Episode 18

เป็นอาทิตย์กว่าความหวาดระแวงเรื่องความลับที่จะถูกเปิดเผยมันจะจางลงและหายไป ฉันใช้เฟสอวตารที่ชื่อมามิคุยกับพี่บูมทุกวัน เราคุยกันเร็วขึ้น จากที่เคยคุยดึก ๆ ก็คุยตั้งแต่ค่ำ เล่นเกมไปด้วยโทรคุยกันไปด้วย กราฟชีวิตช่วงนี้ถือว่า โคตรมีความสุข

-K tha...-

พี่เคส่งข้อความมาทุกวันแต่ฉันไม่ได้อ่านเลย ฉันกดรับแอดเพราะแค่อยากส่องดู ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ส่วนอีกคนที่ตามตื๊อฉันอยู่คือพี่เฟรมญาติของเพื่อนในกลุ่มนั่นแหละ นี่แค่คนที่ผ่านเข้าสายตานะจริง ๆ นะ ฉันตั้งใจจะเอามาเป็นแค่ตัวหลอกไว้บังหน้าไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องพี่บูม จริง ๆ คนจีบฉันเยอะพอสมควร แต่ฉันเลือก...จากหน้าตา ถ้าไม่ถึงเกณฑ์ แค่มองข้อความที่ส่งมาฉันก็ไม่มอง กดลบทิ้งทันทีที่เห็น อาจจะฟังดูอวยตัวเองไปสักหน่อย แต่นี่มันเรื่องจริง ได้โปรดหมั่นไส้ให้น้อย ๆ หน่อยก็แล้วกัน

"ใครทักมาอะ แฟนเหรอ" ใช่ ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่เฟรม เราแอบโดดเรียนออกมาด้วยกันตั้งแต่เที่ยง ฉันบอกกับเพื่อนว่าจะโดดไปงานเปิดตัวเกม (ปกติโดดไปตลอด) ฉันมางานเกมจริง ๆ แต่ไม่ได้มาคนเดียว ฉันมากับพี่เฟรมตอนแรกก็อยากจะไปทำอย่างว่าแหละนะ แต่พอนึกถึงพี่บูมแล้วมันก็ทำไม่ลง

"ป่าว ไม่มีแฟน"

"กลับยังอะเดี๋ยวไปส่ง" เราออกจากงานแล้วมานั่งกินไอติมกันต่อ จริง ๆ ก็กลัวว่าคนรู้จักจะมาเจอ แล้วเดี๋ยวจะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก

“ครั้งหน้ามาอีกไหม" พี่เฟรมถามต่อ เขาเองก็ไม่ได้รบเร้าอะไรฉันมาก แต่ก็ดูออกอยู่ว่าอยากกินใจจะขาด ถ้าฉันไม่นึกถึงหน้าพี่บูม ป่านนี้คงซัดกันนัวไปแล้ว

"ครั้งเดียวก็พอแล้ว เดี๋ยวแฟนพี่ตบ"

"พี่ไม่พูดเราไม่พูด ใครจะรู้" ฉันรู้ว่าเขากำลังแฝงความหมายอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่มางานเกม เขากำลังพูดถึงอย่างอื่น อย่างที่ฉันตั้งใจจะมาทำในตอนแรก แต่ก็ไม่ได้ทำ

"จำคำนี้ไว้ก็แล้วกัน ถ้าพี่ไปพูดกับใครว่าเรามาเที่ยวด้วยกัน แก้มจะไปบอกแฟนพี่ แก้มอาจจะแค่โดนตบ แต่พี่กับเขาอาจจะจบกันเลยก็ได้" พี่เฟรมยักไหล่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เราพากันกลับมาที่โรงเรียนเพราะต้องมารอแม่ที่นี่ ฉันมีทางเข้าออกเลยไม่ยากนักสำหรับการหลบหนี ดูนาฬิกาตอนนี้ก็ใกล้หมดคาบสุดท้ายแล้ว ไปหลบอยู่ในห้องน้ำดีกว่าเงียบดี

-ที่ห้องน้ำหญิง-

เวรจริงว่าจะทักแชทไปบอกเพื่อนว่าอยู่ในห้องน้ำ อินเทอร์เน็ตก็ดันไม่ได้เติม โอ๊ยทำไมซวยแบบนี้นะ!! หงุดหงิด ไปเที่ยวกับผู้ชายทั้งทีก็ไม่ได้ อยากก็อยาก กับพี่บูมก็กลัวจะเร็วไป กับไอ้เอ็กซ์ก็ไม่อยากยุ่งกับมัน กลับบ้านไปพึ่งของเล่นอีกแล้วสิ

