บทที่ 2 : ฝัน

"ที่นี้คือที่ใดกันท่านพี่เหมยท่านพี่เฉิงท่านพ่อพวกท่านอยู่ที่ใด!!! เหตุใดจึงมืดมิดไปหมดเช่นนี้!!!"

จางเจียงเหลียงพยายามวิ่งไปเรื่อย และตะโกนเรียกคนรู้จักไปตลอดทางที่มืดมิดไร้ที่สิ้นสุด แต่แล้วก็เกิดดวงไฟเปล่งแสงประหลาดสีแดงชาด ล่องลอยคอยนำทางจางเจียงเหลียงไปเรื่อยๆ จนจางเจียงเหลียงหลุดออกมาจากความมืดมิดไปยังที่ที่สว่างไสว จนได้พบกับหญิงสาววัยกลางคน ผมของนางมีสีขาวสว่างแต่กลับสั่นมาก เสื้อผ้าสีดำสนิท หญิงปริศณาคนนั้นกำลังยื่นหันหลังคล้ายรอคอยสิ่งใดอยู่ ก่อนที่นางจะหันมาทางจางเจียงเหลียง จางเจียงเหลียงเมื่อเห็นใบหน้างดงามนั้นของนางถึงกับทรุดลงทันที

"ท่านแม่....จริงๆชะ..ใช่มั้ยขอรับ~" จางเจียงเหลียงพูดอย่างอึกอัก พร่างมองอีกฝ่ายตลอดเวลา

"จางเจียงเหลียงลูกมีอดีตที่แสนเจ็บปวดและทรมานและความเจ็บปวดทรมานเหล่านั้นจะตามมาหลอกตามมาหลอนเจ้าในภพนี้แน่ เจ้ามิควรฝึกวิชาพิศดารวิชามารวิชาสายดำก็มิควรทั้งนั้น สิ่งเหล่านั้นจะนำมาซึ่งการรับรู้ถึงอดีตอันน่าเวทนาของเจ้า หากวันใดเจ้ามิสามารถฝืนโชคชะตาแล้วเกิดไปฝึกวิชาเหล่าและได้รับรู้ถึงอดีตนั้นก็จงหนีไปเสียหนีไปให้ไกล เจ้าก็รู้ดีเต็มอกลูกแม่เจ้านั้นมีแม่เป็นพวกพรรคมารน่าขยะแขยงเหลือทน หากลูกพบตาแก่ในฝันจงอย่าเข้าใกล้อย่ารับอะไรจากมันและรีบตื่นทันที เพราะการเจ้าที่บำเพ็ญจิตฝึกลมปราณจนสร้างแกนทองหรือจินตันได้ตั้งแต่อายุสิบสี่นั้นแถมจินตันเจ้ายังทรงพลังตาแก่นั้นต้องหมายตัวเป็นธรรมดา" พูดจบก็ชี้นิ้วไปที่จางเจียงเหลียง

"จงระวังเพราะการที่เจ้ามีจินตันที่แข็งแกร่งพวกมันย่อยสนใจในตัวเจ้า ถ้าเจ้าหลงกลมันเจ้าจะถูกตีตราว่าเป็นไอชั่วช้า อย่ามามีจุดจบอย่างเช่นแม่เจ้าตรงนี้เลยนะจางอี้ ลูกรักของแม่" พูดจบนางก็ยิ้มอ่อนๆให้จางเจียงเหลียง

"อดีต..." จางเจียงเหลียงเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงสั่น

"ใช่อดีต.....ดูสิเจ้าโตเป็นหนุ่มหล่อเสียแล้ว แม่รักเจ้านะจางเจียงเหลียง"เมื่อนางพูดจบก็เดินไปโอบกอดลูกชายของตน ก่อนที่ร่างกายของนางค่อยๆเปร่งแสงวูบวาบและหายไป แสงสว่างเริ่มลดลงเหลือเพียงความมืดมิดที่เงียบเหงาอีกครา พร้อมกับจางเจียงเหลียงที่น้ำตาไหลออกมาโดยที่ตนเองไม่รู้ตัว ภาพตรงหน้าที่มืดลงเรื่อยๆทำเอาจางเจียงเหลียงรู้สึกเหงาในใจลึกๆและพร่ำคิดถึงคำพูดที่พึ่งได้ยินมา จนสติเลื่อนหายไป เค้าหมดสติ

ยามอิ๋น (ตี5)

เสียงไก่ขันตามๆกันเรื่อยๆเป็นสัญญาณของวันใหม่ จางเจียงเหลียงสะดุ้งตื่นขึ้นพบว่าที่ตาของตนบวมเล็กน้อยและมีคราบน้ำตา 

