Episode 14

[บูม Talk]

ผมชื่อบูมเรียน ปวส ปี 2 ที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัวแม่ทำร้านหมูกระทะมี 2 สาขา ส่วนพ่อทำโรงงานผลไม้อบแห้ง พ่อกับแม่เลิกกันแล้วครับ แต่ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผมอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ เพราะแม่ตามใจมากกว่าพ่อ

ครืดดด ครืดด

-นิ้ง-

นิ้งเป็นแฟนผมเอง เราคบกันมาสัก 3-4 เดือนได้แรก ๆ ก็กะจะฟันเล่น ๆ คบไปคบมาติดตัว แต่ก็ไม่ค่อยชอบนิสัย ยิ่งหลัง ๆ มาเจอคนที่ใช่กว่า ยิ่งรู้สึกอยากจะเลิกมากขึ้นทุกที

"พี่บูมอยู่บ้านไหม เดี๋ยวไปหา"

"อืม...อยู่มาสิ ซื้อขนมมาให้ด้วยนะ เล่นเกมอยู่ขี้เกียจออกไปซื้อ" ผมกดวางสายจากนิ้ง แล้วรีบเข้าเฟซบุ๊กอีกแอคเคาท์หนึ่ง ในโน้ตบุ๊คกดออกจากระบบแอคเคาท์อวตารที่สร้างขึ้นมาคุยกับแก้ม แก้มเป็นเพื่อนของนิ้ง เราเพิ่งเจอกันเมื่องานวันเกิดผมสักเมื่อเดือนก่อนได้มั้ง ตลอดเวลาที่คบกับนิ้งผมไม่เคยเจอเพื่อนคนนี้ของนิ้งเลย ไม่ว่าจะงานไหน เท่าที่รู้จักกันแก้มเป็นคนเงียบ ๆ เรียบร้อยกว่านิ้งมาก ทั้งการพูดจา ท่าทาง การแต่งตัวทุก ๆ อย่าง แถมไม่ค่อยเที่ยวด้วย ผมแอบคุยกับแก้มมาตั้งแต่วันนั้นยอมรับว่าชอบแก้มมาก อาจจะเพราะไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน คบเล่นคบทิ้งมาก็เยอะไม่เคยเจอใครถูกใจแบบนี้เลย ติดแค่ว่านิ้งกับแก้มเป็นเพื่อนกันแค่นั้นเอง ถ้าเลิกกับนิ้งไปคบแก้มเพื่อนคนอื่นคงมองแก้มไม่ดี แต่ถึงไม่เจอแก้มผมก็ว่าจะเลิกกับนิ้งอยู่แล้ว แก้มก็แค่เข้ามากระตุ้นความรู้สึกนั้นเท่านั้นเอง

"นี่ขนมซื้อมาเยอะแยะเลย" นิ้งเข้าออกบ้านผมจนเหมือนเป็นบ้านตัวเองไปแล้ว มาทุกวันเลิกเรียนก็ตรงมาบ้านผมเลย กว่าจะกลับก็ 2 ทุ่มหรือบางทีก็ค้างที่นี่ แล้วบอกแม่ว่านอนกับเพื่อน

"แกะให้หน่อยสิ" ผมยังคงให้ความสนใจกับเกมที่เล่นอยู่ จนไม่ได้สนใจหันไปมองคนที่เพิ่งจะเข้ามา

"ซื้อมาให้แล้ว พี่ก็แกะกินเองสิ" นิ้งวางขนมไว้บนโต๊ะ แล้วกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงกับผม

"โทรศัพท์ล่ะ" มาถึงก็จะตรงเข้าไปเช็กโทรศัพท์ผมก่อนเลย ทั้งเฟซบุ๊ก ไลน์ อินสตาแกรม แอพไหนที่มันสามารถสื่อสารกันได้มันเช็กหมด ผมถึงต้องมีเฟซบุ๊กใหม่ไปคุยกับแก้มไง

