Chapter 1 เด็กสาวที่ชื่อ อลิเทีย

อลิเทีย เด็กสาวสามัญชนที่อาศัยอยู่กับย่าของเธอเพียง 2 คนในบ้านหลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่แถบชนบท ในราชอาณาจักรกลาติส  อลิเทียสูญเสียพ่อแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ จากสงครามแย่งชิงเขตแดนกันระหว่างอาณาจักร หมู่บ้านที่อลิเทียอาศัยอยู่ ห่างไกลจากเมืองหลวงของกลาติส ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ที่นี่ ต่างทำอาชีพเป็นชาวไร่ชาวสวน เพราะมีลักษณะภูมิภาคที่เหมาะแก่การเพาะปลูกเป็นอย่างมาก หมู่บ้านอยู่ติดกับภูเขา และมีแหล่งน้ำลำธารที่ใสสะอาด อุดมไปด้วยแร่ธาตุและสารอาหาร ถึงแม้ว่าหมู่บ้านนี่จะมีผู้คนอาศัยอยู่ไม่มาก แต่ทุกคนก็อาศัยอยู่กันแบบครอบครัว แบ่งปันสิ่งของ อาหารและช่วยเหลือกันในยามทุกข์ยาก

"คุณย่าคะอีก 7 วัน จะถึงงานเก็บเกี่ยวใหญ่แล้ว พวกเราก็เข้าไปล่าสัตว์ในป่ามาทำอาหาร แล้วเอาไปแบ่งกับคุณลุงคุณป้ากันเถอะคะ" เด็กน้อยวัย 7 ขวบ ที่มีนามว่าอลิเทีย กำลังจูงมือย่าของตนให้มุ่งหน้าเข้าไปในป่าที่มีหมูป่าอาศัยอยู่จำนวนมาก เพื่อที่จะไปล่าสัตว์ มาทำเป็นอาหารในงานเทศกาลเก็บเกี่ยวครั้งยิ่งใหญ่ในรอบปี ที่หมู่บ้านจัดขึ้น ซึ่งงานเทศกาลนี้จะจัดขึ้นในตอนกลางคืน หลังจากที่ผู้คนในหมู่บ้าน ได้ทำการเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ทั้งหมดแล้ว วันรุ่งขึ้นก็จะมีพ่อค้ามารับซื้อไปในราคาที่สูง

"ย่าไปไม่ไหวหรอก เทียไปเถอะ เทียเคยไปคนเดียวแล้วนิ ยังไม่ชินเส้นทางอีกหรือ" คุณย่าของอลิเทีย อายุราวๆ 60 กว่าปี เดินตามอลิเทียมาด้วยแรงลากอันน้อยนิดของอลิเทีย จนมาถึงทางเข้าป่า แต่ย่าของเธอก็ไม่คิดที่จะเข้าไปในป่ากับเธอตามที่เธอขอ

"โธ่คุณย่า เทียก็แค่อยากให้คุณย่าเห็น ในตอนที่เทียล้มเจ้าหมูป่ายักษ์นั้น เทียอยากให้คุณย่าเห็นว่าเทียแข็งแกร่ง มากๆเลยนะคะ" อลิเทียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียเชิงโอ้อวด พร้อมกับยกแขนข้างขวาขึ้นแบ่งกล้ามอันน้อยนิดให้ย่าของตนดู

"ฮ่า... ย่ารู้สิ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ว่าเทียนะ แข็งแกร่งแค่ไหน แต่ย่าต้องออมแรงเอาไว้เก็บเกี่ยวแปลงผักของเราน่ะ" ย่าของอลิเทียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะครั้งนี้เป็นงานใหญ่ และได้กำไรมากพอที่จะนำเงินที่ได้ไปซื้อเมล็ดพันธุ์เพื่อปลูกในฤดูถัดไป รวมถึงเสื้อผ้าของเจ้าหลานตัวน้อยที่นับวัน ก็จะโตขึ้นตามวันเวลาที่กำลังใกล้เข้ามา

              "งั้นก็ได้คะ แต่คุณย่าต้องกลับไปพักผ่อน ห้ามทำอะไรหักโหมน่ะคะ เดียวเทียจะล่าหมูตัวใหญ่ๆ มาให้ งั้นเทียไปก่อนน่ะคะ" หลังจากสนทนากับย่าของตนจบ อลิเทียก็วิ่งเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว แต่บนใบหน้าของเด็กน้อยก็ยังคงความผิดหวัง ที่ไม่ได้พาคุณย่ามาเห็นถึงสิ่งที่ตนตั้งใจได้

