Episode 12

เรานัดกันมาจัดงานวันเกิด ในวันเสาร์ที่บ้านของออมเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ที่บ้านมันมีสระว่ายน้ำ และผู้ใหญ่ก็ค่อนข้างจะเปิดกว้าง ไม่ค่อยจะระบบระเบียบอะไรกับลูกสาวมาก ธีมที่เราเลือกเป็น party in the pool ก็ประมาณว่าใส่ชุดว่ายน้ำกัน มีแค่ฉันที่ใส่ยีนขาสั้นกับเสื้อสีขาวบาง ๆ ข้างในเป็นบลาสีจัด ๆ หลาย ๆ สี

"ใครลากแม่ชีกูมาใส่ชุดว่ายน้ำ" ออมเจ้าของบ้านเดินออกมาพร้อมกับกระติกน้ำแข็ง พอเห้นฉันมันก็เลี้ยวมาทัก

"เห็นขาอ่อนนี่ก็บุญตาแล้วไหม" เพื่อน ๆ พากันแซวฉันไม่หยุด ไม่บ่อยนักที่ฉันจะแต่งเนื้อแต่งตัวแบบนี้ เพราะเป็นคนขี้เกียจไหนจะแต่งใช้เวลาตั้งนาน แต่งเสร็จก็ลบอีก แค่แป้ง ทาปากลิปมัน คิ้วบาง ๆ ก็จบ

" อีนิ้งเหมือนซ้อมไปทะเลเลยอะ" พูดถึงฉันจบ เพื่อนก็มองหาใครอีกคนที่ต่างกับฉันอย่างสุดขั้วนิ้งมันเป็นคนแรงอยู่แล้ว ก็ใส่ชุดว่ายน้ำแบบทูพีชแน่นอนอยู่แล้ว ซึ่งฉันก็ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันแปลกตรงไหน

เราก็เปิดเพลงเต้นกันตามประสา แม่ออมค่อนข้างวัยรุ่นเลยไม่ซีเรียสเรื่องแบบนี้ ส่วนพ่อมันก็เป็นพ่อเลี้ยงแม่มันได้ผัวฝรั่ง เขาก็ไม่มายุ่งอะไรให้เงินมาแล้วก็คือจบ เพื่อนคนอื่น ๆ ก็กินเหล้ากินเบียร์กันจนบางคนเริ่มลงไปคลานแล้ว มีแค่ฉันที่จิบ ๆ ไม่อยากกินเยอะเห็นคนอื่นเมาแล้วไม่อยากเป็นแบบนั้น ไม่กินก็ไม่ได้เพื่อนพยายามจะคะยั้นคะยอแทบจะจับกรอกปาก อีกอย่างหัดกินไว้บ้างก็ดี ถึงเวลากินจะได้รู้ลิมิตตัวเอง

"วู้วววว~" เสียงเพื่อน ๆ โห่ร้องกันเกรียวจนฉันต้องหันไปมอง นิ้งก็คือนิ้งจริง ๆ พี่บูมมากับกล่องของขวัญกล่องใหญ่ ดอกไม้ช่อโต ลูกโปร่งสวรรค์ แล้วก็เค้ก เยอะขนาดนี้แน่นอนว่ามากับเพื่อน คนอื่น ๆ พอเห็นก็วิ่งกรูกันเข้าไปล้อมวงถ่ายรูปบ้าง แพร่ภาพสดบ้าง ร้องเพลงแซวกัน มีแต่ฉันที่นั่งดูอยู่อีกฝั่งของสระ

"ไหนมึงบอกไม่มาไงอีนิ้ง สตรอเบอร์รี่มาก" เสียงออมร้องว่า ทำอย่างกับไม่รู้จักมันอย่างนั้นแหละ

"กูไม่รู้จริง ๆ ไม่คิดว่าพี่เขาจะมา"

"อิจฉาโว้ยเพื่อนโดนเซอร์ไพรส์ตลอดเลย" เพื่อน ๆ พากันต่อว่านิ้งแบบหยอก ๆ ฉันพยายามจะไม่สนใจ แต่ยิ่งเห็นใจก็ยิ่งสั่น จนตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจะร้องไห้อีกแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินหลบมาอยู่ที่ห้องน้ำ เสียงของทุกคนยังคงดังมาถึงที่นี่ ฉันขังตัวเองในห้องน้ำแล้วร้องไห้ออกมา ทำไมต้องมารักคนที่รักไม่ได้แบบนี้ด้วยวะ คนอื่นตั้งเยอะแยะ คนเข้ามาจีบก็มี ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไมความรักมันไม่มีเหตุผลเลย ฉันขังตัวเองอยู่ในนั้นนานจนเสียงคนข้างนอกเริ่มเบาลง ฉันเลยตั้งสติล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกไป

"หาตั้งนาน นึกว่ากลับไปแล้ว" เดินออกมายังไม่พ้นตัวบ้าน ก็เจอพี่บูมเดินเข้าประตูมาพอดี พอเห็นฉันก็ตรงเข้ามามา แต่ฉันรีบหันหลังกลับไปที่ห้องน้ำ ตั้งใจจะหนีจากพี่เขา แต่พี่บูมวิ่งตามมาดันประตูไว้ก่อนที่ฉันจะปิด

"ออกไป"

"ไม่ เราต้องคุยกัน"

"คุยอะไร ปล่อยนะ เดี๋ยวนิ้งมันมาเห็น"

ปัง!! แกร่ก~

พี่บูมดันเข้ามาได้ เขาหันไปปิดแล้วล็อกประตู กลายเป็นว่าสองคนอยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองต่อสอง นี่มันแย่กว่าที่คิดไว้เยอะเลย

"ทำไมไม่ตอบแชทพี่เลย"

"ไม่อยากคุยแล้ว มันบาป"

"บาปยังไง"

"พี่ไม่เคยเรียนเรื่องศีลห้าหรือไง!! กาเมเขาห้ามยุ่งกับผัวเมียคนอื่น"

"เราก็แค่คุยกันเฉย ๆ " จริง ๆ ฉันก็อึ้งกับคำตอบนี้อยู่หรอกนะ เขาไม่ได้คิดอะไรเลยงั้นสิ แค่มาคุยแก้เหงา หรือมาคุยแค่เอาสนุกสินะ

"ถ้านิ้งมันไปแค่คุยกันเฉย ๆ กับคนอื่นบ้างล่ะ พี่จะรู้สึกยังไง"

"พี่ไม่สนหรอกพี่จะเลิกกับนิ้งอยู่แล้ว" พี่บูมจับแขนของฉันให้หันหน้าเข้าไปหาตัวเขา"

"ปล่อย!! ""

"ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"

"รู้เรื่องอะไรอีก แก้มบอกว่าแก้มไม่อยากยุ่งกับพี่แล้วไง"

"ทำไมล่ะแก้ม ก่อนหน้านี้เราก็ยังคุยกันดีดีอยู่เลย"

"แก้มไม่อยากให้นิ้งมันมารู้ว่าเพื่อนมันเป็นชู้กับผัวมัน!!! " ฉันพูดพร้อมกับสะบัดแขนตัวเองออกจากมือพี่บูม

“พี่ชอบแก้มจริง ๆ นะเว้ย พี่ชอบเวลาที่เราเล่นเกมด้วยกัน ไม่เคยมีแฟนคนไหนเลยที่จะไม่ว่าพี่เวลาพี่เล่นเกม เวลาพี่คุยกับแก้มพี่โคตรรู้สึกดี”

"แต่พี่เป็นแฟนของนิ้ง แล้วนิ้งมันก็เป็นเพื่อนแก้ม!! ที่ผ่านมาแก้มก็ละอายมากพอแล้ว"

"แล้วถ้าพี่เลิกกับนิ้งล่ะ" ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดแบบี้แค่เพราะจะหลอกฉันกลับไปในคอก หรือเพราะคิดแบบนั้นจริง ๆ

"เลิกแล้วไงอะ เลิกก็คบกันไม่ได้อยู่ดี"

"ทำไมจะไม่ได้"

"คบกันแล้วเพื่อนคนอื่นจะคิดยังไงเหรอ พี่เลิกกับนิ้งมาคบกับเพื่อนมัน ใครก็ต้องคิดว่าแก้มเป็นต้นเหตุให้พี่ต้องเลิกกัน"

