ตอนที่ 5 เผชิญหน้า

มีอาเกาะไหล่พี่ลีร่าแน่น ทั้งสามพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็ว หลบหลีกสิ่งกีดขวางและต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอย่างชำนาญ ลีโอแทบจะหายใจไม่ทันกับความเร็วนี้

มีอา!" ลีโอตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงลมและสายฝนที่โหมกระหน่ำ "มีทางไหนไปป่าของเธอให้เร็วที่สุดบ้าง!"

"มีทางเดียว!" มีอาตอบกลับเสียงเคร่งเครียด "ฉันจะเปิดประตูมิติ แต่ไปได้แค่คนเดียว!"

ลีโอขมวดคิ้ว "ทำไม?"

"ฉันสามารถพาตัวเองไปยังที่ที่ฉันเคยไปมาได้" มีอาอธิบายเสียงดังแข่งกับเสียงลม "แต่ฉันไม่สามารถพาใครก็ตามที่ตัวใหญ่กว่าฉันเข้าไปในประตูมิติที่ฉันสร้างขึ้นมาได้!"

ลีโอเข้าใจแล้ว ประตูมิติของมีอามีข้อจำกัดเรื่องขนาด เขาตัวใหญ่เกินกว่าจะผ่านเข้าไปได้

"เข้าใจแล้ว" ลีโอตอบ "งั้นเธอไปก่อนเลย ฉันจะตามไปทีหลัง"

"เร็วเข้า! ไม่มีเวลาแล้ว!" ลีโอเร่งเร้า

"ขอเวลาหนึ่งนาที! ฉันต้องร่ายเวทมนตร์!" มีอาตอบกลับอย่างเร่งรีบ เริ่มร่ายเวทมนตร์ด้วยมือที่สั่นเทา พลังเวทมนตร์สีฟ้าครามเริ่มเปล่งประกายรอบตัวเธอ

"การช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงต้องมาก่อน!" ลีร่ากล่าวเสียงดังหนักแน่น ดวงตาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "เราไม่มีเวลาแล้ว! มีอา เธอไปก่อน! เปิดประตูมิติเลย! พอถึงแล้ว ส่งสัญญาณอะไรก็ได้! ฉันจะตามไป! เร็วเข้า! อย่าให้ต้องเสียใจภายหลัง!"

มีอาเริ่มร่ายเวทมนตร์ด้วยภาษาโบราณที่ลีร่าและลีโอไม่เข้าใจ พลังเวทมนตร์สีฟ้าครามเปล่งประกายเจิดจ้า ก่อนที่ประตูมิติจะเปิดออก

"ระวังตัวด้วยนะ มีอา!" ลีโอตะโกนเสียงดัง "ลีร่า! กล่าว..ฉันจะรีบตามไปช่วย! รอฉันก่อนนะ "

มีอามองลีโอด้วยแววตาแน่วแน่ "ถ้าฉันไปถึง ทุกอย่างก็จะจบ! ฉันคือแฟรี่ในตำนานยังไงล่ะ!" เธอยิ้มให้ลีโอเล็กน้อย "ฉันไปก่อนนะ! พี่ลีร่า! รีบตามมาด้วย!" ร่างของเธอหายลับเข้าไปในประตูมิติ

"ฉันเชื่อใจเธอ! ฉันจะรอ!" ลีโอตะโกนสุดเสียง มองตามประตูมิติที่หายไป หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความกังวล

"ลีโอ ฟังให้ดี...!!! พี่จะสอนบทเรียนให้นาย!! จำให้แม่น! พี่จะพูดแค่ครั้งเดียว!! นายต้องทำให้ได้!! เข้าใจไหม?" ลีร่าตวาดเสียงดัง ดวงตาคมกริบจ้องลีโอเขม็ง ราวกับจะสะกดทุกถ้อยคำให้ฝังลึกลงในจิตใจ

สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน ทำให้เสียงของลีร่าดังแข่งกับเสียงเม็ดฝนที่กระทบพื้นดิน ลีโอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว พยายามตั้งใจฟังทุกคำพูดของพี่สาว

"ครับพี่!" ลีโอตอบกลับเสียงหนักแน่น ดวงตาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความเคารพในตัวพี่สาว "ผมจะจำทุกคำที่พี่สอน!"

