ตอนที่ 2 จุดเปลี่ยน

"แสงแดดสีทองสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนอบอุ่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่าลอยอวล เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังระงม แต่ลีโอและมีอาก็ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนที่นอนนุ่มสบาย เอลาร่า แม่ของลีโอ รู้สึกว่าวันนี้ทั้งสองคนคงนอนตื่นสายแน่ๆ เธอจึงตัดสินใจที่จะขึ้นไปปลุกพวกเขา

เธอเดินขึ้นบันไดไม้เก่าแก่ที่ทอดยาวไปยังห้องนอนของทั้งสองคน เมื่อมาถึงหน้าห้อง เธอหยุดฟัง เธอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของทั้งสองคนที่หลับใหลอยู่ เธอยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ

ลีโอนอนขดตัวอยู่บนที่นอน ใบหน้าของเขาซุกอยู่กับหมอน มีอานอนตะแคงข้าง หันหน้าไปทางลีโอ เธอหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

"ลีโอ...มีอา...ตื่นได้แล้วจ้ะ" เอลาร่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเอื้อมมือไปลูบผมสีดำปนเทาอ่อนของลีโอเบาๆ แล้วจึงลูบผมสีอ่อนของมีอาอย่างอ่อนโยนเช่นกัน

ลีโอขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังคงหลับต่อ มีอาก็ขยับตัวเล็กน้อยเช่นกัน แต่ก็ยังไม่ลืมตา เอลาร่ายิ้มขำเล็กน้อย เธอรู้ว่าทั้งสองคนคงกำลังฝันหวานอยู่แน่ๆเลย

"อืม...อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเอลาร่า..." มีอาพูดด้วยเสียงงัวเงีย

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ มีอา" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ตื่นได้แล้วจ้ะ สายโด่งแล้ว"

มีอามองไปที่ลีโอที่ยังคงหลับใหลอยู่ เธอยิ้มอย่างซุกซน

"ให้หนูช่วยปลุกลีโอไหมคะ?" เธอถาม

"ได้สิจ้ะ" เอลาร่าตอบ "แม่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะปลุกลีโอยังไง"

มีอาบินวนรอบๆ ลีโออย่างรวดเร็ว เธอโปรยละอองเกสรดอกไม้ระยิบระยับลงบนใบหน้าของลีโอ ทำให้เขาจั๊กจี้และขยับตัวไปมา แต่ลีโอก็ยังคงหลับต่อ

มีอาเริ่มบ่นเสียงดัง "นี่! ลีโอ! ตื่นได้แล้ว! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน! ลุกขึ้นมาได้แล้ว! ไม่งั้นฉันจะ..."

ลีโอเอามือปิดหูแน่น เขาพึมพำ "ขออีกห้านาที...น่า..."

มีอาหัวเราะคิกคัก เธอตัดสินใจที่จะเพิ่มระดับความสนุก เธอขู่เสียงเข้ม "ถ้าไม่ตื่นภายในสามวินาที ฉันจะเสกให้กลายเป็นสไลม์เด้งดึ๋งๆ นะ! หนึ่ง...สอง..."

ทันทีที่ได้ยินคำว่า "สไลม์" ลีโอก็ลืมตาโพลง เขารีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

"ไม่! อย่าเสกฉันเป็นสไลม์นะ!" เขาร้องเสียงหลง

มีอาหัวเราะเสียงใสอย่างเป็นชัยชนะ เธอหยุดขู่และบินวนรอบๆ ลีโอ "ฮ่าๆๆๆ! ในที่สุดก็ตื่นแล้ว! ชัยชนะเป็นของฉัน!"