"ชาร์จแบตอยู่หัวเตียง" นิ้งตรงเข้าไปคว้าเอาโทรศัพท์มากดดู ผมไมได้สนใจหรอก แต่เบื่อมาก ไม่รู้จะรื้อหาอะไรคราวก่อนก็ลบเพื่อนผมทิ้งไปเป็นร้อย เพื่อนทั้งนั้นด้วยผมต้องแอดไปใหม่ลำบากไปอธิบายกับเขาอีก

"อีนี่อีกแล้วนะ ชอบจังเลยนะพวกนมใหญ่ ๆ เนี่ย" นี่ไงพอเริ่มก็มีประเด็นเลย

"ใครอีกล่ะ ลบจนเหลือแต่คนรู้จักแล้ว"

"อีนี่ไง นิ้งลบพี่ก็ไปแอดมันอีกแล้ว" ผมละสายตาจากหน้าจอ แล้วหันไปมองคนที่นิ้งมันพูดถึง

“ก็พี่ รู้จักกันเขาทำเชียร์เบียร์ก็แต่งแบบนี้ธรรมดา”

"ขอเงินหน่อย นิ้งจะไปทำให้มันใหญ่ ๆ บ้าง" วนมาเรื่องนี้จนได้สินะ

"อะไรวะนิ้ง อย่างี่เง่า" ผมหันกลับมาเล่นเกมต่อ พูดไม่รู้เรื่องบอกว่ารู้จัก ไม่ได้เกี่ยวกับขนาดหน้าอกไหมวะ

"ก็พี่ชอบแบบนี้อะ"

"พี่บอกตอนไหนว่าชอบ"

"ไม่ชอบจะไลค์ทำไม รูปนิ้งนะไม่เคยไลค์หรอก" เนี่ยผมเบื่อตรงนี้นี่แหละ มาทีไรทะเลาะกันทุกที เรื่องที่ทะเลาะกันก็มีแต่ไร้สาระทุกที

"พี่มีอีแก้มเป็นเพื่อนด้วยเหรอ" ผมชะงัก ผมลืมไปแล้วว่าไม่ได้ลบแก้มออกจากเพื่อน

"ก็เห็นเป็นเพื่อนนิ้ง เผื่อไว้ถามเวลาติดต่อนิ้งไม่ได้" คิดอะไรได้ก็แก้ตัวไปก่อน

“อ๋อ...เออพี่ เห็นเเพื่อนเม้าท์กันว่ามันซุ่มมีแฟน”

"เงียบๆ แบบนั้นน่ะเหรอ" ผมแกล้งพูดขึ้นจริง ๆ ก็กลัวจะออกอาการอะไรให้นิ้งมันจับได้เหมือนกันนะ ผมไม่ได้แคร์ที่มันจะอะไรกับผมหรอก ผมกลัวมันไปหาเรื่องแก้มมากกว่า

"โอ๊ย ทำไมผู้ชายมันดูผู้หญิงแรดเงียบกันไม่ออกวะรำคาญ"

"อ้าว เพื่อนกันนี่นิ้ง ทำไมพูดแบบนั้น"

"ก็เพื่อนไง หงุดหงิด ตอแหลแนะนำใครให้ก็ไม่เอา แต่อ่อยเขาไปทั่ว เล่นตัวจนเขาถอดใจกันหมด คิดว่าสวยมากมั้ง ก็แค่คนติดตามเยอะ" ผมไม่เข้าใจสังคมผู้หญิงเลย เพื่อนกันยังไงวะพูดถึงกันแบบนี้ คบกับแฟนคนไหนก็เหมือนกันหมด ต้องเอาเพื่อนมานินทาให้ฟังตลอด

นิ้งเงียบไปสักพัก เหมือนมันจะหาอะไรดู แต่พอไม่มีอะไรให้ดู มันก็เริ่มจะมากวนผมเล่นเกมอีกแล้ว

"อย่าจับ" นิ้งชอบมากวนให้ผมตื่นเวลาเล่นเกมทุกที เพราะนอกจากเรื่องนี้นิ้งก็ไม่มีอะไรที่จะสามารถหยุดผมให้เลิกเล่นเกมได้เลย

