CHAPTER 1.2 เด็กสาวที่ชื่อ อลิเทีย

วันรุ่งขึ้น อลิเทีย ได้กลับเข้ามาในป่าอีกครั้ง พร้อมกับถือห่อผ้า ที่ข้างในมีผักนานาชนิดอยู่ เธอมุ่งตรงไปยังที่ที่ เธอเจอกับชายแปลกหน้าเป็นครั้งแรก เธอเห็นว่าชายแปลกหน้ากำลังนั่งรอเธออยู่ เธอก็รีบมุ่งตรงไปที่เขาโดยทันที

"ดีจัง ท่านยังอยู่ที่เดิม ข้านึกว่าจะกลับมาแล้วไม่เจอท่านซะอีก" อลิเทียพูดขึ้นด้วยความดีใจ เธอมุ่งตรงไปและนั่งลงบนท่อนไม้ข้างๆกับชายแก่แปลกหน้า

"นี่ไง ผักที่สัญญา ข้าแบ่งมันมาให้ท่าน เพื่อจะแลกมันกับเนื้อหมู" อลิเทียเปิดห่อผ้าออก เผยให้เห็นผักใบเขียวขจี ที่สดใหม่ ถูกล้างมาแล้วอย่างสะอาด อยู่หลายพันธุ์

"โอ้ว.... เจ้าเอามันมาจริงๆด้วย แต่เจ้าเอามาให้ข้าเยอะขนาดนี้ ย่าเจ้าไม่ว่าเอาหรอ" ชายแปลกหน้าถามขึ้น พร้อมกับหยิบผักกาดผลงามขึ้นมาเชยชม

"ไม่ว่าหรอก เพราะข้าบอกคุณย่าว่า ข้าจะนำมันมากินระหว่างทางที่จะไปล่าหมูน่ะ"

"เจ้าโกหกย่าเจ้า ทำแบบนี้ไม่ดีเอาซะเลยนะ ต่อไปเจ้าอย่าได้ทำอีก" ชายแปลกหน้าสั่งสอนอลิเทียไปยกใหญ่ พร้อมกับเด็ดผักกาดมาเขี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย

“ข้ารู้ ต่อไปข้าจะไม่ทำอีก แต่ว่าข้าไม่เคยบอกท่านน่ะ ว่าข้ามีคุณย่า ทำไมท่านถึงรู้ล่ะ” อลิเทียเริ่มเกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับชายแก่แปลกหน้าคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ชายแก่แปลกหน้าลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ๆหนึ่ง "ท่านจะไปไหนหรอ จะไม่อยู่เล่นกับข้าแล้วหรอ" อลิเทียพูดขึ้นด้วยความตกใจ เพราะคิดว่าชายแก่แปลกหน้าลุกหนีตน เพราะไม่ชอบที่ตนเป็นเด็กขี้โกหก "ข้าไม่ได้ตั้งใจจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะน่ะ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ข้าโกหก ท่านอย่าโกรธข้าเลยน่ะ ต่อไปข้าจะไม่ทำอีก" อลิเทียพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน เพื่อหวังว่าจะได้ความเห็นใจจากชายแปลกหน้า และได้รับการยกโทษให้ตนสักครั้ง

"ข้าก็ไม่ได้จะหนีเจ้าไปสักหน่อย ตามข้ามาสิ ข้าจะพาเจ้าไปดูอะไรดีๆ" ชายแก่เดินนำอลิเทียเข้าไปในป่าลึก พวกเขาทั้งคู่เดินด้วยกันมาสักพักแต่ก็ไม่มีวี่แวว ว่าจะถึงที่หมาย "เมื่อไหร่จะถึงกัน ข้าว่าพวกเราเดินทางมานานแล้วน่ะ" เด็กน้อยวัย 7 ขวบบ่นขึ้นด้วยความเหน่อยล้า ตัวอลิเทียนั้นไม่เคยเดินเข้ามาในป่าลึกขนาดนี้มาก่อน "เถอะน่า เดียวก็ถึงแล้ว ย่าเจ้าเคยเล่าให้เจ้าฟังไหม ว่าที่หมู่บ้านของเจ้าน่ะ มีอะไรบ้างอย่าง" สิ่งที่ชายแก่พูดขึ้น ทำให้อลิเทียเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก ก็จริงที่ย่าของเธอไม่ได้เล่าอะไรให้ตนฟังเลย นอกจากว่าจะเล่าให้ฟังเพียงแค่เป็นหมู่บ้านที่มีความอุดมสมบูรณ์ในการเพาะปลูก จึงมีแต่พ่อค้ามากมายจากหลายเมือง เข้ามาซื้อผลผลิตของหมู่บ้าน