ลีโอขยี้ตาและยิ้มให้มีอาอย่างจำใจ แล้วหันไปหาคุณแม่

"อรุณสวัสดิ์ครับแม่" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ลูกรัก" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ดูเหมือนว่ามีอาจะปลุกลูกได้ผลดีกว่าแม่นะ"

"ไปล้างหน้าแปรงฟันกันได้แล้วจ้ะ" เอลาร่ากล่าวต่อ "แล้วลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารด้านล่างกันนะ"

เอลาร่ามองไปที่ลีโอและมีอาด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน เธอดีใจที่เห็นทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันหลังจากนั้นก็เดินออกมาจากห้อง

ลีโอยิ้มเจ้าเล่ห์ "มีอา เรามาแข่งกันไหมว่าใครจะลงไปทานอาหารเช้าของแม่เร็วกว่ากัน" ลีโอท้าทาย

"ได้เลย! ใครแพ้ต้องล้างจาน!" มีอาตอบรับคำท้า

ทั้งสองคนวิ่งออกจากห้องน้ำและลงบันไดไม้เก่าแก่ไปอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าดังสนั่นไปทั่วบ้าน เมื่อมาถึงห้องอาหาร ทั้งสองคนก็เห็นเอลาร่ากำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าที่เต็มไปด้วยอาหารหอมกรุ่น

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะแม่" ทั้งสองคนทักทายพร้อมกัน

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ทั้งสองคน" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้ม "มานั่งทานอาหารเช้ากันเถอะ"

ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ลีโอพูดกับมีอาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

"เห็นไหม ฉันเร็วกว่าเธอ" ลีโอพูดพร้อมทำท่าล้อเลียนมีอา

"ไม่จริง! ฉันต่างหากที่เร็วกว่า" มีอาเถียงพร้อมทำหน้ามุ่ย

เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู

"ไม่ต้องเถียงกันหรอกจ้ะ ทานอาหารเช้ากันเถอะ" เอลาร่ากล่าว

ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ลีโอพูดกับมีอาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

"มีอา เธอรู้ไหมว่าอาหารเช้าของแม่ฉันน่ะอร่อยที่สุดในโลกเลยนะ"

มีอาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

"ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เมื่ออาหารเช้ามาเสิร์ฟ มีอาก็ตักซุปสีขาวนวลเข้าปากคำแรก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความพึงพอใจอย่างถึงที่สุด

"ว้าว! อร่อยสุดๆ ไปเลยค่ะคุณเอลาร่า! ซุปนี้ชื่ออะไรเหรอคะ?" มีอาถาม

เอลาร่ายิ้มอย่างภูมิใจ

"นี่คือซุปจันทราแห่งปลาเอลฟ์จ้ะ เป็นเมนูโปรดของครอบครัวฟอเรสต์ฮาร์ทเลยนะ"

มีอาหลับตาพริ้มเพื่อดื่มด่ำกับรสชาติของซุป

"รสชาติมัน... หอมหวานเหมือนน้ำผึ้ง แต่ก็มีรสเค็มๆ ของเนื้อปลาด้วย แล้วก็มีกลิ่นสมุนไพรแปลกๆ ที่หนูไม่รู้จัก แต่รวมๆ แล้วมันอร่อยมากเลยค่ะ!" มีอาอธิบาย

ลีโอหัวเราะเสียงดัง เขาเห็นสีหน้าของมีอาแล้วอดขำไม่ได้

"เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าอาหารของแม่ฉันน่ะสุดยอด"

เอลาร่ายิ้มเขินอายเล็กน้อย

"ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกจ้ะ" เธอกล่าว

หลังจากที่ลีโอทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็ถามขึ้น

"แม่ครับ แล้วพ่อกับพี่ลีร่าไปไหนเหรอครับ?" ลีโอถาม

"พ่อของลูกไปประชุมที่สภาเอลเดอร์วู้ด ส่วนพี่ลีร่าไปกองอัศวินจันทราสีเงินจ้ะ" เอลาร่าตอบ

"อ้อ... ครับ" ลีโอตอบรับ

"จริงสิ" เอลาร่าก็พูดขึ้น

"ลีโอ วันนี้ลูกต้องไปหาพี่ลีร่าที่กองอัศวินจันทราสีเงินนะ พี่เขาฝากแม่ไว้ว่าวันนี้จะมีการฝึกประสบการณ์สำหรับลูก"

