Episode 11

พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็ถึงวันกลับของพวกเราพอดี เราเก็บของกันแค่แปบเดียว ยิ่งของของฉันมีแค่พวกครีมกับเสื้อผ้าเลยง่าย ของอย่างอื่นแม่เป็นคนเก็บ หลังจากเตรียมตัวเสร็จก็ลงมาล่ำลากับญาติ ๆ กันตามมารยาทอันควรพอใกล้เวลาเดินทาง ก็เตรียมตัวกลับ

"แล้วมาอีกนะคะน้าแก้ว พี่แก้ม" ดูยัยครีมจะปลื้มแม่ฉันมาก แม่เป็นคนใจดี รักเด็ก ก็ไม่แปลกหรอกแล้วยิ่งเป็นเด็กขี้ประจบแบบนี้ด้วยนะ

"ถ้าพ่อพาน้ามาน้าก็มาได้"

"ไว้ถ้าพี่ว่างจะพามาอีกนะ" ถึงยัยเด็กนี่จะขี้ประจบไปหน่อย แต่ก็น่ารักดีนะ ถ้าถามว่าอยู่ที่นี่ฉันชอบใครมากที่สุด คำตอบคงจะเป็นยัยเด็กครีมนี่แหละ

ตอนที่คนอื่น ๆ คุยกันอยู่ ฉันกับพี่เคก็แอบมองกันอยู่ห่าง ๆ เมื่อคืนพอฟื้นจากความตายก็แยกกันเลย ฉันก็กึ่งหลับกึ่งตื่นตอนพี่เคลุกออกไป จำอะไรไม่ค่อยได้ เมื่อคืนมันดุหนักมากจริง ๆ

"จะไม่ให้จริง ๆ เหรอ" พี่เคอาศัยจังหวะที่ขนของขึ้นรถ แวบเข้ามาถามชื่อเฟซบุ๊กฉันอีก และฉันตั้งใจแล้วว่า เป็นตายยังไงก็ไม่มีทางให้แน่นอน พี่เคดุจะคุยยาก นี่ขนาดว่าอยู่ไกลกัน และไม่มีช่องทางติดต่อกันนะ ถ้าเผลอให้ไปได้ตื้อไม่เลิกแน่

"ไม่จบนะ แก้มว่าแก้มพูดชัดแล้วนะ" ฉันย้ำอีกครั้ง

"พี่จริงจังนะเนี่ย นะแก้มบอกมาแค่ตัวย่อก็ได้ หรือจะใบ้มาก็ได้นะแก้มนะ" ฉันทำได้แค่ถอนหายใจจริง ๆ

"’ งั้น....เอาไว้ถ้าเจอกันครั้งหน้า แก้มจะให้นะ" ฉันคิดว่าเราคงไม่เจอกันอีกแล้ว ตอบไปแบบนี้คงจะดีกว่า

"ไม่เอา ขอเลยไม่ได้เหรอ นะแก้ม"

"ให้ง่ายก็ไม่สนุกสิ"

"เมื่อคืนก็ง่าย ยังสนุกเลย" ฉันได้แต่ค้อนใส่ พี่เคก็หัวเราะชอบใจ สรุปแล้วเขาก็ขอชื่อเฟซบุ๊กฉันไม่สำเร็จ

"ขึ้นรถได้แล้วแก้ม" เสียงลุงคมร้องบอก สายตาที่มองมาหาเราสองคนดูไม่พอใจมาก ๆ

"ไปแล้วนะ" ฉันหันไปบอกกับพี่เค ก่อนจะยิ้มส่งท้าย

"ไม่ให้จริงเหรอ" พี่เคคว้าแขนฉันไว้ ก่อนจะอ้อนวอนอีกครั้ง

"ปิดเทอมก็ไปกรุงเทพสิ"