'นี่ข้าฝันถึงท่านแม่รึ' เค้านึกในใจพร่างลุกขึ้น เดินไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

"จางอี้! ข้าเอง! ตื่นหรือยัง!" เสียงดังโหวกเหวกของจูเล่อฉินดังมาจากนอกประตูจวน

"ข้าอาบน้ำอยู่เจ้าจะเข้ามานั่งรอข้างในก็ได้ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนจริงๆ" จางเจียงเหลียงตอบด้วยวิชาสื่อจิตเพราะตอนนี้ตนก็แก้ผ้าลงอ่างแล้วจะให้ตะโกนก็ยังไงอยู่แถมอีกฝ่ายยังอยู่ไกลอีก

"งั้นข้าขอเข้าไปนะ" สิ้นเสียงของจูเล่อฉินก็มีเสียงประตูไม้ถูกเปิดออกและปิดดังเอียดอ้าด

เวลาผ่านไปไม่นาน จางเจียงเหลียงก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าสีขาวสะอาดที่เอวก็ยังคงห้อยตราประจำตระกูลไม่ห่างกาย จางเจียงเหลียงเมื่อหันไปมองจูเล่อฉินที่นั่งอยู่บนโต็ะ สายตาก็สังเกตุไปที่ตราประจำตระกูลจางที่ห่อยอยู่ที่เอวจูเล่อฉินและพูดด้วยความแปลกใจ

"เจ้าห้อยตราประจำตระกูลข้าเป็นแล้วรึเล่อฉิน หิไม่เคยเห็นจะห่อยสักวัน"

"จะให้ข้าทำเช่นไรปกติข้าไม่ห่อยเพราะกลัวว่าจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแล้วจะโดนชาวบ้านมารุมตามรุมถามถึงตระกูลเจ้าถามว่าข้าคือเจ้าหรือพี่ชายของเจ้าใช่หรือไม่หรือเป็นศิษย์ใน พวกชาวบ้านทำข้าหมดสนุกมาหลายครั้งหลายคราแล้ว" จูเล่อฉินพูดจบ  จางเจียงเหลียงก็หลุดขำออกมา

"เหตุผลเจ้านี่ช่าง ฮาฮา" จางเจียงเหลียงพูดพร่างหัวเราะ

"เหมือนเหตุผลในการก่อเรื่องของเจ้าดีมากมั้งคุณชายรอง~"

"เออ จางอี้ท่านประมุขฝากข้ามาบอกเจ้าว่าพวกเราควรเร่งเดินทางไปตอนนี้เลย ข้าว่าพวกเราคงต้องไปก่อนเวลาที่กำหนดเมื่อวานเสียแล้วหล่ะ" จูเล่อฉินกล่าว

"งั้นก็ไปกันสิ แต่ข้าขอวานเจ้าไปเอาอาหารแห้งในครัวหน่อยแล้วกันจูเล่อ" พูดพรางหยิบกระบี่เจียวซิ่นและสัมภาระ

"เออๆข้าไปเอาให้เจ้าเองส่วนเจ้าก็ไปรอข้าด้านหน้าแล้วกัน" จูเล่อฉินพูดจบก็เดินออกไปทันที

"เห้อ~" จางเจียงเหลียงที่กำลังคิดเรื่องฝันเมื่อคืนก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ และพร่างมองเพดานสงบจิตสงบใจ เมื่อได้สติจึงเดินออกจากจวนไปและเดินตรงไปหน้าทางเข้าสำนักระหว่างทางนั้นเอง

"อาเหลียง~"

'เสียงที่แสนคุ้นเคยใช่แล้วท่านพี่เหม่ย' จางเจียงเหลียงหันไปมองตามเสียง เห็นจางเหมยอิงรีบวิ่งออกมาเท้าเปล่าเข้ามา และโพล่เข้ากอดผู้เป็นน้องชายสุดที่รักในทันที

"ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆนะอย่าไปก่อเรื่องที่หงเล่ออย่าก่อเรื่องที่ตระกูลหยางด้วยเข้าใจรึไม่หากอยากก่อเรื่องก็กลับมาก่อที่นี้ที่บ้านเราเสียเข้าใจพี่ใช่รึไม่" จางเหมยอิงพูดเป็นน้ำป่าไหลหลากด้วยความเป็นห่วงน้องชายจากใจ มันทำให้เจียงเหลียงอดเอ็นดูพี่สาวไม่ได้จึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"ฮาฮาฮาฮาฮา"