"จริงเหรอครับแม่?" ลีโอถามด้วยความตื่นเต้น

"จริงสิจ้ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะลูก" เอลาร่ากล่าว

"ครับ" ลีโอตอบรับ แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของตนเองเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับการฝึกประสบการณ์ จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

"แล้วหนูต้องทำอะไรเหรอคะคุณเอลาร่า?" มีอาถาม

"วันนี้แม่จะสอนหนูเกี่ยวกับทฤษฎีโลกภายนอกจ้ะ" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้ม "มีเรื่องราวมากมายที่หนูต้องเรียนรู้"

"จริงเหรอคะ! หนูอยากเรียนรู้เรื่องโลกภายนอกมากๆ เลยค่ะ! แต่ก่อนอื่น หนูอยากรู้เรื่องหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ดก่อนได้ไหมคะ? หนูอยากรู้ความเป็นมาของบ้านเกิดของครอบครัวคุณเอลาร่าจังเลยค่ะ!" มีอาถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู ลูบหัวมีอาเบาๆ

"ได้สิจ้ะ แม่จะเล่าให้หนูฟังทุกอย่างเลย" เอลาร่าตอบด้วยความเต็มใจ"

"ในขณะเดียวกัน"

ลีโอรีบออกเดินทางไปยังกองอัศวินจันทราสีเงิน เพื่อรับบททดสอบจากพี่ลีร่า สถานที่แห่งนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะต้องมาส่งข้าวกลางวันให้พี่สาวแทบทุกวัน

เมื่อลีโอมาถึงกองอัศวินจันทราสีเงิน เขาก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น กองอัศวินตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขา มองเห็นวิวทิวทัศน์ของหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ดได้ทั้งหมด อาคารของกองอัศวินสร้างจากหินสีขาวนวล ประดับด้วยธงสีเงินที่มีสัญลักษณ์ของจันทรา เสียงดาบกระทบกัน เสียงตะโกนสั่งการ และเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังแว่วมาตามสายลม กลิ่นดินและหญ้าสดชื่นผสมกับกลิ่นโลหะจากอาวุธที่ถูกลับคม ลอยมาแตะจมูกของลีโอ

ลีโอเดินเข้าไปในกองอัศวินอย่างระมัดระวัง เขาเห็นอัศวินเอลฟ์มากมายกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและว่องไว อาวุธของพวกเขาเปล่งประกายสีเงินภายใต้แสงอาทิตย์

ลีโอเห็นพี่ลีร่าของเขายืนอยู่ใกล้สนามฝึกซ้อม เธอสวมชุดเกราะสีเงินที่พอดีตัว ผมสีทองของเธอถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย ในมือของเธอถือดาบยาวสีเงินและโล่ขนาดพอดีตัว เมื่อเธอเห็นลีโอเดินเข้ามา แววตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ท่าทางของเธอดูเคร่งขรึมและสง่างาม

"พี่ลีร่า!" ลีโอตะโกนเรียก

ลีร่าหันมามองลีโอ เธอคลี่ยิ้มเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงแข็งกร้าว

"ลีโอ! มาเร็วจังเลยนะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

"ครับพี่ ผมตื่นเต้นมากเลย" ลีโอตอบ

"ดีมาก! วันนี้พี่จะสอนพื้นฐานการต่อสู้ให้เธอ" ลีร่ากล่าว "ตั้งใจเรียนนะ"

ลีโอพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เขาพร้อมที่จะเรียนรู้ทุกอย่างจากพี่สาวของเขา แม้ว่าเธอจะดูเคร่งขรึมกว่าปกติก็ตาม เขารู้ว่านี่เป็นบุคลิกของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอต้องการที่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้นำและความแข็งแกร่งของเธอ

