หลังจากออกมาจากห้องทำงานของภาคิน มิเชลยังคงรู้สึกถึงแรงสัมผัสอุ่น ๆ ที่ข้อมือของเธอ หัวใจเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นี่มันไม่ปกติเลย…
เธอส่ายหน้าเบา ๆ พยายามไล่ความคิดที่เริ่มจะวุ่นวายออกไป ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมงานของเธอจะไม่ได้คิดแบบนั้น
"มิเชล เธอโอเคไหม?" แอนนาเอียงคอมองเธอด้วยสายตาสงสัย "วันนี้ดูแปลก ๆ นะ"
"แปลกอะไร?"
"ก็แบบ…ดูเหม่อ ๆ ตั้งแต่เช้า แล้วก็หน้าแดง ๆ ด้วย"
มิเชลรีบจับแก้มตัวเองโดยอัตโนมัติ พลางส่ายหน้าเร็ว ๆ "ไม่มีอะไรหรอก แค่เมื่อคืนนอนน้อยนิดหน่อย"
แอนนาหรี่ตามองเหมือนจะไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ในขณะที่มิเชลกำลังจะก้มหน้ากลับไปทำงาน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นชื่อของคนส่งข้อความมา
— ภาคิน
เธอกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดข้อความนั้น
"พักเที่ยงไปกินข้าวกับผม"
มิเชลอ่านทวนอยู่หลายรอบเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด ภาคิน…ชวนเธอไปกินข้าว?
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
—----
เวลาพักเที่ยง มิเชลเดินไปที่ร้านอาหารของโรงแรมตามที่ภาคินบอกไว้ เมื่อเดินเข้าไป เธอเห็นเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ท่าทางสงบและสุขุมเหมือนเคย
"นั่งสิ" เขาพูดเสียงเรียบ
มิเชลค่อย ๆ นั่งลงตรงข้ามเขา แม้จะพยายามทำตัวปกติ แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างพวกเขา
"เอ่อ…คุณภาคินมีอะไรหรือเปล่าคะ?"
ภาคินเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะตอบสั้น ๆ "ไม่มี"
"แล้วทำไมถึงชวนฉันมากินข้าว…"
"ผมต้องมีเหตุผล?"
มิเชลเม้มปาก รู้สึกเหมือนกำลังโดนปั่นประสาท แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย
"ปกติคุณไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้นี่คะ"
ภาคินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาลอย ๆ "คุณทำงานหนัก ผมแค่คิดว่าคุณควรกินข้าวให้ตรงเวลา"
คำพูดของเขาทำให้มิเชลชะงักไปอีกครั้ง
นี่มันคือความห่วงใย…ใช่ไหม?
แต่แทนที่จะตอบอะไร เธอเลือกที่จะก้มหน้ากินข้าวต่อไปเงียบ ๆ เพราะไม่อยากให้ตัวเองคิดไปไกลกว่านี้
เพราะสุดท้ายแล้ว เขาก็ยังเป็นเจ้านายของเธอ
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ภาคินเองก็สงสัยในตัวเองเหมือนกัน
ทำไมเขาถึงต้องมาสนใจว่าเธอจะกินข้าวหรือเปล่าด้วยนะ…
ติดตามตอนต่อไป…
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 30
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments