บทที่ 11: เส้นทางที่ไม่ชัดเจน

ภาคินขับรถไปจนถึงจุดหมายปลายทางที่มิเชลไม่คุ้นเคย มันเป็นร้านอาหารที่ดูเหมือนจะอยู่ในย่านที่ค่อนข้างห่างไกลจากความวุ่นวายของตัวเมือง แต่เมื่อมิเชลเดินเข้าไปในร้าน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหรูหราและความอบอุ่นของบรรยากาศที่แตกต่างจากที่อื่น

"ที่นี่… ไม่ใช่ร้านที่คุณพาฉันไปบ่อยใช่ไหมคะ?" มิเชลถามเสียงเบา ขณะที่มองไปรอบ ๆ

ภาคินไม่ตอบคำถามนั้น แต่แค่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องส่วนตัวด้านใน

"คุณเลือกที่นี่ทำไมคะ?" มิเชลถามเมื่อทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ

"บางที... บรรยากาศที่เงียบสงบอาจจะทำให้เราพูดคุยกันง่ายขึ้น" ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับหยิบเมนูมาเปิด

มิเชลพยักหน้าเบา ๆ แต่ยังคงรู้สึกถึงความแปลกแยกบางอย่างในตัวเขา เธอไม่เคยเห็นเขาอ่อนโยนขนาดนี้มาก่อน

"แต่คุณก็พูดน้อยอยู่ดี" มิเชลพูดติดตลก

ภาคินยิ้มมุมปากเล็กน้อย "เธอก็ไม่ค่อยพูดเหมือนกัน"

มิเชลหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเลิกคิ้ว "จริงค่ะ ฉันไม่ค่อยพูด แต่บางทีก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี"

"บางครั้งคำพูดก็ไม่จำเป็นหรอก"

คำพูดของภาคินทำให้มิเชลนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาดูเหมือนจะหมายถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งมากกว่าการสนทนาเรื่องทั่วไป

"คุณหมายความว่ายังไงคะ?"

ภาคินวางเมนูลงแล้วหันมองมิเชลด้วยแววตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังมองทะลุไปถึงภายในตัวเธอ

"บางครั้งความเงียบก็สามารถพูดได้มากกว่าคำพูด" เขาตอบกลับมาแบบไม่เร่งรีบ

มิเชลรู้สึกเหมือนมีบางอย่างในตัวเธอกระตุกขึ้น การพูดคุยที่ไร้การเร่งร้อนเช่นนี้ทำให้เธอเริ่มสงสัยในตัวเขามากขึ้น

"บางที ฉันก็สงสัยว่าคุณซ่อนอะไรอยู่" มิเชลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ภาคินยิ้มเล็กน้อย "มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่จำเป็นต้องบอกใคร"

มิเชลมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

"ฉันก็เข้าใจค่ะ แต่บางครั้งมันก็ยากที่จะไม่สงสัย"

ภาคินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาค่อย ๆ วางมือบนโต๊ะข้าง ๆ จานอาหาร ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่คาดคิด

"บางสิ่งในชีวิตเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเก็บไว้เพื่อตัวเอง"

มิเชลหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณา เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ภาคินซ่อนอยู่ ลึก ๆ แล้วเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดหรือความเครียดบางอย่างในตัวเขา

แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ในขณะนั้น พนักงานเสิร์ฟมาวางอาหารบนโต๊ะ เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

"อาหารดูดีจังค่ะ" มิเชลพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบที่เกือบจะกลายเป็นอึดอัด

"ใช่" ภาคินตอบสั้น ๆ ก่อนจะเริ่มทานอาหาร

ทั้งสองรับประทานมื้ออาหารเงียบ ๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับไม่ได้เต็มไปด้วยความอึดอัดเหมือนก่อนหน้านี้ มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความคิดและคำถามที่ไม่มีคำตอบ

ในใจมิเชลยังคงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับภาคิน และเขาก็ยังคงเป็นคนที่ซับซ้อนจนเธอไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด

"วันนี้ขอบคุณที่พาฉันมา" มิเชลพูดหลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเสร็จ

ภาคินพยักหน้า "ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

เมื่อทั้งสองออกจากร้านและเดินไปที่รถ ภาคินก็ดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

"บางครั้ง... สิ่งที่เราเก็บไว้ อาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด"

มิเชลไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามมากเกินไป

คืนนี้ภาคินแสดงออกในหลายๆ ทางที่เธอไม่คาดคิด และเธอเองก็เริ่มรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่เริ่มเปลี่ยนแปลงระหว่างกัน

ติดตามตอนต่อไป…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***