"ลีโอ! ตั้งสมาธิ! ธนูต้องนิ่งกว่านี้!" เสียงเข้มงวดของลีร่าดังขึ้นในสนามฝึกยิงธนู ลีโอเงื้อธนู เล็งไปที่เป้าหมาย แต่ลูกธนูกลับเฉี่ยวเป้าไปอย่างน่าเสียดาย

"อีกครั้ง!" ลีร่าสั่ง "จำไว้ว่าลมหายใจต้องคงที่ มือต้องมั่นคง สายตาต้องเฉียบคม"

ลีโอสูดหายใจลึก เขาพยายามควบคุมมือที่สั่นเทา เล็งไปที่เป้าหมายอีกครั้ง คราวนี้ลูกธนูพุ่งตรงเข้ากลางเป้าอย่างแม่นยำ

"ดี!" ลีร่าชม แต่ใบหน้าของเธอยังคงเคร่งขรึม "แต่ยังไม่ดีพอ ไปฝึกใช้ดาบต่อ!"

ลีโอเดินตามลีร่าไปยังสนามฝึกดาบ ลีร่าโยนดาบไม้ให้ลีโอ

"ตั้งท่า! ป้องกัน! โจมตี!" ลีร่าสั่ง เธอพุ่งเข้าหาลีโออย่างรวดเร็ว ดาบไม้ในมือของเธอฟาดฟันอย่างแม่นยำ ลีโอพยายามป้องกัน แต่ก็ถูกดาบของลีร่าฟาดเข้าที่แขนหลายครั้ง

"อ่อนแอ! ช้า! ไม่เด็ดขาด!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นสนามรบจริง เธอตายไปนานแล้ว! พี่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น"

ลีโอรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยล้า แต่เขาก็พยายามกัดฟันสู้ต่อ เขารู้ว่าลีร่ากำลังทดสอบเขา ก่อนที่จะให้เขาได้ออกเดินทางไปสู่โลกภายนอก

"ต่อไป! ใช้หอก!" ลีร่าสั่ง เธอโยนหอกไม้ให้ลีโอ "หอกต้องพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและแม่นยำ!"

ลีโอเงื้อหอก พุ่งเข้าหาลีร่า ลีร่าใช้หอกของเธอป้องกันและสวนกลับ ลีโอพยายามหลบหลีก แต่ก็ถูกหอกของลีร่าแทงเข้าที่หน้าอกหลายครั้ง

"ยังอ่อนหัดนัก!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นศัตรู เธอโดนแทงตายไปแล้ว!"

ลีโอรู้สึกท้อแท้ แต่เขาก็พยายามฮึดสู้ต่อ เขารู้ว่าลีร่ากำลังทดสอบความอดทนของเขา ก่อนที่จะให้เขาได้ออกเดินทาง

"สุดท้าย! เวทมนตร์!" ลีร่าสั่ง เธอร่ายเวทมนตร์สร้างลูกไฟขนาดเล็ก "พยายามควบคุมเวทมนตร์ให้ได้!"

ลีโอพยายามร่ายเวทมนตร์ตามลีร่า มือของเขาสั่นเทา เหงื่อไหลอาบหน้าผาก แต่ก็ควบคุมไม่ได้ ลูกไฟระเบิดในมือของเขา ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อ่อนแอ! ควบคุมตัวเองไม่ได้!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นศัตรู เธอโดนเผาตายไปแล้ว!"

ลีโอรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยล้า เขาแทบจะหมดแรง แต่เขาก็พยายามลุกขึ้นยืน

"พอแค่นี้ก่อน!" ลีร่าสั่งเสียงเข้ม แต่แววตาของเธออ่อนโยนลง "วันนี้เธอทำได้ไม่ดีนัก แต่ก็ไม่เลว พักผ่อนได้แล้ว"

ลีโอทรุดตัวลงนั่ง เขาหายใจหอบเหนื่อย เหงื่อไหลอาบใบหน้าและร่างกาย ลีร่าเดินเข้ามาหาเขา เธอวางมือบนไหล่ของเขาอย่างเบามือ

