ความคิดถึง

เกรซ เกรซ! เสียงเเม่ของเกรซดังขึ้น เร็วๆสิเดี๋ยวคุณหมอเขารอนาน ค่ะๆ เกรซลูกไปกันได้เเล้ว

ค่ะคุณพ่อ เกรซนั่งลงบนรถก่อนจะคิดอะไรไปเรื่อยๆ เธอคิดถึงเรื่องของคุณหมอนั้นเอง บ้าจริง..

ยัยนั้นจำฉันไม่ได้สินะ จริงๆเเล้วเธอเคยเป็นเพื่อนกับนัมซูตั้งเเต่เด็กๆ ตอนนั้นทางบ้านของนัมซูยากจน เเม่ของนัมซูเลยมาเป็นเเม่บ้านให้เกรซ

เกรซชอบที่ได้เล่นกับนัมซูอยู่เสมอ เธอรักมินซูมาก

ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เธอชอบที่ได้เป็นของ

" นัมซู"เเละนัมซูก็เป็นของเธอ เเต่ตอนนี้นัมซูดันจำเธอไม่ได้เลยสักนิด เธออยากจะให้นัมซูมาเป็นของเธอเหมือนเดิม เกรซคิดเรื่องนี้จนถึงโรงพยาบาล

ฉัน..จะต้องให้เธอจำให้ได้ เกรซคิดเรื่องนี้อยู่ในใจเเล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง นัมซูยิ้มให้เกรซ อย่างอ่อนโยนทันทีที่เห็น สวัสดีค่ะ เกรซไม่พูดอะไรเเต่ยิ้มให้นัมซู เออ..มาบัมบัดกันดีกว่าค่ะ คิดว่าตัวเองตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ ก็ดี ดีใช่ไหมคะ งั้นรองเล่าเรื่องอะไรก็ได้ให้ฟังดูหน่อยดีไหมคะ

ฉันเคยมีเพื่อนอยู่คนนึงที่ฉันรักเขามากเเละรอยยิ้มของเขาทำให้ฉันใจเต้น เธอยิ้มให้ฉัน มันสดใสเหมือนดอกไม้ ฉันเลยยิ้มให้เธอกับมันรู้สึกดีมากๆ

หน้าของเธอคนนั้นยังกวนใจฉันอยู่เลย..

อ่อเรื่องของรักเเรกหรอคะ เออ...ก็ใช่นั้นเเหละค่ะ

เกรซมองหน้ารักเเรกของเธอ จำกันไม่ได้จริงๆด้วย

ฉันหวังว่าคุณเกรซจะได้เจอคนนั้นอีกนะค่ะเขาคงรักคุณเกรซมากเลย คงไม่มีวัน"ลืม"คุณเกรซเเน่ๆ

จบคำพูดของนัมซู เกรซก็นิ่งไปเลย ใช่ค่ะ ใช่

เธอคนนั้นไม่มีวันไม่มีวัน...ลืมฉันไปหรอก

ฉันเชื่อเเบบนั้น. ค่ะ!หวังว่าจะเป็นเเบบนั้นนะคะ

คำพูดของนัมซูยิ่งทำให้เกรซเชื่อว่านัมซูลืมเธอไปเเล้ว ลืมคนที่ให้ของเล่น ลืมคนที่ยิ้มให้

ลืมคนที่รักเธอ ลืมคนที่ตกหลุมรักเธอ

นัมซูลืมไปหมดเเล้ว ตอนนั้เกรซเริ่มยอมรับความจริงที่นัมซูลืมเธอ "งั้นเรามาสร้างมิตรกันใหม่นะ"

เกรซพูดพร้อมยืนมืออกไป "ค่ะมาสร้างมิตรกัน" นาริฬาบอกเวลาดังขึ้น. ตืด ตืด