"ถึงแล้วล่ะ" ชายแก่แปลกหน้าหยุดอยู่ตรงที่ยอดผาแห่งหนึ่งบนภูเขา อลิเทียเบิกตากว้างกับในสิ่งที่ตนไม่เคยเห็นมาก่อน ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นอยู่ไกลๆนั้น เป็นเมืองๆหนึ่งที่มีตึกราบ้านช่องที่ตั้งอยู่สูงตระหง่า มีผู้คนมากมายตัวเล็กๆกำลังเดินกันควักไขว่ไปมา สร้างความวุ่นวายอย่างมาก "ว้าว... นี่มันอะไรกันข้าไม่รู้มาก่อนว่าถ้าเดินขึ้นมาบนนี้จะมีของแบบนี้ให้ข้าดูด้วย" อลิเทียเด็กน้อยที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกและส่งของประหลาดแบบนี้มาก่อน นอกจากผู้คนในหมู่บ้าน แปลกผัก ดิน ลำธาร และภูเขาเขียวขจี บ้านหลังเล็กที่ทำจากไม้ เธอไม่เคยเดินออกมาจากหลังเขา แต่การพบกับชายแปลกหน้าในครั้งนี้ ทำให้อลิเทีย รู้ว่าสิ่งที่ตนรู้นั้น มันยังมีอะไรอีกมากมาย ชายแปลกหน้าเป็นคนจุดประกายความอยากรู้ให้แก่อลิเทีย

"นั่นเป็นเมืองงั้นหรอ ทำไมบ้านพวกนี้ดูแปลกๆ ทำไมมันถึงไม่ได้ทำจากไม้เหมือนหมู่บ้านของข้าล่ะ" อลิเทียได้พูดในสิ่งที่ตนเองสงสัยออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"มันทำมาจากหินชนิดหนึ่ง ที่มีความทนทาน เมื่อนำมันมาบดให้ละเอียด ผสมกับทรายที่ได้มาจากทางตอนใต้ และหินบางชนิดที่มีความทนทาน และก่อมันขึ้นให้เป็นรูปทรงของบ้าน รอมันจนแห้ง ก็จะได้ที่อยู่อาศัยในลักษณะแบบนั้น " ชายแก่แปลกหน้าอธิบายสิ่งที่ตนรู้ให้แก่อลิเทียฟัง

"ความจริงมีอะไรที่ข้าอยากให้เจ้ารู้อีกมากมายเลยล่ะ แต่ตอนนี้ ข้ามีอะไรที่อยากให้เจ้าดู นั่งลงก่อนดีไหม" ชายแปลกหน้านั่งลงก่อน และเรียกให้อลิเทียนั่งลงข้างๆตน

"ข้ามีอะไรจะให้เจ้าดู แต่ก่อนอื่น ข้าต้องถามเจ้าก่อนว่าเจ้ารู้จักเวทมนต์ใช่ไหม "

"รู้จักสิ ท่านย่าข้าก็สอนข้าอยู่น่ะ ข้าก็พอจะรู้เวทย์ที่ทำให้ผลผลิตงอกงาม ท่านดูนี่น่ะ" อลิเทียพูดเสร็จก็หยิบเมล็ดผลไม้ชนิดหนึ่งออกมา เธอขุดดินและนำไปฝังไว้ในหลุมดินที่ตนนั้นขุดได้เมื่อ "ท่านดูนี่น่ะ” อลิเทีย นำมือทั้งสองข้างที่เละดินมาประกบเข้าด้วยกัน สักพักก็มีแสงออร่าสีเขียวคราม ออกมาจากตัวของอลิเทีย มันค่อยๆถูกส่งผ่านทางอากาศ ส่งไปยังเส้นทาง ที่เมล็ดพืชถูกฝังอยู่ สักพักหนึ่ง เม็ดที่ถูกฝังนั้นกลายเป็นต้นกล้าขึ้นมา "ว้าว น่าทึ่งจริงๆ ที่เด็กตัวเล็กๆอย่างเจ้า ทำสิ่งที่นักเวทย์สายขาว ก็ทำได้"

"นักเวทย์สายขาว มันคืออะไรหรอ" อลิเทียอย่างอยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่ชายแปลกหน้าพูดขึ้น ไม่ว่าเขาจะพูดสิ่งใดอลิเทียก็สนใจหมดทุกอย่าง

"ก็คือผู้ที่ใช้เวทย์ละเอียดอ่อนได้ไง เจ้ารู้ไหม ผู้คนในโลกนี้ จะถูกแบ่งแยกระดับการความคุมพลังตามธรรมชาติและการตัดสินใจได้ แตกต่างกันออกไป ยกตัวอย่างเช่นคนในหมู่บ้านเจ้า สามารถควบคุมเวทย์ได้อย่างละเอียดอ่อน เพราะระดับพลังเวทย์ที่น้อย จึงต้องใช้อย่างระมัดระวัง แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกน่ะ" ชายแก่พูดพลางหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมา เป็นสร้อยคอจี้รูปนาฬิกาทราย ที่ทรายข้างในเป็นสีน้ำเงิน นำมาโชว์ให้อลิเทียดู

