เพื่อนนายฉันยอม...
เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณหมดคาบเรียนสุดท้าย นักเรียนพากันเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน บางคนจับกลุ่มพูดคุย บางคนรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องเรียน มุมหลังสุดของห้องคือที่ของ ซัน เด็กหนุ่มที่มักถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาของห้อง เขานั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้ มองดูเพื่อน ๆ ทยอยออกจากห้องด้วยสายตาเบื่อหน่าย ข้างกายมีเพื่อนร่วมแก๊งที่กำลังหัวเราะเฮฮากับเรื่องไร้สาระ
ตรงกันข้ามกับซันคือ ภาม หัวหน้าห้องที่กำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยของโต๊ะเรียนตามปกติ เขาเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในห้องแม้คนอื่นจะออกไปกันหมดแล้ว
"ซัน นายช่วยเก็บขยะที่อยู่ตรงนั้นหน่อยได้ไหม?" ภามพูดขึ้น พร้อมชี้ไปที่เศษกระดาษข้างโต๊ะของซัน
ซันเหลือบมองด้วยสายตาเอื่อย ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี "ไม่ใช่ของฉัน ทำไมฉันต้องเก็บ?"
ภามถอนหายใจ เขาไม่แปลกใจกับคำตอบนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไร เขาเดินไปหยิบเศษกระดาษขึ้นมาเก็บเอง
"เหอะ หัวหน้าห้องที่แสนดีจริง ๆ" ซันหัวเราะเยาะ
ภามไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ซันมองตามแผ่นหลังนั้นอย่างขัดใจ
เย็นวันนั้น ภามเดินกลับบ้านตามปกติ ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ถนนรอบ ๆ โรงเรียนเริ่มเงียบลง
แต่ระหว่างทาง เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินตามหลังมา จังหวะก้าวเท้าของเขาช้าลง ก่อนจะเหลือบมองด้านหลัง
ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกลนัก ภามเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาเร่งฝีเท้าขึ้น แต่ชายคนนั้นก็เร่งฝีเท้าตามมาเช่นกัน
หัวใจของภามเต้นเร็วขึ้น ความกังวลเริ่มก่อตัว
ทันใดนั้น เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
"เฮ้! ภาม!"
ภามหันไปมองก็พบกับซันที่ยืนอยู่ข้างถนน เขากำลังแกะซองบุหรี่ในมือก่อนจะเงยหน้ามาสบตาภาม
"นายมาทำอะไรแถวนี้?" ภามถาม ยังรู้สึกแปลกใจที่เจอซันที่นี่
"ก็แค่เดินเล่นน่ะ" ซันตอบพลางไหวไหล่ จริง ๆ แล้วเขาสังเกตเห็นว่าภามดูมีท่าทางแปลก ๆ เหมือนกำลังระวังอะไรบางอย่าง
ภามเหลือบมองไปด้านหลังอีกครั้ง ชายแปลกหน้านั้นหายไปแล้ว หรืออาจจะเป็นแค่ความคิดไปเอง แต่ก็ทำให้เขารู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย
"นี่..." ซันพูดขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนขอบกำแพงข้างถนน หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้เตรียมจะจุดไฟ
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สูบ ภามก็เดินเข้ามาหยิบบุหรี่ออกจากปากเขาและโยนทิ้งลงถังขยะข้าง ๆ ทันที
ซันชะงัก "เฮ้! นั่นมันของฉันนะ!"
"บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ" ภามพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบลูกอมจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แทน
ซันมองลูกอมในมือ ก่อนจะถอนหายใจแล้วยัดมันใส่ปากแทน
"นายเป็นหัวหน้าห้องที่จู้จี้จริง ๆ"
"ก็ฉันเป็นห่วง" ภามตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
ซันเงียบไปชั่วขณะ สายตาจับจ้องไปที่ภามที่กำลังมองเขาด้วยแววตาจริงใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ซันรู้สึกว่า... ภามอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments