Episode 5

วันนี้ขาดเรียนไปหนึ่งวัน รู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองเกเรยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งช่วงนี้นอนดึก เล่นเกมกับพี่บูมทุกคืนกว่าจะเลิกก็ตีหนึ่งตีสอง คุยกันต่อจนเกือบเช้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันเดินมาเปิดประตูดู เห็นแม่ยืนอยู่ สีหน้าดูจะไม่ค่อยดีนัก

"วันนี้ไม่ได้ไปเรียนเหรอ ครูโทรมาบอกเมื่อเช้า แม่นึกว่าไปเรียนพร้อมเอ็กซ์แล้ว"

"ไม่สบายอะแม่ ปวดหัวมากเลย"

"กินยาหรือยัง แล้วนี่กินข้าวบ้างไหมแม่ไม่เห็น ลงไปข้างล่างเลย" ดีที่แม่ไม่ค่อยอะไรกับฉันนัก เพราะปกติก็ไม่ใช่คนเหลวไหลอยู่แล้ว อาจจะไม่ได้ดี แต่ก็ไม่เกเรจนแม่ต้องปวดหัว สรุปแม่ก็ทำข้าวต้มให้กิน อิ่มแล้วฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำ กลับลงมากินข้าวอีกรอบ แล้วก็กินยา

"วันหยุดนี้ลุงคมชวนไปบ้านเขาแก้มไปไหม" บ้านลุงคมอยู่ที่เชียงคานโน่น จริง ๆ ก็อยากไปหรอกนะ แต่เพราะฉันไม่ชอบเขาไง ก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วย

"แก้มไม่ไปได้ไหม" ฉันปฏิเสธทันที

"ถ้าแก้มไม่ไปแม่ก็ไม่ไป แม่จะปล่อยแก้มอยู่บ้านคนเดียวได้ไง" แม่พูดแบบนี้แล้วฉันจะขัดได้เหรอ ฉันรู้ว่าแม่น่ะอยากไปมาก อยากไปเจอกับครอบครัวลุงคม ฉันไม่อยากมีปัญหา เพราะเห็นใจแม่หรอกนะ สรุปก็เลยต้องไป ถึงใครจะว่าแม่ไม่ดียังไง แต่ฉันก็รักของฉัน

"อ้าวพี่คมวันนี้คิดว่าพี่จะไม่มาแล้ว" แม่หันไปทักลุงคมที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา ฉันก็คิดเหมือนกัน อุตส่าห์หลงดีใจ

"เอาของมาให้น้องแก้มเขาน่ะ เดี๋ยวกินข้าวก็กลับแล้ว" ลุงคมวางถุงโทรศัพท์บนโต๊ะ ก่อนจะหันมามองฉันด้วยสายตาเอ็นดู แต่เป็นตายยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอก ว่าลุงแกจะไม่ได้หวังอะไรในตัวฉัน ฉันไม่ได้โง่

"ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า แก้มเกรงใจ"

" แก้มม!! " แม่ร้องว่าทั้งยังดุฉันทางสายตา พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบถุงโทรศัพท์ออกมาเปิดดู เป็นรุ่นที่ฉันอยากได้ คิดว่าแม่คงบอกเขา เขาถึงได้รู้

"แก้มอยากได้ไม่ใช่หรอ" แม่หันมาถามอีกรอบ พร้อมกับแกะโทรศัพท์ออกมาจากกล่อง

"หนูเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก น้องแก้มก็เหมือนลูกสาวลุงนั่นแหละ" ฉันหันไปค้อนให้คนที่พูด เขาเพียงแค่มองแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ฉันแสนจะขยะแขยง

"เอาไว้เถอะ ลุงเขาอุตส่าห์ซื้อมาให้แล้ว" ฉันขัดแม่ไม่เคยได้สักที สุดท้ายก็ต้องยอมรับของเขามา มันยิ่งทำให้ฉันลำบากใจ

วันนี้เบื่อ ๆ เลย เปิดดูแชทลูกค้า มันเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะทำไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

ครืดดด ครืดดด

- นิ้ง-

นิ้งโทรเข้ามา ก็คงจะถามเรื่องขาดเรียนวันนี้นั่นแหละ ดีเหมือนกันตอนนี้ก็รู้สึกอยากคุยมาก

"ว่าไงมึง"

"ทำไมไม่มาเรียนวะ"

"กู...ไม่สบายนิดหน่อยว่ะ" พอคิดย้อนไปว่าทำไมฉันถึงปวดหัว แล้วพบว่าตัวเองคุยกับแฟนเพื่อนจนดึกดื่น ความรู้สึกผิดก็ผุดเข้ามาในใจ

"กูนึกว่าแฮ้งเหล้า"

"บ้าหรือไง มึงก็รู้ว่ากูไม่กิน" ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ว่าจะถามดีไหม แต่แล้วก็ตัดสินใจถาม

"นิ้ง..."

