป็นแค่การทานข้าวด้วยกันเพื่อพูดคุยเรื่องงาน แต่ในใจเธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นของบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่าการทำงาน

ตอนเย็น มิเชลเตรียมตัวออกจากออฟฟิศ หลังจากทำงานเสร็จสิ้น เธอแต่งตัวเรียบง่ายแต่ดูดีในชุดเดรสสีดำเรียบๆ และรองเท้าส้นสูงที่เหมาะกับการออกไปทานข้าวกับเจ้านาย เมื่อเธอถึงร้านอาหารที่ภาคินบอกให้มาพบก็เห็นเขานั่งรออยู่แล้ว

ภาคินนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านอาหารหรูหรา เขาในชุดสูทที่เข้ากันได้ดีกับบรรยากาศที่นี่ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการบางสิ่งจากมิเชลมากกว่าที่เธอคิด

“มิเชล มาแล้วเหรอครับ?” ภาคินเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้มที่มิเชลแทบไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน

“ค่ะ... ขอโทษที่มาช้านะคะ” มิเชลพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา ขอโทษที่มาถึงช้าโดยไม่รู้ว่าความจริงเธอประหม่าแค่ไหนที่จะมาทานข้าวกับเขาในบรรยากาศที่ต่างจากการทำงาน

ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ ภาคินไม่พูดอะไรสักพัก แต่ก็ยิ้มให้เธอ ก่อนจะหยิบเมนูมาให้เธอดู

“ลองเลือกเมนูที่ชอบนะครับ วันนี้ผมอยากให้คุณเลือกเมนู” เขาพูดเสียงเรียบๆ แต่ท่าทางของเขากลับดูผ่อนคลายขึ้นจากตอนที่ทำงาน

มิเชลลังเลเล็กน้อยแต่ก็เลือกเมนูที่ชอบ ก่อนจะสั่งอาหารและเครื่องดื่มทั้งสองคน

เมื่ออาหารมาถึง การสนทนาของพวกเขาก็เริ่มขึ้น ภาคินเริ่มพูดถึงงานที่กำลังจะมาถึงและความท้าทายต่างๆ แต่ในระหว่างนั้น มิเชลก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของเขา เขาไม่ได้พูดคุยเรื่องงานอย่างเดียวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่เริ่มถามคำถามส่วนตัวเกี่ยวกับเธอ

"มิเชล... คุณเคยคิดถึงชีวิตส่วนตัวไหม?" ภาคินถามอย่างไม่คาดคิด

มิเชลสะดุ้งเล็กน้อยจากคำถามนั้น เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังตั้งคำถามที่ลึกซึ้งมากขึ้นในช่วงนี้

“ชีวิตส่วนตัว?” มิเชลตอบกลับไปอย่างระมัดระวัง “ก็คิดบ้างค่ะ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันให้ความสำคัญเท่าไรนัก”

ภาคินยิ้มเล็กน้อย แม้ว่ามิเชลจะพยายามปิดบังความรู้สึก แต่เขากลับมองเห็นความอ่อนแอในคำตอบของเธอ เขาคิดถึงชีวิตของตัวเองเช่นกัน บางครั้งเขาก็สงสัยว่าทำไมเขาต้องมาทำงานหนักมากขนาดนี้ จนลืมให้ความสำคัญกับตัวเอง

“ฉันเข้าใจครับ” เขาพูดเบาๆ และยิ้มให้เธอ “บางครั้งเราก็ต้องทำตามความคาดหวังของคนอื่นจนลืมใส่ใจตัวเอง”

มิเชลมองเขาและรู้สึกว่าคำพูดของเขาเหมือนจะสะท้อนถึงตัวเธอเอง เธอค่อยๆ ผ่อนคลายจากความประหม่าและเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นในคำพูดที่ภาคินพูดออกมา

หลังจากทานอาหารเสร็จ ภาคินขอให้มิเชลเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านอาหารเพื่อพูดคุยกันต่อ มิเชลตกลงและทั้งสองเดินไปที่สวนพร้อมกัน เงียบสงบและนุ่มนวล

ภาคินพูดขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในสวน “มิเชล... ผมมีอะไรจะบอกคุณ”

มิเชลหันมามองเขาด้วยความสงสัย “อะไรคะ?”

เขาหยุดเดินและมองไปที่ท้องฟ้า ก่อนที่จะพูดเสียงเบา “ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ผมไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี แต่... ผมรู้สึกว่าเรามีบางสิ่งที่มากกว่าคำว่า 'เจ้านาย' และ 'เลขา' อยู่ในใจ”

มิเชลได้ยินแบบนั้นหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เธอรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของเขา แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกกลัวกับการเปิดเผยความรู้สึกนี้เกินไป

“คุณ... คุณหมายถึงอะไรคะ?” มิเชลถามเสียงสั่นเครือ

ภาคินหันมามองเธอและยิ้มบางๆ “ผมหมายถึงว่า... ผมอยากให้เราได้รู้จักกันมากกว่าความเป็นเจ้านายกับเลขา และมากกว่าความเป็นเพื่อน”

มิเชลยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกถึงความซับซ้อนในคำพูดของภาคิน และหัวใจของเธอเองก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น

ภาคินก้าวเข้าไปใกล้เธออีกนิดและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถ้าคุณไม่สะดวกหรือไม่พร้อม ผมจะไม่บังคับ แต่นี่คือความรู้สึกของผม”

มิเชลมองเขานิ่งๆ ก่อนจะตอบกลับไป “ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีค่ะ แต่ฉันก็... เริ่มรู้สึกเหมือนกัน”

ภาคินยิ้มกว้างขึ้น เมื่อเขาได้ยินคำตอบจากมิเชล และในที่สุด ทั้งสองก็ยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบ ราวกับโลกทั้งใบเป็นของพวกเขาในขณะนี้

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***