ตายง่ายกว่า ตายง่ายกว่า

ตายง่ายกว่า

คิดว่าตายง่ายกว่า

ชายคนหนึ่งเดินถือเบียร์หนึ่งกระป๋อง ปากก็คาบบุหรี่ ไปนั่งริมสะพานข้ามแม่น้ำแม่กลอง แววตาเหม่อลอย ในใจคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาจนตกตะกอนแล้วว่า ชีวิตที่ผ่านมาพอแค่นี้ดีกว่าการมีชีวิตอยู่มันทรมานมากเกินไป การไม่มีตัวเองอยู่บนโลกนี้แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ใช่เขากำลังจะฆ่าตัวตาย ชีวิตที่เจอกับความผิดหวังซ้ำไปซ้ำมาทั้งที่พยายามทำทุกอย่างแล้ว ย้ำว่าทำทุอย่างแล้ว สิ่งที่ได้กลับมาก็คือเสียใจความผิดพลาดความล้มเหลวตลอด 40 กว่าปีที่มีชีวิตอยู่ ท้อหลายครั้ง กลับไปเริ่มต้นใหม่หลายครั้ง ลุกขึ้สู้หลายครั้ง แต่ทุกคนรู้ไหม ทุกอย่าง เหมือนจะดีขึ้น แต่สุดท้ายไม่รู้เวรกรรมอะไร หรือเจ้ากรรมนายเวรเยอะ ทุกอย่างจะต้องมีเหตุทำให้มันพังทลายลงไปทุกที เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก หนี้สินที่ติดตัวมาจากการที่เพื่อนหวังดีค้ำประกันให้ มันไม่มีหนทางใช้หนี้ได้ ตกงานมาหลายปี อายุก็เยอะเกินกว่าที่บริษัทไหนจะรับทำงาน เพื่อนที่หวังดี ค้ำประกันเงินกู้ให้ กลับเป็นตัวเขาเองที่จะต้องชำระหนี้ที่ไม่ได้ก่อ ช่วยด้วยจิตใจที่หวังดี แต่ผลที่เขาได้ คือสร้างปัญหาให้เพื่อนที่หวังดีกับเขา ต้องมาลำบากใช้หนี้แทน เกิดปัญหาครอบครัว ทะเลาะกันกับเมีย ทั้งที่เขาหวังดี กลับต้องได้รับผลแบบนี้ เขาทนหน้าด้านเห็นสิ่งตรงนี้ไม่ได้ ประกันชีวิตตอนทำสัญญาเงินกู้ ระบุว่าถ้าเขาเสียชีวิต ไม่ต้องชำระหนี้ ประกันจะจ่ายเอง ทางนี้เป็นทางเดียวที่เขาเลือกแก้ปัญหา เพราะตัวเองทุกข์ไม่เท่าไหร่ แต่ดันไปสร้างปัญหาให้กับคนอื่นด้วยที่หวังดีกับเขา ครอบครัวเขาควรมีความสุข เมื่อทางออกแบบนี้มันไม่ยากเลยที่จะจบชีวิตตัวเอง เขากระดกเบียร์เพื่อย้อมใจ สูบบุหรี่ ด้วยท่าทางผ่อนคลาย นี่คือความสุขสุดท้ายของชีวิตละ โลกหลังความตายจะเป็นไงก็ช่างแม่งมัน ตอนนี้ชีวิตเขาก็ตายไปนานละ ถ้าจะตายจริงคนอื่นจะไม่ต้องทุกข์จากเขาอีก

นั่งด้วยสิลุง เสียงเด็กผู้ชาย สิบกว่าขวบ หน้าตาไม่มีราศีใดๆ หย่อนก้นนั่งข้างเขา

เขาหันไปมอง ไม่ได้พูดอะไร

ขอบุหรี่ดูดสักตัวสิลุง

ลุง :เด็กขนาดนี้ดูดบุหรี่แล้วเหรอ

เด็ก : ไม่เคยดูดหรอก ครั้งแรก อยากลองดูดบ้าง

ลุง : พ่อแม่มึงไม่ว่าเหรอ

เด็ก : ช่างเขาเถอะ ชีวิตนี้อยากทำอะไรที่คนอื่นทำบ้าง

ลุง : (คิดในใจ ไหนๆก็จะตายละ เลยเอาให้เด็กมันไปทั้งไฟแช๊ค และบุหรี่ทั้งซองที่เหลือ) เอาไปลุงไม่ใช้แล้ว

