รถเมล์สาย 4 กับที่นั่งริมหน้าต่าง

(เสียงเครื่องยนต์รถเมล์สาย 4 ดังกระหึ่มเบาๆ คลอไปกับเสียงประกาศป้ายหยุดรถที่ฟังดูคุ้นเคยจนแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจ) พิมพ์นั่งชิดริมหน้าต่าง มองออกไปนอกกระจกที่สั่นไหวเล็กน้อย ภาพอาคารสูงและแสงไฟยามเย็นเลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอเดินทางกลับบ้านด้วยรถเมล์สายเดิม เส้นทางเดิม ผู้คนหน้าเดิมๆ ที่คุ้นหน้าคุ้นตาแต่ไม่เคยรู้จักชื่อกันสักคน พิมพ์อายุยี่สิบสามปี ทำงานเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง ชีวิตของเธอเรียบง่าย...จนบางครั้งก็รู้สึกเหมือนขาดหายอะไรบางอย่างไป

เพื่อน...คำนี้สำหรับพิมพ์แล้วเหมือนเป็นคำที่มาจากโลกอีกใบหนึ่ง ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ในวัยเรียนก็มักจะนั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว ความเหงาจึงกลายเป็นเพื่อนเก่าที่เธอคุ้นเคยดี

"ป้ายหน้า...โรงพยาบาล..." เสียงประกาศดังขึ้น พิมพ์ละสายตาจากนอกหน้าต่าง มองไปยังผู้คนที่ลุกขึ้นเตรียมตัวลงจากรถ บางคนคุยโทรศัพท์ บางคนหัวเราะกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ ภาพเหล่านั้นตอกย้ำความรู้สึกโดดเดี่ยวในใจเธออย่างช่วยไม่ได้

ฉันอยากมีเพื่อนแบบนั้นบ้างจัง...เพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ไปไหนมาไหนด้วยกัน... ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวเป็นประจำ แต่ทุกครั้งมันก็จบลงด้วยความเงียบงัน เธอไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ไม่รู้จะเข้าหาใครด้วยคำพูดแบบไหน ความกลัวที่จะถูกปฏิเสธมันฝังลึกอยู่ในใจ

กระทั่งเรื่องความรัก...พิมพ์แทบไม่เคยคิดถึงมันอย่างจริงจัง การมีใครสักคนเข้ามาในชีวิตดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไกลเกินเอื้อมสำหรับเธอ แค่การเริ่มต้นบทสนทนากับคนแปลกหน้ายังเป็นเรื่องยาก แล้วการที่จะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามาดูแลหัวใจดวงนี้...มันยิ่งเป็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

วันนี้ก็เช่นกัน พิมพ์ลงจากรถเมล์ที่ป้ายหน้าปากซอยบ้าน เดินทอดน่องเข้าไปในซอยแคบๆ แสงไฟสลัวๆ ส่องนำทาง ความเงียบรอบข้างยิ่งทำให้ความเหงาในใจเธอเด่นชัดขึ้น

เมื่อไหร่กันนะ...ที่ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไป...เมื่อไหร่กันนะ...ที่ฉันจะได้รู้จักคำว่าเพื่อนรัก...และเมื่อไหร่กันนะ...ที่ฉันจะได้พบกับความรัก...

ขณะที่กำลังไขกุญแจบ้าน เสียงทักทายแผ่วเบาดังมาจากรั้วข้างๆ

"สวัสดีค่ะ...กลับมาแล้วเหรอคะ?"

พิมพ์ชะงัก หันไปมอง หญิงวัยกลางคนที่อาศัยอยู่ในบ้านข้างๆ กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ เธอเป็นคนใจดี มักจะยิ้มทักทายพิมพ์เสมอ แต่พิมพ์ก็ไม่เคยกล้าคุยกับเธอมากนัก

"ค่ะ...สวัสดีค่ะคุณป้า..." พิมพ์ตอบกลับเสียงเบา

"วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวจริงๆ นะคะ" คุณป้าข้างบ้านชวนคุยต่อ

พิมพ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าตอบกลับไปบ้าง "ค่ะ...ร้อนมากเลยค่ะ"

บทสนทนาสั้นๆ จบลงตรงนั้น พิมพ์รีบไขกุญแจเข้าบ้าน ปล่อยให้ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น...ในใจลึกๆ ของเธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กๆ ที่แผ่ซ่านเข้ามา มันอาจจะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ กับเพื่อนบ้าน แต่สำหรับพิมพ์แล้ว...มันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของการก้าวออกจากโลกที่เงียบเหงาของเธอก็เป็นได้...

(จบตอน)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***