"พี่จะใช้เวทย์ประจำตัวพี่ เพื่อที่จะไปให้เร็วและทันที่จะช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้น! พี่จำเป็นต้องไปก่อน! ส่วนนายตามไปทีหลัง! ฟังพี่ให้ดี!" ลีร่าประกาศก้อง "สุริยันวายุ! คือการประสานลมกับเวทย์ไฟเข้าด้วยกัน จนเกิดเป็นเหมือนกระแสลมที่พัดไฟให้ลุกลามอย่างรวดเร็ว! นายต้องควบคุมลมและไฟให้สมดุล! ถ้าลมแรงไป ไฟจะดับ! ถ้าไฟแรงไป ลมจะกระจาย! จงจำไว้! สมดุลคือสิ่งสำคัญ!"

"ในสถานการณ์ที่นายจะปกป้องคนอื่น แล้วปกป้องนายเองได้ มันก็ต้องเป็นช่วงเวลานี้แหละ ช่วงเวลาคับขัน พี่เชื่อว่านายทำได้" ลีร่าคิดในใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ "สุริยันวายุ! แต่ครั้งนี้...จะไม่ทำลายสิ่งใด!"

ทันทีที่สิ้นเสียง สายลมก็เริ่มก่อตัวเป็นปีกขนาดมหึมาด้านหลังเธอ ปีกแห่งลมนั้นค่อยๆ ผสานเข้ากับเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงบนหลังเธอ หลอมรวมกันเป็น "สุริยันวายุ" แต่ครั้งนี้ ลีร่าควบคุมความร้อนของเปลวไฟให้ต่ำลง แต่เพิ่มความหนาแน่นของมวลอากาศร้อนแทน ออร่าสีทองอร่ามปกคลุมร่างของเธอ ปีกสายลมกระพืออย่างทรงพลัง นำพาเธอพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ร่างของเธอดูกระชับและทรงพลัง ราวกับเป็นอาวุธที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ในขณะเดียวกันนั้น..

เมื่อมีอามาถึง ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือฉากนองเลือดที่เกินกว่าจะจินตนาการได้ เศษเนื้อของชายฉกรรจ์กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ราวกับว่าร่างของพวกเขาถูกฉีกทึ้งด้วยสัตว์ร้าย เศษชิ้นส่วนเหล่านั้นกองอยู่บนพื้นดิน เปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงฉานที่ไหลนองไปทั่วทั้งพื้นและตามต้นไม้ ใบไม้สีเขียวขจีถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดของเลือด สร้างความสยดสยองแก่ผู้ที่พบเห็น

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" มีอาพึมพำกับตัวเอง เสียงสั่นเครือ "ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้? ฝีมือของเด็กคนนั้นเหรอ? หรือว่ามีอะไรอย่างอื่นนอกจากเด็กคนนั้นด้วย?"

มีอาพยายามเรียบเรียงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้ามันช่างเกินกว่าจะเข้าใจได้ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานที่ผิดปกติ พลังงานที่น่าสะพรึงกลัว พลังงานที่ทำให้สะอิดสะเอียนจนขนลุกซู่

"หรือว่า...!" มีอาอุทาน เสียงของเธอแผ่วเบา มากแต่แฝงไปด้วยความกังวล "พลังงานที่สัมผัสได้ตอนแรก...ปีศาจงั้นเหรอ?"

ความสงสัยแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก มีอาบินขึ้นไปบนอากาศ สายฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนักหน่วง แต่เธอไม่สนใจ เธอกางเวทมนตร์คุ้มครองร่างกายไว้ ดวงตาของเธอจับจ้องไปรอบๆ บริเวณ เพื่อค้นหาสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความวิบัติที่เกิดขึ้น

และแล้ว...เธอก็พบมัน ปีศาจเวนดิโก้ ร่างสูงใหญ่ ผอมแห้ง ผิวหนังซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำราวกับเปลวเพลิง มันยืนอยู่กลางซากศพ มองมาที่เธอด้วยแววตาหิวกระหาย

เวนดิโก้หยุดชะงักมือที่กำลังจะสัมผัสร่างเด็กน้อย มันสัมผัสได้ถึงพลังงานเวทมนตร์ที่อยู่เหนือหัว พลังงานที่แตกต่างจากเหยื่อที่มันเคยเจอ สัญชาตญาณสัตว์ร้ายในตัวมันเตือนถึงอันตราย

มันเงยหน้าขึ้นไปมองกลุ่มก้อนพลังงานนั้น ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปยังมีอา ก่อนจะคำรามก้อง เสียงคำรามนั้นดังกึกก้องไปทั่วป่า ราวกับเสียงประกาศสงคราม

( สัญชาตญาณสัตว์ร้ายในตัวมันพลุ่งพล่าน แต่มันรู้ว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าคือภัยคุกคามต่อเหยื่อของมัน "มันคำรามเสียงแหบพร่า ดวงตาแดงก่ำจ้องมีอาเขม็ง มันไม่สนใจว่าต้องตายหรือไม่ สิ่งเดียวที่มันต้องการคือเหยื่อตรงหน้ามันคำรามก้องอีกครั้ง แสดงถึงความหวงแหนเหยื่อของมันอย่างถึงที่สุด )

เมื่อเวนดิโก้เห็นมีอา มันก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ความกลัวที่ฝังลึกอยู่ในสัญชาตญาณสัตว์ร้ายทำให้มันหวาดระแวงพลังเวทมนตร์ที่แผ่ออกมาจากแฟรี่ตนนี้

ด้วยความหวงแหนเหยื่อและสัญชาตญาณเอาตัวรอด เวนดิโก้คำรามลั่น มันตวัดกรงเล็บแหลมคมไปยังร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงที่นอนจมกองเลือดอยู่

ทันใดนั้น!! แฟรี่มีอาก็พุ่งตัวเข้าขวาง กางโล่บาเรียสีทองอร่ามปกป้องเด็กหญิงจากกรงเล็บของวินดิโก้ เสียงปะทะดังสนั่น กรงเล็บของวินดิโก้ขูดกับโล่บาเรียจนเกิดประกายไฟ

มีอาหันหน้าไปมองเด็กสาว ก่อนจะยิ้มและพูดขึ้นมาว่า "ฉันมาแล้วนะ ไม่ต้องกลัว เธอปลอดภัยแล้ว" แววตาของเธอเปล่งประกายแห่งความหวัง ราวกับจะบอกเด็กสาวว่าทุกอย่างจะดีขึ้น

เมื่อมีอาเห็นสภาพของเด็กน้อยที่นอนจมกองเลือด ความโกรธแค้นก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจ ออร่าสีดำทมิฬแผ่ออกมาจากร่างของเธอ กดทับบรรยากาศรอบข้างจนหนักอึ้งราวกับขุมนรก ดวงตาของเธอเปล่งประกายสีแดงฉาน ราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง สีผมของเธอเปลี่ยนจากสีทองปนแดงกลายเป็นสีดำทมิฬ ราวกับเงามืดที่กลืนกินแสงสว่าง

เวนดิโก้สัมผัสได้ถึงพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวนั้น มันสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ขนลุกชัน สัญชาตญาณสัตว์ร้ายในตัวมันกรีดร้องเตือนถึงอันตรายที่ไม่อาจต้านทานได้ มันพยายามขยับตัว แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อราวกับถูกสาป

