บทที่ 3 : สำนักหยาง แห่งหงเล่อ

ความฝันของจางเจียงเหลียงเริ่มขึ้นอีกครั้งแต่ครานี้ในฝันเขาไม่พบท่านแม่แต่เค้าพบชายชราคนนึงที่อาจจะเป็นคนที่ท่านแม่เคยบอกว่าอย่าไปเข้าใกล้ให้ออกห่าง

"ช่างวิเศษยิ่งนักหากท่านจอมมารรับรู้ได้แล้วต้องเป็นปลื้มแน่ ช่างหาตัวได้ยากเย็นเสียจริง จินตันเองก็มีพลังมากมาย งดงามเหลือเกิน เจ้าซ่อนลูกชายจากข้าเสียมิดชิดเชียวน้า~ลูกสาวพ่อ" ชายชราพูดพึมพัมเบาๆ แต่จางเจียงเหลียงหูดีมากเค้าจึงได้ยินมันทั้งหมด

'ชายชราคนนี้ท่าทางแปลกเสียจริง ลูกสาวหมายถึงท่านแม่ของข้าแน่ๆ' เจียงเหลียงพูดในใจ

"เจ้า~อ่า~ข้าพอรู้แล้วเจ้าคือหลานชายของข้านี้เองแม่เจ้าซ้อนเจ้าไว้เสียดิบดีเชียวมาหาตาสิหลานเอ๋ย~" หลังชายชราผู้จบรอบกายของชายชรานั้นเริ่มมีหมอกควันสีดำปกคลุ่มที่ละนิด แทนที่จางเจียงเหลียงจะดีใจที่ได้พบท่านตาที่ไม่เคยเห็นหน้า เขากลับนึกถึงคำพูดของแม่ที่ว่าให้เขารีบตื่นทันที เขาจึงหันหลังและเริ่มออกวิ่งหนีไปให้ไกลจากชายชราท่าทางวิปริตคนนั้นทันที

ในขณะที่ออกวิ่งไปอย่างไรจุดหมาย ความรู้สึกเสียวสันหลังของเขาได้บอกตัวเขาเองว่าตาเฒ่าที่อ้างตนเป็นตาของเขานั้นกำลังไล่ตามมา ทางที่เคยเป็นทุ่งหญ้าและมีต้นท้อดอกสีสันงดงามเรียงรายนั้นแปลเปลี่ยนไป ทั่วทั้งทุ่งหญ้ากลายเป็นหนองน้ำสีแดงชาด ดอกท้อบนต้นท้อที่เคยมีสีสันสดใสบัดนี้มีแต่สีแดงก่ำคล้ายสีของโลหิตสดใหม่ ท้องฟ้าสีครามบัดนี้แปลเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทแต่ยังมีแสงสว่างอย่างน่าแปลก เจียงเหลียงหมดความอดทนกับการวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย จึงหันหลังไปมองชายชราและตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความรำคาญที่สลัดอย่างไรก็ไม่หลุดเสียที 

"ข้าไม่มีวันเป็นหรือให้ในสิ่งที่พวกเจ้าต้องการออกไปซะ!!!!!" เมื่อเขาตะโกนจบภาพทุกอย่างตัดไป

"เฮือก!!!"

จางเจียงเหลียงสะดุ้งตื่นขึ้น ทั่วทั้งตัวมีหยาดเหงื่อไหล่ออกมา ตัวร้อนผ่าวราวกับมีใครมาจุดไฟในนอก

ยามนี้คือยามอิ๋น(ตี5) เสียงไก่ขันมานานแล้วแต่จางเจียงเหลียงพึ่งรู้สึกตัวว่ามีเสียงไก่ขันอยู่ภายนอก

ปัก!! เสียงตบดังขึ้น เพราะจางเจียงเหลียงตบหน้าตนเองเพื่อเรียกสติ ที่แก้มขวาจึงแดงเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะลุกไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ก้อก ก้อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น "จางอี้ ข้าเองจูเล่อฉินเจ้าทำอะไรอยู่ ตื่นหรือยัง!!!"

