บทที่ 10: ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

ภาคินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองหลังจากเดินจากมิเชลมาแล้ว แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามจดจ่อกับเอกสารตรงหน้ามากแค่ไหน ภาพใบหน้าของเธอก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องไปขัดขวางเดวิดแบบนั้น

มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลย

ปกติเขาไม่เคยสนใจเรื่องส่วนตัวของพนักงาน หรือแม้แต่เลขาของตัวเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเธอยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น ยิ่งเป็นเดวิด—คนที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก

"ให้ตายเถอะ..." ภาคินพึมพำเบา ๆ

เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ

—––

ทางด้านมิเชล

หลังจากภาคินเดินจากไป มิเชลก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกสับสนกับท่าทีของเขา

เขาไม่มีสิทธิ์มาสั่งเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงบางอย่างในแววตาของเขา

"เป็นอะไรไปเนี่ยมิเชล?!"

เธอส่ายหน้าแรง ๆ พยายามสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะตัดสินใจกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

แต่ไม่ว่าจะพยายามโฟกัสแค่ไหน คำพูดของภาคินก็ยังคงก้องอยู่ในหัว

"เธอไม่ต้องไปกับเขา"

ทำไมเขาต้องพูดแบบนั้น?

หรือว่าเขาห่วงเธอจริง ๆ?

"ไม่มีทางหรอก..." มิเชลพึมพำกับตัวเอง

—––

ช่วงเย็นของวันนั้น มิเชลตั้งใจจะกลับบ้านเร็วขึ้น เพราะรู้สึกเหนื่อยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทันทีที่เธอกำลังจะเดินออกจากตึก เสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"จะกลับแล้วเหรอ?"

เธอหันไปมอง ก่อนจะพบว่าภาคินยืนอยู่ตรงนั้น

"ค่ะ" เธอตอบกลับเรียบ ๆ

"ฉันไปส่ง"

มิเชลขมวดคิ้วทันที "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้"

"ขึ้นรถ"

"นี่คุณ…" เธอมองเขาด้วยความหงุดหงิด "คุณเป็นบอสฉันก็จริง แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งเรื่องส่วนตัวของฉันนะคะ"

ภาคินมองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ "ฉันไม่ได้สั่ง ฉันแค่เสนอทางเลือกให้"

"แต่ฉันไม่รับข้อเสนอค่ะ"

เธอกำลังจะเดินหนี แต่จู่ ๆ เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้

"ปล่อยค่ะ!"

"เธอแน่ใจเหรอว่าฉันไม่มีสิทธิ์?"