"ไหวไหม?" ลีร่าถามเสียงอ่อนโยน เธอเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของลีโอด้วยผ้าเช็ดหน้า

"ไหว" ลีโอตอบเสียงแผ่วเบา แต่ร่างกายของเขากลับสั่นเทา

ลีร่าถอนหายใจ เธอรู้ว่าลีโอฝืนตัวเองมากเกินไป เธอจึงตัดสินใจพูดความในใจออกมา

"ลีโอ พี่รู้ว่าเธออยากเก่งขึ้น อยากออกไปผจญภัยในโลกภายนอก แต่เธอต้องไม่หักโหมตัวเองมากเกินไป" ลีร่าพูดเสียงจริงจัง "พี่ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป พี่เป็นห่วงเธอมากนะ"

ลีโอก้มหน้า น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขา แต่เขาก็พยายามกลั้นเสียงสะอื้น

"ผมรู้" ลีโอพูดเสียงสั่นเครือ "ผมจะระวังตัวให้มากขึ้น... ผมอยากแข็งแกร่งขึ้น อยากดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้... ดูแลมีอาได้..."

ลีโอเงยหน้ามองลีร่า น้ำตาของเขายังคงไหลอาบแก้ม แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"ผมจะพยายามให้เต็มที่" เขากล่าวเสียงหนักแน่น

ลีร่ามองลีโอด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอรู้สึกทั้งสงสารและภูมิใจในตัวน้องชายของเธอ เธอรู้ว่าลีโอมีความมุ่งมั่นที่แรงกล้า และเธอจะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่

"ดีมาก" เธอกระซิบ "พักผ่อนเถอะ" เธอยื่นขวดยาฟื้นฟูกำลังกายให้ลีโอ "ดื่มนี่ซะ ระหว่างที่นายดื่ม พี่จะฮีลรักษาแผลให้ด้วย"

หลังจากรักษาเสร็จ เธอก็เดินออกมาจากเต็นท์พยาบาล แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ ร่องรอยน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบแก้มของเธอ

เธอเอามือปิดหน้า เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย เธอเดินไปยังร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ใกล้สนามฝึกซ้อม เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างอิสระ เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องเห็นน้องชายของเธอเจ็บปวด แต่เธอก็รู้ว่าเธอต้องทำ

"ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม?" เธอกระซิบกับตัวเอง "ฉันฝึกเขาหนักเกินไปหรือเปล่า?"

เธอรู้สึกกังวล แต่เธอก็รู้ว่าลีโอต้องแข็งแกร่งขึ้น เขาต้องสามารถดูแลตัวเองได้เมื่อออกไปสู่โลกภายนอก

"เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น" เธอพูดเสียงหนักแน่น "เขาต้องดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ ดูแลมีอาได้"

เธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ เธอสูดหายใจลึก เธอต้องเข้มแข็ง เธอต้องเป็นผู้นำที่ดี

หลังจากที่ลีร่าใช้เวลาพูดคุยกับตัวเองและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ว่าเธอจะไม่ปล่อยให้ความกังวลมาบั่นทอนความตั้งใจของเธออีกต่อไป เธอจะสนับสนุนลีโออย่างเต็มที่ และจะทำให้แน่ใจว่าเขาจะพร้อมสำหรับการเดินทางครั้งสำคัญ

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นลีโอ เขาลุกออกมาจากเต็นท์พยาบาล และเดินตรงไปยังสนามฝึกซ้อม เขาหยิบดาบไม้ขึ้นมา และเริ่มฝึกซ้อมทักษะ

ลีร่าก้าวเท้าเดินออกจากร่มเงาของต้นไม้ เธอเดินตรงไปยังสนามฝึกซ้อม เธอหยิบดาบไม้ขึ้นมา และเดินเข้าไปหาลีโอ

"ฝึกด้วยกันไหม?" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ลีโอเงยหน้ามองลีร่า เขาคลี่ยิ้มแหยๆ