มีอาผลักเวนดิโก้ด้วยพลังเวทมหาศาล แรงผลักดันนั้นรุนแรงจนร่างของเวนดิโก้ลอยคว้างไปในอากาศ ราวกับเศษผ้าที่ถูกลมพายุพัดกระเด็น ร่างของมันกระแทกเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ เสียงกระแทกดังสนั่นหวั่นไหว ก้อนหินแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ร่างของเวนดิโก้จมลงไปในซากหินนั้น เสียงคำรามสุดท้ายของมันดังแผ่วเบา ก่อนจะเงียบหายไป

ขณะที่อารมณ์ของมีอาเดือดพล่าน เด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้นก็รู้สึกตัว..เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง..ราวกับมีใครสักคนกำลังมาช่วยเธออยู่

"มีปีสีทองตัวเล็ก...ผมสีดำ..คุณภูต...อย่างนั้นเหรอ..." เด็กสาวคิดในใจอย่างเลือนลาง "ขอบคุณนะ...เสียงฉันส่งไปถึงสินะ...ถึงใครสักคนที่อยู่แถวนี้...ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ..."

เด็กน้อยรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย และพูดออกเสียงแผ่วเบา "ช่วย..หนู..ด้วย..." น้ำเสียงของเธอตะกุกตะกักและสั่นเครือ ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลง และสลบไป

เสียงนั้นดึงสติของมีอากลับคืนมาก่อนที่สีผมสีดำกลับกลายเป็นสีเดิมดวงตาสีแดงกับกลายเป็นเหมือนเก่า...เธอรีบหันไปมองเด็กหญิงที่พูดขอความช่วยเหลือ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย

"หนูจ๋า...ฉันอยู่นี่แล้ว" มีอาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน "ไม่ต้องกลัวนะ...เธอปลอดภัยแล้ว...ไม่ต้องห่วงนะ...ทุกอย่างจะดีขึ้น"

เธอรีบใช้เวทมนตร์ประคองเด็กหญิงไว้ ก่อนที่ร่างเล็กๆ นั้นจะฟุบลงกับพื้น มีอารีบลูบผมเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน พยายามส่งผ่านพลังเวทมนตร์เพื่อรักษาบาดแผลและปลอบประโลมจิตใจที่หวาดกลัว

มีอาใช้เวทย์รักษาเด็กหญิงอย่างต่อเนื่อง แสงสีทองอ่อนโยนแผ่ออกมาจากมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของเธอ ห่อหุ้มร่างเด็กหญิงไว้ด้วยพลังเวทย์อันอบอุ่น โดยที่ยังมีโล่บาเรียป้องกันอันตรายจากภายนอกไว้อยู่

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความหวังเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของมีอา แต่แล้ว...ความหวังนั้นก็ถูกทำลายลง วินดิโก้ฟื้นคืนสติ มันคำรามก้อง ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งมาที่มีอา มันพุ่งตัวเข้าหาเธอด้วยความเร็วและแรงกระหาย คลื่นพลังงานมืดมิดแผ่ออกมาจากร่างของมัน ทำให้บรรยากาศรอบๆ หนักอึ้งและน่าหวาดกลัว

"เจ้าเวนดิโก้นี่...ก่อนตายยังจะวิวัฒนาการตัวเองอีกเหรอเนี่ย? ซวยแล้วไง...ทั้งรักษา ทั้งป้องกัน...สมาธิกระเจิดกระเจิงหมดแน่! แบบนี้มันแย่แน่ๆ" มีอาคิดในใจอย่างร้อนรนและกังวล "ฉันน่ะจัดการมันได้อยู่หรอก แต่ไม่ใช่ตอนนี้! ตอนนี้ต้องรักษาเด็กคนนี้ก่อน การรักษาต้องมาก่อน! ถ้าพลาดไปแม้แต่นิดเดียว...แย่แน่ๆ"

ทันใดนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของมีอา ราวกับหลอดไฟสว่างวาบขึ้น "ส่งสัญญาณขึ้นไปบนฟ้า...อะไรก็ได้งั้นเหรอ?" เธอนึกถึงคำพูดของลีร่าที่เคยพูดไว้ ราวกับว่าคำพูดนั้นกำลังบอกใบ้ทางออกให้เธอในตอนนี้ "แต่...ฉันจะส่งสัญญาณอะไรดี? หวังว่าทั้งสองจะเห็นนะ" มีอาคิดอย่างกังวล "ไม่มีเวลาแล้ว! ต้องลองดู!"

มีอาคลายโล่บาเรียลงเล็กน้อย แล้วใช้มือซ้ายรวบรวมพลังเวท ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า พลังเวทสีทองสว่างวาบแหวกผ่านสายฝนที่ตกลงมา เมฆฝนหนาทึบถูกพลังเวทนั้นแหวกออกเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ แสงอาทิตย์เจิดจ้าสาดส่องลงมายังพื้นป่า ราวกับเป็นสัญญาณเรียกความช่วยเหลือ

ในขณะเดียวกันนั้น..ลีโอเห็นแสงสว่างเจิดจ้านั้นจากระยะไกล ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจ "นั่นสัญญาณจากมีอา!" เขาอุทานเสียงดัง แต่แล้วความคิดของเขาก็พุ่งไปยังคำพูดและท่าทางที่ลีร่าเคยสอน "สุริยัน...วายุ..." เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "พี่ลีร่า...ผมจะทำให้ได้! ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง!"

ลีโอรวบรวมสมาธิทั้งหมด ทำตามท่าทางที่ลีร่าเคยสอนอย่างแม่นยำ เขาย่อตัวลงนั่งยองๆ รวบรวมพลังเวทย์ลมและเพลิงไว้ที่เท้า สายลมและเปลวเพลิงสีแดงลุกโชนรอบร่างของเขา ก่อนที่เขาจะกระโดดพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าไปยังแสงสว่างนั้นอย่างไม่ลังเล

ด้วยแรงกระแทกและแรงพุ่งตัวที่รวดเร็วเกินควบคุม ทำให้ลีโอได้รับบาดเจ็บจากเปลวเพลิงที่ลุกโชนรอบตัวเขา รอยไหม้ปรากฏบนแขนและขาของเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดนั้นเลย ในใจของเขามีเพียงความมุ่งมั่นที่จะไปช่วยเด็กผู้หญิงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ไม่! ฉันต้องไปช่วยพี่ลีร่าและมีอาให้ได้!" ลีโอตะโกนเสียงดัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ความเจ็บปวด...ฉันทนได้!"

ลีโอร่วงหล่นจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง แต่เขายังประคองสติไว้ได้ และสร้างกระแสลมหมุนวนรอบตัว เพื่อลดแรงกระแทก

เมื่อเท้าของเขาสัมผัสพื้นดิน ลีโอก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เศษเนื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ คราบเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนพื้นดิน เป็นหลักฐานของความรุนแรงที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ลีโอรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แล่นไปทั่วร่าง เขาไม่เคยเห็นอะไรที่น่าสยดสยองขนาดนี้มาก่อน

ความกลัวเข้าครอบงำ แต่เขาก็ตบหน้าตัวเองอย่างแรง "ฉันต้องมีสติ! ฉันต้องไปช่วยพวกเขาให้ได้!"