".....ข้าอาบน้ำเจ้าลงไปรอข้าข้างล่างเถอะจูเล่อ" จางเจียงเหลียงตอบไปเสียงดังเล็กน้อยพอให้อีกฝ่ายที่อยู่นอกประตูพอได้ยิน

"ข้ามักมาตอนเจ้าอาบน้ำตลอดเลยนะจางอี้ ฮาฮา ข้าจะรอข้างล่างรีบลงมาแล้วกัน" เล่อฉินตอบแบบติดตลก

"......." จางเจียงเหลียงก้มมองเงาสะท้อนของตนจากน้ำในอ่างและหลับตาลงทำสมาธิอยู่พักนึงก่อนจะลุกจากอ่างมาสวมเสื้อผ้าและเก็บสัมภาระในมือกำกระบี่เจียวซิ่นแน่น และเดินออกจากห้องลงไปหาจูเล่อฉินที่ชั้นล่างของโรงเตี้ยม

"จูเล่อไปกันเถอะ" จางเจียงเหลียงพูดกับเล่อฉิน

"โอกาศหน้ามาใหม่นะขอรับ" เฒ่าแก่เอ่ย

ทั้งสองเดินออกมาหน้าโรงเตี้ยม "จูเล่อ" จางเจียงเหลียงพูดเรียกจูเล่อฉิน

"ว่าอย่างไรจางอี้" จูเล่อฉินตอบ

"เจ้านำกระบี่ของเจ้ามาใช่หรือไม่?" จางเจียงเหลียงถาม

"ใช่?" จูเล่อฉินตอบกลับแบบงุนงง

"ขี่กระบี่ไปบ้านตระกูลหยางกันเถอะจะได้ถึงเร็วๆ" จางเจียงเหลียงพูดจบก็ชักกระบี่สีเขึยวมรกตของตนออกมาและขึ้นขี่กระบี่ลอยขึ้น เล่อฉินเห็นดังนั้นจึงรีบทำตามชักกระบี่สีเขียวเข้มของตนออกและขึ้นขี่ลอยตามเจียงเหลียงไป ทั้งสองใช่เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ถึงหน้าสำนักตระกูลหยางเสียที

"ท่านทั้งสองคือ..." เด็กหนุ่มมองทั้งสองหัวจรดเท้า แต่สะดุดตาที่ตราประจำตระกูลจางจึงเข้าใจในทันที "ศิษย์จากตระกูลจางนี่เองท่านคือบุตรชายรองตระกูลจาง จางเจียงเหลียงนี่เองเชิญขอรับ" เด็กหนุ่มหลีกทางให้เค้าทั้งสองเจ้าไป ภายในตระกูลหยางมีเหล่าลูกศิษย์อยู่มากมายมีทั้งศิษย์ในตระกูลและต่างตระกูลแต่ทุกคนสวมเส้อผ้าสีเดียวกันคือสีขาวคล้ายกำลังไว้ทุขอย่างไรอย่างนั้น

"พรุ่งนี้คือวันเริ่มเรียนจริงๆแล้วสินะ" จูเล่อฉินพูด

"เหนื่อยแน่นอน" เจียงเหลียงตอบ

"ทุกคนดูเหมือนพูดคุยกันมาสักพักแล้วสินะจึงคุยกันเสียงดังโวกเวกเช่นนี้" เจียงเหลียงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย

"คุณชายรองตระกูลจางใช่หรือไม่ขอรับ"

เจียงเหลียงหันไปมองต้นเสียงคือเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้ "ใช่" เจียงเหลียงตอบ

