Episode 13

พอรู้ตัวว่าสู้แรงพี่บูมไม่ได้ ฉันเลยยอมเดินตามเขาไปที่รถ สรุปก็ต้องขึ้นรถมาด้วยกัน เพราฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น ตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านออมฉันก็เอาเงียบไม่ปริปากพูดอะไรมาตลอดทาง มีแค่เสียงเพลงที่พี่บูมเปิดภายในรถเท่านั้น ที่ช่วยกลบความเงียบระหว่างเราสองคน

“นี่พี่จะไปไหน ทางนี้มันไม่ใช่ทางกลับบ้านแก้ม” ฉันรีบหันไปโวยเมื่อเขาเลยทางเลี้ยวที่จะไปบ้านฉัน ไม่ใช่ว่าจะพาฉันไปข่มขืนที่ไหนหรอกนะ ถึงฉันจะชอบเรื่องอย่างว่า และชอบเขาก็จริง แต่ฉันไม่ได้อยากถูกเขาทำแบบนั้นด้วย

"ก็แก้มไม่บอกทางให้พี่" คนขับแก้ตัวหน้าตาเฉย

"พี่ก็เคยไปแล้วนี่ ทำไมจะไม่รู้ทาง"

"ไปแค่ครั้งเดียวพี่ลืมไปแล้ว แก้มไม่ยอมบอกพี่จะรู้ได้ยังไงว่ามันไปทางไหน" ฉันได้แต่ถอนหายใจเพราะมันทำอะไรไม่ได้

"พี่จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวแก้มกลับเอง" ในเมื่อเขาจะเล่นมุกนี้ ฉันคงต้องทำแบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้ว่าเขาจำได้ แต่เขาทำเป็นจำไม่ได้ ที่ฉันต้องการจะรู้ตอนนี้คือ เขาจะพาฉันไปไหน

"เดี๋ยวไปส่งแน่ ๆ ล่ะ ไม่ต้องกลัวพี่จะพาแก้มไปฆ่าทิ้งหรอก"

"พี่จะไปไหน ถ้าไม่บอกแก้มจะโทรหาแม่เดี๋ยวนี้เลย"

"ใจเย็น ๆ ก่อนสิ จะถึงแล้วนี่ไง"

“พี่บูม!!!”

“ชู่ววว ใจเย็น ถึงเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ” ฉันทำอะไรไม่ได้จริง ๆ นอกจากนั่งเฉย ๆ แล้วรอดูว่าเขาจะพาไปไหน ขับรถต่อไปได้เพียงครู่เดียว พี่บูมก็เลี้ยวเข้าร้าน....เอ่อ....หมูกระทะเหรอ ร้านดูจะปิดแล้ว แต่ไฟสายที่ประดับหน้าร้านเส้นยาว ๆ ห้อยระโยงรยางค์ ยังเปิดอยู่ มองดูโต๊ะก็ถูกเก็บไปหมดแล้วเหมือนกัน เราเดินมาถึงจุดที่เป็นลานกว้าง ๆ ว่างเปล่า เหมือนจะเป็นลานจอดรถ

"ลงมาสิ" พี่บูมลงไปเปิดประตูรถ แล้วพาฉันเดินไปที่ลานใต้หลังคาที่เป็นไฟสาย

"รอตรงนี้นะ"

“พี่จะไปไหน แก้มจะกลับบ้าน”

“ได้กลับแน่ล่ะบ้าน แต่เดี่ยวก่อนสิ” พี่บูมเดินเข้าไปในร้าน ถึงร้านจะปิดแล้ว แต่พนักงานยังคงเก็บจานในร้าน และเก็บข้าวของกันอยู่ พี่บูมหายไปสักพักก็กลับออกมาพร้อมเค้กช็อกโกแลตที่ฉันเคยบอกว่าชอบ ข้างบนมีฮีโร่ในเกมตัวที่ฉันเล่น และตัวที่พี่บูมเล่นยืนกอดกันพร้อมเขียนว่า Happy birthday my Gam