ณ...เวลาเดียวกันในขณะที่พลังเวทย์ของมีอาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เวนดิโก้ก็พุ่งเข้าใกล้ตัวเธอมากขึ้นทุกที แต่แล้ว...ร่างของลีร่าก็ปรากฏขึ้นด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า พร้อมกับสายลมและเพลิงสีแดงที่หลอมรวมเข้ากับกำปั้น เธอฟาดหมัดเพลิงเข้าใส่ใบหน้าของเวนดิโก้อย่างรุนแรง จนร่างของมันกระเด็นลอยไปกระแทกกับริมแม่น้ำ

"ฉันมาแล้ว มีอา! ขอโทษที่ให้รอนานนะ" ลีร่าเอ่ยเสียงหนักแน่น "เธอรักษาเด็กคนนั้นต่อไป ฉันจะจัดการที่เหลือเอง"

มีอารีบเล่าสถานการณ์ให้ลีร่าฟังอย่างรวดเร็วและกระชับ "เจ้านี่...มันวิวัฒนาการ! แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก! ถ้าไม่จัดการมัน มันจะตามล่าเหยื่อไม่เลิก!"

"ใช่...ต้องจัดการมัน" ลีร่าเอ่ยเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองเด็กผู้หญิงที่นอนเก็บปางตายไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์จากฝีมือเวนดิโก้

ภาพที่เห็นจุดประกายความโกรธแค้นในใจลีร่า เธอไม่สามารถให้อภัยกับการกระทำอันโหดเหี้ยมของเวนดิโก้ได้ รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่าง แววตาของเธอดุดันราวกับพายุที่กำลังก่อตัว

"แก...ต้องชดใช้" ลีร่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาไร้ความปราณี เธอจ้องมองไปยังเวนดิโก้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่เธอจะพุ่งตัวเข้าไปหามัน

หลังจากผ่านไปไม่นานลีโอก็มาถึงตรงจุดที่มีอาและเด็กผู้หญิงอยู่ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขาสับสนเล็กน้อยจนเกือบสติแตก เศษเนื้อกระจัดกระจาย คราบเลือดสีแดงสด และร่างของเด็กหญิงที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ ภาพเหล่านั้นถาโถมเข้ามาในหัวของเขา ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ

"นี่มัน...อะไรกัน?" ลีโอพึมพำเสียงสั่น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เขาไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน

ท่ามกลางความสับสนและความหวาดกลัว ลีโอก็พยายามรวบรวมสติ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วนในใจ

"มีอา...เกิดอะไรขึ้น?" ลีโอถามเสียงสั่นเครือ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นมากนัก

"พี่ลีร่า...สู้กับเวนดิโก้อยู่" มีอาตอบเสียงแผ่ว แต่หนักแน่น "รีบไปช่วยเธอซะ ส่วนเด็กคนนี้...ฉันจัดการเอง นายไม่ต้องสติแตกไป"

คำพูดของมีอากระตุ้นสติของลีโอ เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว พยายามสลัดความสับสนและความหวาดกลัวออกไปจากหัว

"เข้าใจแล้ว" ลีโอตอบเสียงหนักแน่น "ฉันจะไปช่วยพี่ลีร่า"

เขาหันหลังและวิ่งออกไป มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เสียงคำรามดังก้องและแรงสั่นสะเทือนจากการต่อสู้ดังขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทาง ลีโอพยายามประมวลผลข้อมูลที่ได้รับมาระหว่างที่วิ่งไปด้วย

"เวนดิโก้...คือสัตว์ปีศาจแรงค์ S...

" เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "ไม่จริงน่า...มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

ตามบันทึกของมนุษย์ เวนดิโก้เป็นสัตว์ปีศาจที่ดุร้ายและแข็งแกร่งอย่างยิ่ง มันเป็นสัตว์กินเนื้อที่กระหายเลือด และมันจะตามล่าเหยื่ออย่างไม่ลดละจนกว่าจะจับเหยื่อได้

"พี่ลีร่า...กำลังสู้กับมัน...!!!" ลีโอพึมพำเสียงแผ่ว ความกังวลถาโถมเข้ามาในใจของเขา "เธอจะรับมือมันได้ไหม?"

ลีโอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความกลัวและความกังวล แต่เขาก็รู้ว่าเขาต้องไป เขาต้องไปช่วยพี่ลีร่า เขาจะไม่ยอมให้เธอต้องสู้คนเดียว

"ฉันต้องไปให้ถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด" ลีโอพึมพำกับตัวเอง เขาต้องไปช่วยพี่ลีร่า ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

เสียงการปะทะดังสนั่นไปทั่วบริเวณริมแม่น้ำตื้นๆ เมื่อลีโอมาถึง เขาเห็นภาพที่น่าตกตะลึง ลีร่ายืนเผชิญหน้ากับเวนดิโก้ ร่างกายของเธอเปล่งประกายออร่าสีแดงเพลิงและสายลมสีเขียวมรกตที่หมุนวนผสมผสานกันอย่างน่าเกรงขาม พลังงานที่แผ่ออกมาจากร่างของเธอและเวนดิโก้ปะทะกันอย่างรุนแรง ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ

เวนดิโก้คำรามเสียงดัง มันพุ่งเข้าโจมตีลีร่าด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ แต่ลีร่าก็หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว เธอสวนกลับด้วยการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรง ทำให้เกิดการปะทะของพลังที่น่าสะพรึงกลัว

"พี่ลีร่า..." ลีโอพึมพำเสียงแผ่ว เขาไม่เคยเห็นพี่สาวของเขาในสภาพที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อน แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความรุนแรงของการต่อสู้ มันคือการปะทะของพลังที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

ลีโอรู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากพี่ลีร่าและเวนดิโก้ มันคือพลังที่หนักหน่วงและน่ากลัวจนทำให้เขารู้สึกขาสั่นจากการต่อสู้และแล้วการต่อสู้ของลีร่าจะเป็นอย่างไรลีโอจะสามารถรวบรวมความกล้าได้ไปช่วยพี่สาวเขาได้หรือไม่? โปรดติดตามตอนต่อไป

ข้อความจากผู้สร้างและผู้แต่งเรื่องนี้

ขอรบกวนเวลาสักครู่นะครับ... หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ช่วยกดไลค์กดติดตามให้ผมด้วยนะครับ เพื่อเป็นกำลังใจให้ผมมีแรงเขียนต่อด้วยนะครับ☺️

ในเนื้อเรื่อง.."ปีศาจเวนดิโก้" ในโลกความจริงมีอยู่นะครับลอง search google ดูได้ถ้าคุณพูดดูและผู้อ่านภาพนึกไม่ออก..ผมหาข้อมูลมาก่อนที่จะแต่งเรื่องนี้มาดีมากๆ

โอ้โห! ตอนนี้สถานการณ์มันระทึกขวัญยิ่งกว่าดูละครหลังข่าวอีกนะครับเนี่ย! ต้องขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยที่ต้องสลับฉากไปมาจนเวียนหัว เพราะผมผู้เขียนอยากจะปั้นตัวละครทุกตัวให้ได้เฉิดฉายกันหน่อย อยากให้ทุกคนได้ตกหลุมรักตัวละครอื่นๆ มากขึ้น (ยกเว้นพระเอก...ช่างหัวเขาไปก่อน!) ส่วนพระเอกของเรานั้น...เอ่อ...ขอพักเบรกไปเป็นตัวประกอบจำเป็นสักครู่ เดี๋ยวพอถึงบทของเขาจริงๆ จะจัดเต็มให้แบบ Non-Stop เลยครับ!5555 รับรองว่าบทของเขาจะยาวจนท่านผู้อ่านต้องร้องขอชีวิต!

ส่วนเรื่องความยาวของแต่ละตอนนั้น ผมก็จะจัดให้แบบมาราธอนไปเลยครับ สั้นๆ มันไม่จุใจ เอาแบบยาวๆ ไปเลย เร้าใจดี ราวกับดูอนิเมะไปเลยหนึ่งตอนเต็มๆ! ขอบคุณครับ😘

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***