หลังจากมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความเงียบแปลก ๆ มิเชลก็กลับไปทำงานตามปกติ แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เธอก็ยังรู้สึกถึงสายตาของภาคินที่จับจ้องเธอในช่วงพักเที่ยงได้อยู่ดี
ทำไมเขาถึงเริ่มแสดงความเป็นห่วงเธอแบบนี้?
ก่อนหน้านี้เขาแทบไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ช่วงนี้กลับดู…อ่อนโยนขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มิเชลก็รับรู้ได้
เธอส่ายหน้าเบา ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง "อย่าคิดมากน่า…"
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอพยายามจะมองข้าม กำลังจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
—––
ช่วงบ่าย มิเชลได้รับข้อความจากภาคินให้เอาเอกสารไปให้ที่ห้องทำงานของเขา เธอไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากถือแฟ้มขึ้นไปตามปกติ
แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าภาคินไม่ได้อยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
"คุณภาคิน?" เธอลองเรียกดู แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
สายตาของเธอมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปเพื่อวางเอกสารไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย
แต่จังหวะที่เธอหมุนตัวกลับ เสียงของภาคินก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"มาทำอะไร?"
มิเชลสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเขา ภาคินเพิ่งออกมาจากห้องด้านใน แขนเสื้อเชิ้ตถูกพับขึ้นเล็กน้อย ทำให้ดูผ่อนคลายกว่าปกติ
"เอ่อ…ฉันเอาเอกสารที่คุณให้มาให้ค่ะ"
ภาคินเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ ก่อนจะหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดู สายตาคมกริบไล่อ่านเนื้อหาเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร
มิเชลยืนรออย่างเกร็ง ๆ พยายามไม่สนใจกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ จากตัวเขาที่ลอยมากระทบจมูก
แต่จู่ ๆ ภาคินก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ
"เมื่อกี้คุณพูดกับตัวเองว่าอะไร?"
มิเชลกระพริบตาปริบ ๆ "หืม? ฉันพูดอะไรเหรอคะ?"
"ตอนที่คุณเดินเข้ามา เหมือนคุณพึมพำอะไรบางอย่าง"
เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะรู้ดีว่าตัวเองพูดอะไรไปก่อนหน้านี้
"อย่าคิดมากน่า…"
หรือว่าเขาจะได้ยิน!?
"เอ่อ…ไม่มีอะไรค่ะ แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย"
ภาคินหรี่ตามองเธออย่างจับผิด ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ มิเชลรีบถอยหลังตามสัญชาตญาณ จนแผ่นหลังชนเข้ากับขอบโต๊ะ
หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อภาคินหยุดยืนตรงหน้า ห่างจากเธอเพียงแค่คืบเดียว
"อย่าคิดมากเรื่องอะไร?" เขาถามเสียงทุ้มต่ำ
"เอ่อ…" มิเชลอึกอัก สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนอ่านใจ
"หรือว่าคุณกำลังคิดถึงผม?"
"มะ…ไม่ใช่ค่ะ!"
ภาคินกระตุกยิ้มมุมปาก ท่าทางพอใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
"แน่ใจ?"
"แน่ใจสิคะ!"
"แต่หน้าคุณแดงนะ"
มิเชลเม้มปากแน่น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์
เธอไม่ยอมให้เขามาปั่นประสาทได้ง่าย ๆ หรอก!
"คุณภาคิน ฉันว่าคุณกำลังเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระนะคะ"
ภาคินเลิกคิ้วขึ้น "เรื่องไร้สาระ?"
"ค่ะ! คุณเป็น CEO นะคะ ควรเอาเวลามาสนใจงานมากกว่ามาหาเรื่องแกล้งเลขาตัวเอง"
มิเชลพูดจบก็รีบหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่หัวใจของเธอจะเต้นแรงไปมากกว่านี้
ภาคินมองตามเธอไป ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
"หึ…เธอนี่น่าสนใจจริง ๆ"
ติดตามตอนต่อไป…
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 30
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments