Episode 9

ตื่นเช้ามาปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่รู้เพราะเล่นน้ำเมื่อวานหรือที่เล่นน้ำเมื่อคืนกันแน่ ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาอะไรกินในครัว สายขนาดนี้คงไม่เจอใครแล้ว เพราะทุกคนที่นี่ตื่นเช้ากันมา

"ตื่นสายตลอดเลยนะคุณนาย" แต่กลับเจอแม่ยังวุ่นอยู่ในครัว นึกว่าแม่จะทำอะไรเสร็จแล้วซะอีก

"ก็คุณหญิงตามใจลูกสาวจนเคยตัวนี่คะ” ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดออดอ้อนแม่

"มีอะไรกินบ้างแม่ หิวจะตายอยู่แล้ว"

"มีข้าวต้มกับแซนด์วิช แต่ถ้าอยากกินข้าวมีแกงจืดกับผัดผักรวมมิตร อยู่ในตู้กับข้าวนะ แม่แบ่งไว้ให้ ไม่รู้เราจะกินอะไร" แซนด์วิชแม่คงเตรียมไว้ให้ฉันแน่ เพราะแม่รู้ดีว่ามื้อเช้าฉันไม่ค่อยกินของหนักท้อง พอแม่ปอกผลไม้เสร็จก็จัดใส่จาน เดินออกไปนอกบ้าน ที่นี่คนเยอะมันคึกคักกว่าที่บ้านมาก ญาติพี่น้องก็มารวมตัวนั่งเล่นกันที่แคร่หน้าบ้านใต้ต้นไม้ มีอะไรก็แบ่งกันกินส่วนพวกผู้ชายแน่นอนว่าไม่พ้นวงเหล้า

"ตื่นเช้าจัง" ฉันสะดุ้งตกใจ เพราะพี่เคมาเงียบ ๆ

"ตกใจหมด!! " ฉันหันไปโวย

"เหม่อหาใครอยู่ล่ะ" พี่เคถามต่อ ยังจะมาถามอีก อยู่ ๆ ก็โผล่ขึ้นมาแบบนี้ถึงไม่ไดเหม่อก็ตกใจอยู่ดี

"ไม่ใช่พี่ รู้แค่นี้ก็พอ" ฉันหันไปตอบอย่างไม่สบอารมณ์

"เฮ้อ คงจะมีแต่เราที่เพ้อหาแต่นางฟ้าเมื่อคืนนี้ โอ๊ยย" ฉันหยิกเข้าที่แขนคนปากสว่าง จะเก็บความลับได้จริง ๆ ไหมแบบนี้ คิดผิดหรือคิดถูกก็ไม่รู้ ไม่น่าเลยจริง ๆ

"เดี๋ยวใครก็มาได้ยินหรอก"

"ไม่มีหรอก เขาอยู่นอกบ้านกันหมด" พี่เคว่าก่อนจะมองออกไปที่นอกบ้าน

"ไม่ไปกินเหล้ากับเขาหรือไง" ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี เห็นมีวงเหล้าก็เลยเอ่ยถาม แต่ที่จริงก็ไม่เห็นเขากินเหล้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

"ไม่นะ ไม่มีกับแกล้ม อยากได้กับแก้ม" พี่เคพูดจาสองแง่สามง่าม พร้อมกับส่งสายตาเจ้าชู้ให้ฉัน เห็นแล้วไม่ได้นึกพิศวาสเลยนะ รู้สึกหงุดหงิดมากกว่า

"อยากได้ก็ไปซื้อสิ มาบอกแก้มทำไม"

"อยากได้กับแก้มไง ก็ต้องเอาที่แก้มดิ"

"ทะลึ่ง!!! " ฉันหันไปว่า แต่พี่เคก็ยังพยายามจะหยอกฉันจนในที่สุด อารมณ์ที่หงุดหงิดก็ดีขึ้นมาได้ เรานั่งคุยกันต่อจนกระทั่งฉันกินข้าวอิ่ม เราก็ย้ายมานั่งดูทีวีด้วยกันในบ้านเพราะไม่มีอะไรทำ ในบ้านเงียบมากเพราะมันไม่มีใครเลย มีแต่เรา แค่เราจริง ๆ

"พี่เค!!! " ฉันร้องขู่ ก็พี่เคสิ ขยับเข้ามาเรื่อยจนตอนนี้นั่งติดกับฉันแล้ว แล้วยังเนียนเอาแขนมาโอบตัวฉันอีก ถ้าใครมาเห็นเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง

"อะไรพี่แค่เหยียดแขนเอง" พี่เคแก้ตัว เห็น ๆ อยู่ว่าจงใจจะมาโอบฉัน ถ้าใครเข้ามาเห็นเดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องจริง ๆ ฉันไม่น่าเลย หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ

ครืดดด ครืดด

-อุ๋ง อุ๋ง-

พี่บูมส่งรูปตุ๊กตาแมวน้ำตัวใหญ่มาให้ฉันดู ตุ๊กตานั่นวางอยู่บนเตียง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นในห้องพี่เขา

"น่ารักไหม”

"น่ารัก น่ารักมาก” ฉันตอบตามความรู้สึก หลังจากได้เห็นรูปแบบชัด ๆ

“พี่ซื้อมาให้แก้มนะ”

"จริงไหมเนี่ย" ฉันถามทวนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ฉันไม่ใช่คนคลั่งวัตถุนะ แต่มันดีใจตรงที่คนให้เป็นพี่บูม ต่อให้เป็นขนมโง่ ๆ ที่ไม่ได้มีราคาอะไรฉันก็ดีใจเหมือนกัน

"จริงสิ เห็นในเฟซ นี่พี่ไปเลือกถึงร้านเลยนะ กลับมาเดี๋ยวเอาไปให้" ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ เพราะรู้สึกว่า พี่เคกำลังแอบอ่านอยู่

"พี่เค" ฉันร้องขู่ เขาก็ถอยตัวออกไป

"ไหนบอกไม่มีแฟนไง โกหกนี่นา" พี่เคว่าพร้อมทั้งชี้ไม้ชี้มือมาหาฉัน

"ไม่ใช่แฟน" จริง ๆ ฉันไม่จำเป็นจะต้องตอบก้ยังได้ เพราะฉันจะมีหรือไม่มีแฟน มันก็ไมได้เกี่ยวอะไรกับพี่เคเลยสักนิด เขาไม่เข้าใจคำว่า One Night Stand หรือไงนะ

"ไม่ใช่แฟนแต่มีเฟซกันน่ะเหรอ เราขอแทบตายก็ไม่ให้ คุยกันแล้วก็ยิ้มแบบนี้เหรอ ไม่ใช่แฟน" พี่เคยังงอแงไม่เลิก ฉันอยากจะปาโทรศัพท์ใส่หน้าเขาแรง ๆ สักทีจริง ๆ เลย

"พี่ก็ได้ไอ้ที่อยากได้แล้วนี่ จะเอาอะไรอีก" ฉันพูดด้วยความรำคาญ บอกตามตรงพี่เคก็หล่ออยู่หรอก แต่ฉันมีคนในใจอยู่แล้ว พอมีคนมาตอแยมันรู้สึกรำคาญ

"อยากจีบไม่ได้เหรอ? "

"ถ้าพี่จะจีบ พี่ต้องจีบก่อนได้ พี่ได้ไปแล้ว ไม่มีสิทธิมาจีบแล้ว”

"แบบนี้ก็ได้หรอ" ฉันไม่ได้ตอบ แค่ค้อนเขาไปทีหนึ่งก่อนจะขยับตัวให้ออกห่างจากพี่เค เพื่อที่จะคุยกับพี่บูมต่อ

"นี่พี่ชอบเราจริง ๆ นะเว้ย" พอเงียบไปสักพักพี่เคก็พูดขึ้นมาอีก ฉันไม่ได้หันไปมองแค่ถอนหายใจให้เขารู้ตัวว่าฉันกำลังรำคาญคน พูดไม่รู้เรื่อง

"พี่ก็รู้ว่าสถานะของเราควรเป็นอะไร" ฉันคิดว่าประโยคนี้จะหยุดพี่เคได้ แต่เปล่าเลย

"แล้วมาทำให้พี่หลงทำไมวะ"