"นี่เป็นของขวัญการพบกันของเรา ต่อจากนี้ในทุกๆวัน เจ้าจงมาหาข้าที่เดิมที่เราเจอกันในครั้งแรก ข้ามีบางอย่างที่จะต้องสอนมันให้แก่เจ้า และข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ให้หมด" อลิเทียรู้สึกสับสนและตกใจกับคำพูดของชายแปลกหน้า พวกเขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของกันและกัน แถมยังพึ่งรู้จักกับเพียงแค่ 2 วันเท่านั้น แต่ทำไมกันนะ อลิเทียกับรู้สึกผูกพันธ์กับชายคนนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ราวกับว่า พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง เกินที่จะอธิบายได้

"ข้าตกลง ข้าจะมาหาท่าน แต่ว่าอาจจะมาไม่ได้ทุกวันหรอกน่ะ" อลิเทียพูดพร้อมกับรับสร้อยเส้นนั้นมาจากชายแปลกหน้า พร้อมกับใส่มันเอาไว้ที่คอของตน อลิเทียรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกับสร้อยเส้นนี้ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ชายแปลกหน้ายิ้มออกมาในการตัดสิ้นใจที่เด็ดเดียวของอลิเทีย "เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ยังตัดสิ้นใจอะไรตามสัญชาตญาณของตนเองเสมอ ทำไมตอนนั้นข้าถึงไม่เชื่อเจ้าน่ะ" ชายแก่พูดพึมพรำเสียงเบากับตนเอง แต่มันกลับทำให้เด็กน้อยที่อยู่ข้างๆได้ยิน "เมื่อกี้ ที่ท่านพูด เราเคยรู้จักกันมาก่อนสินะ" ชายแก่แปลกใจที่ตนเองพูดเบาขนาดนั้นแต่อลิเทียกลับได้ยิน

"เจ้านี่ สงสัยจะฉลาดขึ้นกว่าตอนนั้น และประสาทสัมผัสการรับรู้ดีกว่าเดิมอีกน่ะ" ชายแปลกหน้าพูดอย่างไม่ปิดบัง

"มีอะไรอีกมากเลยสินะ ที่ข้ายังไม่รู้ เกี่ยวกับตัวข้า" อลิเทียเหมือนจะจับทางของชายแปลกหน้าได้ ว่าชายผู้นี้ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับตัวของเธอที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนอน่างแน่นอน

"ใช่แล้วล่ะ แต่ข้าคงต้องขอให้เจ้าอย่าพึ่งถามอะไรข้าในตอนนี้ เจ้าจะตกลงไหม" ชายแปลกหน้ายืนยันความต้องการของตนเอง ที่จะไม่ต้องการบอกอะไรอลิเทียไปมากกว่านี้

"งั้นตกลง ข้าจะไม่ถามอะไรท่าน แต่เมื่อถึงเวลานั้นท่านจะต้องบอกข้า บอกทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ท่านรู้ แก่ข้า" อลิเทีย ตอบเพื่อยืนยันความต้องการของตนเองเช่นกัน

"ตกลง พรุ่งนี้ที่เดิมล่ะ เอาเป็นประมาณ ช่วงเช้ามืดกำลังดี "

"ได้เลย" อลิเทียตอบด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ตามแบบฉบับเด็กอายุ 7 ขวบ ถึงแม้ว่าเธอจะสงสัยว่าทำไมต้องเป็นเวลาเช้ามืด ที่ผู้คนยังไม่ตื่นกันด้วยซ้ำ แต่เธอก็จะทำตามสัญญาว่าจะไม่ถามอะไรแก่ชายแก่จนกว่าเขาจะบอกอะไรๆแก่เธอเอง

"งั้นข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่เดิม" ชายแปลกหน้าเดินไปส่งอลิเทียที่เดิมที่เจอกันในครั้งแรก ทั้งคู่เดินมาตามทางโดยไม่มีการพูดจาอะไรกันเลยจนถึงจุดหมาย "งั้น…ข้าไปก่อนน่ะ พรุ่งนี้เจอกัน" อลิเทียโบกมือให้แก่ชายแปลกหน้าและ วิ่งตรงมาที่หมู่บ้าน ตามเส้นทางที่เธอเดินมาในตอนแรก

"ต่อไปนี้ เจ้าคงจะต้องเหนื่อยหน่อยน่ะ" ชายแปลกหน้าพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในป่า

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***