อลิเทียเดินเข้ามาในป่าลึกมากแล้ว แต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะเจอหมูป่าสักตัว จนสาวน้อยเริ่มผิดหวัง "เห้อ... มันหายไปไหนหมดน่ะ เมื่อ 2 วันก่อนยังเห็นเป็นฝูงอยู่เลย หรือว่าลุงเกลจะมาล่ามันไปหมดแล้วกันนะ" เด็กน้อยกล่าวถึงลุงเกล ผู้ที่สอนวิธีล่าสัตว์ให้อลิเทีย และมักจะพาเธอเข้าป่า ไปล่าหมูป่าด้วยบ่อยๆ

"กลับดีกว่า ออกมานานเดียวคุณย่าจะเป็นห่วง" อลิเทียกำลังจะเดินกลับไปเส้นทางเดิมที่ตนเคยเดินมา แต่ต้องสะดุดเข้ากับกลิ่นหอมๆที่คล้ายกลับกลิ่นเนื้อหมูย่างของโปรดของเธอ ลอยมาจากในป่าที่ลึกเข้าไปอีก เด็กน้อยรู้สึกสงสัยว่ากลิ่นนี้อาจจะเป็นสาเหตุ ที่ตนพยายามเดินหาหมูป่าเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักทีก็ได้ "คงจะต้องไปดูเท่านั้น" ไม่ทันไรอลิเทียก็วิ่งมุ่งตรงไปตามกลิ่นที่สัมผัสได้ จนมาเจอกับต้นเหตุของกลิ่น

"อ๊าก...ผีป่า" เด็กน้อยส่งเสียงร้องลั่นป่าทันทีที่เห็นชายแก่สูงวัย สวมผ้าคลุมสีดำปกปิดตัวตน ทำท่าทางลึกลับอยู่ตรงหน้า

"ว้าก...เจ้าเด็กผี" ชายแก่ส่งเสียงร้องพร้อมๆ กับอลิเทีย เพราะตนก็ตกใจเช่นกัน กับการโผล่ออกมาอย่างกระทันหันของอลิเทีย แต่พอชายแก่เริ่มที่จะเรียกสติของตนกลับมาได้ ก็เริ่มสงสัยในตัวของอลิเทียว่า เด็กตัวแค่นี้สามารถเข้ามาใกล้ตัวเขาได้ขนาดนี้ โดยที่เขาไม่รู้ตัว

"ช่างมีพรสวรรค์" ชายแก่พูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เด็กน้อยกลับได้ยินมัน

"เมื่อกี้ท่านว่าอะไรน่ะ" อลิเทียได้ยินในสิ่งที่ชายแก่พูดไม่ชัดนัก จึงได้ถามย้อนกลับไป

"เปล่า ว่าแต่เจ้าเถอะ พ่อแม่ไม่ว่าหรือไง เดินเข้ามาในป่าลึกขนาดนี้เพียงตัวคนเดียว" ชายแก่ถามขึ้นหลังจากมองไปรอบๆแล้วว่าไม่มีผู้อื่นอยู่ในบริเวณนี้เลย

"ท่านรู้ได้ไงว่าข้ามาคนเดียว ข้าไม่ได้บอกท่านสักหน่อยว่าข้ามาคนเดียว" อลิเทียเริ่มสงสัยในตัวชายแก่แปลกหน้า เพราะถึงแม้ทั้งคู่จะได้พูดคุยกันไปแล้ว แต่ในประโยคที่พูดคุยนั้น ไม่มีคำใดที่อลิเทียบอกว่ามาเพียงคนเดียว  "เด็กนี่มันฉลาดนัก" ชายแก่นึกขึ้นในใจ

"ก็ข้าเห็นเจ้าเพียงแค่คนเดียว ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้มาคนเดียวสินะ" ชายแก่ถามขึ้นเพื่อที่ต้องการจะทดสอบสติปัญญาของอลิเทีย ว่าเด็กน้อยคนนี้จะมีไหวพริบและรู้อะไรๆมากมายแค่ไหน

"เอ๋.....ฮ่า นั่นสิข้านี่ถามอะไรโง่ๆ ฮ่า..." อลิเทียหัวเราะกลบเกลื่อน เพราะเด็กน้อยรู้อยู่แก่ใจ ว่าชายผู้นี้ต้องการที่จะทดสอบเธอ

"แค่คิดไปเองสินะ หรือจงใจกันแน่ เอาเถอะยังไงก็แค่เด็ก" ชายแก่พูดขึ้นในใจ

"โคร่ก..." เสียท้องของอลิเทียร้องขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงันของทั้ง 2

"ฮ่า... เจ้าคงหิวสินะ มาสิ ข้าจะแบ่งให้เจ้าสักหน่อย" ชายแก่แปลกหน้าชวนอลิเทียเข้ามานั่งร่วมวงด้วย แต่อลิเทียยังคงไม่กล้าทที่จะเข้าไป เพราะเธอนั้นยังคงไม่ไว้ใจชายผู้นี้