"แก้มม!! " เสียงลุงคมร้องเรียกอีกครั้ง ฉันแกะมือพี่เคออกแล้วเดินไปขึ้นรถ ฉันนั่งอยู่บนรถแล้วมองลงไปที่พี่เค เขามองตามตาละห้อยเลย เฮ้อ...ยังไงมันก็เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอกตัดใจซะเถอะนะ แม่กับลุงคมยังรักกันดีไม่มีวี่แววจะเลิกกันแล้วรุ่นลูกอย่างเราจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไง

ตลอดทางฉันเปิดฟังเพลงออฟไลน์มาตลอดไม่ได้เปิดใช้อินเตอร์เน็ตเลย เห็นแต่แม่คุยกับลุงคมแต่ไม่รู้คุยอะไรกัน จังหวะแวะปั๊มฉันก็ลงไปซื้อของกินมากินบนรถแต่ฉันกลับมาเร็วเกินไปหน่อย แม่ไปเข้าห้องน้ำขึ้นรถมาเลยเจอแต่ลุงคมนั่งอยู่

"แก้มดูสนิทกับเคจังเลยนะ" อยู่ ๆ ลุงคมก็พูดขึ้นมา

"แก้มกับพี่เคเล่นเกมด้วยกันพอดี"

"เล่นแค่เกมใช่ไหม" ฉันหันไปมองลุงคมด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก จริง ๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าลุงเขารู้อะไรมาแค่ไหน แต่เขาไม่มีสิทธิมาพูดแบบนี้ แล้วทำสายตาหึงหวงฉัน ทั้งที่พี่เคก็ลูกเขา ส่วนแม่ฉันก็เป็นเมียเขาแบบนี้ ฉันทำเป็นไม่สนใจ แล้วเอาหูฟังใส่หูฟังเพลงต่อจนกระทั่งกลับถึงบ้าน เราก็ช่วยกันขนของไปเก็บ ข้าวของที่ได้มาก็มีเป็นพวกของกินนั่นแหละ แล้วก็ของฝากที่แม่ซื้อมาให้คนนั้นคนนี้

"แก้มเอาของไปให้บ้านเอ็กซ์หน่อยลูก แม่ซื้อมาฝากป้าใจเขา" แม่ยื่นถุงของฝากถุงใหญ่ให้ฉัน ฉันต้องเดินมาทั้ง ๆ ที่เหนื่อยจากการนั่งรถ ฉันเดินตรงเข้าไปในบ้านนั้นอย่างคุ้นเคยเพราะก็เดินเข้าเดินออกจนเหมือนบ้านตัวเอง

"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก" เสียงป้าใจร้องทักตั้งแต่ฉันยังเดินไม่ถึงตัวบ้าน

"ค่ะ อันนี้เป็นของฝากแม่ซื้อมาฝากป้าใจ" ฉันมาเจอป้าใจแม่ไอ้เอ็กซ์ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่พอดีก็เลยยื่นให้เลย ไม่อยากจะเจอกับไอ้เอ็กซ์อยู่แล้ว

"ของกูไม่มีบ้างเหรอ" แต่เหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิจะไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องมาเจอไอ้เอ็กซ์มันด้วย

"ไม่มี" ฉันตอบแค่สั้น ๆ ไม่อยากต่อความยาว สาวความยืด

"พอมีแฟน ก็ลืมกูเลยนะ" ฉันเคยบอกมันไปว่ามีแฟนแล้วเพราะรู้สึกว่ามันจะมาขอพร่ำเพรื่อเกินไป แต่พอคิดได้ว่าตอนนั้นฉันเพ้อไปเองว่าใครเป็นแฟนฉัน ก็โคตรหน้าชาเลยเหมือนโดนขยี้แผล ฉันไม่ได้หันกลับไปพูดอะไรต่อ แต่เดินกลับมาบ้านเลย