"ไม่ครับพี่... พี่ฝึกโหดเกินไป" เขาพูดติดตลก

ลีร่าขมวดคิ้ว เธอจ้องมองลีโอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความขบขัน

"ไอ้เจ้าบ้านี่..." เธอกล่าว "ฉันจะเพิ่มคอร์สฝึกพิเศษให้กับนายเป็นสองเท่าเลย เตรียมตัวไว้ซะ"

ลีโอเบิกตากว้าง เขาโอดครวญ

"ไม่นะ! จบแล้วชีวิตผม!" เขาร้อง

หลังจากที่ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศในสนามฝึกซ้อมก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เหล่าทหารเอลฟ์ที่อยู่รอบๆ สนามฝึกซ้อม ต่างคนต่างฝึกซ้อมกันอยู่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองสองพี่น้องด้วยรอยยิ้ม

"สองพี่น้องนี่รักกันดี ตีกันแทบตาย" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนของเขา

"นั่นสิ เมื่อกี้ยังจะฆ่ากันอยู่เลย" เพื่อนของเขากระซิบตอบ "แต่พออยู่ด้วยกันสองคน ก็เป็นแบบนี้ทุกที"

ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขารู้ว่าลีร่าเป็นคนที่เข้มงวดและน่าเกรงขาม แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอรักน้องชายของเธอมาก

"ดีแล้วล่ะ ที่พวกเขารักกัน" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกล่าว "ถ้าไม่มีกันและกัน พวกเขาคงเหงาแย่"

ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขารู้ว่าการฝึกซ้อมของลีร่าเข้มงวด แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอหวังดีกับลีโอ

เมื่อพวกเขาเห็นลีร่าและลีโอฝึกซ้อมด้วยกันอย่างตั้งใจ พวกเขาก็รู้สึกกระตือรือร้นที่จะเอาแบบอย่าง

"พวกเราก็ต้องตั้งใจฝึกซ้อมให้เหมือนพวกเขา" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกล่าว "ถ้าเราฝึกซ้อมอย่างหนัก เราก็จะแข็งแกร่งขึ้น"

"ใช่แล้ว" ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ กล่าวเห็นด้วย "เราต้องไม่ยอมแพ้"

เหล่าทหารเอลฟ์เริ่มฝึกซ้อมอย่างกระตือรือร้น พวกเขาพยายามฝึกซ้อมให้หนักขึ้นและตั้งใจมากขึ้น พวกเขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นและเป็นเหมือนลีร่าและลีโอ

ลีร่าและลีโอฝึกซ้อมด้วยกันอย่างตั้งใจ พวกเขาไม่สนใจเสียงของทหารเอลฟ์คนอื่นๆ เพราะพวกเขารู้ว่าขอแค่มีกันและกันแค่นั้นล่ะนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

ข้อความจากผู้แต่งเรื่องนี้ฝากถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคน😘

"เย้! ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวของผมมาจนถึงตรงนี้! ผมดีใจจนเนื้อเต้นเลยครับ! กำลังใจจากทุกคนคือยาวิเศษที่ทำให้ผมมีพลังเขียนต่อ ขอบคุณจากใจจริงเลยครับ! ช่วงแรกอาจจะอุ่นเครื่องช้าไปนิด แต่รับรองว่าตอนต่อๆ ไปจะแซ่บไฟลุกแน่นอน! ผมจะพยายามสุดพลังเพื่อสร้างเรื่องราวที่สนุกสุดเหวี่ยงให้ทุกคนได้อ่านกัน ขอบคุณอีกครั้งนะครับ!

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค้าบ! ผมหวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องราวที่ผมแต่งขึ้นมานะครับ ขอบคุณมากๆ จริงๆ! ผมจะเขียนต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคนอ่าน เพราะมันคืองานอดิเรกที่ผมรักมากๆ และอยากจะเป็นนักเขียนสุดๆ ไปเลย!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***