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะ" มันคงจะตื่นเต้น ซาบซึ้งและรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าเหตุการณ์นี้มันไม่ได้เกิดขึ้นกับใครก่อน และถ้าพี่บูมเป็นของฉันคนเดียว ฉันเพิ่งเห็นพี่เขาทำแบบนี้กับเพื่อนฉัน ฉันเพิ่งเห็นลูกโป่ง ช่อดอกไม้ กล่องของขวัญ และบรรยากาศคนร่วมกันยินดีกับพี่เขาและเพื่อนฉัน เหตุการณ์มันเหมือนกันแทบจะทั้งหมด ต่างกันตรงที่พอเป็นฉัน กลับไม่มีใครร่วมยินดีเลยสักคน เพราะมันก็เป็นได้แค่เรื่องลับ ๆ ที่รู้กันได้แค่สองคนเท่านั้น

"เป่าเทียนสิ อย่าลืมอธิษฐานด้วยนะ" น้ำตายังคงไหลออกมาได้ง่าย ๆ ฉันคงใจอ่อนให้กับเขาทุกทีไป ทั้งที่กลัวบาป ทั้งที่รู้ว่าผิดแต่ฉันก็ทำไม่ได้ มันคงเป็นเรื่องของหัวใจกับสมองนั่นแหละถ้าฉันรักพี่บูมด้วยสมองก็คงหักอกหักใจได้นานแล้ว เพราะสมองมันแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้และคิดได้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ แต่หัวใจมันมองเห็นคำว่ารักแค่คำเดียว ไม่เคยต้องมาแบกรับความรู้สึกผิดอะไร

ฉันอธิษฐานกับเทียนขอให้ฉันกับพี่บูมได้รักกันอย่างถูกต้องและไม่มีอุปสรรค ถ้าในชาตินี้ไม่ได้ ก็ขอให้เป็นชาติหน้า ก่อนจะเป่าเทียนให้ดับสนิท พี่บูมไปยกโต๊ะเล็ก ๆ สำหรับนั่งสองคนออกมาโต๊ะหนึ่ง ก่อนจะกลับเข้าไปเอาเอาช้อนและจาน เรานั่งกินเค้กด้วยกันแล้วก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ฉันลืมไปจนหมดแล้วว่าเคยนับหนึ่งได้ถึงแค่ไหน ลืมไปแล้วว่าตั้งใจจะเลิกคุยกับพี่บูม

"จริง ๆ วันนี้พี่จะไม่ไปนะ" อยู่ ๆ พี่บูมก็พูดขึ้นมา

"ไม่ไปแต่ซื้อของไว้เยอะขนาดนั้นน่ะเหรอ" ฉันแกล้งถาม

"ก็ติดต่อแก้มไม่ได้ จิตใจมันกระวนกระวายไปหมด ไม่อยากจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ" ฉันร็แหละว่าเขาโกหก ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร แต่เซอร์ไพรสืนิ้งไปตั้งสองครั้ง เขานี่มัน...เจ้าชู้จริง ๆ

"ไม่เห็นจะเกี่ยวกับแก้มตรงไหน เห็นพี่เซอร์ไพรส์นิ้งอยู่"

"นิ้งมันขอให้พี่ซื้อไปดอกไม้ ลูกโป่ง ของขวัญมันก็เลือกเอง เค้กมันยังโทรไปสั่งเองเลย แค่จ่ายเงินแล้วก็เอาไปให้ รอบที่ลงเฟซมันก็จัดแจงเองทุกอย่าง แถมเป็นคนโพสต์เองด้วย"

"เชื่อได้หรือเปล่า ก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่ามาหลอกแก้มนะ" ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ คนอย่างเขาจะพูดอะไรก็ได้ เขาร็อยู่แล้วว่าสุดท้ายฉันต้องยอมเชื่อ

"ถามเพื่อนพี่ก็ได้"

"เพื่อนพี่ก็คนของพี่ทั้งนั้น”

“จะโทรไปถามร้านเค้กที่ซื้อให้นิ้งก็ได้นะ พี่มีเบอร์อยู่เพราะพี่โทรไปหาเขาตอนไปเอาเค้ก แก้มถามได้เลยว่าคนโทรสั่งเป็นผู้หญิงใช่ไหม” พี่บูมยืนยันด้วยท่าทางขึงขัง ฉันไม่อยากจะเถียงกับเขาแล้ว เถียงไปเขาก็อ้างนั่นอ้างนี่อยู่ดี