“ว่าไง มีอะไรมึง"

"มึง...มีแฟนคนแรกตอนไหนวะ"

"ม.2 มั้ง ถามทำไมวะ"

"แล้ว...มีอะไรกับแฟน คนไหนคนแรกวะ"

"พี่เก้ามั้ง มึงถามทำไมเนี่ย นี่มึงมีแฟนเหรอ มันจะกินมึงหรอ แก้ม มึงเล่ามาเลยนะ" ต่อมเสือกทำงานขึ้นมาเลยนะ เล่าก่อนว่าพี่เก้าเป็นแฟนมัน ตั้งแต่มันอยู่ ม.3 ตอนนี้ ม.6 กำลังจะเข้ามหาลัยแล้ว ก่อนหน้านี้นับตั้งแต่พี่เก้าก็ไม่รู้ว่ากี่คน เพราะจบกับพี่เก้าไม่สวยมันเลยประชดด้วยการคบไปทั่ว

"มีน้องมาปรึกษาว่า...มันได้กับคนคนหนึ่ง ไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ย ก่อนได้กันเป็นเพื่อนกันอะ เพื่อนสนิทเลย กูไม่เคยมีแฟน กูก็ไม่เข้าใจว่ากูจะบอกน้องยังไงดี"

"อ๋อ กูก็ว่าแล้ว อย่างมึงอะนะมีแฟน แล้วน้องมึงอยู่ ม.ไรวะ"

"อืม ม....2 มั้ง"

"เออ ธรรมดาวัยมันกำลัง ตอนกูครั้งแรกก็เพราะอยากรู้นี่แหละ แรก ๆ เจ็บอยู่หรอก หลัง ๆ ติดใจ มึงก็บอกน้องมึงไปเลย ร่างกายเรา ตัวเรา จะเอากับใครมันเรื่องของเรา"

"แล้วมึงเปลี่ยนแฟนบ่อย มึงไม่กลัวเขารู้เหรอ ว่า...มึงไม่ซิง"

"กลัวทำไมวะเดี๋ยวนี้ปกติเหอะ รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็แยก ทางใครทางมัน อย่างกรณีน้องมึงกูว่าก็ธรรมดานะ ดีด้วยเป็นเพื่อนกัน เหงาก็นัดกันมาจอย ไม่ผูกมัด อยากมีใครก็มี ไม่ต้องไปมั่วกับใคร”

"แล้วเวลามึงเปลี่ยนแฟนหลายคนมึงรู้สึกยังไงวะ"

"ก็ แปลกใหม่ดีนะ แต่ละคนมันลีลาไม่เหมือนกันมึง ไหนจะขนาดที่ต่างกันอีก" ฉันฟังมันเล่าแล้วก็รู้สึกสนใจ จริงด้วยร่างกายเรา ตัวเรา จะทำอะไรมันก็สิทธิของเราสิ

"แล้วพี่บูมล่ะ"

"ห้ะ!!? "

"กูหมายถึง...เขาโอเคหรือเปล่า ที่มึงเคยมีใครมาก่อน"

" โอเคเลยอะ เขารับได้ทุกอย่าง เขาโคตรดี กูบอกเลยว่ากูโชคดีมากที่มาเจอคนนี้” ฉันคุยกับนิ้งสักพักใหญ่ ๆ ก็มานอนเล่นโทรศัพท์บนห้องต่อ วันนี้พี่บูมไม่ได้ทักมา ไม่ได้ออนไลน์ในเกม ฉันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลย

22:28

-Boom kitt....-

“นิ้งบอกว่าเราไม่สบายเหรอ เป็นอะไรมากไหม” ตอนแรกกำลังจะนอนแล้ว เห็นพี่บูมทักมาก่อน ก็รีบคว้าโทรศัพท์มาดู

"นิดหน่อยค่ะ กินยาก็หายแล้ว"

"ดีแล้ว พี่เป็นห่วงแทบแย่" ฉันไม่ชอบความรู้สึกตัวเองในตอนนี้เลย เวลาที่คุยกับพี่บูม ใจมันเต้นแรงมากทุก ๆ ข้อความที่ส่งมาคือมันทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน แต่ก็เดาได้ว่ามันคือความรู้สึกชอบ

"แก้มนอนแล้วนะคะ ฝันดีค่ะ" ฉันว่าฉันคงต้องตัดขาดความรู้สึกตัวเองตั้งแต่ตอนนี้แล้ว ก่อนที่มันจะสายไป

"นอนเร็วจัง"

"ไม่สบายไงคะ"

"รับหน่อยนะ พี่มีอะไรจะบอก" แต่พอเขาพูดแบบนี้ ฉันกลับใจอ่อนไปซะได้

-Boom kitt..video call-

ฉันกดรับสายพี่บูมอย่างไม่ลังเล

"แปบนะคะ" ดูเหมือนพี่เขาจะเล่นในโน๊ตบุ๊คนะ พี่บูมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็เปิดเพลง อยู่ดีดีก็พร้อมเต้นให้ดู มันเป็นเพลงภาษาอังกฤษเมโลดี้น่ารัก ๆ ฟังแล้วรู้สึกเพลิน ๆ

"ฝันดีค่ะ หายไวไวนะ เด็กดี"

"ฝันดีค่ะ" แล้วเราก็วางสาย หลังจากวางโทรศัพท์แล้วได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง

-Boom kitt..เปลี่ยนชื่อเล่นคุณเป็น "เด็กดี"..

-Boom kitt..เปลี่ยนสีแชทเป็น (สีชมพู)

รู้นะว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้มันผิด แต่ก็ยอมรับว่าหวั่นไหวเหลือเกิน ฉันอยากจะหยุด อยากจะเด็ดขาดมากกว่านี้ แต่มันก็มากเกินกว่าจะห้าม ไม่ให้มันเกิดขึ้นแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***