บทที่ 3: สายตาที่เปลี่ยนไป

หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง มิเชลเดินออกจากห้องประชุมพร้อมกับเอกสารในมือ แม้ว่าการทำงานในวันนี้จะเต็มไปด้วยความกดดัน แต่เธอกลับรู้สึกภูมิใจที่สามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างราบรื่น

แต่ขณะที่เธอกำลังจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน เสียงทุ้มต่ำของภาคินก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"มิเชล"

เธอหยุดเดินและหันกลับไปมอง ภาคินยืนกอดอกอยู่ที่ประตูห้องประชุม ดวงตาคมกริบของเขามองตรงมาที่เธอ ราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

"ค่ะ?" เธอขานรับด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"เข้ามาคุยกับผมหน่อย"

คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องประชุมที่เงียบสนิท

ภาคินปิดประตูและเดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ เขามองเธอด้วยแววตาที่อ่านยาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"คุณทำงานได้ดี"

มิเชลเลิกคิ้วเล็กน้อย นี่อาจจะเป็นคำชมจากภาคินที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน

"ขอบคุณค่ะ ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง"

ภาคินพยักหน้าเบา ๆ "แต่คุณก็ทำเกินกว่าหน้าที่" เขาพูดก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ "ผมไม่ชอบคนที่ทำงานลวก ๆ และคุณก็ไม่ใช่คนแบบนั้น"

มิเชลยิ้มบาง ๆ เธอรู้ดีว่าคำพูดของภาคินนั้นหมายถึงการยอมรับในตัวเธอ แม้จะเป็นคำชมที่ฟังดูเย็นชา แต่สำหรับเขาแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่