"มึงว่ามันโดดไปงานเกมจริงป่ะ” เสียงคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ ฉันว่าเสียงมันคุ้นหุมากเลย

"ใครจะเชื่อไปทีไรกูไม่เคยเห็นลงรูปสักที กูว่าแอบไปหาผู้ชายนั่นแหละ"

" กูเบื่อมันฉิบหาย ใครมาจีบก็ไม่เอา แต่เห็นใครแอดไปก็รับหมด" ใช่แล้วแหละ เป็นพวกคนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนนั่นเอง

"เอ้า ของแบบนี้ใครเขาทำหน้าเฟซล่ะคะ โน้นเขาแอบกินกันในแชทโน่น" ฉันตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากของบุคคลที่ฉันเรียกว่าเพื่อน แต่ก็เอาเหอะถือว่าวิน ๆ ไปก็แล้วกัน ฉันตั้งสติแล้วคิดอะไรได้บางอย่าง ก็เอาสิให้มันรู้ไปว่าใครมันร้ายกว่ากัน

“แต่คืนวันเกิดอีออมเด็ดมากอะ" พอฉันกดบันทึกเสียง พวกนั้นดันเปลี่ยนเรื่องคุยซะงั้น ">บ้าจริง

"อะไรเด็ดวะ"

"โอ๊ยก็มัวแต่เมา เพื่อนผัวมึงไง พวกกูนี่ฟาดกันนัวเลย เสียดายถ้ามีสติกว่านี้สักหน่อยก็ดี"

"เหรอ แล้วผัวกูไปไหนอะ"

"ก็ไปส่งอียูนิคอร์นไง หายไปตั้งนาน ไปแล้วไม่กลับด้วย" ไม่รู้วันนี้วันหน้าก็รู้อยู่ดี ฉันทำใจแล้วล่ะว่าความลับมันคงจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว

"ทำไมกูปล่อยให้ไปวะ" นิ้งมันดุจะจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ก็ใครใช้ให้กินเข้าไปขนาดนั้นล่ะ เมาจนไม่เหลือสติไว้ประคองตัว

"ก็มึงเมาไง ไม่รู้มันอ่อยผัวมึงบ้างหรือเปล่า"

"โอ๊ยพี่บูมไม่ชอบหรอกจืด ๆ แบบอีแก้มน่ะนะ นี่ต้องต้มยำกุ้งรสจัดแบบกูนี่ ใครได้ชิมรับรองติดใจ" นิ้งมันดูจะมั่นใจเหลือเกิน ฉันล่ะอยากจะเปิดประตูออกไปบอกมันดัง ๆ ว่าผัวมึงน่ะโทรหากูทุกวัน

"พูดถึงมันแล้วก็อารมณ์เสียเรื่องลอกข้อสอบอีก กูสะกิดขอลอกแม่งทำเฉยตลอด"

"เออ ทำไม่ได้ ๆ คะแนนออกมา กูเห็นมันท็อปทุกที"

"ไม่ติดว่าสนิทกับอีออมมาจาก ม.ต้น นะ กูตบไปแล้วไอ้เรื่องกลัวเพื่อนจะได้ดีกว่าเนี่ย"

ฉันทนฟังอยู่จนรู้สึกว่าพอแล้วก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเปิดประตูห้องน้ำเดินออกไป โดยผ่านกลางวงเม้าท์ที่เอาแต่ยืนนิ่ง ฉันหันกลับไปกวาดสายตาสบตาทุกคู่ ด้วยหน้านิ่ง ๆ ยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นก็เดินออกมาอย่างสงบ ผู้หญิงเหมือนงูพิษนั่นแหละ ทุกตัวมีพิษหมด อยู่ที่จะกัดหรือไม่กัดเท่านั้นเอง ฉันไม่จำเป็นต้องไปโวยวายให้เสียแต้ม เลยสักนิดเดียว เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันพ่นพิษทางไหน แต่รับประกันเลยพิษ ทั้งหมดของพวกนี้รวมกันทั้งฝูง ก็ล้มพิษของฉันแค่หยดเดียวไม่ได้หรอก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***