"ถ้าเช่นนั้นข้าขอนำทางท่านไปยังห้องพักนะขอรับ" เด็กหนุ่มพูดจบก็เริ่มเดินนำเจียงเหลียงกับเล่อฉินก็เดินตามเด็กหนุ่มไปจนถึงห้องว่าง "ขออภัยที่ไม่มีห้องว่างที่ติดกันสองห้องนะขอรับคุณชายทั้งสอง" เด็กหนุ่มพูด

"ไม่เป็นไรข้าจะอยู่ห้องนี้เอง เจ้านำทางให้คุณชายจูข้างๆข้าเถอะ" จางเจียงเหลียงกล่าวก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปและปิดประตูลงกลอนทันที

"เจ้าเด็กน้อยไม่ต้องสนใจคุณชายจางสหายข้าหรอเขาเป็นพวกขี้รำคาญและกลับลืมว่าตนน่ารำคาญยิ่งกว่า ฮาฮา" จูเล่อฉินพูด

"ขอรับคุณชาย แต่ว่าการนินทาลับหลับไม่ดีนะขอรับถ้าเป็นไปได้อย่าได้พูดจาเช่นนี้ที่นี้ให้ผู้ใหญ่ได้ยินนะขอรับท่านอาจโดนลงโทษได้" เด็กหนุ่มพูดพรางเดินนำทางจูเล่อฉินไปยังห้องพัก

ยามซวี่(20:00)

ณ สวนต้นท้อตระกูลหยาง

เจียงเหลียงนั่งบนกิ่งต้นท้อ ดอกท้อต้นนี้มีสีขาวเหมาะกับตระกูลหยางยิ่งนัก จางเจียงเหลียงยังคงนั่งมองพระจันทร์เต็มดวงด้วยท่าทางเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลา เขาสวมเสื้อผ้าสีขาวสะอาดบางๆและมีชุดคลุมสีเขียวอ่อน ผมยาวตอนนี้ถูกถักเปียไว้และผูกด้วยริบบิ้นสีมรกต

"เจ้าเป็นใคร" น้ำเสียงสุขุมที่ไม่คุ้นเคยของชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้นไม่ไกลมาก จางเจียงเหลียงจึงกระโดดลงมาจากกิ่งต้นท้อและหันมองหาต้นเสียงจนพบเข้ากับ ชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงกว่าเจียงเหลียงเล็กน้อย ผิวขาวสะอาด สวมเสื้อผ้าสีขาวเป็นระเบียบเรียบร้อย

"ข้าบุตรชายคนรองตระกูลจาง จางเจียงเหลียง ข้ามาศึกษาที่นี้และพึ่งมาถึงได้เมื่อยามเฉิน(8:00)" เมื่อพูดจบก็โค้งคำนับทักทายตามมารยาท อีกฝ่ายก็โค้งคำนับกลับเช่นกัน

"ข้าบุตรคนรองตระกูลหยาง หยางหลีเหว่ย ยินดีตอนรับสู่ตระกูลหยาง ว่าแต่เหตุใดเจ้าจึงออกมาข้างนอกห้องพักในยามซวี่เช่นนี้" หยางหลีเหว่ยพูด

"ข้าออกมารับลมทำจิตใจให้สงบพอดีข้ามีเรื่องให้ต้องเป็นกังวลเล็กน้อยแต่ตอนนี้ข้าจัดการความคิดได้แล้วกำลังจะกลับห้องพอดีแต่เจ้ามาเสียก่อน" เจียงเหลียงพูดตอบกลับอีกฝ่าย

"เช่นนั้นก็รีบกลับไปเสีย" หยางหลีเหว่ยพูดอย่างเย็นชาและหันหลังเดินจากไป ทำเอาจางเจียงเหลียงไปไม่เป็นจนหลุดขำออกมาเล็กน้อย

"ฮาฮา ที่ที่น่าเบื่อเช่นตระกูลหยางเริ่มมีของสนุกๆกับเขาแล้วบ้างนี้นา จะหาวิธีใดแกล้งเขาดี" พูดจบก็เดินกลับห้องไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***