การเริ่มต้นที่ไม่คาดคิด

เช้าวันจันทร์ที่แสนจะวุ่นวาย พิมพ์เบียเสียดตัวเองเข้าไปในรถเมล์สาย 4 ที่แน่นขนัดเหมือนเช่นเคย เธอหาที่ยืนได้ตรงบริเวณใกล้กับประตูหลัง พยายามรักษาสมดุลขณะที่รถออกตัวกระชากเล็กน้อย

วันนี้เธอมาถึงป้ายเร็วกว่าปกติเล็กน้อย ทำให้บนรถมีผู้โดยสารหนาตาเป็นพิเศษ พิมพ์ก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือในมือ พยายามหลีกเลี่ยงการสบตาหรือปฏิสัมพันธ์กับใคร

รถจอดรับส่งผู้โดยสารไปตามป้ายต่างๆ ความเงียบ (ท่ามกลางเสียงจอแจ) ยังคงเป็นเพื่อนคู่ใจของพิมพ์

กระทั่งรถเคลื่อนตัวออกจากป้ายถัดไปได้ไม่นาน พิมพ์ก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆ ที่แขน เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย

"เอ่อ...โทษนะคะ" เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากทางด้านข้าง

พิมพ์หันไปมองเต็มตัว พบกับผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ใบหน้าเกลี้ยงเกลา สวมแว่นตากรอบบาง เขากำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มสุภาพ

พิมพ์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่คุ้นเคยกับการถูกคนแปลกหน้าทักทาย "คะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ?" เธอถามเสียงแผ่วเบา

"พอดีว่า..." ชายหนุ่มคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกำลังรวบรวมคำพูด "คือว่า...กระเป๋าของคุณน่ะค่ะ มัน..." เขาชี้ไปยังกระเป๋าสะพายข้างของพิมพ์ที่สายมันกำลังจะหลุดออกจากตัวล็อก

พิมพ์ก้มลงมองด้วยความตกใจ พบว่าสายกระเป๋าของเธอกำลังจะหลุดจริงๆ หากชายหนุ่มไม่ทักท้วง เธออาจจะไม่รู้ตัวเลยก็ได้

"ว้าย! ขอบคุณมากเลยนะคะ" พิมพ์รีบจัดการกับสายกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เธอรู้สึกหน้าแดงเล็กน้อยกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง

"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มยิ้มอีกครั้ง "เห็นว่ามันกำลังจะหลุดน่ะครับ กลัวของจะหล่นหาย"

"ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่ได้คุณ..." พิมพ์เงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง รู้สึกขอบคุณจากใจจริง

"ยินดีครับ" เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ "ว่าแต่...ผมคุ้นหน้าคุณเหมือนกันนะครับ

"อ๋อ...ค่ะ ก็ปกติแล้วฉันก็กลับรถเมล์เที่ยวนี้บ่อยๆ เหมือนกันค่ะ" พิมพ์ตอบเสียงเบา มองไปยังมือที่กำลังลูบสายกระเป๋าอย่างไม่ตั้งใจ

"ผมชื่อ [ธีร์] ครับ" ชายหนุ่มแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มที่ยังคงอบอุ่น

พิมพ์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนจะหลุบตาลงเล็กน้อยด้วยความขี้อาย "ฉันชื่อ พิมพ์ค่ะ" เธอตอบกลับเสียงแผ่ว

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณพิมพ์" ธีร์กล่าว

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณธีร์" พิมพ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้น บทสนทนาก็เงียบลงชั่วครู่ ทั้งสองคนต่างก็มองไปยังทิศทางของตัวเอง แต่ก็ยังคงรู้สึกถึงความแปลกใหม่ของสถานการณ์ พิมพ์รู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กๆ ที่แผ่ซ่านเข้ามาในความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เคยชิน

รถเมล์จอดเทียบท่าที่ป้ายถัดไป มีผู้โดยสารหลายคนลุกขึ้นเพื่อลงจากรถ

"เอ่อ...พอดีว่าผมต้องลงป้ายหน้าแล้วล่ะครับ" ธีร์กล่าวด้วยท่าทีสุภาพ

"อ๋อ ค่ะ" พิมพ์พยักหน้ารับ

"ไว้ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะครับ คุณพิมพ์" ธีร์ยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะเดินไปยังประตูรถ

"ค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณธีร์" พิมพ์กล่าวเสียงเบา มองตามแผ่นหลังของเขาจนกระทั่งเขาลงจากรถไป

รถเมล์เคลื่อนตัวออกจากป้าย พิมพ์กลับมามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ความรู้สึกในใจแตกต่างออกไปเล็กน้อย รอยยิ้มและความสุภาพของชายหนุ่มเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แม้จะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ และไม่ได้มีการสานต่อ แต่ก็เป็นครั้งแรกในรอบนานที่พิมพ์ได้รับการทักทายและทำความรู้จักกับคนแปลกหน้าอย่างเป็นมิตร

ความรู้สึกประหม่าค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงความรู้สึกแปลกใหม่และความสงสัยเล็กๆ น้อยๆ

เขาจะจำฉันได้ไหมนะ?

เราจะได้เจอกันอีกจริงๆ เหรอ?

ความคิดเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวของพิมพ์เป็นครั้งแรก เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่การพบเจอกับธีร์ในเช้าวันนี้ได้สร้างรอยยิ้มเล็กๆ และความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตประจำวันอันแสนเงียบเหงาของเธอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***