"นี้!!!ข้าเป็นห่วงอยู่นะหยุดเลยนะจางเจียงเหลียง!!" จางเหมยอิงพูดแบบหงุดหงิดพรางทุบตีน้องชายเบาๆสองสามที

"อาอี้เจ้าแกล้งท่านพี่เหม่ยเหม่ยที่แสนดีของเจ้าอีกแล้วรึ~"

"ท่านพี่อู๋ดูเจ้าเจียงเหลียงสิข้าเหนื่อยจะดุเค้าแล้วนะเนี้ย" จางเหมยอิงพูดพร่ำพลอดพร้อมวิ่งไปกอดแขนพี่ชายของตน

"ฮาฮา เหม่ยเหม่ยเจ้าวิ่งออกมาเท้าเปล่าๆเช่นนี้ได้อย่างไรเดี๋ยวก็หกล้มกลับเข้าจวนของเจ้าไปก่อนเถอะ" จางจินเฉิงพูดบอกแบบอ้อมๆกับน้องสาว เมื่อนางได้ฟังก็ก้มหน้ามองดูที่เท้าตนก่อนจะทำท่าตกใจมากและรีบวิ่งกลับเข้าจวนไป

"อาอี้เหตุใดจึงไม่เตือนพี่สาวว่านางไม่ได้ใส่รองเท้า นั้นไม่ต่างจากการเปลือยกายสำหรับหญิงสาว ถ้าไม่รู้มาก่อนก็จงจำซะนะ" จางจินเฉิงดุจางเจียงเหลียงนิดหน่อยก่อนจะเดินออกนอกบ้านไป 

"จางอี้!!" เสียงตะโกนของจูเล่อฉินดังมาแต่ไกลทำให้จางเจียงเหลียงที่กำลังสับสนหันควับตามต้นเสียง

"ไปกันเถอะจูเล่อ" จางเจียงเหลียงเอ่ยพร้อมกับหันหน้าเดินออกจากสำนักตระกูลจาง โดยมีจูเล่อฉินเดินตามไป

เวลาผ่านไปสี่ชั่วยาม(8ชม.)ได้ ในที่สุดทั้งสองก็เดินทางมาถึง

ณ เมืองหงเล่อ

"จูเล่อข้าว่าเราหาโรงเตี้ยมพักกันก่อนดีหรือไม่ตอนนี้ก็ยามเชินแล้วบ้านตระกูลหยางนั้นอยู่ค่อนข้างไกลถ้าเดินทางต่อคงต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม(2ชม.)" จางเจียงเหลียงพูดบอก อีกฝ่ายพยักหน้าด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งสองจึงเดินเข้าโรงเตี้ยมใกล้ๆทันที

"เฒ่าแก่มีห้องว่างหรือไม่" จูเล่อฉินรีบถามทันที

"มีขอรับ เหลือสองห้องพอดีเลยนะขอรับ ห้องละหนึ่งตำลึงทองขอรับ" เฒ่าแก่เอ่ย

"ห้องคงจะดีมากสินะที่หงเล่อ ที่เมืองข้าแค่ไม่กี่ตำลึงเงินเอง" จูเล่อฉินพูด

"ขอรับ ฮาฮา" เฒ่าแก่ตอบกลับ

จางเจียนเหลียงวางเงินจำนวนสี่ตำลึงทองไว้ตรงหน้าชายชรา "ไม่ต้องทอนถือว่ารวมค่าอาหารกับสุระนะเฒ่าแก่"

"โอ้ พวกท่านคงจะกินเยอะกันสินะขอรับ ห้องอยู่ชั้นสองติดกันเลยนะขอรับ" ชายชรายื่นกุณแจห้องให้ทั้งสองด้วยท่าทางเป็นมิตร

"เฒ่าแก่ท่านช่วยเตรียมสำหรับอาหารพร้อมสุราขึ้นไปที่ห้องของข้าทีนะ" จูเล่อฉินพูดบอกชายชรา

"รับสุรากี่ไหดีขอรับ"

"หนึ่งไหก็เพียงพอแล้ว ขอบใจท่าน" จางเจียงเหลียงรีบพูดกันไม่ให้จูเล่อฉินพูดเพราะเค้ารู้ว่าจูเล่อฉินจะพูดเช่นไรและรีบลากสหายตัวดีขึ้นชั้นสองไปทั้งคู่นอนแยกห้องกัน จูเล่อฉินที่กำลังดื่มสุราและรับประทานอาหารค่ำอย่างมีความสุข แต่ฝั่งจางเจียงเหลียงนั้นกำลังนั่งเหม่าลอยพรางดื่มสุราไปด้วยถึงสองไห ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยามทั้งคู่ก็หลับไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***