" แล้วจะให้พี่ทำยังไง"

"ก็เลิกคุยกับแก้มนี่แหละ ดีที่สุดแล้ว"

"พี่ไม่เลิก" ถ้าเราคุยกันไม่รู้เรื่อง พี่จะออกไปบอกทุกคนวันนี้เลย ว่าพี่ชอบแก้ม

"พี่บูมปล่อย!! ...อื้อ~" พี่บูมดึงฉันเข้าไปกอด ฉันพยายามดิ้นและสะบัดตัวเองให้ออกจากพี่บูม แต่พี่เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น แถมยังดึงหน้าฉันขึ้นไปจูบ ฉันพยายามเอามือดันพี่เขาออกไปแต่มันไม่มีผลอะไรเลย ฉันเลยตั้งสติ แล้วยืนนิ่ง หยุดทุกอย่าง หยุดดิ้น หยุดทุบตี น้ำตาไหลอาบหน้า ฉันคิดว่าพี่เขาจะต่างจากคนอื่น ฉันคิดว่าเขาคุยกับ ฉันไม่ได้เพราะหวังอย่างว่า แต่เปล่าเลย ผู้ชายก็เหมือนกันหมด เขาเข้ามาก็แค่เพราะเรื่องนี้เอง

"แก้ม...แก้มร้องไห้ทำไม" พอพี่เขามองเห็นฉันยืนนิ่งร้องไห้ เขาก็ผละตัวออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ฉันยืนนิ่งไม่ตอบอะไร

"พี่ขอโทษแก้ม พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"อยากจะทำอะไรก็ทำสิ เอาเลย ทำให้พอใจ ให้สมใจพี่ แล้วจบ จะทำอะไรก็ทำ"

"แก้มฟังพี่ก่อนสิ..."

"ถ้าไม่งั้น ก็ออกไป!!! "

"’ งั้นถ้าแก้มใจเย็นกว่านี้ เราค่อยคุยกันใหม่นะ" ฉันไม่ตอบอะไร พี่บูมค่อย ๆ เปิดประตูแล้วเดินออกไป และหันกลับมามองฉันเรื่อย ๆ ฉันล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปบอกเพื่อนว่าอยากกลับแล้ว ฉันอยากกลับไปร้องไห้ต่อที่บ้านให้มันเต็มที่ อยากไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองว่าคนสาระเลวมันหน้าตาเป็นยังไง ฉันผิดเอง ผิดมาตั้งแต่แรก

"กูเมาอะไปส่งมึงไม่ไหวแล้ว เฮ้ยใครไปส่งแก้มดิ้" นิ้งหันมาตอบ ดูจากสภาพก็คงไม่ไหวจริง ๆ แค่จะนั่งยังไม่มีแรง

"เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่ก็ได้"

"เดี๋ยวให้แด้ดไปส่ง เอิ้กกก กูไปตามแปบ"

"ไม่ต้องมึงกูเกรงใจ"

"พี่บูมเอารถไรมา ไปส่งมันหน่อย นิ้งเป็นคนรับมันมา" นิ้งเงยหน้าไปบอกพี่บูม และเหมือนพี่เขาก็รออยู่แล้ว จึงได้รีบตกลงทันที

"พวกมึงจะกลับเลย หรือให้กูย้อนมารับ" พี่บูมหันไปถามเพื่อน ๆ พวกนั้นก็ส่งซิกให้รู้กันว่าขอได้ก่อนแล้วจะกลับ เพื่อนพี่บูมกับลังนัวเนียอยู่กับคนอื่น ๆ ที่กำลังเมาและนี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่อยากเมา

"ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไร แก้มเรียกแท็กซี่กลับดีกว่า" ฉันยืนยันคำเดิม ก่อนจะเดินหนีออกมา

“เดี๋ยวสิแก้ม” แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่จบง่าย ๆ พี่บูมเดินมาคว้าแขนฉันไว้และออกแรงกำจนแน่น แม้ว่าจะพยายามสะบัดออก แต่ทำเท่าไหร่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***