"ถ้าพี่จะมาหลง แก้มว่าแก้มยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อีกอย่างแก้มก็ทำข้อตกลงกับพี่แล้วใช่ป่ะ" พูดจบฉันก็ลุกออกมาเลย พูดกันแล้วยังจะมางอแงอะไรอีก พูดต่อก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาด้วยคนแบบนี้เหนื่อยจะคุย

-ขอบคุณพี่บูมนะคะ เซอร์ไพรส์สุด งื้ออ รักมาก--รู้สึกเป็นที่รัก-

ฉันยืนอ่านแคปชั่นแสนสตรอเบอร์รี่ ของคนขี้อวดผัว มือที่ถือทรศัพท์ออกแรงกำแน่นด้วยความโมโห

ฉันกดเซฟรูป แล้วส่งไปหาพี่บูม ก็แมวน้ำในรูปที่นิ้งมันเอามาอวดชาวบ้าน มันน่าจะเป็นตัวเดียวกับที่พี่บูมบอกว่า...ซื้อให้ฉัน

“สนุกไหม คนโดนให้ความหวังมันไม่สนุกด้วยหรอกนะ" ฉันไม่อยากจะต้องรู้สึกแบบนี้เลย เจ็บก็เจ็บแต่ก็เรียกร้องอะไรไม่ได้สักอย่าง ฉันมันก็ผิดเองด้วยที่ไปชอบเขา ชอบทั้งที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว ชอบทั้งที่แฟนเขาเป็นเพื่อนของฉัน

-อุ๋ง อุ๋ง-

"นิ้งกลับเดี๋ยวโทรหานะ" มันเหมือนโดนตบหน้าซ้ำอีกรอบ มือที่ถือโทรศัพท์มันสั่นไปหมด ใจที่เคยพองโตตอนคุยกันมันก็จี๊ด ๆ หน่วงๆ แบบนี้เหรออกหัก ฉันยืนหลับตาเพราะไม่อยากให้ของเหลวที่เรียกว่าน้ำตาไหลออกมา ฉันไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากเสียใจ ไม่อยากอกหัก แต่มันก็เสี่ยงมาตั้งแต่เลือกคุยกับพี่เขาแล้ว ฉันกลัวอกหักมากกว่ากลัวตกนรกซะอีก

-โสดมาตั้งแต่เกิด ส่งแฟนมาสักทีเถิดพระเจ้า-

สเตตัสเฟซบุ๊กที่ฉันเพิ่งอัพไปถูกรัวไลก์จนพุ่งถึง 100 ภายในไม่กี่นาที

"จีบได้ปะคับ"

"โสดพร้อมคบ พร้อมรบกับแฟนเก่าเธอ"

"สวยขนาดนี้ไม่น่าโสดนะครับ"

"ไม่ใช่ว่าโพสต์ประชดแฟนนะครับ"

"เอ้าเฮ้ยเพื่อนอยากมีแฟนโว้ยยย"

"@Boom kittisak เพื่อนโสด ๆ มีไหม แนะนำหน่อย" ฉันสะดุดกับคอมเม้นของเพื่อนรักที่แท็กหาผัวของนางแล้วถามคำถามนั้น เซอร์ไพรส์กว่านั้นคือคำตอบที่ได้จากคนที่ฉันประชด

" @Ning NB มีค่ะ โสดเยอะมากเดี๋ยวส่งไปจีบ" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เขาไม่เคยแคร์ฉันเลยด้วยซ้ำ เข้าใจแล้วแหละที่เขาว่าอยากเล่นกับไฟ คนที่ไหม้ต้องไม่ใช่เรา หรือบางทีฉันอาจต้องจบเรื่องของตัวเองกับพี่บูมไว้แค่นี้ ถอยออกมารักษาหัวใจตัวเอง รอใครสักคนที่เขาพร้อมจะรักเรา และพร้อมจะทำให้เรารักเขาดีกว่า ฝืนคุยกันต่อไปเขาก็ไม่เลือกเราอยู่ดี เพราะถ้าจะเลือกเรา เขาคงเลือกเราตั้งแต่แรกแล้ว

-เมื่อก่อนไม่มีใคร ฉันก็เคยผ่านมา-

"โพสต์สุดท้ายก่อนจะตัดสินใจถอดแบตออกจากโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงนอนเงียบ ๆ บนเตียงปล่อยน้ำตาให้ไหล ปล่อยสมองให้ทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***