ฉันไม่ชอบตัวเองในเวลานี้สักเท่าไหร่ ความรู้สึกพวกนี้ด้วย ฉันตัดสินใจเข้าเฟซบุ๊ก เพราะคิดว่าถ้าเอาแต่หนีเราก็จะต้องหนีไปตลอด ถ้าเอาแต่เศร้าเราก็ทิ้งความรู้สึกนี้ไม่ได้สักที เพราะเราเองนั่นแหละที่ดึงตัวเองให้จมอยู่ในความทุกข์ ทุกข์หรือสุขเราเป็นคนเลือกนี่

-อุ๋ง อุ๋ง-

มีข้อความนับร้อยที่ถูกส่งจากพี่บูมฉันไล่เปิดอ่าน ได้ความว่าขอโทษเรื่องตุ๊กตาแมวน้ำ พี่เขาซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าแต่ตัวมันใหญ่นิ้งมาเจอก็เลยต้องให้ ประมาณนั้น แต่เขาจะพูดยังไงก็ได้นี่อยู่ที่ฉันมากกว่า ว่าจะกลับไปโง่อีกหรือเปล่า

-ครบรอบ 4 เดือนแย้ว รักนะครับเสือสาวของพี่-

ในที่สุดก็เลื่อนไปเจอ โพสต์รูปคู่ในบรรยากาศเซอร์ไพรส์แฟน ลูกโปร่งเอย ของขวัญเอย ดอกไม้จัดเต็ม พี่บูมคงทำเซอร์ไพรส์มันนั่นแหละ แล้วคนโพสต์ก็เฟซบุ๊กพี่บูมด้วย ฉันนอนดูอัลบั้มอวดแฟนของนิ้งดูไปก็เบะปากไป จะรู้หรือเปล่าว่าแฟนนอกใจ ดูภูมิใจเหลือเกินนะมึง

-แชทกลุ่ม-

"ใกล้วันเกิดพวกมึงแล้วนี่" อีกเรื่องฉันกับนิ้งแล้วก็เพื่อนอีกคนเกิดวันใกล้ ๆ กันห่างกันแค่วันเดียว ปีก่อน ๆ ก็เลยจัดรวมกันวันเดียว แต่ปีนี้ฉันก็ไม่รู้นะ ถ้านิ้งมันร่วมด้วยพี่บูมคงมาด้วยแน่ ๆ

"เหมือนเดิมป่ะ" เพื่อนคนหนึ่งเสนอขึ้น

"ไม่ไปนะ" ฉันเลยดักไว้ก่อนเลย

"อ้าว ทำไมวะ"

"ทำไมอะ"

"เออทำไมวะ" คนอื่นถามมันไม่รู้สึกหงุดหงิดเท่าไหร่ แต่พอเป็นนิ้งมันกลับรู้สึกโมโหมาก ฉันนี่มันพาลจริง ๆ

"ไปพวกมึงก็พาแฟนมากันทุกคน จะให้กูไปเป็นก้างเหรอ" ข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดได้ในตอนนี้ของฉัน

"จัดกันแต่พวกเราไง"

"ผัวมึงแหละอีนิ้งตัวดี กูเห็นรักกันจัง" เพื่อนคนหนึ่งต่อว่า ใช่มันนั่นแหละตัวดีมารดาแห่งวงการอวดผัว

"โธ่ ไม่ไปก็ไม่ไปไง เพื่อนต้องมาก่อนอยู่แล้ว" มันก็คงไม่โกหก เพราะวันนี้ก็เพิ่งจะเซอร์ไพรส์กันเองนี่ คนเราคงจะไม่เซอร์ไพรส์พร่ำเพรื่อขนาดนั้นหรอกมั้ง เลี่ยนตายห่าเลย

"มาเหอะแก้มไม่อยากให้ขาดใครว่ะวันเกิดมึงด้วยอะ" เพื่อนในกลุ่มพยายามคะยั้นคะยอ ฉันเองก็ไม่อยากทำตัวมีปัญหาให้มันมาก

"อืม ๆ ไปก็ไป" หวังว่าจะไม่มาจริง ๆ นะ เพราะถ้าเจอกันขึ้นมา ฉันก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***