รอยยิ้มจากรั้วข้างบ้าน

หลังจากที่พิมพ์ไขกุญแจเข้าบ้านในเย็นวันนั้น ความเงียบก็โอบล้อมเธออีกครั้ง แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟตั้งโต๊ะในห้องนั่งเล่นส่องสว่างเพียงบางส่วนของห้อง ทำให้บรรยากาศดูเงียบเหงาและวังเวงยิ่งขึ้น

พิมพ์วางกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างเบามือ ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ความเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดทั้งวันเริ่มถาโถมเข้ามา แต่ความเหนื่อยล้าทางกายนั้นเทียบไม่ได้กับความรู้สึกอ้างว้างที่กัดกินหัวใจเธออยู่เสมอ

เธอเดินไปยังห้องครัว เปิดตู้เย็น หยิบน้ำเย็นออกมาดื่มดับกระหาย มองไปยังโต๊ะอาหารเล็กๆ ที่วางอยู่กลางห้อง ซึ่งมักจะว่างเปล่าเสมอ พิมพ์ทำอาหารทานคนเดียวเป็นกิจวัตร และมักจะทานอย่างเงียบๆ โดยมีเพียงเสียงโทรทัศน์เป็นเพื่อน

แต่เย็นวันนี้...ความรู้สึกบางอย่างแตกต่างออกไปเล็กน้อย รอยยิ้มและคำทักทายของคุณป้าข้างบ้านยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่เธอไม่ได้สัมผัสมานานนัก แม้จะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ แต่ก็ทำให้หัวใจที่เคยชาชินกับความเงียบเหงาเริ่มรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวเล็กๆ

พิมพ์เดินไปยังหน้าต่าง มองออกไปยังสวนหย่อมเล็กๆ หน้าบ้านข้างๆ เห็นคุณป้ากำลังเก็บอุปกรณ์ทำสวน แสงสุดท้ายของวันสาดส่องเป็นสีทองบนเรือนผมสีดอกเลาของคุณป้า ภาพนั้นดูสงบและอบอุ่นอย่างประหลาด

คุณป้า...อยู่คนเดียวเหมือนกันหรือเปล่านะ? พิมพ์คิดอย่างสงสัย เธอไม่เคยรู้เรื่องราวชีวิตส่วนตัวของคุณป้ามากนัก รู้เพียงว่าคุณป้าเป็นคนใจดีและมักจะยิ้มให้เธอเสมอ

ความอยากรู้เล็กๆ น้อยๆ ผุดขึ้นมาในใจ พิมพ์ไม่เคยมีความรู้สึกอยากจะทำความรู้จักกับใครมากเท่านี้มาก่อน อาจเป็นเพราะความเหงาที่เริ่มกัดกินลึกลงไป หรืออาจเป็นเพราะรอยยิ้มที่จริงใจของคุณป้าที่ทำให้กำแพงในใจเธอเริ่มสั่นคลอน

เธอตัดสินใจเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังระเบียงหน้าบ้าน มองไปยังรั้วที่กั้นระหว่างบ้านของเธอกับบ้านคุณป้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเอ่ยทักทายดีหรือไม่ หัวใจเต้นแรงเล็กน้อยกับความคิดที่จะเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง

สุดท้าย พิมพ์ก็รวบรวมความกล้า เอ่ยเสียงเบาๆ

"คุณป้าคะ..."

คุณป้าที่กำลังจะเดินเข้าบ้านชะงัก หันมามองพิมพ์ด้วยรอยยิ้มใจดี

"อ้าว พิมพ์...มีอะไรหรือจ๊ะ?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

รถเมล์สาย 4 กับที่นั่งริมหน้าต่าง

บทต่อไป

การเริ่มต้นที่ไม่คาดคิด