 "ทำไมเจ้ากลัวข้าจับเจ้าไปขายหรือ" ชายแก่ถามขึ้นอย่างรู้ทัน

"คุณย่าสอนข้าว่า ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า" อลิเทีย พูดไปพร้อมกับมองน่องหมูป่าชิ้นโตๆ ที่ถูกฉีกออกมาเผยให้เห็นเนื้อสีขาวอมชมพูที่ถูกย่างจนสุก ส่งกลิ่มหอมชวนน้ำลายไหล ยื่นมาอยู่ตรงหน้า

"งั้นเจ้าจะยื่นมองข้ากิน" อลิเทียได้ยินเช่นนั้น ประกอบกับทนกลิ่นอันหอมหวนของหมูย่างไม่ไหว จึงพุ่งเข้าไปหยิบเนื้อหมูย่างและแทะมันอย่างเอร็ดอร่อย

"ท่านอาศัยอยู่ในป่านี้หรอ" อลิเทียถามขึ้นทั้งๆที่ในปากยังคงเคี้ยวเนื้อหมูอยู่

"เปล่าหรอก ข้าก็แค่ผ่านมา เดียวข้าก็ไป" ชายแก่ได้มองอลิเทียอย่างเอ็ดดู และภาพตรงหน้าก็ทำให้เขานึกถึงใครบางคนขึ้นมา

"แล้วท่านมาจากที่ไหนหรอ" อลิเทียถามขึ้นด้วยความสงสัยตามประสาเด็ก

"ข้ามาจากที่ที่แสนไกล ข้าทำของบางอย่างหายไป ข้าจึงต้องออกตามหา และชี้ทางให้แก่มัน" ชายแก่พูดขึ้นพร้อมกลับมองอลิเทียด้วยสายตาจริงจัง

"ของหาย ทำไมหายไกลจัง แล้วสิ่งของหลงทางได้ด้วยหรอ ทำไมท่านต้องชี้ทางมัน" เด็กน้อยถามขึ้นตามประสาของเด็กขี้สงสัย

"ไม่หรอก ไม่มีอะไร นี่ก็จะมืดแล้ว เจ้าไม่กลับบ้านหรือไง" ชายแก่แหงนมองท้องฟ้าพร้อมกลับพูดเชิงล้ออลิเทีย

"อ่ะ แย่ละ ข้ายังล่าหมูไม่ได้เลย วันนี้ต้องกินแต่ผักอีกแล้ว" อลิเทียหงอยขึ้นมาทันทีที่รู้ว่า ถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว แต่ตนยังไม่ได้เนื้อกลับไปฝากย่าของตน ตามที่ตั้งใจเอาไว้เลย

"งั้นเจ้าก็เอาหมูไปสักตัวสิ" ชายแก่พูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางหมูป่าที่ตนล่าได้ หมูป่าตัวโตประมาณ 3 ตัว ที่ถูกวางอยู่ฝั่งตรงข้ามของชายแก่ที่มีกองไฟคั่นกลางเอาไว้ "ข้าก็ว่าอยู่ ทำไมหมูป่าหายไปหมด" อลิเทียพูดขึ้นพร้องกับมองหมูป่าด้วยสายตาเรียบเฉย

"เจ้าดูไม่สงสัยเลยนะ" ชายแก่พูดขึ้นเพื่อตอบสนองความสงสัยของตน

"ก็ท่านแข็งแกร่งนี่" อลิเทียตอบขึ้นด้วยหน้าตาใสซื่อ และจริงใจ

"ฮ่า..... พรุ่งนี้มาหาข้าอีกสิ ข้าจะเล่าเรื่องการผจญภัยของข้าให้ฟัง แต่เห็นเจ้าบอกว่ากินผัก เจ้าเอาผักที่บ้านเจ้า มาแลกกับเนื้อหมูที่ข้าล่ามาก็ได้นะ" ชายแก่เสนอข้อเสนอที่อลิเทียไม่อาจปฏิเสธมาได้

"ตกลง งั้นข้าไปก่อนน่ะ" อลิเทียพูดลา พร้อมวิ่งกลับไปทางหมู่บ้าน แต่ก็ถูกชายแก่เรียกไว้ "เดียวสิ เเล้วเจ้าไม่เอาเนื้อหมูไปหรอ" ชายแก่พูดขึ้นพร้อมกลับชี้นิ้วไปทางหมูป่าที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ไม่ล่ะ เดียวพรุ่งนี้ข้าจะเอาผักมาแลก ข้าไปล่ะ" อลิเทียทิ้งท้ายเอาไว้ จนทำให้ชายแก่ รู้สึกถูกชะตากับอลิเทียมากขึ้นถึงแม้จะยังไม่รู้ชื่อกัน

"ไม่คิดว่า จะมาเจอโดยบังเอิญเช่นนี้ "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***