"พี่ก็เล่นไปสิ ไม่ได้ห้ามสักหน่อย"

"ก็นิ้งกวนพี่แบบนี้ จะให้เล่นยังไงล่ะ"

"นิ้งจับน้องพี่ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับมือที่เอาไว้เล่นเกมเลย" นิ้งยังคงรุกอย่างไม่หยุด แต่ผมก็พยายามจะไม่สนใจ พยายามตั้งใจเล่นเกม แต่เพราะความเป็นผู้ชาย ถ้ามันมีอะไรมากวนใครจะทนไหว นิ้งเริ่มล้วงเข้าไปในกางเกงบ็อกเซอร์ที่ผมใส่อยู่ แล้วก็จับปลุกเร้าให้ผมมีอารมณ์ร่วม

"นิ้งพี่เล่นเกมอยู่ แล้วพี่ก็ไม่อยากด้วย"

"พี่ไม่อยากแต่นิ้งอยาก แล้วนิ้งก็จะทำให้พี่อยากด้วย" นิ้งก้มต่ำลงไปแล้วผมก็รับรู้ถึงความรู้สึกเย็น ๆ ที่ขาอ่อน

นิ้ง!! พี่บอกให้หยุดไง” ผมร้องห้าม พร้อมทั้งผลักนิ้งออก แล้วลุกขึ้นจากเตียง

"ไม่อยากแต่ก็ตื่นน่ะเหรอ อย่าปากแข็งเลยดีกว่า" นิ้งพยายามจะรบเร้าผมให้ได้ ผมทำไม่ลงแล้วจริง ๆ พอคิดถึงความรู้สึกของแก้ม ผมทำไม่ได้เลย

"นิ้งวันนี้พี่ไม่ค่อยสบาย วันหลังได้ไหม"

“แต่นี่มันก็จะเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์แล้วนะ ไม่ใช่ว่าพี่แอบไปเอากับคนอื่นนะ”

“จะไปเอากับใครวะ นิ้งก็มาหาพี่ทุกวัน”

“จะไปรู้เหรอ ของฟรีเยอะไปหมดไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดด้วย” เราเถียงกันไปกันมาจนสุดท้าย ผมต้องพูดในมันกลับบ้านเพราะเริ่มจะดึกแล้ว นิ้งยอมกลับไป แต่ก็กลับไปพร้อมอารมณ์ที่ไม่ดีนัก เพราะไม่ได้สิ่งที่ต้องการสักอย่าง พอนิ้งกลับผมก็รีบเข้าเฟซอวตารแล้วทักหาแก้มทันที

"นอนหรือยัง"

"ยังเลย หิวนอนไม่หลับ"

"หาไรกินสินอนนิ่ง ๆ ไม่หายหิวหรอกนะ"

"กินหมดแล้ว จนไม่มีอะไรกินแล้ว"

"อ้วนแน่"

"อ้วนไม่กลัว กลัวอดตาย" ความรู้สึกที่คุยกับแก้ม มันต่างจากนิ้งมากจริง ๆ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากที่เถียงกับนิ้งเมื่อกี้

"จะกินอะไร"

"อยากซดก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้อน ๆ "

"ออกมาได้ปะล่ะ จะพาไปกิน"

"เหอะ สอนน้องให้เกเรอีกแล้ว"

"แค่ออกมากินก๋วยเตี๋ยว อิ่มแล้วก็กลับ หรือจะให้ซื้อไปให้"

"ซื้อมากินด้วยกัน" ผมไม่รู้ว่าแก้มพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ผมจะไปหาแก้มจริง ๆ ผมอยากเจอกับแก้มอยู่แล้ว อยากจะเจอทุกวัน แต่มันทำแบบนั้นไม่ได้ สิ้นสุดบทสนทนาผมรีบอาบน้ำหาเสื้อผ้าใส่แล้วตรงไปหาซื้อก๋วยเตี๋ยวทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***