เด็ก : เลิกดูดเหรอลุง

ลุง : กู คงไม่อยู่ดูดแล้วว่ะ

เด็ก : (เด็กคว้าบุหรี่มาพร้อมจุดดูด ) อ่ะๆๆ (เด็กไอ แต่ก็พยายามดูดบุหรี่ต่อ) จะฆ่าตัวตายเหรอลุง

ลุงหันมามอง แต่ไม่ได้พูดอะไร

เด็ก : คิดเหมือนกันเลย โลกนี้เหี๊ยเหี้ยเนอะ ไม่รู้จะเกิดมาทำเหี้ยอะไร

ลุง : มึงเป็นไร

เด็ก : (นอนราบกับพื้น ค่อยๆพ่นควัน )มึนดีเหมือนกันนะลุง อ่ะๆๆ (ยังไออยู่)

ลุง : (กระดกเบียร์ เด็กมอง ลุงเลยยื่นให้)

เด็ก : (รับมา มองดูแป๊บหนึ่ง ก่อนกระดกไปอึกใหญ่) หื้อออ ขมฉิบหาย

ลุง : มึงไปนั่งที่อืนไป เดี๋ยวกูจะโดดละ

เด็ก : ผมโดดด้วย ตายครั้งนี้ลุงจะได้มีเพื่อน

ลุง : มึงยังเด็กอยู่ อย่าเลย

เด็ก : ลุง ดูหน้าผมนี่ (ลุงจ้องหน้า) ผมเหมือนเด็กปรกติทั่วไปไหม (ลุงไม่ตอบแต่รู้ว่าเด็กคนนี้คงไม่ปรกติแบบเด็กคนอื่น เพราะผิวพรรณแห้งหยาบหมอง)

เด็ก : ตั้งแต่เกิดมา แม่ก็ไม่อยากมีผมแล้วกินยาขับเลือด รู้ไหมทำไมลุง (ลุงเงียบ) แม่ผมเป็นเอดส์ เขาไม่อยากให้ผมเกิดมาเป็นเอดส์ไงลุง

แต่ผมก็เกิดมา เพราะอะไรรู้ไหมลุง

ลุง : (ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ฟังเรื่องที่เด็กมันเล่า)

เด็ก : เพราะยายผมบอกว่า เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง

ลุง : มึงก็ควรมีชีวิตอยู่เพื่อดูเเลยายมึงนะ

เด็ก : ฟังให้จบสิลุง ผมเกิดมาพร้อมกับเอดส์ไม่พอ โรคเหี้ยอะไรไม่รู้สารพัด เกิดขึ้นกับผม ชีวิตผมกับโรงพยาบาลนี่ไม่เคยห่างกันเลย ไปโรงเรียนก็ไม่มีใครเล่นด้วย ไปโรงพยาบาล หมอพยาบาลบางคนก็ไม่ค่อยอยากทำหน้าที่ จนผมต้องแกลงบอกยายว่าไม่เป็นไร ทนได้ ทั้งที่มันปวดจนหัวจะแตก ยาแก้ปวดชนิดไหนก็เอาไม่อยู่ ปวดจนสลบไปเอง แบบนี้มาตลอด

ลุง : กูเข้าใจมึงละ ไม่ต้องเล่า

เด็ก : (กระดกเบียร์อีกอึก)

ลุง : มึงว่ายน้ำเป็นป่าว

เด็ก : ไม่เป็นหรอกลุง ใครจะมาสอน

ลุง : ดี กูก็ว่ายไม่เป็น

เด็ก : เอานี่ลุง (เด็กดึงเชือกรัดกางเกงบอลออกมา) มัดขาผมติดกับลุงเลยจะได้จมลึกๆ

ลุง : มึงมีเรื่องที่อยากทำก่อนตายไหม

เด็ก : ไม่มีหรอกลุง อยู่ทุกวันนี้ทรมาน ตายไปสบายกว่า สงสารยายด้วยต้องมาดูแล ผมไม่อยู่ยายจะได้สบายสักที

ลุง : เออ บางทีการอยู่มันก็ทรมานเกินไปนะ ตายใช้เวลแป๊บเดียวเอง

เด็กพนมมือสวดมนต์

ลุงรอจนเด็กสวดมนต์เสร็จ

เด็ก : เอาฤกษ์เอาชัยลุง ก่อนตายไหว้พระสักที