“อืม ๆ เชื่อก็เชื่อ แล้วนี่พี่มีสิทธิ์อะไรมานั่งในร้านเขาแบบนี้เนี่ย"

"ก็นี่ร้านแม่พี่"

ครืดดด ครืดดด

โทรศัพท์พี่บูมดังขึ้น เขาหงายหน้าจอให้ฉันดูว่าเป็นชื่อนิ้ง ฉันพยักหน้ารับรู้ เพราะถึงอยากจะขอให้ตัดสาย แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิอะไรที่จะไปทำแบบนั้น พี่บูมกดรับสายทั้งที่ยังนั่งคุยกับฉันอยู่

"ว่าไง"

".............."

"ส่งแล้ว ๆ กำลังกลับ"

".............."

"ไม่ต้องไปแล้ว อ้าวแล้วเพื่อนพี่ล่ะ"

".............."

"แล้วนิ้งนอนไหน"

".............."

"โอเค ๆ บาย"

"มีอัไรเหรอ" พอเขากดวางสายฉันจึงได้ถามขึ้น สีหน้าท่าทางเขาดูดีอกดีใจยังไงก็ไม่รู้

"เพื่อนพี่มันออกมากับเพื่อน ๆ เราหมดแล้ว พี่ไม่ต้องย้อนไปแล้ว"

"แล้วนิ้งล่ะ"

"นิ้งนอนกับออม ตอนนี้เหมือนจะเมาแย่แล้ว พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเลย"

"อืม นี่ก็ดึกแล้ว แก้มก็อยากกลับบ้าน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราก็กลับเถอะ ดึกเกินไปแม่จะเป็นห่วง" ฉันเพิ่งมองดูนาฬิกาที่ข้อมือพี่บูมใกล้เที่ยงคืนแล้วถ้ากลับหลังเที่ยงคืนแม่หลับต้องไปเจอลุงคมแน่ ๆ ฉันไม่อยากเจอเขาโดนที่แม่หลับไปแล้ว

"อืม กลับสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ตกลงกันได้แล้ว เราก็ออกมากันเลย มาถึงบ้านฉันยังเห็นไฟในบ้านเปิดอยู่ลุงคมยังไม่นอนแน่ ๆ

"ให้พี่ลงไปส่งไหม" พี่บูมเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังชะเง้อมองเข้าไปในบ้านตัวเอง

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวลุงเห็นเขาจะบ่นเอาอีก รำคาญเปล่า ๆ "

"พี่มีของจะให้ด้วยนะ แปบเดียวไม่เป็นไรมั้ง"

"ก็ได้ ๆ แต่เร็ว ๆ นะ" ฉันคิดว่ามันจะจบแค่ที่ร้านแล้ว เพราะแค่นั้นกับกิ๊กอย่างฉันมันก็มากพอแล้ว พี่บูมลงไปเอาของที่หลังรถเป็นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ ท่าจะหนักด้วย

"คืออะไรเนี่ย"

"แกะดูเดี๋ยวก็รู้ พี่ไปแล้วนะ ถึงแล้วจะทักบอก ตอบพี่ด้วยล่ะ" ฉันพยักหน้าตอบ ฉันยืนดูรถพี่บูมแล่นผ่านไปจนสุดสายตา แล้วถึงเดินเข้าบ้าน

เป็นลุงคมที่ยังไม่นอนจริง ๆ ฉันรีบเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจว่าแกกำลังจะพูดอะไร ถึงห้องก็รีบแกะของขวัญออกดู มันเป็นโมเดลฮีโร่ในเกมที่ฉันเล่นมีประมาณ 20 ตัวคัดมาเฉพาะตัวที่ฉันชอบ ที่เคยเห็นราคาของแท้แบบนี้ตัวหนึ่งตกประมาณ 1200 เป็นอย่างต่ำ เขาไม่ได้สักแต่ซื้อมาส่ง ๆ มันไม่ง่ายเลยนะที่จะจำฮีโร่ตั้ง 20 ตัวได้ทั้งหมดแบบนี้ อีกอย่างถ้าเป็นคนอื่น ก็คงคิดว่าผู้หญิงน่าจะชอบตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เหมือนกันทั้งนั้น เฮ้อ.. สุดท้ายก็ใจอ่อนกับเขาไปเฉยเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***